i nie może wyzwolić się z niewoli kłamstwa !
Patroni ŚLĄSKA I NARODOWOŚCI ŚLĄSKIEJ?! A nie niemieckiej, czy żydowskiej jak Fritz Haber.
oficjalnie zarejestrowane Stowarzyszenie !
SONŚ (Stowarzyszenie Osób Narodowości Śląskiej) jest oficjalnie zarejestrowaną organizacją pozarządową z siedzibą w Kotorzu Małym (województwo opolskie). Dotychczas koncentrowało swoją uwagę na problematyce górnośląskiej. Ujawnienie się licznej grupy Ślązaków we Wrocławiu i założenie wrocławskiego koła SONŚ pozwala dokonać nowej, pełnej definicji pojęcia śląskości i służy reafirmacji idei Śląska w jego historycznych granicach, sięgających od Zielonej Góry po Katowice.
http://slaskapatroni.blogspot.com/2014/03/normal-0-21-false-false-false-pl-x-none_3099.html
natknąłem się na bardzo ważną stronę poświęconą Niemcom pochodzenia żydowskiego.
Co trzeba było dokonać aby Albert Einstein napisał tak jak o Tworcy Cyklonu B i wojny chemicznej z użyciem toksycznych, morderczych dla życia ludzi i insektów gazów: Fritzu Haberze.
Albert Einstein napisał o nim "Była to tragedia niemieckiego Żyda, tragedia wzgardzonej miłości"
Co o Fritzu Haberze pisze encyklopedysta:w WIKI:W latach 1886–1891 studiował na uniwersytecie w Heidelbergu u Roberta Bunsena, potem na uniwersytecie w Berlinie. Kontynuował pracę naukową w Zurychu i Jenie. Od 1898 profesor chemii na Uniwersytecie w Karlsruhe (1898–1911) oraz Instytutu Chemii Fizycznej im. Cesarza Wilhelma w Berlinie (1911–1933). W 1902 przeszedł na protestantyzm[1] (inne źródło podaje, że w 1892 r. przeszedł na luteranizm[2]). Jego konwersja z judaizmu na chrześcijaństwo powodowana była pragnieniem awansu naukowego (Żydzi mieli utrudniony dostęp do elitarnych pozycji zawodowych).Prowadził badania w dziedzinie elektrochemii i katalizy. Od 1904 rozpoczął prace nad równowagą reakcji powstawania amoniaku z atomów azotu i wodoru w wysokich temperaturach i wysokim ciśnieniu. Badania związane były z prognozowanym na lata 30. XX wieku głodem w Europie (gdzie w ciągu dwóch stuleci liczba mieszkańców zwiększyła się czterokrotnie). W badaniach wykorzystał odkrycie z lat 40. XIX wieku Justusa von Liebiga, który zauważył, że wzrost roślin pobudzają związki azotu. Na początku wieku XX producenci rolni ściągali z Ameryki Płd. guano i importowali saletrę z Chile. Obydwie substancje były stosunkowo drogie i było ich mało aby zaspokoić potrzeby rolników europejskich. W latach 1905–1910 opracował metodę syntezy amoniaku, nazwaną później metodą Habera i Boscha. W 1908 Haber otrzymał po raz pierwszy ciekły amoniak metodą półprzemysłową. Proces, opatentowany przez Habera, polegał na wpompowywaniu do reaktorów azotu i wodoru, które pod wpływem wysokiej temperatury i ciśnienia w obecności katalizatorów łączyły się tworząc amoniak. W latach 1908–1913 Haber pracował – wspólnie ze współtwórcą BASF, Carlem Boschem (laureatem Nagrody Nobla w roku 1931 za rozwój wysokociśnieniowych procesów technologicznych)[3] – nad wdrożeniem technologii w skali przemysłowej. W roku 1913 przedsiębiorstwo BASF wybudowało fabrykę w Ludwigshafen, w której rozpoczęto produkcję amoniaku z wodoru i azotu z atmosfery. W prasie pisano w tym czasie, że Haber „zrobił chleb z powietrza”. Dziś światowa produkcja nawozów azotowych, wytwarzanych metodą Habera-Boscha, osiąga kilkaset tysięcy ton rocznie[4]. Dzięki produkcji nawozów azotowych Haber został milionerem. Poza majątkiem odkrycie dało mu sławę i zaszczyty. Stanął na czele Instytutu chemii fizykalnej im. Cesarza Wilhelma w Berlinie (dziś Instytut im. Habera).
Po wybuchu I wojny światowej amoniak zastąpił importowaną z Chile saletrę do produkcji materiałów wybuchowych i amunicji. Niemcy szybko i tanio uzupełniały swoje arsenały zbrojeniowe. Haber na zlecenie niemieckiego Sztabu Generalnego rozpoczął pracę nad wykorzystaniem chemii na potrzeby armii (konwencja haska z 1907 zabraniała stosowania broni chemicznej). W odpowiedzi na zapotrzebowanie niemieckiej armii, zamiast toluenu, zaproponował do produkcji trotylu stosowanie ksylenu i innych pochodnych ropy naftowej[2].
Traktował on swoją pracę jako patriotyczny obowiązek. Mówił, że nauka w czasie pokoju należy do całego świata, a w czasie wojny musi służyć państwu. Mówił swoim współpracownikom, że jeśli uda się szybko pokonać wrogów Niemiec, konflikt pochłonie mniej ofiar (Francuzi w tym czasie też pracowali nad rozwojem broni chemicznych). Podczas I wojny światowej był jednym z głównych organizatorów produkcji i zastosowania gazów bojowych przez armię niemiecką m.in. pod Langemark i Ypres (II bitwa pod Ypres) i pod Bolimowem. Pod Ypres Haber osobiście nadzorował atak chemiczny. Notował spostrzeżenia objawów u konających żołnierzy. Generalicja niemiecka nie wykorzystała potencjału broni chemicznej, a naukowcy z Paryża i Londynu szybko rozszyfrowali skład chemiczny toksycznych substancji niemieckich. Zaangażowanie Habera w produkcję gazów bojowych doprowadziło do samobójstwa jego żonę Clarę Haber, która nie mogła znieść obciążenia psychicznego, związanego z przyczynianiem się jej męża do śmierci żołnierzy (zastrzeliła się z pistoletu służbowego Habera). Nazajutrz po pogrzebie żony Haber wyruszył na front wschodni ponownie testować gazy bojowe.
W 1917 roku ponownie się ożenił, tym razem z Charlotte Nathan, z którą miał dwójkę dzieci. Po zakończeniu I wojny zapadł na depresję[2].
W roku 1918 Haber został laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie chemii za opracowanie metody syntezy amoniaku. W tym czasie aktywnie działał w odbudowie niemieckiego przemysłu wojennego. Kontynuował prace w tajnej fabryce w pobliżu Wittenbergi. Stanął na czele Degesch – Niemieckiego Towarzystwa do Walki ze Szkodnikami. Szukał środków, którymi łatwo byłoby zabijać pchły, wszy i pluskwy, lęgnące się w magazynach czy ładowniach statków oceanicznych. To właśnie wtedy, w latach 20. XX wieku, jego współpracownicy pod jego nadzorem opracowali technologię produkcji cyklonu B, który chociaż początkowo był przewidziany jako środek do dezynfekcji i dezynsekcji, został później zastosowany przez Niemców w komorach gazowych podczas II wojny światowej. Tabletki cyklonu zawierały toksyczny cyjanowodór, który uwalniał się stopniowo, skutecznie niszcząc szkodniki. Cyklon B osiągnął sukces, a jego produkcja wynosiła setki ton. Haber pomagał też produkować iperyt Hiszpanii, która używała go w walce z powstańcami w Maroku. Jednocześnie próbował uzyskać złoto z wody morskiej, by Niemcy mogły spłacić gigantyczne kontrybucje. Próby z uzyskaniem złota nie zakończyły się powodzeniem, miały jednak duże znaczenie naukowe (według wyliczeń badaczy zespołu Habera z 1923 r. w jednej tonie morskiej wody znajdowało się średnio 0,008 mg złota, co czyni wydobycie złota tą drogą nieopłacalnym).
Po dojściu Hitlera do władzy w 1933 roku, w ramach czystek antyżydowskich Haber zmuszony został do zwolnienia swoich współpracowników pochodzenia żydowskiego, po czym sam złożył rezygnację. Wyjechał do Wielkiej Brytanii, gdzie dostał ofertę pracy na University of Cambridge. Po dwóch miesiącach opuścił jednak Anglię ze względu na stan zdrowia i wyruszył w podróż w kierunku południowym, w poszukiwaniu cieplejszego klimatu. Miał ofertę Chaima Weizmanna (późniejszego pierwszego prezydenta Izraela) posady w tworzonym właśnie Instytucie Badawczym Daniela Sieffa. Stan zdrowia nie pozwalał mu jednak na tak daleką podróż. 29 stycznia 1934 zmarł w Bazylei w Szwajcarii[5][6].
Albert Einstein napisał o nim „Była to tragedia niemieckiego Żyda, tragedia wzgardzonej miłości”[7].
Cyklon B jako środek do zabijania ludzi odkryto przypadkiem. Stosowano go do odwszawiania ubrań skonfiskowanych więźniom przywożonym do obozów koncentracyjnych. Szybko okazało się, że cyklon szybciej działał na ludzi niż na owady. Cztery kilogramy cyklonu były w stanie zabić ok. 1000 ludzi. Kilogram cyklonu kosztował ok. 5 marek niemieckich. Po wojnie jeden z uczniów Habera Bruno Tesch, szef przedsiębiorstwa sprzedającego go do obozów, został skazany na śmierć. Udowodniono mu, że wiedział o przeznaczeniu gazu.
O projekcie
Uwaga!
Patroni Śląska to blog powstały z myślą o wydobyciu z niepamięci osób szczególnie zasłużonych dla naszego regionu, bez względu na ich przynależność narodową. Chcielibyśmy przybliżyć szczególnie te spośród postaci historycznych, które położyły zasługi dla nauki, gospodarki i kultury. Z pewną rezerwą podchodzimy do – zawsze budzących nadmierne emocje – wodzów, polityków i władców. Pragniemy stworzyć galerię wybitnych postaci, związanych z Dolnym oraz Górnym Śląskiem. Byłoby wspaniale, gdyby przynajmniej niektóre z nich doczekały się uhonorowania w przestrzeni publicznej – np. za pomocą nazwy skweru, alejki, ulicy czy placu. Apelujemy także o troskę o zabytki, będące świadkami historii związanych z wielkimi postaciami z dziejów naszego regionu. Pomysłodawcą i koordynatorem projektu jest wrocławskie koło SONŚ (Stowarzyszenie Osób Narodowości Śląskiej). Zapraszamy jednak do współpracy oraz dzielenia się wiedzą na temat wybitnych postaci związanych z regionem, każdego z Czytelników.
Czy wszystko co dotyczy Niemieckich żydów musi być na głowie postawione tak jak w tym artykule:
Patriota, morderca, ludobójca, Noblista, kto : Człowiek ?
Fritz Haber
chemik, laureat Nagrody Nobla w 1918 r.
(*09.12.1868 r. Wrocław, +29.01.1934 r. Bazylea)
Fritz Haber był chemik niemieckim pochodzenia żydowskiego. Studiował w latach 1886–1891 na uniwersytecie w Heidelbergu u Roberta Bunsena, potem na uniwersytecie w Berlinie. Kontynuował pracę naukową w Zurychu i Jenie. Od 1898 profesor chemii na Uniwersytecie w Karlsruhe (1898–1911) oraz Instytutu Chemii Fizycznej im. Cesarza Wilhelma w Berlinie (1911–1933). W 1902 przeszedł na protestantyzm.
Prowadził badania w dziedzinie elektrochemii i katalizy. Od 1904 rozpoczął prace nad równowagą reakcji powstawania amoniaku z atomów azotu i wodoru w wysokich temperaturach i wysokim ciśnieniu. Badania związane były z z prognozowanym na lata 30. XX wieku głodem w Europie (gdzie w ciągu dwóch stuleci liczba mieszkańców zwiększyła się czterokrotnie). W badaniach wykorzystał odkrycie z lat 40. XIX wieku Justusa von Liebiga, który zauważył , że wzrost roślin pobudzają związki azotu. Na początku wieku XX producenci rolni ściągali z Ameryki Płd. guano i importowali saletrę z Chile. Obydwie substancje były stosunkowo drogie i było ich mało aby zaspokoić potrzeby rolników europejskich. W latach 1905–1910 opracował metodę syntezy amoniaku, nazwaną później metodą Habera i Boscha. W 1908 otrzymał po raz pierwszy ciekły amoniak metodą półprzemysłową, a w 1913 pod jego kierownictwem została utworzona fabryka, w której stosowano proces wiązania azotu z atmosfery. Proces opatentowany przez Habera polegał na wpompowywaniu do reaktorów azotu i wodoru, które pod wpływem wysokiej temperatury i ciśnienia w obecności katalizatorów łączyły się tworząc amoniak. Prasa w tym czasie pisała, że z powietrza Haber zrobił chleb. W 1913 firma BASF wybudowała fabrykę amoniaku w Ludwigshafen. Dziś wg metody Habera powstaje kilkaset tysięcy ton nawozów azotowych. Haber dzięki produkcji nawozów azotowych został milionerem. Poza majątkiem odkrycie dało mu sławę. stanął na czele Instytutu chemii fizykalnej im. Cesarza Wilhelma w Berlinie (dziś Instytut im. Habera).
Po wybuchu I wojny światowej amoniak zastąpił importowaną z Chile saletrę do produkcji materiałów wybuchowych i amunicji. Niemcy szybko i tanio uzupełniały swoje arsenały zbrojeniowe. Haber na zlecenie niemieckiego Sztabu Generalnego rozpoczął pracę nad wykorzystaniem chemii na potrzeby armii (Konwencja Haska z 1907 zabraniała stosowania broni chemicznej). Traktował on swoją pracę jako patriotyczny obowiązek. Mówił, że nauka w czasie pokoju należy do całego świata a w czasie wojny musi służyć państwu. Mówił swoim współpracownikom, że jeśli uda się szybko pokonać wrogów Niemiec, konflikt pochłonie mniej ofiar (Francuzi w tym czasie też pracowali nad rozwojem broni chemicznych). Podczas I wojny światowej był jednym z głównych organizatorów produkcji i zastosowania gazów bojowych przez armię niemiecką m.in. pod Langemark i Ypres (II bitwa pod Ypres) i pod Bolimowem. Pod Ypres Haber osobiście nadzorował atak chemiczny. Notował spostrzeżenia objawów u konających żołnierzy. Generalicja niemiecka nie wykorzystała potencjału broni chemicznej, a naukowcy Paryża i Londynu szybko rozszyfrowali właściwości toksycznych substancji niemieckich. Zaangażowanie Habera w produkcje gazów bojowych doprowadziło do samobójstwa jego żonę Clarę Haber, która nie mogła znieść obciążenia psychicznego, związanego z przyczynianiem się męża do śmierci żołnierzy.
W roku 1918 Haber został laureatem nagrody Nobla w dziedzinie chemii za opracowanie metody syntezy amoniaku. W tym czasie aktywnie działał w odbudowie niemieckiego przemysłu wojennego. Kontynuował prace w tajnej fabryce w pobliżu Wittenberga. Stanął na czele Degesch – Niemieckiego Towarzystwa do Walki ze Szkodnikami. Szukał środków, którymi łatwo byłoby zabijać pchły, wszy i pluskwy lęgnące się w magazynach czy ładowniach statków oceanicznych. To właśnie wtedy, w latach 20. XX wieku jego współpracownicy pod jego nadzorem opracowali technologię produkcji cyklonu B, który chociaż początkowo był przewidziany jako środek do dezynfekcji i dezynsekcji, został później zastosowany przez Niemców w komorach gazowych podczas drugiej wojny światowej. Tabletki cyklonu zawierały toksyczny cyjanowodór, który uwalniał się stopniowo, skutecznie niszcząc szkodniki. Cyklon B osiągnął sukces, a jego produkcja wynosiła setki ton. Haber pomagał też produkować iperyt Hiszpanii, która używała go w walce z powstańcami w Maroku. Jednocześnie próbował uzyskać złoto z wody morskiej, by Niemcy mogły spłacić gigantyczne kontrybucje. Próby z uzyskaniem złota nie zakończyły się powodzeniem, miały jednak duże znaczenie naukowe. Po dojściu Hitlera do władzy Haber początkowo wiernie służył faszyzmowi. Gdy jego przyjaciel Albert Einstein odmówił powrotu z USA i oskarżył nazistów o łamanie praw człowieka, Haber potępił go publicznie. W ramach czystek antyżydowskich Habera pozbawiono etatu akademickiego. Ze względu na pochodzenie, późną jesienią 1933 r. został zmuszony do emigracji. Wyjechał najpierw do Cambridge w Wielkiej Brytanii. Naukowcy brytyjscy traktowali go z pogardą. Noblista Ernest Rutherford ostentacyjnie nie podawał mu ręki. Tymczasem chemik Chaim Weizmann (późniejszy pierwszy prezydent Izraela) zaproponował mu posadę profesorską na tworzonym Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie. Haber wyjechał do Szwajcarii z zamiarem udania się na Bliski Wschód, gdzie wkrótce zmarł na zawał serca. Albert Einstein napisał o nim "Była to tragedia niemieckiego Żyda, tragedia wzgardzonej miłości".
wykorzystano źródło:
http://pl.wikipedia.org
jak to miłość dla Niemców, a dla współbraci śmierć ?????????????
Zakorzeniony w historii Polski i Kresów Wschodnich. Przyjaciel ludzi, zwierząt i przyrody. Wiara i miłość do Boga i Człowieka. Autorytet Jan Paweł II
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Społeczeństwo
