Dzień ten świętujemy 25 października
Jest on obchodzony od 1995 roku z inicjatywy IPO (International Pasta Organization) i pozwoli nam dowiedzieć się, że makaron to żywność spożywana na całym świecie, a zatem obecna w różnych kuchniach.
Ale skąd pochodzi makaron?
Za ojczyznę makaronu przypisuje się Chiny. Mawia sie, że to właśnie Marco Polo sprowadził go z do Europy, do Wenecji pod koniec XIII wieku.
Mit o Marco Polo
Według legendy Włochy zawdzięczały Marco Polo sprowadzenie makaronu na ich terytorium.
Historycy jasno wypowiadaja się, że nie jest on odpowiedzialny za sprowadzenie makaronu na półwysep włoski. Kwestia narodzin mitu jest trudna do rozstrzygnięcia. Relacja z podróży Marco Polo prawdopodobnie zainspirowała pewnego reklamodawcę z lat 1920., który jest osobą odpowiedzialną za tę legendę.
Jedyna aluzja do makaronu w pamiętnikach Marco Polo wskazuje, że Chińczycy używają pszenicy do wyrobu wszelkiego rodzaju makaronów, a nie wypiekali z niej chleba.
Teksty nie opisują i nie stwierdzają, że wenecki podróżnik przywiózł do Włoch chiński makaron.
Tradycja makaronów sięga ponad 1700 lat.
W 2005 roku chińscy naukowcy odkryli w mieście Lajia (prowincja Qinghai) garnek makaronu sprzed 4000 lat. Makaronowe wstążki mierzyły po 50 cm, wyglądały jak spaghetti, były zrobione z prosa, a nie z pszenicy.
Rodzaje chińskiego makaronu, znane jako 面 (miàn), dzielą się na trzy główne kategorie:
1) Najczęstszymi są makarony z mąki pszennej, które można przygotować z jajkami lub bez.
Pochodzą z północy, gdzie pszenica jest podstawowym plonem. W zależności od pozostałych składników makaron pszenny może być biały lub żółty, cienki lub gruby, sztywny lub niezwykle elastyczny.
2) Makaron ryżowy robi się z mąki ryżowej, wody i soli, może być gruby lub bardzo cienki.
3) Makaron "celofanowy" to klarowny makaron zrobiony z pasty z mielonej fasoli mung.
4) „Ręcznie wyciągany makaron", 拉面 (lāmiàn) to sztuka trzymania rozciągniętego ciasta w obu rękach i kilkukrotnego jego obracania. Następnie ciasto układa się na desce i kilkakrotnie składa. Ostatnim etapem jest jego wyciąganie na długie pasy. Ostatecznie z ciasta powstaje długi, cienki makaron. Podczas gdy w Chinach nadal można oglądać sprzedawców ręcznie robiących ten makaron, dziś większość makaronów jest wytwarzana maszynowo.
Tradycyjny dla mniejszości Hui makaron Lamiàn to makaron pszenny przygotowywany tradycyjną techniką polegającą na rozciąganiu ciasta na paski, które są ponownie dzielone, a następnie rozciągane; proces ten jest stosowany głównie w północno-zachodnich Chinach.
Suchy makaron trafił do Państwa Środka i został opisany przez chińskiego poetę Shuxi w III wieku. Odnosi się do nich pod ogólną nazwą bing.
Chińskie pierożki są podstawowym daniem spożywanym podczas świąt noworocznych. W ich przyrządzaniu bierze wówczas udział cała rodzina.
Były podawane na stołach osmańskich sułtanów już w XV wieku.
Makaron cięty nożem, daoxiāomiàn (刀削面)
Tradycyjna metoda polega na przygotowaniu ciasta z odpowiednią ilością wody i mąki oraz niewielką ilością drożdży.
Następnie w rondelku z gotującą się wodą specjalnym nożem tnie się kawałki ciasta, które wpadają bezpośrednio do rondla.
Makaron Biáng biáng jest długi i gruby, czasami porównuje się go do paska od spodni. Mieszkańcy prowincji Shaanxi są bardzo dumni ze swego makaronu, delektują się nim w konkurencyjnych restauracjach podających wyłącznie tę potrawę.
Inne tematy w dziale Rozmaitości
