*Blog Longina Cz.18 - 1933: Belgia, Bal kapitanski

Tak dojechaliśmy do Antwerpii już po zmroku.

Autor Bloga z przeszłości, przez przyjaciół nazywany Longinem ur. w 1898r. W poprzednich odcinakch było: Wstęp, Lata dziecięce, Jak nauczyłem się czytać, Pobyt w szkole, Przerwa w nauce, Przygotowanie się do gimnazjum, Pierwsza podróż pociągiem, W Warszawie, Powrót do domu, Okres sprzed I wojny światowej, Wybuch wojny, Przewalanie się frontu, Okupacja niemiecka, Rok 1918, Ochotniczy zaciąg do W.P., Służba w wojsku, Powrót do książki, Rok 1920, Kursy dokształcające dla wojskowych, Mała matura i zwolnienie z wojska, Powrót do pracy na roli, Moment decydujący w życiu, Matura, Wesele Grzegorza, W.S.H., Dom akademicki, Absolutorium i praca w Banku Gospodarstwa Krajowego, Mieszkanie na Żelaznej 28, Co zawdzięczam szwagrowi, Mieszkanie na Złotej. DOWBORCZYK i Rodzina, Morzem Po Słońce Afryki Kwiecień, 1933 - Gdynia-Lizbona, Casablanka - Marrakesz, Malaga - Grenada, Sewilla - walki byków, Sewilla Kadyks.

5. „W porcie Antwerpii”

(fot album Longina, kadrowanie i obróbka graficzna Almanzor )

Udaliśmy się na zwiedzanie miasta. Byliśmy w cukierni - rozmawialiśmy z Holendrami, którzy odnosili się do nas z dużą sympatią.

Następnego dnia pojechaliśmy autokarem do Brukseli. Cała droga tworzy mniejsze lub większe skupiska domów. Mijaliśmy miasto Mechelen znane z I wojny światowej, że biskup tego miasta nie załamał się i twardo sprzeciwił się Niemcom. Pokazywano nam w Brukseli Pałac Sprawiedliwości, gdzie Niemcy odbywali swe ćwiczenia uderzając kolbami o posadzkę marmurową, po czym pozostały ślady. Takie to oni barbarzyństwa wyczyniali na zachodzie - na co myśmy z lekka się tylko uśmiechali. Zwiedziliśmy stary kościół św. Goduli z pięknie rzeźbioną amboną przedstawiającą wygnanie Adama i Ewy z raju. Bruksela wydała mi się wielkim europejskim miastem z mnóstwem linii tramwajowych oznaczonych numerami 1-92, a może więcej. Tam można się było porozumieć tylko w języku francuskim. Jednakże sam chodziłem po mieście i kupiłem sobie ładne karty do gry, napisałem kartki do znajomych i zaniosłem na pocztę główną. Później chodziliśmy we trzech z kolegami Mikołajem Szyszkowskim i Bogusławem Borlickim. Zaszliśmy do domu towarowego „Bon marche” z szumnymi reklamami. Mikołaj chciał kupić dla swej ukochanej wachlarz. Natrafiliśmy na bardzo piękną ekspedientkę, która znała tylko

Następnego dnia odpłynęliśmy z Antwerpii do Gdyni.

6. Z kobietami rozmawiało się wtedy na klęczkach. A one – dbały o pozę w obiektywie.

(fot albumLongina, kadrowanie i obróbka graficzna Almanzor )

7. „Na pokładzie”. Panie czytają. Panowie myślą.

(fot album Longina, kadrowanie i obróbka graficzna Almanzor )

8. „Na pokładzie”

(fot album Longina, kadrowanie i obróbka graficzna Almanzor )

9. „Szwagrowie”

(fot album Longina, kadrowanie i obróbka graficzna Almanzor )

W nocy odbył się na statku bal kapitański. Ja oczywiście tańczyłem z panną Ninką. Pod koniec odbył się wybór królowej balu. Oczywiście moja partnerka została wybrana jako najpiękniejsza kobieta na statku Królową balu. Wojewoda poznański Bniński wraz z prezydentem miasta Poznania podeszli do nas podczas tańca i wręczając bukiet kwiatów uklękli przed p. Ninką, ucałowali jej ręce i oznajmili, że została wybrana królową Balu kapitańskiego. Ja jako książę małżonek musiałem jej przy tym asystować.

I tak dojechaliśmy do Gdyni uradowani, że nareszcie znaleźliśmy się na ziemi ojczystej. Po dokonaniu odprawy celnej, która była raczej tylko formalnością i po pożegnaniach z towarzyszami podróży udaliśmy się na stację skąd pociągiem odjechaliśmy do Warszawy.

10. W Gdyni po powrocie

(fot album Longina, kadrowanie i obróbka graficzna Almanzor )

Byliśmy bardzo zmęczeni po balu i niewyspani więc ułożyliśmy się do snu w II klasie.
[Przed wojną i w pierwszych latach po wojnie II klasa odpowiadała obecnej 1. klasie a obecna 2. klasa nazywana była wówczas III. W połowie lat 1950.. oznaczenia doprowadzono w Polsce do standardów europejskich, dotychczasową klasę III oznaczono 2, a klasę II oznaczono 1].
W Gdańsku napchało się podróżnych i jakieś żydzisko zażądał ode mnie żebym się podniósł i zwolnił miejsce. Będąc na pół senny odpowiedziałem mu: odejdź bo cię kopnę. Tylko tyle pamiętam, bo zaraz zasnąłem. W Warszawie po powrocie w końcu kwietnia było jeszcze zimno a myśmy przyzwyczaili się już do pełnego lata i upałów.

.