Komentarze do notki: Wyciskarka do cytrusów – czyli, dlaczego nie zawsze powinniśmy słuchać doradców

nie gloryfikowałbym tak tego projektu Budzyńskiego;
nie twierdzę, że to co zbudowano (zwłaszcza, że nie widziałem) jest lepsze - niemniej proj. Budzyńskiego miał słabe strony;

pozdrawiam

Skojarzenie z budowlami Speera jak najbardziej prawidłowe.
A tak w ogóle:
Jeden z najpiękniejszych kościołów (ma na myśli stosunkowo nowe) został zaprojektowany przez starego "komucha", niejakiego Oscara Niemeyera, a jedną z piękniekjszych piosenek na Boże Narodzenie ("White Christmas") napisał Żyd - Irvin Berlin...

jaki piekny projekt, az zal bierze..
co do autorytetow, ludzie moga sie mylic, takze autorytety, mowi sie ze historia sie powtarza ale nigdy nie odtwarza. Nawet jesli komus wydaje sie, ze cos brzmi podobnie i budzi zle skojarzenia, wcale tym byc nie musi w nowych realiach gdzie przy ocenie uwzglednic nalezy znacznie wiecej, zupelnie nowych czynnikow.. Paradokslalnie, przez skojarzenia z komuna zastopowane zostalo cos co mialo ostatecznie z ta komuna skonczyc.

Przednia historia.
Projekt wydaję się, że był rewelacyjny, ale z tym meczetem obok?
Czy Z. Romaszewska miała decydujące zdanie w kwestii decyzji Prezydenta, nie wiem. Raczej wątpię. Bieg wydarzeń pokaże.
Serdecznie pozdrawiam

Nie sądzę, żeby tak naprawdę chodziło o porady p.Romaszewskiej. To chwytliwe tłumaczenie, ale powody musiały być dużo poważniejsze. Tak sądzę, ponieważ PAD musiał wziąć pod uwagę straty, zarówno ze swego środowiska, jak i to, że dogłębnej reformy prawdopodobnie nigdy nie da się w tym środowisku przeprowadzić.

No właśnie, przed chwilą napisałem, że nie znamy tekstów ustaw i mam wątpliwości, czy słowa p.Romaszewskiej były oparte na przeczytanym tekście, czy na opiniach tvnowskich profesorów.

Miała być wyrafinowana metafora, ale coś się obsunęło i w opisie projektu Świątyni Opatrzności Bożej wyszła z tego piramidalna niedorzeczność.
Pierwotna idea wydrążonego pagórka to pomysł dziwaczny, przekombinowany i pretensjonalny aż zęby bolą. W sumie nie miałbym nic przeciwko temu żeby się znalazł jakiś inwestor i tę koncepcję zrealizował, byle gdzieś daleko stąd.
Mogłaby z tego powstać kręgielnia, salon wellness & spa albo muzeum robót ziemnych.
Obdarowywanie na siłę tą budowlą wiernych Kościoła Katolickiego było pomysłem kurwy i szatana.

Projekt Świątyni, który w rzeczywistości został zrealizowany w centralnym położeniu Miasteczka Wilanów, nie jest szczególnie oryginalny, ale odznacza się prostotą i dostojną elegancją, a co najważniejsze, bardzo dobrze się wpisuje - skalą, proporcją, kolorystyką i materiałem - w architekturę otaczającej go zabudowy.
Stanowi dla Miasteczka punkt odniesienia i znakomicie zamyka perspektywę al. Rzeczpospolitej od strony al. Wilanowskiej i od ul. Branickiego.
W szerszej perspektywie, nawiązuje do kopuły kościola św. Anny w pałacowej zabudowie starego Wilanowa.
Przyznam, że mam już serdecznie dosyć tego oklepanego skojarzenia Świątyni z wyciskarką do cytrusów, które mogło się pojawić na widok makiety i niektórych rysunków, ale którego w ogóle się nie odczuwa w rzeczywistości oglądając jej bryłę z ulicy lub z okien okolicznych budynków.
Dość mam też nachalnej kampanii niektórych mediów, które usiłują ośmieszać ten projekt używając do tego chamskiego fotoszopu, na którym Ś. O. B. powiększa się do monstrualnych wielkości na tle domków zredukowanych do rozmiarów lilipucich (w rzeczywistości wysokość Świątyni jest równa wysokości zabudowy całego Miasteczka, nad którą góruje jedynie kopuła).

W ten sposób cała misterna konstrukcja Pańskiej paraboli idzie w diabły, w kierunku, który chyba nie do końca był zgodny z Pańskim zamierzeniem.

PS. Swój wywód ilustruje Pan szarym, zimowym zdjęciem niedokończonej Świątyni, całkowicie wyjętej z kontekstu otoczenia, a dla kontrastu wkleja Pan kiczowaty komputerowy rendering kurhanu prof. Burzyńskiego otoczonego sielankową scenerią jak z obrazków Świadków Jehowy (brakuje tylko baranka).
A teraz proszę sobie wyobrazić ten sam obrazek, na którym ten pagórek stałby, tak jak w rzeczywistości, przy skrzyżowaniu wielkomiejskich arterii, ze światłami, tramwajami, przystankami i sznurem samochodów, w otoczeniu pierzei masywnych, czteropiętrowych bloków mieszkalnych o szarych, kamiennych elewacjach.