Wielka koalicja, zielone światło Schulza i koniec Europy Schumanna

Wszystko wskazuje, że w Niemczech zostanie utworzona wielka koalicja, czyli układ, jaki rządził Niemcami przed wyborami. Lekceważąc zademonstrowaną przez wyborców chęć zmian w niemieckiej polityce, zabetonowano scenę polityczną.

W mediach trwa od nowa pompownie Schulza, który znowu „wygłasza wspaniałe mowy” i porywa „rzesze partyjne”. Podobno znowu rośnie mu poparcie, a najbardziej maleje szefowi FDP Lindnerowi. Podobno już po Lindnerze… Dziwne są te sondaże, bo niemal potwierdzają wszelki zawirowania na scenie i chęci „Cesarzowej Europy”.

Groteska rządząca tym niesmacznym spektaklem, napisanym jakby pod niedorozwiniętego oglądacza TV i słuchacza radia, moim zdaniem staje się skrajnie niebezpieczna dla przyszłości niemieckiej i unijnej demokracji. Niesiony medialny wiatrem Schulz znowu przedstawia szalone pomysły na przyszłość Unii Europejskiej.

Zapowiedział najpierw, że do 2020 roku Unia zostanie przekształcona w Stany Zjednoczone Europy. Dziś tę datę przesunął na 2025 rok, ale też grozi wywaleniem na zbyty pysk niepodporządkowanych federacyjnej idei państw. Jak widać kształtuje się marna przyszłość wspaniałej idei Schumanna, której ja jestem gorącym zwolennikiem. W miejsce tego, o czym marzył Schumann i de Gaulle wstawia się pokrętne i szalone idee niezwykle niebezpiecznych utopistów, takich jak Antonio Gramsci czy Altiero Spinelli.

Do tego wygłoszone niedawno zapowiedzi ministra spraw zagranicznych Sigmara Gabriela, odejścia od ścisłej współpracy z USA i nastawienia się na Rosję, pogłębiają tylko niepokój i skłaniają do refleksji, że Gabriel powiela błędy przeszłości, znane z  najbardziej ponurego okresu niemieckiej historii[1]. Do tej gromadki dołączył już Prezydent Francji, wobec którego zastosowano tę samą żenującą strategię, co zastosowana wobec polskiego „słońca Peru”. 

Postanowiono, więc wręczyć następny medal im Karola Wielkiego „za wybitne zasługi dla Europy” Macronowi! Żenada tej laudacji przypomina nadanie pokojowego Nobla, po paru tygodniach urzędowania idolowi międzynarodowej lewicy, a najgorszemu Prezydentowi USA w historii. Jakby Macron miał jakieś zasługi dla Europy, to proszę mi je przypomnieć, bo jak na razie to ja sobie takich nie przypominam.

Utworzenie GROKO w Niemczech będzie początkiem wzrostu popularności partii skrajnych. Jako miłujący demokrację przyglądam się temu procesowi z przerażeniem. Do łbów polityków przyklejonych super-klejem do stołków, nie dociera brutalna prawda, że zmiana preferencji wyborczych w społeczeństwach poddanych presji nieustannego kryzysu, wywołanego przez komisarzy zresztą moim zdaniem całkowicie sztucznie, może być błyskawiczna.

Pasuje to do słów komisarza, które wysłuchiwałem w Brukseli jeszcze w 2014 roku, przechwalał się, że do 2020 roku zostanie usunięta ostatnia przeszkoda w drodze do prawdziwej integracji europejskiej, czyli państwa narodowe. Wtedy łudziłem się nadzieją, że jego słowa były jednie skutkiem nadużycia darmowego alkoholu, rozlewanego w kuluarach przez wszechobecnych kelnerów i roznoszonego przez hostessy.

Realizacja tego planu będzie końcem wspaniałej wizji ludzi takich jak Schumann. Wizji opartej na wartościach chrześcijańskich. W jej miejsce wkracza skrajna wizja tworu opartego na ekstremalnych wizjach komunistycznych. Tak, więc stworzenie GROKO w Niemczech, toruje drogę do dokończenia komunistycznej próby przejęcia nie tylko sterów, ale też dokończenia budowy komunistycznej Unii Europejskiej.