"Bo dom nasz jest otwarty, we drzwiach nie ma klucza "

" Zawsze tęskniłem do formy bardziej pojemnej,

  która nie byłaby zanadto poezją ani zanadto prozą

  i pozwoliłaby się porozumieć nie narażając nikogo,

  autora ni czytelnika, na męki wyższego rzędu.

  W samej istocie poezji jest coś nieprzystojnego:

  powstaje z nas rzecz o której nie wiedzieliśmy że w nas jest,

  więc mrugamy oczami, jakby wyskoczył z nas tygrys

  i stał w świetle, ogonem bijąc po bokach.

  Dlatego słusznie się mówi, że dyktuje poezję dajmonion,

  choć przesadza się utrzymując,że jest na pewno aniołem.

  trudno pojąć skąd się bierze ta duma poetów

  jeżeli wstyd im nieraz, że widać ich słabości.

  Jaki rozumny człowiek zechce być państwem demonów,

  które rządzą się w nim jak u siebie, przemawiają mnóstwem języków,

  a jakby nie dosyć im było skraść jego usta i rękę

  próbują dla swojej wygody zmieniać jego los?

  Ponieważ co chorobliwe jest dzisiaj cenione,

  ktoś może myśleć,że tylko żartuję

  albo że wynalazłem jeszcze jeden sposób

  żeby wychwalać Sztukę z pomocą ironii.

  Był czas, kiedy czytano tylko mądre książki

  pomagające znosić ból oraz nieszczęście.

  To jednak nie to samo co zaglądać w tysiąc

  dzieł pochodzących prosto z psychiatrycznej kliniki.

  A przecie świat jest inny niż się nam wydaje

  i my jesteśmy inni niż w naszym bredzeniu.

  Ludzie więc zachowują milczącą uczciwość,

  tak zyskując szacunek krewnych i sąsiadów.

  Ten pożytek z poezji,że nam przypomina

  jak trudno jest pozostać tą sama osobą,

  bo dom nasz jest otwarty, we drzwiach nie ma  klucza

  a niewidzialni goście wchodzą i wychodzą.

 Co tutaj opowiadam, poezja, zgoda, nie jest.

 Bo wiersze wolno pisać rzadko i niechętnie,

 pod nieznośnym przymusem i tylko z nadzieją,

 że dobre, nie złe duchy, mają w nas instrument."

      Berkley,1968

Czesław Miłosz "Ars poetica?" z rozdziału: "Zapisane wczesnym rankiem mową niezwiązaną" z tomu "Miasto bez imienia" Instytut Literacki Paryż 1969, pozycja nr. 178 Biblioteki "Kultury".