Skarbiec wszystkich nieszczęść

Pan Cogito

postanowił wrócić

na kamienne łono

ojczyzny

 

decyzja jest dramatyczna

pożałuje jej gorzko

 

nie może jednak dłużej

znieść zwrotów kolokwialnych

- comment allez-vous

-wie geht's

-how are you

 

pytania z pozoru proste

wymagają zawiłej odpowiedzi

 

Pan Cogito zrywa

bandaże życzliwej obojętności

przestał wierzyć w postęp

obchodzi go własna rana

 

wystawy obfitości

napawają

go znudzeniem

 

przywiązał się tylko

do kolumny doryckiej

kościoła San Clemente

portretu pewnej damy

ksiązki której nie zdążył przeczytać

i paru innych drobiazgów

 

a zatem wraca

widzi już

granicę

 zaorane pole

mordercze wieże strzelnicze

gęste zarośla drutu

 

bezszelestne

drzwi pancerne

zamykaja się wolno za nim

 

i już

jest

sam

w skarbcu

wszystkich nieszczęść

 

2

więc po co wraca

pytają przyjaciele

z lepszego świta

 

mógłby tutaj pozostać

jakoś się urządzić

 

ranę powierzyć

chemicznym wywabiaczom

 

więc po co wraca

 

- do wody dzieciństwa

- do splątanych kirzeni

- do uścisku pamięci

- do ręki twarzy

spalonych na rusztach czasu

 

pytania z pozoru proste

wymagają zawiłej odpowiedzi

 

może Pan Cogito wraca

żeby dac odpowiedz

 

na podszepty strachu

na szczęście niemożliwe

na uderzenie znienacka

na podstępne pytanie

 

Zbigniew Herbert "Pan Cogito - powrót"  "Raport z oblężonego miasta" 1983