CUKROWE MALARSTWO

 (糖画 ; táng huà shì) to forma tradycyjnej chińskiej sztuki ludowej wykorzystująca gorący, płynny cukier do tworzenia dwuwymiarowych rysunków na marmurowej lub metalowej powierzchni. Stopiony cukier jest nanoszony małą miedzianą lub z brązu łyżeczką.

Jest to sztuka pochodząca z czasów dynastii Ming (1368-1644) kiedy arystokratyczne rodziny lub urzędnicy państwowi wyrabiali z cukru małe zwierzęta do rytuałów religijnych.

Początkowo malarstwo na cukrze przedstawiało wyłącznie zwierzęta i postaci. Ta forma sztuki stała się wtedy popularna. Po tym okresie, w miarę doskonalenia technik, chińscy artyści ludowi połączyli cukier formowany z innymi sztukami, takimi jak gra cieni i wycinanie papieru, aby stworzyć serię większej liczby wzorów. W Sichuanie, za czasów dynastii Qing, do produkcji wprowadzono nowe rozwiązania. Ta sztuka jest zapisana w narodowym dziedzictwie niematerialnym prowincji Sichuan.

W czasach dynastii Qing (1644-1911) cukrowe malarstwo stało się bardzo popularne, modele były bardziej różnorodne. Większość wzorów przynosiła szczęście. Dla przykładu były to ryba, smok lub małpa.

Po schłodzeniu cukrowy obrazek zostaje usunięty za pomocą szpatułki i przyklejony do bambusowego patyczka. 

Ciekły cukier składa się zwykle z czerwonego i białego cukru z odrobiną karmelu oraz z dodatkiem wody. Gotuje się go nad ogniem. Gdy staje się rozciągliwy, można go użyć do odlewania.

Podczas rysowania pożądanego kształtu artysta nabiera chochlą roztopiony płynny cukier i rozprowadza go szybko po kamiennej płycie wcześniej posmarowaną olejem.

 Artysta po zakończeniu modelowania przykleja swój obrazek na bambusowy patyczek.

Dobrej jakości cukrowe obrazki nie topią się przez pół miesiąca w temperaturze pokojowej. Osoba, która je wykonuje, nie ma szkicu, wszystkie szkice są zapisane w pamięci artysty. Aby zrobić obrazy z cukru, trzeba mieć pewność by wykonać rysunek za jednym razem.

Artyści ludowi w wieloletniej praktyce opanowali właściwości syropu cukrowego, a jednocześnie, zgodnie z charakterystyką operacji, zastosowali do kształtu pełne i proporcjonalne linie, tworząc w ten sposób własny niepowtarzalny styl.

Tematyka przedstawianych obrazów cukrowych obejmuje legendy, postacie operowe, kwiaty i owoce, ptaki, zwierzęta, teksty itp. Najbardziej interesujące są kształty postaci i zwierząt.