Człowiek wymyślił sobie Boga. I co z tego wynika?

Człowiek wymyślił sobie Boga, ale to nie znaczy, że Go nie ma!

Ateiści twierdzą, że to człowiek wymyślił Boga i jest to jedynie zjawiskiem psychologicznym. 
To dobrze, że tak twierdzą, bo przecież jakby inaczej człowiek mógł myśleć o Bogu bez wyobrażenia sobie Jego idei czy istoty w swoim umyśle.
Jednakże wyobrażanie sobie Boga nie jest podstawą do definiowania Jego istoty, bo rozumem ludzkim tego nie ogarniemy, ale też nie wyklucza to Jego egzystencji.

Jeśli wyobrażamy sobie, że istnieją krasnoludki o trzech nogach, to jest oczywiste, że mamy tu do czynienia z fantazją.

Jednak w przypadku Boga mamy do czynienia z większym prawdopodobieństwem niż z owymi krasnoludkami.
Różnica między istnieniem krasnoludków a istnieniem Boga jest taka, że byt krasnoludków nie jest konieczny, a istnienie Boga jest wskazane jako praktyczne, a nawet konieczne (kto zna filozofię I. Kanta, to zrozumie).

Nie ma wiary w Boga bez wyobraźni, nie ma myślenia bez wyobrażenia sobie czegoś. Wyobrażanie sobie czegokolwiek nie musi skutkować w każdym przypadku wyłącznie zaprzeczeniem tego, co sobie wyobrażamy.

Zatem twierdzenie ateistów o tym, że człowiek sobie wymyślił Boga, nie musi przeczyć Jego istnieniu, wprost przeciwnie, bo wskazuje na konieczność zaistnienia myślenia i rozumu w sprawie afirmacji idei Boga.

To powyższe brzmi jak jakiś dowód ontologiczny lub jak zapewne powiedziałby polski filozof  (1406-1477), że to "insomnia vigilantium", ale przynajmniej daje to jakąś nadzieję, że zaistnienie kosmosu, a w nim człowieka, ma cel i sens.

A nadzieja, obok wiary i miłości jest fundamentem humanizmu, czyli ideologii wolnego człowieka. Inaczej wszystko byłoby absurdem, a jak zauważamy, ów kosmos ma ład, czyli jest uporządkowany.

.

Postscriptum

Idea Boga jest praktyczna, przede wszystkim z punktu widzenia moralnego, a przez to konieczna do wytłumaczenia sensu i celu istnienia człowieka (zob.: Immanuel Kant, "Jedyna możliwa podstawa dowodu na istnienie Boga").