CHINKI – na Święto Kobiet

„Dniem czcić kobiety – po co?

Ja czczę kobiety – nocą!”

-Jan Sztaudynger

Po Rewolucji Kulturalnej z otwarciem Chin na świat, kanon piękna chińskich kobiet i wymogi nowego społeczeństwa uległy zmianie.

Dawniej piękno kobiece oceniane było w/g godności moralnej kobiety.

W odległych czasach dziewczynkom okaleczano ciało, jak gdyby piękno nadane przez naturę nie wystarczało. Do drastycznego przykładu należy zaliczyć bandażowanie stóp małym dziewczynkom.

Symbolem chińskiego systemu feodalnego są małe buciki robione dla kobiet, których stopy uprzednio owijano ściśle w bandaże. Małe istotki poddawane były torturom i cierpieniom. Dziewczynka od najmłodszych lat miała krępowane stopki, co powodowało zniekształcenie jej stóp.

Proces ten stosowany wsród bogatej warstwy społecznej był oznaką uznania społecznego, kryterium piękna i sposobem zwiększania pożądania seksualnego mężczyzn, gwarantował również bogate małżeństwo. Kobieta pozostawała w domu, zdana wyłącznie na łaskę swego małżonka, poruszała się chwiejnym krokiem poszukując równowagi jak zraniony ptaszek.

Krępowanie stóp było stosowane w Chinach od 1000 lat, jego pochodzenie datuje się z końcem dynastii Tang. Zwyczaj ten początkowo rozpowszechniony w zamożnych rodzinach później spopularyzował się w innych klasach społecznych, prawie we wszystkich mniejszościach etnicznych oprócz mandżurskiej, mongolskiej i narodu Hakka. Obyczaj ten praktykowany w niektórych częściach Chin przetrwał do XX wieku, dopiero po 1911 roku został zakazany, lecz nadal był uprawiany.

Freud uważał tę praktykę jako formę fetyszyzmu, mówiąc jakoby małe stopki były strefą erogenną. Na starych rycinach chińskich spotyka się również wizerunki kobiet o małych stopkach.

Dziś ta barbarzyńska tradycja nie istnieje, ale małe buciki pozostały w kufrach i szafach chińskich rodzin. Szczególnie gdy podróżuję w oddalonych wsiach prowincji Yunnan mam okazję spotkać jeszcze ponad 100-letnie kobiety o małych stopkach.

Z biegiem czasu nakazy religijne zostały dodawane do zasad moralnych. Taoistyczni zwolennicy twierdzili, że kobieta zbyt męska jest złą partią małżeńską. Ale przecież podczas dynastii Tang za piękną kobietę uznawano silną i odporną kobietę. Jej atutem były okrągłe policzki i szerokie biodra.

Podczas panowania Dai Zong (766-780) okrutni urzędnicy rządowi i dojrzałe zazdrosne kobiety przy najmniejszej prowokacji pięknych i młodych służących okaleczali im twarze, tak aby nikt już nie mógł na nie spojrzeć z zachwytem.

księżniczka Yang Gui Fei - piękność wśród piękności

W Chinach piękno kobiece podlega pewnym regułom, kładziony jest nacisk na taoistyczną i konfucjańską koncepcję wewnętrznego piękna i zewnętrznej urody. Te dwa pojęcia stworzyły ideał kobiecej urody. Zewnętrzne piękno powinno reprezentować cnotę, talent i inne atuty pozytywne. Według myśli taoistycznej, kobiety z "męskimi manierami" są złymi partiami seksualnymi, gdyż w ich organiźmie jest nadmiar energii QI.

W tradycji chińskiej konieczne jest rozpoznać moralny wymiar seksualności, w celu określenia piękna kobiety. Historycznie pojęcie piękna i idealnych kryteriów wiązało się z wpływami religijnymi.

Piękna kobieta mandżurska

Współczesne społeczeństwo w dużej mierze inspiruje się wpływami z Zachodu tworząc mieszankę myśli płynących z Zachodu w połączeniu z myślami maoistycznymi. Stwierdzam, że Chińczycy stworzyli własny sposób myślenia bazujący się na wizji opartej na własnej polityce i ekonomii oraz własnej kulturze i własnym feminiźmie.

modelka (kolekcja Guo Pei)

Rosący wzrost feminizmu w Chinach integruje dawną kobietę chińską w dzisiejszym świecie przekształcając ją w wolnego ducha o zewnętrznym widocznym pięknie. Dziś potępia się praktykę ‘’małych stopek’’, która była dawniej atutem piękna kobiecego. Fryzury pań ofiarowują również przegląd zmian kulturowych w postrzeganiu piękna kobiecego. Wszelkie reklamy zachęcają piękną płeć do "uzachodniania" standardów kosmetycznych. W ciągu ostatnich lat wzrosło zużycie wszelkich upiękniających kosmetyków do włosów. Długie, ciemne i błyszczące włosy to kryteria idealnej urody kapilarnej.

aktorka Zheng Yi

Piękno słabej płci zrewolucjonizowało się z biegiem czasu. Na początku XX wieku, co zbiegło się z końcem ostatniej chińskiej dynastii, pomimo początku pewnej emanypacji, większość kobiet pod naciskiem społeczeństwa rezygnuje z marzeń. Kobiety godzą się nie studiować akceptując los kobiety pozostającej w domu, rzadko widują swego współmałżonka. Ten styl życia powoduje irytujące próżniactwo u kobiet, które swój wolny czas poświęcają na oddawanie się seansom upiększania swej urody. Panie na wzór Europejek i Amerykanek epilują sobie brwi... w/g mnie kontrastuje to z owalną i porcelanową twarzą chińską. Obraz chińskiej kobiety przed lustrem, to wielogodzinna rozpusta.

Zasada piękna kobiecego przekształciła się w latach 1930, wraz z pierwszymi filmami z Hollywood, które przyniosły ze sobą reguły piękna. Panie i dziewczęta zaczęły naśladować styl życia wielkich gwiazd, malować sobie brwi i usta. Ten nowy styl z Hollywood stał się nową międzynarodową biblią urody.

W następnych 10 latach wraz z inwazją japońską na Chiny, szminki i inne kosmetyki były luksusami trudnymi do zdobycia. Patriotyczny zapał chińskich kobiet również pociągał za sobą rezygnację z kosmetyków. Nawet gwiazdy ówczesnego kina świadomie przyjęły nową technikę ‘’bez makijażu’’ za jedyną zaletę naturalnego piękna. Naturalne brwi i zaokrąglone buźki bez sztucznych upiększeń były synomimem wzrastającej się solidarności mas ludowych i determinacji rodzącego się rewolucyjnego zapału.

Z latami 1950 chińskie intelektualistki wraz z mężami powracają do ojczyzny, to one w swoich bagażach sprowadzają pewne modne wpływy z Zachodu, są nimi elegancja i szyk. Twarze pań są delikatne i owiane kręconymi kosmykami włosów, coś na podobieństwo różanych pączków.

plakat reklamowy z lat 1930

Natomiast w latach 1960 następuje całkowite odrzucenie kanonów piękna wzorowanego na zachodnich wpływach. Biały kolor cery jest oceniany jako ‘’burżuazyjny’’, kosmetyki są całkowicie zakazane. Kobiety pracujące w polu nie wstydzą się swego złotawego koloru opalenizny. W czasie Rewolucji Kulturalnej panie celowo nie kryją się przed promieniami słonecznymi, jak gdyby na protest odsunięcia się od białego kapitalizmu. Tylko artystki w zespołach folklorystycznych mogą lekko się malować. Obowiązuje lojalność wobec Wielkiego Sternika.

Dopiero w latach 1980 następuje zwrot ku elegancji i modzie kobiecej. Pierwsze umalowane kobiety są krytykowane i nieakceptowane przez społeczeństwo. Krążą żartobliwe kawały à propos tych nowych damusiek. Chińczykom trzeba będzie jeszcze trochę czasu aby uświadomić sobie, że makijaż może być używany w zależności od osobistych preferencji.

Z początkiem lat 1990 Chinka się wyzwala, szkarłatno maluje usta, przykleja sztuczne rzęsy, maluje sobie pieprzyki na policzkach. Chirurgia estetyczna przyciąga szczególnie młode kobiety, nie wahają się one aby oddać się upiększeniu poprzez skalpel i inne sofistyczne metody. Okrągłe oczy, dłuższe nogi, wybielanie skóry to ostatni krzyk mody u Chinek, nie znajdujących swego ciała na swój gust. Modne ciuchy od wielkich krawców wypełniają szafy nowobogackich pań.

Mimo nieustająco szybkiego rozwoju w Chinach prawdziwa kobieta chińska pozostaje jednak nadal naturalnie piękna, bez malowideł i sztuczności na twarzy. Jej smukła sylwetka i konfucjańskie wychowanie powoduje, że zaliczam ją do jednych z najpiękniejszych kobiet jakie widuję na tym skomplikowanym świecie.

Około 1000 roku drobna i krucha sylwetka jest ozdobą kobiety, jej biodra i piersi są małe. Biała cera i delikatna skóra to atrybut kobiety z dynastii Ming i Qing. Co więcej ta tendencja utrzymała się nawet do dzisiaj. Również obsesja białej jak mleko skóry utrzymała się do dzisiaj i obserwowana jest wśród współczesnych Chinek.

Wraz z pojawieniem się ruchów feministycznych i wpływów zachodniej myśli w Chinach, na nowo dostrzega się wewnętrzne piękno kobiety. Nauka konfucjańska zachwala jednocześnie wewnętrzne i zewnętrzne piękno.

Fizyczne zalety dodają kobiecie pikanterii do jej wyglądu, jej aparycja jest rozszerzeniem wewnętrznych cech charakteru. Według konfucjańskiej myśli kobieta winna posiadać trzy walory :

posłuszeństwo, czystość, obowiązek urodzenia syna.

Dzisiaj uznanie chińskich kobiet staje się coraz bardziej widoczne na arenie światowej. Zauważyć można, że Chinki upodabniają swą urodę do wizerunków kobiet zachodnich, udaje im się skopiować standardowe piękno międzynarodowe... są wysokie, szczupłe, zrobione na „chłopczyce”. Podchwytują one trendy zachodniej mody. Od lat 1990 Chinki zaczynają się emancypować i ubierać modnie. Wraz z pojawieniem się chirurgii estetycznej subtelnie wydłużają sobie nosy, nogi i zaokrąglają oczy.

W obyczajach między Północą a Południem, Wschodem i Zachodem Chin istnieją drastyczne różnice. Współczesna Chinka gdy chce założyć rodzinę nie zawsze kieruje się względami uczuciowymi. Pod presją rodziców – „musisz mieć dobry start w życiu” – często popełnia nieodwracalne błędy. Inna bardziej rezolutna, często po ukończeniu studiów czeka w rodzinnym domu i u boku swatki znajduje swego księcia.