Chińska mniejszość Dai jest jedną z 56 grup etnicznych oficjalnie uznawanych przez Chińską Republikę Ludową. Są blisko spokrewnieni z Tajami, którzy stanowią większość etniczną w Tajlandii.
Pod koniec XX wieku było ich nieco poniżej 1,2 miliona
Festiwal Pluskania Wodą jest noworocznym świętem mniejszości Dai, Achang, Bulang, Wa, De'ang i innych mniejszości etnicznych w Chinach, a także dla niektórych grup etnicznych w Indochinach.
Jest to najważniejsze tradycyjne święto w roku dla ludu Dai. Czas, w którym poszczególne grupy etniczne obchodzą Święto Pluskania Wodą, może różnić się o jeden lub dwa dni, ale wszystkie przypadają między 8 a 22 kwietnia według kalendarza gregoriańskiego.
Święto to narodziło się w Persji w V wieku n.e. i nazywało się „Operą Pohanhu” (znaną również jako „Operą Qihanhu”)
Następnie operę „Pohanhu” przywieziono z Persji do Myanmaru, Tajlandii i Xishuangbanna w prowincji Junnan w Chinach, drogą przez Indie.
Pod koniec XII i na początku XIII wieku sztuka ta dotarła wraz z buddyzmem do regionu Dai w prowincji Junnan w Chinach, poprzez Mjanmę. Wraz z pogłębianiem się wpływów buddyzmu w regionie Dai, święto polewania się wodą stało się zwyczajem przekazywanym z pokolenia na pokolenie.
Podczas festiwalu ludzie oblewają się nawzajem wodą, aby się pobłogosławić, a także organizują takie zajęcia, jak oddawanie czci Buddzie, wyścigi smoczych łodzi, puszczanie latawców i zapalanie lampionów.
Po powstaniu Chińskiej Republiki Ludowej pojawiły się nowe formy aktywności: parady, występy artystyczne, pokazy filmowe, wystawy itp. W Tajlandii, Myanmarze i Laosie święto to obchodzone jest co roku w połowie kwietnia. Święto Pluskania Wody jest Nowym Rokiem grupy etnicznej Dai. Jest to wspaniała atrakcja prezentująca tradycyję ludu Dai, obejmującą kulturę wody, muzyki i tańca oraz kulturę jedzenia, ubioru z zachowaniem wierzeń ludowych.
Stanowi to ważne źródło wiedzy o historii ludu Dai i ma dużą wartość naukową.
Występy artystyczne, takie jak taniec Zhangha czy taniec białego słonia, 
prezentowane podczas Festiwalu Pluskania Wody, pomagają nam zrozumieć cechy narodowe ludu Dai: docenianie natury, miłość do wody, szacunku dla Buddy oraz łagodność i spokój. Jednocześnie niniejszy festiwal stanowi ważne ogniwo wzmacniające jedność wszystkich grup etnicznych.
Święto zawędrowało z Indii i kiedyś stanowiło rytuał religijny braminizmu. Później, pod koniec XIII i na początku XIV wieku, zostało wchłonięte przez buddyzm i wprowadzone do regionu Dai w Junnanie w chińskiej prowincji Xishuangbanna. Wraz ze wzrostem wpływu buddyzmu therawady w regionie zamieszkiwanym przez Dai, zwyczaj festiwalu chlapania wodą stał się coraz bardziej popularny.
20 maja 2006 r. Chińska Rada Państwa zatwierdziła wpis ludowego zwyczaju na listę niematerialnego dziedzictwa kulturowego Chin.
Święto to nazywane jest także „Świętem Łaźni Buddy”, na cześć legendy, według której Budda po narodzinach otrzymał od smoka pachnącą kąpiel. Od czasu nawrócenia ludu Dai na buddyzm legenda ta stopniowo stała się częścią ich zwyczajów.
Podczas festiwalu nie brakuje atrakcji.
Bitwy łodzi smoczych odbywają się pierwszego dnia na rzece Lancangjiang (Mekong). Z przodu i z tyłu łodzi umieszczono głowy i ogony smoków, namalowane i wyrzeźbione w drewnie.
Gdy rozpoczyna się walka, dziesiątki wioseł wirują w falach wody. W pobliżu brzegu można także usłyszeć okrzyki radości. Ludzie przynoszą zwycięzcom dzbany wina ryżowego i obrzucają ich smakołykami. Przy dźwiękach bębnów tańczą „Yilahe”, by świętować swoją radość i zwycięstwo.
Drugi dzień jest najważniejszy, to dzień zraszania. Od rana wszyscy mężczyźni i kobiety, młodzi i starzy, wychodzą na ulice z wiadrami i miskami pełnymi wody, w słońcu oblewają się wzajemnie. Mówi się, że ludzie, którzy najwięcej się oblali wodą będą mieli najwięcej szczęścia.
Ludzie gonią się od brzegu rzeki w stronę dróg, mijając bambusowe chaty. Wieczorem odbywa się wielka impreza, odbywają się tańce przy śpiewach śpiewają i odpalanych fajerwerkach, zabawa trwa aż do północy.
Trzeci dzień jest równie owocny. Odbywa się tam również tzw. „Gaosheng”, czyli rzucanie workami i taniec pawia.
„Gaosheng” to w rzeczywistości bambusowy pierścień przymocowany do szczytu bambusowego kija.
Pędy bambusa wypełnione są prochem strzelniczym. Zgodnie ze zwyczajem należy w nim również umieścić pięć rzeczy symbolizujących podejrzenie. A kiedy proch zostanie wyrzucony w niebo z ogłuszającym hukiem, tradycja głosi, że ludzie, którzy go zbiorą, będą mieli szczęście przez cały rok. Przy rzucie workiem ludzie dzielą się na dwa rzędy:
mężczyźni po jednej stronie, a kobiety po drugiej.
Każdy z nich rzuca młodemu mężczyźnie torbę uszytą z kolorowych materiałów i ozdobioną wstążkami. Każdy rzut torbą wywołuje owacje. To ich sposób na wzajemne zaloty. Dziewczyny rzucają torbę ukochanej osobie. A torba jest symbolem pięknej przyszłości pełnej miłości.
Inne tematy w dziale Kultura
