Dzień Qingming nad rzeką (chińska Mona Lisa)

Obraz ten, wykonany na zwoju o wymiarach 24,8 cm na 528,7 cm, został namalowany przed upadkiem dynastii Song w 1127 r. Jego autor Zhang Zeduan przedstawił codzienne życie różnych warstw społecznych dynastii Song w stolicy Bian Jing (dzisiejsze Kaifeng) nad rzeką Bian. Podczas Wystawy Uniwersalnej w Shanghai’u w 2010 roku można było go podziwiać, gdzie został zaprezentowany w ruchu na dużym ekranie.

Na obrazie tym jest widocznych ponad 800 osób, około 60 zwierząt, 28 łodzi, 20 pojazdów, 160 drzew i około 30 budynków oraz około 12 pojazdów i palankinów. Dzięki swej sławie zyskał przydomek „Mona Lisy Chin”.

W roku 1499, po upadku Ludovica il Moro, Leonardo da Vinci udał się do Mantui i Wenecji, a następnie powrócił do Florencji. Namalował wówczas portret Mony Lisy z zagadkowym uśmiechem. W 1516 roku, Leonardo da Vinci zaproszony przez francuskiego króla Franciszka I, udał się do Francji. Podczas tego pobytu władca nabył słynny portret. W przeciwieństwie do obrazu Mona Lisy, od tego czasu będącego własnością Francji, zwój Qingming był wielokrotnie sprzedawany i odsprzedawany, zanim ponownie stał się własnością państwa. Jest również historycznie znany jako jeden z obrazów z kolekcji ostatniej chińskiej dynastii, który pozostał własnością państwową w Chinach kontynentalnych.

Obraz ten był jednym z ulubionych cesarza Puyi, który zabrał go do Mandżukuo i w ten sposób uniemożliwił oryginałowi z dynastii Song transfert do Narodowego Muzeum Pałacowego w Tajpej. Później został zakupiony w 1945 roku i obecnie znajduje się w Muzeum Pałacowym w Zakazanym Mieście w Pekinie.

Jest to najstarszy zwój w tradycyjnym stylu zachowany w Muzeum Pałacu Cesarskiego w Pekinie. Uważa się, że został namalowany przed upadkiem dynastii Song w 1127 r. Zhang Zeduan przedstawił codzienne życie mieszkańców dynastii Song w stolicy Bian Jing (dzisiejszy Kaifeng). Ten artystyczny skarb ma również cenną wartość historyczną, ponieważ jest bogaty w konkretne informacje na temat handlu, rzemiosła, folkloru, architektury i środków transportu stolicy Północnej Dynastii Song.

Oryginalny obraz jest uważany przez władze chińskie za skarb narodowy i jest wystawiany jedynie przez krótki okres, najczęściej podczas święta Qingming - dniu sprzątania grobów. Festiwal sprzątania grobów odbywa się w kwietniu, wiosną. Rodziny odwiedzają cmentarze i oddają cześć przodkom. Jest to także okazja do najważniejszych popularnych uroczystości, targów i pokazów. Wówczs w świątecznym nastróju i w rodzinnym aspekcie rytualnym, przy modlitwach oraz składaniu ofiar odbywa się czyszczenie grobowców.

Dzieło jest namalowane na zwoju i ukazuje sposób życia wszystkich klas społecznych, od najbiedniejszych po najbogatszych, a także różnorodne działania gospodarcze toczące się zarówno na wsi, jak i w mieście. Daje to przegląd ubioru i architektury tamtych czasów. Jako dzieło artystyczne było czczone, kopiowane i reinterpretowane przez artystów późniejszych dynastii. Obraz ten słynie z geometrycznej precyzji przedstawionych łodzi, mostów, sklepów i scen.

Prawa część to wiejska część miasta. W sielankowej scenerii znajdują się pola uprawne i ludność wiejska – głównie rolnicy, pasterze kóz i hodowcy trzody chlewnej. Droga wiejska rozszerza się i łączy z drogą miejską.

W środkowej części znajduje się wielu handlarzy sprzedających wino, zboża. Są również pchle targi, naczynia kuchenne, łuki i strzały, latarnie, instrumenty muzyczne, złote i srebrne ozdoby, barwione tkaniny, farby, lekarstwa, igły i przedmioty krawieckie, a także wiele restauracji. Sprzedawcy rozciągają się wzdłuż dużego mostu, zwanego Tęczowym Mostem. Jest to centrum i serce miasta, wielki ruch ożywia ludzi na moście. Łódź niezdarnie podchodzi pod złym kątem z niecałkowicie opuszczonym masztem, co grozi uderzeniem w pokład. Tłum na moście i wzdłuż rzeki krzyczy i gestykuluje w stronę łodzi. Ktoś w pobliżu szczytu mostu opuszcza linę do wyciągniętych poniżej ramion załogi.

Lewa połowa to obszar miejski wokół bramy miejskiej. W tej części widać załadunek towarów na statek, sklepy, a nawet urząd skarbowy. Ponadto istnieją hotele, świątynie, rezydencje prywatne i budynki oficjalne różniące się wielkością i stylem, od domków po domy z dużymi podwórkami. Ludzie i towary są przewożone różnymi środkami transportu: wózkiem kołowym, zwierzętami (w szczególności dużą liczbą osłów i mułów), lektykami i rydwanami. Rzeka jest wypełniona łodziami rybackimi i transportowymi, promami pasażerskimi, a nad brzegiem kręcą się ludzie ciągnący większe jednostki.

Przez wieki przetrwało około 50 wersji obrazu. W samym Narodowym Muzeum Pałacowym w Tajpej znajduje się ich osiem, z których najsłynniejszą jest „Wersja dworska Qing”. Ten poziomy zwój został ukończony wysiłkiem i współpracą pięciu artystów dworskich z dynastii Qing: Chen Mei, Sun Hu, Jin Kun, Dai Hong i Cheng Zhidao.

Brama Miejska Bianjing

Na okładce znajduje się poezja cesarza Qianlonga przepisana przez jego nadwornego urzędnika Lianga Shizhenga (1697–1763). Poziomy zwój można podzielić na pięć głównych sekcji wokół mostu, który nie jest już drewniany, ale zastąpiony kamiennym mostem z wieloma straganami. Pierwsza składa się z spokojnych wiejskich krajobrazów. Na wsi w pobliżu Rzeki Żółtej jest to dzień świętowania. Rzeka Bian poprzez starożytny kanał jest połączona z drugą co do wielkości chińską rzeką. Statki z żaglami są ciągnięte przez grupy przewoźników, którzy dowożą je do nabrzeży. Przewożą ryż, jęczmień, pszenicę, sorgo, drewno, węgiel, jedwab, herbatę, kadzidło....

Oprócz tych produktów są tratwy z pni drzew i bambusów, które czasami służą jako zakwaterowanie dla rodzin żeglarzy. Rzeka dzieli się na liczne kanały poprzecinane mostami. Brzegi są wzmocnione lub obsadzone wierzbami. Na obu brzegach chłopi są obładowani ciężkimi tobołkami.

targ na tęczowym moście z XII w.

Drogi prowadzą do mostu zwanego Tęczowym. Jest to ważna arteria handlowa. Co najmniej pięćdziesiąt straganów przyciąga tłumy, co jest również atrakcją ze względu na zatłoczoną scenę targową. Płynąc w górę rzeki, łódź oznaczona flagą cesarską docieramy do miasta otoczonego wysokim murem. Na prawo od głównej bramy znajduje się przeprawa łodzią. Centralna arteria z prostopadłymi ulicami, z rezydencjami i rónorodnymi firmami. W okresie Song miasto liczyło około 700 000 mieszkańców. Było ono najbardziej zaludnione na świecie. W momencie powstania tego obrazu miasto Bian Jing już nie istniało. Malarz rekonstruują go, połączył architekturę, kostiumy i tradycje z kilku epok. Wybrany sposób opisu, widok z lotu ptaka, pozwala na ukazanie miasta z perspektywy, co jest techniką zapożyczoną przez włoskich misjonarzy jezuickich.

Wszystko rysowane jest czubkiem pędzla, tuszem bistre lub czarnym. Następnie powierzchnię wypełnia się pigmentami. Praca jest bardzo skrupulatna, znajduje się na niej około 4000 sinogramów. Najmniejsze mają 4 mm a największe 1,8 cm. Zwój ten łączący pejzaż miejski z mnóstwem małych scen rodzajowych, jest wyjątkowy. Tradycyjne malarstwo chińskie przedstawiało głównie góry i płynącą wodę, czasami postać pogrążoną w medytacji.

herbaciarnia