Blaszany bębenek - Heimat Mutti und Vater end Grossmutti & Grossvater

Któż to nie tęskni za Ojczyzną za gniazdem gdzie jako piskle ujrzał z poziomu wózka dziecięcego i rąk matczynych czy ojca ŚWIAT.

Piękny świat w Langfuhr, gdzie tuż za obecną Topolówką ciągną się wzgórza, gdzie bawił się na dawnej linii kolejowej do Kartuz via Złota Karczma i nad Strzyżą Dawidek bohater Blaszanego Bębenka Gintera Grassa.

Grób naszego małego bohatera jest zadbany, są kwiaty, palą się lampki, chociaż w pobliżu inne groby dzieci nie mogą się doprosić i pewnie się nie doproszą.

http://trojmiasto.wyborcza.pl/trojmiasto/7,35612,22011798,gdanskie-historie-z-zaswiatow-nietypowa-wycieczka-po-miescie.htmldy

Wycieczkę po Gdańsku (stary Danzig) zrobił pan Mieczysław Abramowicz.

Gdańskie historie z zaświatów. Nietypowa wycieczka po mieście

Każdy tu szuka swego.

Szuka także a wcale nie musi pani Kanclerz Republiki Federalnej Niemiec Angela Merkel.

https://de.wikipedia.org/wiki/Willi_Jentzsch

Willi Jentzsch

Zur Navigation springenZur Suche springen

Dieser Artikel oder Abschnitt bedarf einer Überarbeitung. Näheres sollte auf der Diskussionsseite angegeben sein. Bitte hilf mit, ihn zu verbessern, und entferne anschließend diese Markierung.

Willi Jentzsch (* 15. Mai 1886 in Wolfen; † 23. Mai 1936 in Danzig) war ein deutscher Lehrer und Politiker.

Jentzsch kam in Wolfen als Sohn des Gutsbesitzers Friedrich Wilhelm Jentzsch (1854−) und seiner Ehefrau Wilhelmine Pauline Minna Wilde (1857–1941) zur Welt. Er war Lehrer in Danzig und Vorsitzender des Danziger Beamtenbundes. Am 27. Oktober 1926 wurde er zum Senator der Freien Stadt Danzig gewählt. Er trat am 1. November 1927 aus gesundheitlichen Gründen zurück. Am 1. November 1927 wurde er zum Rektor des angesehenen Realgymnasiums zu St. Johann an der Fleischergasse im Stadtteil Langfuhr ernannt. Im März 1936 wurde er Schuldirektor in Danzig und war damit für alle Grundschulen der Stadt verantwortlich. Er starb zwei Monate nach seiner Ernennung.

1921 heiratete er die Lehrerin Gertrud Drange (1891–), Tochter von Emma und Emil Drange aus Elbing. Ein Kind dieser Ehe ist Herlind Kasner (* 1928), Mutter der deutschen Bundeskanzlerin Angela Merkel. Nach seinem Tod zog die Familie nach Hamburg.

Literatur

Stefan Kornelius: Angela Merkel. Die Kanzlerin und ihre Welt. Hoffmann und Campe, Hamburg 2013, ISBN 978-3-455-50291-6.

Obecnie dom narodzin *Herlind Kasner - to Gdańsk Wrzeszcz ul.Batorego 47 (winno być króla Stefana Batorego wszak to był król Polski obojga Narodów)

Jest to precyzyjnie udokumentowane.

To tutaj w Langfuhr (Wrzeszczu) przyszła na świat jej matka Mutti. Mieszkali jej dziadkowie po przeprowadzce z Elbląga (Elbing).

https://www.portel.pl/wiadomosci/elblaskie-korzenie-kanclerz-merkel/100637

Angela Merkel rozpocznie czwartą kadencję na stanowisku kanclerza Niemiec. O jej "elbląskich korzeniach" specjalnie dla Czytelników portEl.pl pisze Lech Słodownik, pasjonat lokalnej historii, który przekazał też do publikacji unikatowe zdjęcie rodziny pani kanclerz.

Angela Dorota Merkel urodziła się 17 lipca 1954 r. w Hamburgu. Jej ojcem był pastor Horst Kasner, urodzony w 1927 r. w północnej dzielnicy Berlina - Pankow. Jej matka Herlind Kasner z domu Jentzsch urodziła się w 1928 r. w Gdańsku-Wrzeszczu przy obecnej ul. Batorego. Natomiast w kilkupiętrowym budynku, stojącym w Elblągu naprzeciwko dworca kolejowego, mieszkali pradziadkowie kanclerz A. Merkel ze strony jej matki. Chodzi tutaj o Emila R. Drange i jego żonę Emmę Drange.

Emil R. Drange został w 1898 r. asystentem magistrackim i mieszkał początkowo z żoną przy obecnej ulicy Traugutta pod numerem 10, a później 34. Stąd przenieśli się na ulicę Wyspiańskiego 17, ale wkrótce i to mieszkanie było dla nich za ciasne, bo mieli ośmioro dzieci. Z tej przyczyny wynajęli mieszkanie czynszowe o powierzchni ok. 200 m kwadratowych we wspomnianym budynku przy alei Grunwaldzkiej. Dzisiaj mieszka tutaj m.in. poseł Jerzy Wilk.

U szczytu swej elbląskiej kariery magistrackiej Emil R. Drange był nadsekretarzem miejskim (Ober-Stadtsekretär). Tytuł ten wieńczył urzędniczą drogę „niższego szczebla”. Aby awansować dalej na inspektora miejskiego, starszego inspektora miejskiego czy naczelnika wydziału, trzeba było zdać odpowiednie egzaminy. Emil R. Drange prawdopodobnie z przyczyn zdrowotnych odszedł 1 lipca 1910 r. na emeryturę, a trzy lata później zmarł. Wówczas sekretarze miasta i inni urzędnicy byli chowani na cmentarzu kościoła Trzech Króli przy ulicy Sadowej. Tu również pochowano pradziadków Angeli Merkel.

Nagrobek pradziadków kanclerz

Na zachowanym do dzisiaj kamiennym nagrobku przy nazwisku E. Drange naniesiono inskrypcję: "Ober Stadtsekretär a.D.", czyli „nadsekretarz miasta w stanie spoczynku”. Nagrobek ten znajduje się dziś w obrębie erygowanego w 2000 r. Lapidarium, dzięki współpracy Urzędu Miejskiego w Elblągu ze Stowarzyszeniem Mniejszości Niemieckiej i przy czynnym współudziale Hansa-Jürgena Schucha, Honorowego Obywatela Miasta Elbląga.

Kamień nagrobny zawiera inskrypcję:

Ober Stadtsekretär a.D.

Emil Drange *18.03.1866 - †08.04.1913

Emma Drange geb. Wachs, *25.10.1871 - †01.08.1935

Natomiast wspomniany dom przy al. Grunwaldzkiej szczęśliwie przetrwał zawieruchę wojenną i jeszcze dzisiaj prezentuje się okazale. Ozdobiony jest m.in. herbami Elbląga i datą budowy 1897, poniżej której do pierwszych lat powojennych znajdował się napis: "Deutsche Haus, Deutsches Land schirm es Gott mit starker Hand", co można przetłumaczyć jako: "Niemiecki dom, niemiecki kraj, strzeż go Panie mocną ręką". Dzisiaj jest tu adnotacja dotycząca niedawnej renowacji budynku.

Wyprowadzka do Hamburga

Jednym z synów małżeństwa Emmy i Emila Drange był Günther, urodzony w 1897 r. w Elblągu, który ożenił się z Edith Falk, córką Paula Falka - dyrektora elbląskiej rzeźni. Jako pułkownik Wehrmachtu pod koniec wojny brał udział w walkach w okolicy Krynicy Morskiej, gdzie dostał się do niewoli sowieckiej. Po powrocie z niewoli zajmował się działalnością charytatywną i mieszkał w Wiesbaden. Mówiąc krótko: był wujkiem matki kanclerz A. Merkel.

Jedna z córek małżeństwa Drange – Emmy Jensen - opublikowała ok. 1960 r. w Hamburgu swoje wspomnienia, w której znalazła się również wzmianka o Elblągu oraz treść wspomnianego napisu na budynku przy al. Grunwaldzkiej. Kolejna córka Gertrud, ur. w 1891 r. w Elblągu, była nauczycielką w szkole dla dziewcząt przy ulicy Czerniakowskiej 22 (d. Luisen-Mädchenschule, dzisiaj mieści się tu Instytut Pedagogiczno-Językowy PWSZ). Gertrud Drange to właśnie babcia Angeli Merkel, która po zamążpójściu nazywała się Jentzsch. Urodziła córkę Herlind, czyli matkę obecnej kanclerz Niemiec. W 1936 r. cała rodzina wywędrowała z Elbląga do Hamburga, gdzie po wojnie Herlind Jentzsch była m.in. przewodniczącą powiatowej komórki SPD. W Hamburgu poznała pastora Horsta Kasnera i z tego związku urodziła się Angela Merkel.

Jako ciekawostkę można podać fakt, iż przy dzisiejszej ulicy Szwoleżerów 5 mieszkała ciotka kanclerz A. Merkel – Gunhild. I właśnie do niej w 1943 r. przybyła matka obecnej kanclerz – Herlind, uciekając z bombardowanego nieustannie Hamburga.

Rodzice kanclerz Angeli Merkel mieszkają do dzisiaj w miejscowości Templin (Uckermark) na północ od Berlina, dokąd przybyli z Hamburga w 1957 r. Była to swojego rodzaju sensacja, bo w tamtych czasach mieszkańcy sowieckiej strefy okupacyjnej, czyli NRD, starali się za wszelką cenę przedostać się do Republiki Federalnej Niemiec. Ale pastor H. Kasner musiał objąć placówkę duszpasterską i z tego powodu trzyletnia Angela znalazła się za żelazną kurtyną!

Kariera "żelaznej dziewczynki"

W 1989 r., po upadku muru berlińskiego, Angela Merkel zaangażowała się w powstający ruch demokratyczny, a pod koniec 1989 r. dołączyła do nowej partii „Demokratischer Aufbruch” (Przełom Demokratyczny). Do wielkiej polityki trafiła dzięki kanclerzowi Helmutowi Kohlowi, który mówił do niej „das Mädchen” – dziewczynka. Niemiecka prasa nadała jej wkrótce przydomek „żelazna dziewczynka” i przy tej okazji wielokrotnie porównywano ją do premier Wielkiej Brytanii – Margaret Thatcher.

(fot. archiwum Lecha Słodownika)

Po zjednoczeniu Niemiec i po wyborach ogólnoniemieckich Angela Merkel została w 1991 r. ministrem do spraw kobiet i młodzieży, a w 1994 r. ministrem środowiska, ochrony zasobów naturalnych i bezpieczeństwa jądrowego. Po przegranych przez H. Kohla wyborach w 1998 r. objęła stanowisko sekretarza generalnego CDU, a po wybuchu skandalu finansowego stanęła na czele partii. 30 maja 2005 roku została kandydatką koalicji CDU/CSU na kanclerza Niemiec. Właśnie rozpoczyna czwartą kadencję na tym stanowisku.

Jej mężem w drugim małżeństwie jest prof. chemii Joachim Sauer. Nie mają dzieci.

Czy obecna kanclerz wie o swoich elbląskich korzeniach? Z pewnością tak. Jeszcze w 2006 r. jej osobisty sekretarz Robert Maier podziękował niżej podpisanemu za „elbląską” kwerendę na jej temat, a trzy lata temu kanclerz A. Merkel osobiście (odręcznym pismem, co jest u niej rzadkością !) podziękowała znanemu w Elblągu Erwinowi Vollerthunowi, za przesłane zdjęcia naszego miasta!

Zdjęcie przy artykule zostało wykonane w czerwcu 2011 roku w miejscowości Templin (Uckermark). Druga od lewej, w ciemnych okularach to Gunhild, ciotka A. Merkel (siostra jej matki). Natomiast matka kanclerz – Herlind Kasner - jest trzecia od lewej. Czwarty od lewej: Horst Kasner (zmarł w 2011 r.) – ojciec kanclerz A. Merkel.

Jest rok 1920. Mapa wolnego miasta Gdańska

http://www.danzig-online.pl/grenze/grenze.html

Na mocy podpisanego w Wersalu 28 czerwca 1919 r. Traktatu Pokojowego zostało utworzone Wolne Miasto Gdańsk. Traktat w art. 100 określał kształt granicy Wolnego Miasta. Granica została podzielona na sekcje, oznaczone literami od A do G. Na granicy zostały ustawione granitowe słupy graniczne z napisem: "Traite de Versailles / 28 Juin 1919", dużymi literami F.D. od strony Wolnego Miasta, D. od strony Niemiec i P. od strony Polski. Słupy oznaczone były literą sekcji i kolejnym numerem.

Okładka Traktatu Pokojowego z Wersalu

Mapa przedstawiająca granice Wolnego Miasta Gdańska

Sekcja A

Od Morza Bałtyckiego (Ostsee) przez Kolibki / Steinfließ, rzeką Sweliną (Manzelbach), Lasami Oliwskimi (Forst Oliva) do punktu granicznego Sulmin / Ottomin.

Odcinek ten liczył blisko 40 km, ustawiono na nim 206 słupów oznaczonych od A001 do A206.

Sekcja B

Od punktu Niestępowo / Löblau, między Borczem i Meidahnen do Jez. Połęczyńskiego (Pollenschiner See).

Ten odcinek liczył ok. 30 km, ustawiono na nim 180 słupów oznaczonych od B001 do B180.

Sekcja C

Od Połęczyna (Pollenschin), zachodnim brzegiem Jez. Łąkiego (Lonker See), przez punkt między Strippau, a Szatarpami do punktu między Bożym Polem a Postelau.

Ten odcinek liczył blisko 30 km, ustawiono na nim 137 słupów oznaczonych od C001 do C137.

Sekcja D

Od punktu między Bożym Polem a Postelau, przez punkt Gołębiewko / Mittel Golmkau, między Dalwinem, a Sobbowitz, między Miłobądzem, a Kohlin, przez Łąki Tczewskie (Wiesenau) do Wisły (Weichsel).

Odcinek ten liczył ponad 30 km, ustawiono na nim 170 słupów oznaczonych od D001 do D170.

Sekcja E

Od Łąk Tczewskich (Wiesenau) środkiem Wisły (Weichsel) do Mostów Tczewskich, obok Liessau i dalej środkiem Wisły (Weichsel) do początku Nogatu.

Odcinek ten liczył ponad 28 km, ustawiono na nim tylko 6 słupów oznaczonych od E001 do E006, granica biegła tu środkiem koryta Wisły.

Sekcja F

Od punktu Pieckel / Weissberg, Nogatem do Frisches Haff (Zalew Wiślany).

Granica tej sekcji, o długości 58 km, biegła głównie środkiem koryta Nogatu. Tylko w okolicy Wernersdorf, na odcinku kilku kilometrów przechodziła na wschodni brzeg rzeki. Na całym odcinku ustawiono 24 słupy oznaczonych od F001 do F024.

Sekcja G

Od ujścia Nogatu do Frisches Haff, torem wodnym Danziger Fahrwasser do Frische Nehrung (Mierzeja Wiślana) na zachód od wsi Pröbbernau, wzdłuż Theerbuder Seeweg do Morza Bałtyckiego (Ostsee).

Ten odcinek liczył blisko 20 km, z czego tylko 3 km biegły lądem, na tym fragmencie granicy ustawiono 17 słupów oznaczonych od G001 do G017.

Grenze

Danzig-online

Traktatu Pokojowego zostało utworzone Wolne Miasto Gdańsk. Traktat w art. 100 określał kształt granicy Wolnego Miasta. Granica została podzielona na sekcje, ...

Zdaniem pana Abramowicza wszystko to namieszali naziści. A Danzig przestał być tym miastem który przyciągał mniejszości narodowe: polskie i żydowskie.

Rok 1980- 1989 otworzył nowe perspektywy, a niektórzy obywatele tak stęsknieni za wolnością przypomnieli sobie o Wolnym Mieście Gdańsku. Między innymi gdańscy liberałowie. A to Ciocia w Niemczech a to Stryj a to jeszcze lepiej bo Rodzice.

W różnych okresach wyjeżdżali tak jak im komuniści pozwolili. Najwięcej w roku 1968-1969. Z paszportem w jedną stronę.

Njaczęście do Wiednia, Berlina i Izraela. Do Vaterlandu?

Czy przekop wiślany jest poza tę GRANICĄ?

Tę idę powrotów na swoje w ramach przyjaźni miast bliźniaczych promuje Rada Miasta Gdańska w Gdańsku i jej bliźniacze ciało w Niemczech troszcząc się o gdańszczan, którzy z powodów historycznych i Dziejowych znaleźli się w Obszarze precyzyjnie ustanowionych granic Dekretu Ligii Narodów.

Arthur Greiser und seine zweite Ehefrau Maria Körfer (1937)

Als Politiker in Danzig

https://de.wikipedia.org/wiki/Arthur_Greiser

Wanda i Arthur Greiser

Piotrek Świątkowski

Opublikowany 15 mar 2016

Wanda Wasik spotkała w lesie namiestnika Kraju Warty. Kat Wielkopolski chciał zgermanizować dziewczynkę. Radio Merkury 2016.

Eröffnung der 27. Deutschen Ostmesse in Königsberg am 20. August 1939; beim Rundgang durch die Ausstellung v. r. n. l.: Harry Siegmund, Arthur Greiser, Hans Pfundtner, Friedrich Landfried, Erich Koch

Greiser war 1922 und 1923 Mitglied der Deutschsozialen Partei (Mitglieds-Nr. 520) von Richard Kunze. Von 1924 bis 1926 gehörte er dem deutschnationalen Stahlhelm an.

Am 1. November 1929 trat Greiser auch der NSDAP (Mitgliedsnummer 166.635) und der SA bei. Am 30. Juni 1931 trat er von der SA zur SS (SS-Nr. 10.795) über. In der SS wurde er stetig befördert und erreichte am 1. Januar 1935 den Rang eines SS-Brigadeführers. Im Oktober 1930 kurzzeitig kommissarischer Gauleiter des Gaues Danzig, arbeitete er dann bis 19. Juni 1933 als Gaugeschäftsführer hauptberuflich für die NSDAP. Von Oktober 1933 bis Oktober 1939 war Greiser stellvertretender Gauleiter von Danzig.

Laut Friedensvertrag von Versailles gehörte die Freie Stadt Danzig nicht zum Deutschen Reich. Im November 1930 in den Danziger Volkstag gewählt, war Greiser bis Juni 1933 der Fraktionsführer der NSDAP. In diese Zeit fiel eine Verurteilung durch das Landgericht Elbing wegen „Beschimpfung des Republikschutzgesetzes“ zu einer Geldstrafe von 200 Reichsmark oder einer Woche Haft. Die Strafe wurde Greiser im Zuge einer Amnestie erlassen. Am 28. Mai 1933 erreichte die NSDAP die absolute Mehrheit im Volkstag; Greiser wurde Vizepräsident des Senats und zugleich Senator für Inneres. Am 28. November 1934 löste er Hermann Rauschning als Präsident des Senats ab und wurde damit faktisch Regierungschef der Freien Stadt Danzig. Sein Vetter Harry Siegmund folgte ihm als persönlicher Referent und späterer Chef des Führungsstabes.

Schon ab 1930 entwickelte sich zwischen Greiser und dem Gauleiter Albert Forster ein innerparteilicher Konkurrenzkampf. In der Partei Forster unterstellt, rangierte er als Senatspräsident staatspolitisch über dem Gauleiter und wurde folgendermaßen beurteilt: „Greiser war mehr Verstandesmensch. Er war Forster weit überlegen in der Kunst der Menschenkenntnis und der Menschenbehandlung, ebenso auch in allen wirtschaftlichen Fragen. Greiser war eine viel härtere Natur als Forster, zielbewusst, konsequent, überlegend und abwägend.“[3]

Seit 30. Januar 1938 war Greiser Inhaber des Goldenen Parteiabzeichens der NSDAP.[4]

Im Zweiten Weltkrieg

Arthur Greiser am 2. Oktober 1939 in Posen

Verordnung Greisers zur Deutschen Volksliste

Arthur Greiser (rechts) und Heinz Reinefarth begrüßen am 17. März 1944 den millionsten Umsiedler in Litzmannstadt (Lodz)

Greisers Villa am Mariensee

Nach dem deutschen Überfall auf Polen wurde Arthur Greiser am 8. September 1939 Chef der Zivilverwaltung im Militärbezirk Posen. Am 21. Oktober 1939 wurde er Gauleiter und mit Wirkung vom 26. Oktober 1939 Reichsstatthalter für den Reichsgau Posen, der am 29. Januar 1940 in Warthegau umbenannt wurde. Sein Beauftragter für alle rassenpolitischen Fragen war Erhard Wetzel, der spätere Verfasser des so genannten Gaskammerbriefes.[5] Daneben bekleidete Greiser noch eine Vielzahl weiterer Funktionen: So war er ebenfalls ab 21. Oktober 1939 Reichsverteidigungskommissar für den Wehrkreis XXI, ab dem 15. November 1941 Gauwohnungskommissar unter Robert Ley und ab dem 6. April 1942 Gaubeauftragter des Generalbevollmächtigten für den Arbeitseinsatz Fritz Sauckel. Im Oktober 1939 wurde er zum Preußischen Staatsrat ernannt, ab dem 7. Juli 1940 war er Abgeordneter im während der Zeit des Nationalsozialismus bedeutungslosen Deutschen Reichstag.

Greiser pflegte engen Kontakt zu Himmler. In der SS wurde er auch während des Zweiten Weltkrieges weiter befördert und erreichte am 30. Januar 1942 den Rang eines SS-Obergruppenführers. Besondere Bedeutung erlangte Greisers Amt als regionaler Vertreter von Himmler in dessen Funktion als Reichskommissar für die Festigung deutschen Volkstums (RKFDV): Der neu geschaffene Reichsgau bestand nur aus Gebieten, die vor dem deutschen Angriff polnisches Staatsgebiet gewesen waren. Die Bevölkerung setzte sich aus einer starken polnischen Mehrheit (85 %) und etwa gleich großen jüdischen (8 %) und deutschstämmigen (7 %) Minderheiten zusammen. Mit verschiedenen Maßnahmen versuchte Greiser eine „Germanisierung“ des Warthegaus zu erreichen:

Die Bevölkerung wurde in der Deutschen Volksliste erfasst und anschließend hinsichtlich ihrer „Eindeutschungsfähigkeit“ in vier Gruppen aufgeteilt.

Große Teile der jüdischen Bevölkerung des Gaus wurden in das Ghetto Litzmannstadt in Łódź deportiert.

Auf Initiative Greisers[6] wurden ab Dezember 1941 im Vernichtungslager Kulmhof bei Chełmno mindestens 150.000 arbeitseinsatzunfähige Juden ermordet.

Am 1. Mai 1942 wandte sich Greiser an Himmler mit dem Vorschlag, 35.000 an offener Tuberkulose erkrankte Polen töten zu lassen, was er mit dem Begriff „Sonderbehandlung“ umschrieb.[7] Polnische Intellektuelle und Priester waren in besonderem Maße das Ziel von Morden und Deportationen in Konzentrationslagern.

Etwa 500.000 Polen wurden in das Generalgouvernement deportiert.

Im Warthegau wurden etwa 350.000 volksdeutsche Umsiedler angesiedelt, die nach den Vereinbarungen des Deutsch-Sowjetischen Grenz- und Freundschaftsvertrages überwiegend aus von der Sowjetunion annektierten Gebieten (Rumänien und Ostpolen) und den baltischen Staaten ausgesiedelt wurden. Nach 1941 kamen weitere Volksdeutsche aus eroberten sowjetischen Gebieten hinzu, vor allem aus der Ukraine. Die Ansiedlung in Greisers Gau wurde von der Volksdeutschen Mittelstelle der SS und der Einwandererzentralstelle im damaligen Litzmannstadt organisiert.

Die im Warthegau verbliebenen Polen waren vielfältigen Diskriminierungen ausgesetzt. Zahlreiche Kirchen, aber auch Schulen und Universitäten wurden geschlossen. Private Kontakte zwischen Polen und Deutschen wurden ebenso verboten wie der Gebrauch der polnischen Sprache in der Öffentlichkeit.

Im Dezember 1939 wurde Greisers einziger, 1925 geborener Sohn Erhardt bei einem Autounfall getötet. Im Frühjahr 1940 eignete Greiser sich ein großes Seegrundstück etwa 18 km südwestlich von Posen an. Der See, polnisch Jezioro Góreckie genannt, wurde ebenso wie der Landsitz selbst in Mariensee umbenannt, nach dem Vornamen seiner zweiten Frau. Auf Vorschlag Albert Speers errichteten die Potsdamer Architekten Otto von Estorff und Gerhard Winkler eine große Villa im Stil der NS-Zeit[8], die bis heute erhalten ist. Die zum Landsitz führende Straße wird in Polen bis heute als „Greiserówka“ bezeichnet.

In der Schlussphase des Krieges war Arthur Greiser ab dem 25. September 1944 auch Führer des „Deutschen Volkssturms“ im Gau Wartheland. Als die Rote Armee am 12. Januar 1945 ihre Großoffensive startete, gab es keine Evakuierungspläne für die Zivilbevölkerung. Greiser flüchtete am Abend des 20. Januar 1945 aus der zur „Festung“ erklärten Stadt Posen nach Frankfurt an der Oder und überließ Festungsbesatzung und Stadtbewohner in der nun folgenden Schlacht um Posen ihrem Schicksal. Seine Flucht wurde von Joseph Goebbels und Martin Bormann als „Feigheit“ angesehen; ein zunächst zur Bestrafung erwogener Einsatz als Führer eines Volkssturmbataillons kam jedoch nicht zustande, weil andere NS-Größen ihre schützende Hand über ihn hielten. Stattdessen wurde Greiser zur Kur nach Karlsbad geschickt, von wo er sich im März 1945 in die bayerischen Alpen absetzte.

Prozess und Hinrichtung in Polen

Arthur Greiser wurde am 17. Mai 1945 von US-amerikanischen Truppen in Oberbayern in Haft genommen. Ob es während der Haft zu Misshandlungen kam, ist ungeklärt; Greiser hielt sich zeitweise in einem US-Lazarett in Karlsruhe auf und trug noch am 30. März 1946, dem Tag seiner Auslieferung an Polen, einen Kopfverband. Sein Prozess fand ab dem 21. Juni 1946 vor dem Obersten Polnischen Gerichtshof in Posen statt. Greiser wurde wegen Verbrechen gegen die polnische Bevölkerung, des hunderttausendfachen Massenmordes, der massenhaften Deportation von Polen zur Zwangsarbeit in das „Altreich“, der Beraubung und Ausplünderung des polnischen Volkes und Staates und Verbrechen gegen den Frieden angeklagt und am 9. Juli 1946 zum Tod durch den Strang verurteilt. Papst Pius XII. appellierte an die polnische Regierung, die Todesstrafe nicht zu verhängen.[9][10] Am 21. Juli 1946 erfolgte die öffentliche Hinrichtung Greisers vor der Posener Zitadelle.

Gdyby nie ci naziści ! lata 30 XX w. zakończyłyby się Olimpiadą w Helsinkach

1940 - igrzyska, których nie było - Sport - rp.pl

www.rp.pl/artykul/1199429-1940---igrzyska--ktorych-nie...

https://www.rp.pl/artykul/1199429-1940---igrzyska--ktorych-nie-bylo.html

Janusz Kusociński biegnie na 1. miejscu – zawody w Warszawie 1939. Rozstrzelany w Palmirach pod Warszawą.

Pierwotnie igrzyska roku 1940 miały odbyć się w ... postanowiłem raz jeszcze popracować nad sobą i do igrzysk w Helsinkach przygotować się tak samo jak do olimpiady w Los Angeles przed ...

a nie w stallagu

https://zaq2.pl/video/kydbz

Olimpiada ’40 – polski film wojenny. Opowieść o olimpiadzie zorganizowanej przez jeńców wojennych w stalagu w 1940 roku. Film oparty na faktach. Wikipedia

Data pierwszego pokazu: 23 czerwca 1980

Reżyseria: Andrzej Kotkowski

Autor muzyki: Andrzej Korzyński

Operator: Witold Adamek

Scenariusz: Andrzej Kotkowski, Michał Komar

ale jakie są losy ludzi wojny...

Schriften (Auswahl)

mit Albert Forster, Hjalmar Schacht: Drei für jeden Danziger hochbedeutsame Reden. Müller, Danzig 1935.

Danzig als politisches Problem (Sonderdruck aus: Hochschule und Ausland). Mai 1935.

mit Albert Forster: Danzigs Lebenskampf (= Schriften der Adolf-Hitler-Schule, Band 3). Hanseat. Verl.-Anst., Hamburg 1935.

Die politische Stellung Danzigs zum Völkerbund, zu Polen und zum Reich (Sonderdruck aus: Nationalsozialistisches Handbuch für Recht und Gesetzgebung). München 1935.

Der Aufbau im Osten (= Kieler Vorträge, Band 68). Fischer, Jena 1942.

Ostatnia publiczna egzekucja w Polsce. 70 lat od śmierci A. Greisera

https://www.tvn24.pl/.../ostatnia-publiczna-egzekucja-w-polsce-70-lat-od-smierci-a-gr...

8 lip 2016 - 70 lat temu skazano na śmierć i stracono w publicznej egzekucji Arthura Greisera, hitlerowskiego namiestnika tzw. Kraju Warty. Wyrok wydał ...

https://www.youtube.com/watch?v=4LW6ESfEkkk

Proces i egzekucja Arthura Greisera | 1946 | Fotografie Zbigniewa ...

cyryl.poznan.pl/.../proces-i-egzekucja-arthura-greisera-1946-fotografie-zbigniewa-zie...

... pięć lat spoczywała na barkach jego butnego namiestnika Arthura Greisera. ... przez powieszenie, który wykonano w niedzielny poranek 21 lipca 1946 roku.

Tę idyllę przerwali Danzig - Gdańska tylko: Albert Verster i Adolf Hitler oraz komuniści Boleslaw Bierut, Jakub Bermann i Wladyslaw Gomułka.

Referendum Ludowe 3xTAK

Proces Artura Greisera

Pogrzeb Macieja Rataja

Ingres Kardynała Augusta Hlonda

Odbudowa portów polskich

Powrót Juliana Tuwima do Polski

Pożegnanie instruktorów radzieckich

Dary zza oceanu

Braki lekarzy na wsi

Wylęgarnia drobiu

Confiteor mieszkańcy Danzig Freie Stadt! 1935-1945 i ich potomkowie w Niemczech i na Świecie.

Adolf Hitler - Danzig August 1939.

Arthur Greiser am 2. Oktober 1939 in Posen

Arthur Greiser (rechts) und Heinz Reinefarth begrüßen am 17. März 1944 den millionsten Umsiedler in Litzmannstadt (Lodz)

https://de.wikipedia.org/wiki/Freie_Stadt_Danzig

Danzig 1939

Freie Stadt Danzig

Wolne Miasto Gdańsk (poln.)

1920–1939

Die Freie Stadt Danzig (polnisch Wolne Miasto Gdańsk) – die Städte Danzig, Zoppot, Praust, Tiegenhof und Neuteich sowie das sie verbindende Gebiet – bestand als teilsouveräner, selbstständiger Freistaat mit polnischen Hafenrechten unter dem Schutz des Völkerbundes von 1920 bis (faktisch) 1939. Nachdem das Gebiet von 1794 bis 1807 und von 1814 bis 1919 zu Preußen gehört hatte, wurde es nach dem Ersten Weltkrieg aufgrund der Bestimmungen des Versailler Vertrags 1920 vom Reichsgebiet abgetrennt und erhielt den Status eines autonomen Freistaats Danzig.

Nach dem Überfall auf Polen im September 1939 wurden Stadt und Landkreis Danzig dem Regierungsbezirk Danzig im neu gebildeten Reichsgau Danzig-Westpreußen des Deutschen Reichs zugeordnet. Gegen Ende des Zweiten Weltkriegs wurde das Gebiet im März 1945 von der Roten Armee besetzt. In der Folgezeit wurde die Region im Rahmen der „Westverschiebung Polens“ unter Verdrängung und Vertreibung der verbliebenen deutschen Bevölkerung (Bund der Danziger) mit Polen besiedelt, die zum Teil aus dem an die Sowjetunion gefallenen früheren Ostpolen östlich der Curzon-Linie stammten. Im August 1945 wurde die Danziger Region gemäß dem Potsdamer Abkommen von der sowjetischen Besatzungsmacht zusammen mit der südlichen Hälfte Ostpreußens und ganz Hinterpommern unter polnische Verwaltung gestellt. In der Folgezeit wurden die noch verbliebenen deutschen Bewohner größtenteils von den örtlichen polnischen Verwaltungsbehörden vertrieben.

In der aktuellen völkerrechtlichen und politologischen Diskussion wird der heutige Status der Freien Stadt Danzig als de facto wegen Ersitzung untergegangen oder als de jure wegen Staatensukzession weiterbestehend behandelt.[2]

Flagge der Freien Stadt Danzig Wappen der Freien Stadt Danzig

Flagge Wappen

Verfassung Verfassung der Freien Stadt Danzig

Amtssprache Deutsch

Hauptstadt Danzig

Staatsform Republik

Regierungsform Parlamentarische Demokratie

Staatsoberhaupt keines, de facto

Völkerbund-Hochkommissar

Reginald Thomas Tower (1919–1920)

Edward Strutt (1920)

Bernardo Attolico (1920–1921)

Richard Haking (1921–1923)

Mervyn MacDonnell (1923–1925)

Joost Adriaan van Hamel (1925–1929)

Manfredi Gravina (1929–1932)

Helmer Rosting (1932–1933)

Seán Lester (1933–1937)

Carl Jacob Burckhardt (1937–1939)

Regierungschef Präsident des Senats

Heinrich Sahm (1919–1931)

Ernst Ziehm (1931–1933)

Hermann Rauschning (1933–1934)

Arthur Greiser (1934–1939)

Fläche 1938: mit Hafengewässer 1.966 km²/ ohne: 1.893 km²

Einwohner 1939: 415.000[1]

Bevölkerungsdichte 205,1 EW/km²

Währung Papiermark (1920–1923)

Danziger Gulden (1923–1939)

Gründung 15. November 1920

(Proklamation)

Auflösung 1. September 1939

(Besetzung durch die Wehrmacht)

Nationalhymne Für Danzig

Zeitzone MEZ

Kfz-Kennzeichen DA

Flagge der Freien Stadt Danzig

Wappen der Freien Stadt Danzig

Ta idylla ma trwać w ramach struktur Unii Europejskiej ?.

Nawet w obliczu śmierci Prezydent Miasta Gdańska wierny Wolnemu Miastu Gdańsku.

Paweł Adamowicz Obywatel Rzeczypospolitej i Wolnego Miasta Gdańska ?

Były Prezydent Gdańska

OpisPaweł Bogdan Adamowicz – polski prawnik, samorządowiec i polityk, działacz opozycji demokratycznej w okresie PRL, w latach 1998–2019 prezydent Gdańska. Był jednym z organizatorów strajków w 1988 jako przewodniczący studenckiego komitetu strajkowego na Uniwersytecie Gdańskim. Wikipedia

Data i miejsce urodzenia: 2 listopada 1965, Gdańsk

Data i miejsce zamachu: 14 stycznia 2019, Gdańsk

Niemiecki dziennik: Czy śmierć Adamowicza pogodzi Polskę jak śmierć ...

TVP Info

Według niemieckiego dziennika raczej mało prawdopodobne jest, by śmierć Adamowicza przyniosła zgodę w społeczeństwie (fot. PAP/Tomasz Waszczuk)

Trumna z ciałem prezydenta Gdańska w ECS - Do Rzeczy

dorzeczy.pl

W Europejskim Centrum Solidarności wystawiono trumnę z ciałem prezydenta Gdańska Pawła Adamowicza. Przed budynkiem ECS zgromadził się tłum gdańszczan i...

Wystawienie trumny w Europejskim Centrum Solidarności

Prezydent Niemiec składa kondolencje: Z ogromnym smutkiem przyjął ...

wPolityce

Prezydent Niemiec składa kondolencje: Z ogromnym smutkiem przyjął informację o śmierci Adamowicza. Będzie go brakowało

Wszystkim namieszał wcześniej wielki Ignacy Jan Paderewski za przyczyną Prezydenta Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej

W.Wilsona w styczniu 1917 roku w punktu 13 wystąpienia w Senecie o odrodzeniu Niepodległego Królestwa Polskiego z Gdańskiem jako integralne terytorium królestwa polskiego.