Wczoraj zmarł Tadeusz Chyła. Zasłużył zaledwie na krótkie notki tu i ówdzie. I to przede wszystkim jako autor „Cysorza”. Owszem, autor, ale muzyki, bo tekst, jak w przypadku większości śpiewanych przez Chyłę ballad, napisał Andrzej Waligórski. Tylko „Cysorz” kojarzy się z Chyłą? A „Ballada o straszliwej rzezi”? Kiedy to „kneź Dreptak rozgiął kraty, przeciął mieczem firanki, wszedł oknem do komnaty, zastał żonę z kochankiem. Zakrzyknął – Wielkie nieba! – potrząsł gachem jak listkiem i uciął mu co trzeba, a głowę przede wszystkiem”. A jak się już w ucinaniu zapamiętał, to „czknął, poprawił pluderki i jak mieczem zamachał, to dosłownie w plasterki”. A „Ballada o kneziu Dreptaku” i maszkarze, która nocami straszyła jego dzielnych wojów, a którą kneź władczo poskromił, wpadając do komnat małżonki i karcąc ją słowami: „Ty, co się włóczysz po nocach? Po nocach się włóczysz… Ty!”. A „Ballada o Zenku Dreptaku”, „cherlawym i szabrawym typie”, który wygrał zawody o rękę królewny jako jedyny naciągając „prastary łuk, niewiarygodnie twardy”. A kiedy już naciągnął, „czknął, dokończył chleb, poprawił zgrzebne gacie, piękną kneziównę wziął za łeb i zamknął się z nią w chacie, hej! A kneź o mury głową bił i głośno biadał z płaczem: Któż mógł przewidzieć, że on był aż takim naciągaczem?”. A „Spis”? Poczynając od Kotusia, Pieseczka, Myszki, a kończąc na „Psipsia, Kruszynka i jeszcze parę” jako imionach Jego starej? Wreszcie śmieszna „Ballada o Józiu”, któremu „sypie się wąs, bo Józio właśnie dojrzewa”, i gorzka „Ballada o żołnierzyku”, który ciągle wojuje i strzela i choć jawi się jako „posłuszny przebrzmiałym rozkazom żałosny i smutny dziwoląg”, to imponuje, bo „przynajmniej jest czemuś wierny”. A inne ballady? Wspaniałe teksty, perełki humoru, czasami zabarwionego smuteczkiem, cudnie śpiewane przez Chyłę. Dawno temu próbowałam wyśpiewywać te ballady, starając się naśladować Chyłę, co doprowadzało moją rodzinę do obłędnych ataków śmiechu. Ech, na wspomnienie łezka się w oku kręci.