CHIŃSKA FOTOGRAFIA DOKUMENTALNA

Fotografia dotarła do Chin wraz z przybyciem europejskich fotografów. 

   Z nadmorskich studiów portretowych technika ta szybko rozprzestrzeniła się na tereny Chin śródlądowych pod koniec XIX wieku. W większości dużych chińskich miast istniały studia, w których każdy mógł zrobić sobie zdjęcie portretowe.

   Fotografia szybko zaczęła spełniać funkcję informacyjną, wykorzystując ją w czasopismach oraz pełniła funkcję historyczną, wykorzystując zdjęcia wybitnych osobistości, konfliktów i życia miejskiego. Uważana przez Rewolucję Kulturalną za środek propagandy, od 1976 r. nabrała ważnego wymiaru dokumentalnego, stając się często świadectwem politycznym. Wraz z rozwojem "East Village" w Pekinie w latach 1990 fotografia zaczęła odgrywać coraz ważniejszą rolę jako uzupełnienie performansów w sztuce konceptualnej.  

  Artystyczne miasteczko było głównie zamieszkiwane przez pracowników migrujących, a także nieformalną społeczność artystyczną. Młodzi malarze, w większości absolwenci sztuk pięknych, wybierają pracę z dala od cenzury i konserwatyzmu instytucji kulturalnych. "Dong Cun – East Village", podobnie jak jego nowojorski odpowiednik – stało się  regularnym celem nalotów lokalnej policji. Praca młodych „dysydentów” często zostaje zniszczona. Nazwa tego osiedla została zainspirowana dzielnicą "East Village" na Manhattanie, z którą artyści czuli się blisko związani ze swoją eksperymentalną estetyką. Rok po założeniu, po aresztowaniu Ma Liuminga za gotowanie nago na dziedzińcu, społeczność została zamknięta przez policję, chociaż byli mieszkańcy nadal z nią współpracowali.

   W 1994 roku powstał pierwszy magazyn poświęcony fotografii konceptualnej – "New Photo". Odziedziczone po tym okresie szokujące motywy i wpływy kiczu-popu często pojawiają się obecnie w pracach fotograficznych, które cechują się dużą różnorodnością.

Od kiedy fotografia dotarła do Makau w XIX wieku za sprawą fotografów europejskich, zmieniły się zwyczaje, czy to w zakresie zdjęć rodzinnych lub tożsamościowych, fotografii studyjnej, czy wreszcie fotografii prasowej. Fotografia dokumentalna rozpowszechniła się w tym kraju dopiero pod koniec lat 1980 i odgrywa ważną rolę w promowaniu rozwoju społecznego w Chinach.

   Po Rewolucji Kulturalnej (1966-1976) nastąpił gwałtowny rozwój fotografii dokumentalnej. Wielu ówczesnych dziennikarzy pracowało dla państwa i w związku z tym nie posiadało praw autorskich do swoich prac.

Od 1976 roku w Chinach popularna stała się fala emancypacji połączona z filozofią panartystyczną, reprezentowana przez kilka grup reprezentowanych wówczas przez „April Photography Association” - awangardowe stowarzyszenie artystyczne.

 Młodzi ludzie w Pekinie, którzy zaczęli interesować się fotografią 1976 roku, zorganizowali nieoficjalną wystawę fotografii w całkowicie prywatnym gronie, co nie miało miejsca od 1949 roku i w ten sposób założyli prywatną organizację zajmującą się masową fotografią: "Kwietniowy Klub Fotograficzny". Stowarzyszenie to było pierwszą prywatną organizacją zajmującą się fotografią w Chinach po Rewolucji Kulturalnej. W 1979 roku Stowarzyszenie zorganizowało pierwszą apolityczną wystawę zatytułowaną „Przyroda, Społeczeństwo, Ludzie”. Fotografia dokumentalna rozwinęła się szczególnie dzięki fotografowi Li Xiaobin,  który urodził się w 1955 roku w Pekinie i był jednym z inicjatorów "Kwietniowego Klubu Filmowego".

Ci młodzi artyści docenili wartość artystyczną fotografii dokumentalnej. Byli oni wówczas uważani za pionierów tego gatunku w Chinach.

  Rok 1987  księgarnia przy ulicy Longfusi 107, znajdująca się naprzeciwko Świątyni Longfu. W czasach dynastii Ming nazywano ją „Ulicą Świątyni Longfu”. W czasie Rewolucji Kulturalnej przemianowano ją na „Ulicę Ludową”a później przywrócono jej dawną nazwę.

 Na początku „reformy otwarcia” w domach nie było gazu. W 1983 roku mieszkańcy Pekinu ustawiali się w kolejce, aby kupić naftę w sklepie z olejem w Ping'anli w zachodniej dzielnicy Xicheng.

   W latach 1980. w Pekinie niewiele gospodarstw domowych korzystało z kuchenek gazowych, wiele rodzin natomiast gotowało na kuchenkach naftowych. Widok ludzi ustawiających się w kolejkach przed sklepami benzynowymi w celu zakupu nafty stał się czymś powszechnym. W większości gospodarstw domowych paliwem był węgiel.Tylko bogate rodziny mogły sobie pozwolić na zakup nafty.

 Na zdjęciu zrobionym w dzielnicy Xisi w 1984 r. widać ludzi biorących udział w przyjęciu weselnym.

 Na zdjęciu są widoczne dwa znaki podwójnego szczęścia, oznaczające wyrazy sympatii, przyjaźni i szczerych życzeń szczęścia.

 Sinogram ten używa się zazwyczaj do oznaczenia szczęścia małżeńskiego, gdyż dwa znaki 喜 oznaczają parę radości. Na prezentach dla panny młodej i pana młodego znak 囍 jest zawsze przedstawiany w kolorze czerwonym, a czasami w kolorze czarnym lub złotym na czerwonym tle. Można go również często zobaczyć podczas chińskiego Nowego Roku, w postaci wycinananek z czerwonego papieru naklejanych na budynkach, oknach i drzwiach.

 Dzieci świętujące Dzień Dziecka w  pekińskim parku Beihai w 1985 roku.

   Dzień ten istnieje w Chinach od 1950 roku. W Hongkongu Dzień Dziecka jest obchodzony 4 kwietnia. W Chinach dzieci tego dnia nie mają zajęć. Z tej okazji organizowne są wszelkiego rodzaju festyny, specjalnie przygotowywane uroczystości, w których dzieci przodują śpiewając i tańcząc. Podczas święta 1 czerwca odbywają się również festiwale w parkach, konkursy czytania książek i tradycyjnego malarstwa połączonego z kaligrafią, są konkursy gry na istrumentach muzycznych oraz różne występy artystyczne.

   Sprzedawca słodyczy w cukrowej polewie (糖葫芦, táng húlu) na ulicy Qianmen w 1986 r. w Pekinie

 Plac Tian’anmen w 1949 roku

"Plac Niebiańskiego Spokoju" jest największym publicznym placem na świecie.

                                                                                      

 Jeszcze w latach 1980 80% mieszkańców Pekinu korzystało z rowerów jako środka transportu. Chiny są zdecydowanie największym producentem i konsumentem rowerów na świecie. Szacuje się, że w Państwie Środka porusza się 500 milionów rowerów (dane z 2017). Związek między rowerem a tym krajem stanowi bardzo szybką przemianę społeczneństwa chińskiego.W epoce maoizmu rower był „proletariacki”. W latach 1980 towarzyszył poprawie warunków życia, zanim w latach 1990 został stopniowo wyparty przez samochód.

 Dworzec kolejowy w Pekinie wybudowany w latach 1950.

 Stoisko z herbatą w Pekinie z lat 1980.

 Na tym zdjęciu dziewczynka o puszystych włosach Su Mingjuan trzyma ołówek w ręku. Jej żywe oczy, pełne pragnienia wiedzy, poruszyły niezliczoną liczbę Chińczyków.