Komentarze do notki: Serce konia

I pomyśleć, że są ludzie którzy mówią o koniach, że to głupie zwierzęta... piękne ale głupie!
Szkoda słów!
Sam jestem właścicielem psa i kota(a może to one są moimi właścicielami?) i uważam je za mądre i piękne.
Pod wpływam miłości do tych czworonogów stałem się wegeterianniem.

Toteż Polacy nie jedzą koniny. Koń to przyjaciel , przyjaciół się nie je.

Konie są obok mnie/Sąsiedzi mają i są to konie pracujące,zadbane,paradne.....
Sam/laik chciałbym mieć ale mam za mało ziemi/upraw a i już PESEL nie ten silny
Konie są  super [ poza swoim czas/ must,niestety] ale chyba nie ma potrzeby i miejsca w tych czasach żeby je mnożyć na mięso i do ciężkiej pracy ?

@Autor --- Miłości do koni nauczyła mnie moja śp. Mama. Kochała konie chyba bardziej niż ludzi. Mogła o nich opowiadać dniami i nocami, a gdy o nich mówiła na Jej twarzy zawsze pojawiał się uśmiech. Jeździła sportowo w jednym z krakowskich pułków ułanów. W panieńskich czasach, w roku 1936, Mama, de domo Zofia Nagrabianka zdobyła nawet medal na olimpiadzie wojskowej w Budapeszcie w jeżdzie z przeszkodami. W jej opowieściach przewijali się rotmistrzowie, ale także stajenni i ordynansi.  Chyba podkochiwała się w rotmistrzu Kassak-Szcuckim bo to nazwisko zawsze się przewijało w jej opowiadaniach. Dziś już nikt z tamtych lat nie żyje i nie mam od kogo dowiedzieć się, jak to wtedy było. Jako mały chłopiec zapamiętałem szczególnie opowiadanie Mamy, jak pan rotmistrz potrafił przejechać cały maneż trzymając w zębach srebrną łyżkę, na której było jajko, które mu nigdy z tej łyżki nie spadło. A tu zdjęcie Mamy na jej ukochanej klaczy - vide: https://m.salon24.pl/ba0fa6ec5b3e733766d7ca928919ccdd,750,0,0,0.jpg

Bardzo dobra notka, pozdrawiam.

Jakże pozytywny film i  wspomnienie!
Hipoterapia online dla S24 - bardzo dobry pomysł :-)

Wspaniała notka i komentarze.
Koń jest istotą, a nie zwierzęciem.

Uwielbiam te zwierzęta. Parę lat temu, gdy byłem na urlopie na Suwalszczyźnie to przybiegło do mnie całe stadko pasące się na pastwisku. Było tam młode źrebię i kilka starszych koni. I gdy już wymienialiśmy sobie czułości przy drucie oddzielającym tę polną drogę od pastwiska, to poraził nas prąd. Nie było to bolesne porażenie, ale koniki uciekły przestraszone i nie chciały już wrócić. Żałowałem wtedy, że już są daleko, bo dawno już nie miałem takiego ciepłego masażu serca jak z tymi konikami.

...

Gratuluję! Szczerze gratuluję.

człowiek ma już dość tego wszystkiego, z S24 na czele

i wtedy wjeżdża On... 
na koniu...

dzięki, Alpejski! najlepszy blogerze na Ziemi!