Po raz pierwszy słowo PEKIN jest użyte przez francuskiego jezuitę Nicolas Trigault (1577-1628), który wprowadził transkrypcję fonetyczną chińskiego zapisaną pismem łacińskim.
Ortografia ta jest zaakceptowana przez Francuską Szkołę Dalekiego Wschodu na początku XX wieku.
Termin Beijing jest transkrypcją nazwy miasta w/g oficjalnego systemu „pinyin” wprowadzonego przez władze chińskie w latach 1950.
W 1977 roku III konferencja ONZ dotycząca normalizacji nazw miejsc geograficznych zatwierdziła, że alfabet fonetyczny chiński (pinyin) jest międzynarodowym systemem transkrypcji fonetycznej ogólnego języka chińskiego. Odtąd pinying jest najbardziej rozpowszechnioną wersją fonetyczną współczesnych wydawnictw pisemnych, słowników i wsparciem w nauce języka.
Nazwa miasta często ulegała zmianie. W 1927 roku stolica została przeniesiona do Nankinu i od 1928 aż do utworzenia ChRL miasto zwało się "Północnym Pokojem" , Beiping–北平. Potem przyszedł czas okupacji japońskiej i powrót do nazwy Beijing. Po ucieczce Japończyków, ponownie – Beiping. Od proklamacji ChRL przez Mao Zedong’a na palcu Tian an men stolica zwie się na nowo Beijing.
Od początku lat 1970 media chińskie używają w oficjalnej pisowni ortografię Beijing (北京). Mimo upływu tylu lat, wiele krajów zachodnich nadal zwie stolicę Chin PEKINEM, nie stosując właściwej dla miasta nazwy BEIJING.
W międzynarodowej dyplomacji nazwa BEIJING jest zazwyczaj przestrzegana, być może strzeżącym naszego globu politykom wydaje się bardziej oficjalną formą. Wraz z Olimpiadą w 2008 roku również coraz więcej osób przyjmuje ten termin.
W historii współczesnej zmiana nazwy geograficznej jest fenomenem powszechnym szczególnie w kontekście dekolonizacji i roszczenia tożsamości kulturowej. Dla przykładu Bombaj przekształcono na Mumbaj w 1995 roku.
A jak nazwać mieszkańców stolicy północy? Pekińczykami czy "Beijingami"?
Inne tematy w dziale Kultura
