Dynastia Qing była dynastią mandżurską, która rządziła Chinami w latach 1644–1911. W 1644 roku, gdy ostatnia narodowa dynastia Ming została obalona przez armię chłopską dowodzoną przez Li Zichenga, Mandżurowie wkroczyli do Pekinu i założyli dynastię Qing. Była to ostatnia dynastia chińska.
Po pierwszej wojnie opiumowej (1839 – 1842) fotografia dotarła do Chin dzięki przybyszom Zachodu i stopniowo zaczęła się rozwijać.
Historia fotografii w Chinach zaczyna się tuż po jej wynalezieniu w 1839 roku, kiedy to do Makau przybyli europejscy fotografowie. W latach pięćdzisiątych XIX wieku zachodni fotografowie zakładali studia fotograficzne w miastach nadmorskich. Wkrótce dzięki chińskim asystentom i lokalnej konkurencji, fotografia zaczęła rozprzestrzeniać się także w innych regionach Chin.
Pod koniec XIX wieku w każdym większym mieście znajdowały się studia fotograficzne, w których chińska klasa średnia mogła robić sobie zdjęcia podczas spotkań rodzinnych. Chińscy i zachodni fotografowie uwieczniali codzienne życie ulicy, konflikty i ważne wydarzenia, a wielu zamożnych Chińczyków zajęło się fotografią jako hobby. Nawet cesarzowa wdowa Cixi dała się kilkakrotnie sfotografować.
Na początku XX wieku fotografia w Chinach i innych krajach na całym świecie była wykorzystywana w celach rozrywkowych i jako narzędzie dokumentacji, w gazetach oraz czasopismach, w propagandzie politycznej i w fotografii artystycznej.
W drugiej połowie XIX wieku założono kilka studiów fotograficznych.
Istniały Kung Tai (公泰照相楼, i Sze Yuen Ming (上洋耀華照相) w Szanghaju oraz Pun Lun (繽綸) i Afong (黎華芳) w Hongkongu.
Po wojnach opiumowych Szanghaj stał się portem handlowym, do którego przybywało wielu zachodnich misjonarzy, biznesmenów i podróżników, noszących ze sobą nowo wynalezione aparaty fotograficzne.
W 1852 roku zagraniczny biznesmen Hermann Husband zaczczął prowadzić firmę zajmującą się fotografią srebrową i kolorowaniem portretów w Longtai Trading Company przy Fuzhou Road. Później Francuz Louis Legrand (Li Gelang) otworzył na Bundzie studio fotograficzne specjalizujące się w wykonywaniu zdjęć portretowych. Było to pierwsze studio fotograficzne w Szanghaju.
Studio fotograficzne Lao Baohua w starej szanghajskiej dzielnicy.
Niedługo potem Luo Yuanhu z Kantonu otworzył również studio fotograficzne w Szanghaju. Miał talent techniczny, a jego zdjęcia były „wyraźne i realistyczne, znacznie lepsze od tych robionych przez francuskiego fotografa Li Gelanga.” W tamtym czasie cieszył się wielkim uznaniem.
Studio fotograficzne przy ulicy Fuzhou
Fotografia, jako nowość, rozwijała się w Szanghaju bardzo szybko. W 1876 roku na obszarze od ulicy Guangdong do ulicy Nanjing znajdowały się „Yichang”, „Su Sanxing”, „Yichang” i „Su Sanxing”. Chińczycy otworzyli prawie dziesięć studiów fotograficznych, w tym „Huaxing”, „Tongxing”, „Rishu”, „Hengxing”, „Shitai” i „Gongfang”.
„Yichang” otwarto 20 maja 1864 roku, co czyni je pierwszym studiem fotograficznym w Szanghaju, którego powstanie określono dokładną datą.
Zakład „Su Sanxing” osiedlił się przy Hankou Road w Szanghaju około 1870 roku. Zasłynął on fotografowaniem znanych celebrytów. Drukowano „wszystkie piękności domów publicznych i świata opery w małych formatach aby wręczać je ulubieńcom jako prezenty. » Ten „mały format” był podobny do dzisiejszych wizytówek portretowych.
Firma fotograficzna Lihua Photography Company przy Lloyd's Road (obecnie Liuhe Road)
Pierwsze studia fotograficzne miały proste wyposażenie i wykonywały zdjęcia w przeszklonych pomieszczeniach, bez użycia lamp ani innych sztucznych źródeł światła; wszystkie fotografie wykonywane były przy wykorzystaniu światła słonecznego wpadającego przez sufit. Zastosowane filmy to mokre klisze jodku srebra, które charakteryzują się bardzo niską światłoczułością. Aby uzyskać wyraźne zdjęcia, fotografowana osoba powinna siedzieć lub stać. Fotograf puka w drewnianą deskę, otwiera osłonę obiektywu i głośno krzyczy:
„Jeden, dwa, trzy, cztery…”
Zazwyczaj musi policzyć do dziesięciu, czasem nawet do dwudziestu, zanim fotografowany będzie mógł się poruszyć.
W galerii zdjęć przy ulicy Fuzhou w dzielnicy Huangpu
Aby przyciągnąć klientów i ich zadowolić studia fotograficzne korzystają z wyjątkowych scenerii. Są one zazwyczaj wyposażone w tła, pawilony, obrazy olejne w stylu zachodnim, a także stoliki, wazony i spluwaczki na wysokich nóżkach. Niektóre z nich mają nawet modele samochodów i statki wycieczkowe. Większość zrobionych zdjęć to zbiór rekwizytów i scenerii z postaciami o sztywnych, czasami zabawnych wizerunkach.
W tamtych czasach robienie zdjęć w Szanghaju było luksusem, a większość klientów stanowili wysocy rangą urzędnicy, ludzie zamożni i znani aktorzy. Według zapisów historycznych, wykonanie zdjęcia całej sylwetki kosztowało jednego lub dwa juany, a wykonanie i powiększenie kolorowego zdjęcia – 12 juanów, co odpowiadało wadze około 400 kilogramów ryżu. A więc przciętnego człowieka nie było na to stać.
Na tle herbaciarni Huxinting, zbudowanej w 1855 r.
Pod koniec XIX wieku najsłynniejszymi studiami fotograficznymi w Szanghaju były Yaohua, Baoji, Baoyan i Zhizhen, znane jako „Czterej Niebiańscy Królowie”. Ich studia fotograficzne mieściły się przy głównych arteriach Nanjing Road, Fuzhou Road i Guangdong Road.
Szef Yaohuy, Shi Dezhi, potrafił dobrze powiększać fotografie. Na Światowych Targach w Paryżu w 1900 roku jego zdjęcia zdobyły certyfikat, dzięki czemu było to jedyne studio fotograficzne w Chinach u schyłku dynastii Qing, które otrzymało nagrodę na Światowych Targach.
Certyfikat nagrody dla Yaohua Photo Studio na Światowych Targach w Paryżu w 1900 r.
Logo studia fotografii damskiej Bixiaolou
Na początku istnienia Republiki Chińskiej (1912 ) importowano dużą ilość filmów zagranicznych, ceny zdjęć spadały, coraz więcej osób chciało robić zdjęcia, a w Szanghaju jak grzyby po deszczu powstawały studia fotograficzne. Warto zauważyć, że studio fotograficzne Bixiaolou Photography Studio było prowadzone przez kobiety i to one wykonywały zdjęcia. Było to jedyne studio fotograficzne w Szanghaju przeznaczone wyłącznie dla kobiet.
Ta partia, którą widzimy niżej na starej fotografii została wykonana na przestrzeni 30 lat przed rozwojem fotografii w Chinach. Jest to więc rzadki świadek.
Fang Zhao, 1870-1880 – strajk w studio fotografii
Fotografia autorstwa Studio Binlun Photo (缤纶) wykonana około 1866 r
Zou Boqi jest „ojcem chińskich aparatów fotograficznych” i uważa się, że to właśnie jemu w 1844 roku udało się skonstruować pierwszy aparat fotograficzny. W 1845 roku napisał broszurę na temat fotografii, która stała się jednym z najwcześniejszych dokumentów fotograficznych w Chinach i na świecie. W artykule opisał również, jak działa fotografia i aparat fotograficzny.
Generał Kantonu i jego słudzy lata 1860–1863
Generał z Kantonu dowodził oficerami i żołnierzami Ośmiu Chorągwi. Pod koniec panowania dynastii Qing skuteczność Ośmiu Chorągwi osłabła, a status generała Kantonu spadł. W latach 1860–1863 stanowisko to kolejno zajmowali Mù kè dé nè (穆克德讷) i Ruì lín (瑞麟). Obaj byli oczywiście Mandżurami.
W 1878 roku mąż z żoną i dziećmi – zdjęcie autorstwa Gongtai Studio (公泰照相馆), jedno z najważniejszych studiów fotograficznych otwartych przez Chińczyków w Szanghaju pod koniec dynastii Qing.
Lata1860-1863, kobiety oglądające zdjęcia stereoskopowe.
Ówczesne zdjęcia stereoskopowe były bardzo podobne do dzisiejszych obrazów 3D i oglądało się je, korzystając z lustra. Były one popularne w Europie i importowane do Chin, lecz były trudno dostępne ze względu na wysoką cenę.
W 1861 roku niejaki Kouang Hay miał 48 lat – był mieszkańcem Hankou (jednego z trzech miast, obok Wuchang i Hanyang, które obecnie tworzą miasto Wuhan, stolicę prowincji Hubei)
琼阿德 (Qióng ā dé) sfotografowany w Paryżu w 1852 roku. Mimo że nie pozostawił po sobie żadnych jednoznacznych informacji umożliwiających jego identyfikację, możemy wnioskować, że był jednym z niewielu Chińczyków, którzy robili zdjęcia przed rokiem 1860, a także jednym z niewielu Chińczyków, którzy wcześniej odwiedzili Europę.
W latach 1870–1880 pałacowy eunuch sfotografowany przez Liang Shitai, który był jednym z najwybitniejszych fotografów portretowych działających w Chinach w okresie późnej dynastii Qing. Artysta specjalizował się w portretach wysokich urzędników i fotografiach, które podobały się chińskim klientom zainteresowanym tradycyjnym malarstwem. Liang Shitai dzięki swojej pracy przekonał dwór Qing do przyjęcia fotografii jako medium artystycznego. Na początku lat 70. XIX wieku założył swoje studio w Hongkongu, pod koniec lat 70. przeniósł się do Szanghaju, a w latach 80. do Tianjinu. Fotografie Liang Shitaia należą do najbardziej znaczących historycznie i wizualnie wykwintnych dzieł swoich czasów.
Zdjęcie to może zaspokoić nasze wyobrażenia na temat wizerunku eunucha i jest bardzo realistyczne. Był pięknie ubrany, jego strój miał haftowane wzory imitujące skórę pytona, co dowodzi, że miał wysoki status wśród eunuchów.
Pozostałości dawnego Pałacu Letniego, 1870-1879, sfotografowane przez Thomasa Childa. 圆明园 Yuánmíngyuán o powierzchni 350 hektarów znajduje się w północno-zachodniej części Pekinu. Data jego wybudowania jest nadal przedmiotem dyskusji, lecz idea jest taka, że jest on dziedzictwem upadłej dynastii Ming.
*Thomas Child (1841-1898) urodził się w Madeley (Shropshire, Anglia). W 1870 roku przeprowadził się z żoną i dziećmi do Pekinu, gdzie do 1889 roku pracował jako inżynier gazowniczy w Chińskiej Cesarskiej Morskiej Służbie Celnej. Nie był profesjonalnym fotografem, lecz pasjonatem fotografii amatorskiej. Dokumentował życie lokalne, skupiając się głównie na tradycyjnej architekturze i zabytkach. Wędrówki po Pekinie i okolicach zaprowadziły go do miejsc na północy, takich jak Stary Pałac Letni (Yuan mingyuan), Wielki Mur i grobowce dynastii Ming. Mimo że był fotografem amatorem, w XX wieku jego zdjęcia były sprzedawane i publikowane w albumach i wydawnictwach prywatnych. Ich szerokie rozpowszechnienie stopniowo ukształtowało obraz Chin w oczach cudzoziemców.
W 1866 roku, w pobliżu Brama Niebiańskiego Spokoju w Pekinie. Zdjęcie autorstwa francuskiego fotografa Paula Chambiona (1838 - 1894)
Inne tematy w dziale Rozmaitości
