9/10 Polaków w Rosji pomagało bolszewikom

Witek, a także Zbigwie wyzwali mnie na pojedynek na argumenty o wydarzeniach na Ukrainie.

Bardzo emocjonalnie przywołał mnie Witek do odpowiedzi swoim nała­dowanym emocjonal­nietekstem. Podobnie nacisnął na mnie Zbigwie. Ich skierowane do mnie bardzo krytyczne ale wy­rażone z sza­cunkiem wypowiedzi dotyczą generalnie relacji polsko-polskich, polsko-u­kraińskich i polsko-ro­syjskich. Dodałbym do nich jeszcze zahaczanie o UE i USA aby do­mknąć ten tygiel.

Za bardzo Witka i Zbiga szanuję aby odpowiedzieć byle jak i na chybcika w tym bar­dzo waż­nym te­macie. Niestety moje osobiste zobowiązania angażują mnie w tej chwili tak mocno, że nie dam rady sfor­mułować Im odpowiedzi w formie, która by choć w zarysie była odpowiednia.

Może uda mi się napisać to później, być może emocje nasze nieco wygasną co po­winno przy­służyć się meritum.

Jednak aby nie uciec totalnie odpowiadam tu na powtarzane przez Witka, kiero­wane do mnie już kilka razy inne nieco wezwania aby wykazać dlaczego powołując się na generała Do­wbora - Mu­śnickiego napisałem, że 9/10 Polaków zdolnych do noszenia broni poparło w Rosji bolszewicki przewrót.

Wstałem dziś wcześnie, znalazłem we wspomnieniu generała Józefa Dowbora Muśnickiego później­szego (we współpracy politycznej z Wojciechem Korfantym) twórcy Armii Wielkopol­skiej i zwycię­skiego dowódcy Powstania Wielkopolskiego, którego walki z Niemcami nie tylko spowodowały odzyskanie dla Polski znacznej części zaboru pruskiego, ale istotnie przyczyniły się, że po I wojnie światowej Polska została uznana jako państwo zwycięskiej koalicji a nie twór państwowy z nadania pokonanych Niemiec, który zwycięzcom winien miał być kontrybucji.

Kiedy władzę w Rosji przejęli bolsze­wicy JD-M wyraził gotowość do dal­szej walki wraz z I Korpusem Polskim po stronie Enten­ty ale odmówił bol­szewikom udziału w akcjach przeciw Ukrainie. W rusko – ruskim konflikcie ogłosił neutral­ność, ale kiedy Armia Czerwona zaatakowała jed­nostki I Korpusu Dowbor wraz ze swoim wojskiem podjął z sukcesem z nimi walkę zajmu­jąc wielki ob­szar w rejonie Witebska - Mohy­lewa – Bo­brujska – Mińska. Po oddaniu tego obszaru przez bolszewików Niem­com zawarł z Niem­cami umowę. Pozo­stawił im uzbrojenie ale ewakuował do Polski cały skład ludzki oficerów i żołnierzy. Analogiczne wa­runki ale wobec Niemców uzgodnił 11. li­stopada 1918 Józef Piłsudski.

Oto jak wspomina JD-M. W rozdziale XVI Wspomnień: „Tworzenie Polskiego Korpusu” Józef Do­wbor - Muśnicki pisze:

Gdym przystąpił do formowania oddziałów korpusu, rozporządzałem polską dywizją, Krecho­wieckim puł­kiem ułanów i zapasowym pułkiem w Biełgorodzie. Według ra­portów dywizja miała 16 ty­sięcy żołnie­rzy, zapasowy pułk aż 20 tysięcy. Krecho­wieccy ułani byli w składzie 4-ch szwa­dronów.

Z dywizją piechoty polskiej nie wszystko było w porządku ... coś tam subordynacji brakowało. Faktem jest, że komisarz dywizji p. Perzyński musiał dywizję sanować, w wyniku czego do kor­pusu trafiło 3,000; reszta wzmocniła szeregi słynnego pułku w Biełgorodzie ....

Po zbadaniu materiałów ... doszedłem do przekonania, że po sformowaniu dywizji więcej dbano w niej o zachowanie życia, przeważnie prywatnego mienia, niż o woj­skowe sukcesy. Kwitła wza­jemna adoracja: wszyscy byli „dobrzy Polacy”, więc nie było racji bić się.

Postępowanie polskiej dywizji dało asumpt Lloyd George'owi do wyrażenia się w jed­nej z mów, że „część Polaków uciekała przed Niemcami jak trzoda”.

Zupełnie inaczej postępował pułk Kre­cho­wiec­ki......

Pułk w Biełgorodzie był czymś nadzwy­czajnym, nawet jak na panujące stosunki w czasie roz­kwitu bolszewizmu. ....
W Polskę, jej przy­szłość, nikt nie wierzył ... Roiło się tam od adep­tów nauk socjalis­tycznych. Gdym posłał do puł­ku rozkaz o wysłaniu uzupełnień „zgodziło” się go spełnić zaled­wie 400-stu t.j. 2%.

...Potem pułk obrał sobie nazwę „polskie­go puł­ku rewolucyj­nego”. Winszuję jego opiekunowi p. Lednickiemu.

Los jednak na pułku się zemścił. Bolsze­wicy, nie robiąc żadnej różnicy między „polskimi” socjali­stami a Polakami napa­dli pułk w imię urzeczy­wistnienia idei 3-międzynarodówki. Część wy­tłukli, a resz­tę rozpędzili.

Po trzymiesięcznych zabiegach aby zespolić w szeregach potrzebną ilość żołnierzy wyniki okazały się marne. Pierwsza dywizja, na nowo uzupełniona, liczyła około 8-tysięcy bagnetów, druga i trze­cia tylko po półtora do dwóch tysięcy. Masa polska pod hipnozą socjalistów słabo reagowała na na­woływanie do szere­gów. Socjaliści za­szczepili nieufność do nowo formowanego wojska. Jedni mó­wili „wojsko formują pa­nowie aby znów wprowadzić pańszczyznę” drudzy znów pouczali „po co się bić, kie­dy niema z kim: tak Niemcy jak i Rosjanie są naszymi braćmi i również bić się nie chcą”.....

Dziwnym zbiegiem okoliczności wszyscy ci rzekomi patrioci najskuteczniej pomogli Rosji i Niem­com, któ­re chciały ujrzeć odradzającą się Polskę jaknajsłabszą, choć twierdzili, że działają właśnie na korzyść Pol­ski. 

....
Na mocy pisma jen. Janina, szefa misji francuskiej w Rosji, utrzymywałem wtedy kontakt z pułkowni­kiem Rampon, przebywającym w Mińsku przy sztabie frontu Za­chodniego..... nie bardzo przy­chylnie przyjął mnie przedstawiciel Anglji

.... cudzoziemcy mieli oczy zawiązane ...

Zamiar zorganizowania dobrego korpusu okazał się nie łatwym do wykonania. Przy­najmniej 9/10 roda­ków, znajdujących się w szeregach rosyjskich było już otumanio­nych przez prądy wywroto­we i do swo­ich szeregów się nie garnęło. Odstraszał ich porządek i ład. Były to pojęcia niewspół­mierne z rozpręże­niem, wiecowaniem i moż­nością próżnowania, względnie udawania, że się coś robi.

(Notkę dedykuje Witkowi i Zbigwie, skrócone nieco fragmenty pochodzą z: Józef Dowbor - Muśnicki „Wspomnienia” rozdział XVI)