Parazyty nauki

Lubię znajdować błędy w pracach innych fizyków. Nie to, żebym ich specjalnie szukał. I nie to, żebym sam błędów nie robił. Ale jest to jakoś tak, że gdy mnie coś zainteresuje, staram się to zrozumieć aż do samego końca. Nie wszyscy tak mają. Wielu moich kolegów po prostu prześlizguje się po pracach innych i gdy czegoś nie rozumieją, uznają, że to normalne, bowiem dzisiaj taka jest moda, że publikuje się by zdobyć punkty i granty. I czym bardziej niezrozumiała praca, tym większe są szanse, że recenzenci ją przepuszczą o ile używa właściwych sformułowań. Praca zrozumiała może być z łatwością uznana za  "trywialną". I z tym musimy żyć. Nasza ostatnia praca z AMS to takie wynalezienie błędu. Posłaliśmy ją do czasopisma, tego z tych czołowych, i od razu dostaliśmy błyskawiczną odpowiedź: Jeśli w krytykowanej przez nas pracy faktycznie jest błąd, to dlaczego nikt dotąd go nie zauważył? To tak jak pytać obecnych dlaczego inni są nieobecni? 

Pewne fragmenty tej naszej wspólnej pracy omówię. Ale może najpierw mała dygresja o tym jak to lubię szukać błędów u innych. (Bjab nagminnie znajduje je u mnie!). Pojawiła się w r. 2017 taka publikacja:

Los parásitos de la ciencia.  Una caracterización psicocognitiva del engaño pseudocientífico
Autor: Angelo Fasce, DOI:  10.1387/theoria.17775

Parazyty nauki: Psycho-kognitywna charakteryzacja pseudo-naukowego hoaxu.

Tam znajdujemy m.in. taki fragment

Pseudoteoria sformułowana przez Myrona Evansa, zapowiadająca unifikację ogólnej teorii względności i mechaniki kwantowej. Jego idee zostały poddane ostrej krytyce z powodu błędów matematycznych (Trovon de Carvalho i Rodrigues 2001; Bruhn, 2008; Bruhn, Hehl i Jadczyk, 2008), choć zamiast je porzucić lub przeformułować,  Evans nadal je upowszechnia, wspólnie z Thomasem Beardenem z Alpha Institute for Advanced Studies (AIAS) - grupa, która twierdzi, że opracowuje również perpetuum mobile i
perpetuum mobile i nieruchome generatory elektromagnetyczne.

Perpetum mobile oczywiście mnie zainteresowało, dlatego w prace Evansa się wgłębiłem. No i teraz naszą krytykę (razem z Bruhnem i Hehlem) cytują. Czy nasza praca z AMS będzie kiedyś też cytowana? Wątpię. Wątpię w to czy zostanie opublikowana, bowiem które poważne czasopisma naukowe zechce się przyznać do tego, że publikuje prace z błędami i że nikt tych błędów nie zauważa przez lata całe.

Zacznijmy od fotonu. Oto fragment z naszej pracy krytykującej rozumowania w pracy Hawton.

Grube p to pęd fotonu. Wprowadzamy tam, w przestrzeni pędów fotonu, współrzędne sferyczne. Jak w Wikipedii. Odległość od początku układu, szerokość i długość geograficzna. Bierzemy jednostkowe wektorki styczne do linii współrzędnych. Są do siebie wzajemnie prostopadłe.

Kto nie wie co to jest wektor styczny do linii współrzędnych - niechaj pyta. Kto nie wie dlaczego te wektory są jednostkowe - niechaj pyta. Kto nie wie czemu są do siebie wzajemnmie prostopadłe, niechaj pyta. Kto ma jakieś inne jeszcze ptania - tez niech pyta. Ciąg dalszy powoli będzie następował.