„Polską nie rządzi żaden układ, tylko miałkie sitwy – lokalne i centralne. Od 20 lat trwają restrukturyzacje aparatu władzy. Nie zmieniają się tylko jej sposoby działania ani dobór kadr. Raz coś się demonopolizuje, potem monopolizuje. Albo centralizuje, aby później decentralizować. Szuka się posłusznych, ruguje samodzielnych. Nie zmienia się jedno: każda inicjatywa obywatelska, która wykracza poza prosty akt rejestracji (samochodu, transakcji, meldunku) jest gehenną wędrówki między biurkami, przy których siedzą urzędnicy samorządowi i rządowi”.
Bielecki trafnie zdiagnozował problem wobec którego okazali się jak dotąd bezradni politycy wszystkich orientacji, którym zdarzyło się rządzić Polską. Wprawdzie nie uczynił tego jako pierwszy (dość przypomnieć słynne pojęcie imposybilizmu), ale dobrze, że przypomniał je w przededniu rozpoczynających się igrzysk politycznych, nazywanych powszechnymi wyborami prezydenckimi. Mimo mojego sceptycyzmu wobec znaczenia urzędu prezydenta w naszym ustroju politycznym, o czym pisałem ostatnio na blogu, wydaje mi się istotne co mają na ten temat do powiedzenia kandydaci do tego urzędu. Zamierzam się zatem uważnie wsłuchiwać się w ich deklaracje, choć nie robię sobie dużych nadziei, że znajdę w nich pomysł na rozwiązanie problemu zdefiniowanego przez Czesława Bieleckiego. Mam bowiem wrażenie, że kandydatów do stanowiska prezydenta, podobnie zresztą jak zdecydowaną większość obecnej klasy politycznej, ta akurat sprawa niewiele obchodzi.
Inne tematy w dziale Polityka
