ŚWIĄTYNIA BIAŁEGO KONIA

    W ostatnim dniu pobytu w prowincji Henan wybieramy się do świątyni położonej 12 km na wschód od miasta Luoyang.

Usytuowana wśród starych drzew, Świątyni Białego Konia (Báimǎ si 白马 寺) jest pierwszą świątynią buddyjską w Chinach i uchodzi za kolebkę chińskiego buddyzmu. Całość znajduje się na powierzchni 34000 m².

                                          

    Buddyzm zakorzenił się mocno w historii Chin.  Został wprowadzony w kraju na początku I w. n.e. Następnie rozwinął się jako jeden z głównych nurtów myśli Chińczyków. To głębokie przywiązanie buddyzmu do Chin jest szczególnie odczuwalne w zabytkach poświęconych praktyce religijnej.

Światynia Białego Konia jest miejscem buddyjskim, które ma prawdopodobnie najbardziej znaczącą historię  opierającą się na silnej symbolice.

Historia świątyni jest powiązana z  koniem, który zatrzymał się na miejscu świątyni w 67 r. n.e. przewożąc z Afganistanu pierwsze religijne księgi buddyjskie.

 

 Jak mawia legenda:

”cesarz Ming z wschodniej dynastii Han wysłał dwóch emisariuszy w poszukiwaniu tekstów buddyjskich. Napotkali oni w Afganistanie na dwóch hindujskich mnichów -She Moteng i Zhu Fala,  przywieźli do Luoyang niniejsze teksty, na grzebie białego konia.  Cesarz pod wrażeniem kazał wybudować tę świątynię, na ich cześć zwiąc ją Świątynia Białego Konia”.

 

Dla buddysty świątynia pozostaje tym  miejscem, które opowiada historię buddyzmu w Chinach.

Podczas dynastii Song postawiono przed wejściem dwa kamienne konie.

        Świątynna brama posiada trzy wejścia, nad głównym wejściem widniejący  napis w klasycznym chińskim języku oznajmuje nazwę miejsca. Niniejszy napis  czyta się z prawej do lewej strony :

                                                  

    Od głównej bramy przechodzi się do poszczególnych budynków świątyni.

     Pawilon Niebiańskich Królów  pochodzący z dynastii Yuan, w którym znajdują się posągi 4 Niebiańskich Królów, Buddy Majtrei oraz Bodhisattwy Skandy jest bardzo okazały.

                                                            

      Budynki i znajdujące się w nich przedmioty pochodzą głównie od okresu dynastii Jin (265-420) do połowy dynastii Qing (XII-XVIII w) oraz  obejmują w szczególności zestaw lakierowanych posągów z okresu Yuan (1271-1368).  Od 1961 roku całość kompleksu jest chronionym dziedzictwem kulturowym Chin.

 

Idąc dalej natrafiamy na Pawilon Wielkiego Buddy, pochodzący z dynastii Ming. Tutaj były odprawiane najważniejsze ceremonie religijne.

 Sala Wielkich Bohaterów ujawnia nam pod drewnianym bogato udekorowanym dachem posągi Buddy Sakjamuni z jego dwoma towarzyszami – Kasjapą i Anandą:

  

                                                              

    W tej samej sali, zaraz po prawej stronie przy wejściu można podziwiać stary zabytkowy dzwon, który waży ponad 2 tony.

 

                                                                        

    Oczywiście w jednej z sal nie mogło zabraknąć mego ulubionego Buddy Śmieszka, wywodzącego się z chińskiego folkloru. Przed naszą dalszą drogą będzie nam towarzyszyć i niech nam przyniesie szczęście i pomyślność:

 

                                       

   Za głównm frontonem, na skraju ogrodu ukryły się groby hinduskich mnichów She Motenga i Zhu Falana:

 

                                            

     Od początku swego istnienia, Świątynia Białego Konia ulegała wielokrotnemu zniszczeniu i rekonstrukcji. W latach 1952 – 1973 była  restaurowana kilka razy.

               Za jedną z bocznych bram wznosi się wybudowany w zeszłym roku kompleks świątyń buddyjskich pochodzących z sąsiednich państw. Są one wierną kopią świątyń z Tajlandii, Laosu, Birmy i Indii. Jeszcze unosi się wokół nich zapach świeżej farby.

                                                

                                                               

 

Jutro wstaje nowy dzień i wraz z nim kolejna wędrówka ... tym razem za chiński kontynent.