Stanisław Adolf Werner ps. "Stasiak" (ur. 1 lutego 1914 w Brwinowie, zm. 24 czerwca 2013 tamże) – polski popularyzator fizyki, publicysta, autor audycji radiowych, podporucznik AK, uczestnik powstania warszawskiego, działacz społeczny, wieloletni wiceprezes Towarzystwa Przyjaciół Brwinowa oraz Honorowy Obywatel Gminy Brwinów.

Życiorys[edytuj]

 

Grób Stanisława Wernera, w dniu jego pogrzebu 27 czerwca 2013 r., na cmentarzu reformowanym przy ul. Żytniej w Warszawie

Był synem Zofii z domu Schuch i Wacława Wernera, fizyka, nauczyciela gimnazjalnego, wykładowcy Politechniki Warszawskiej, akcjonariusza Towarzystwa Akcyjnego Fabryk Metalowych pod firmą "Norblin, Bracia Buch i T.Werner". Miał troje rodzeństwa: Helenę Więckowską (1910-1996) – dr geografii, adiunkta Uniwersytetu Warszawskiego, Witolda Teodora Wernera (1911-1942) – inż. rolnika, pracownika Uniwersytetu Poznańskiego oraz Marię Zofię Werner^[1] (1918-1998) – bibliotekarkę, a w czasie wojny sanitariuszkę AK.

Urodził się w Brwinowie, w domu przy ul. Grodziskiej 12 (obecnie siedziba Urzędu Gminy Brwinów). W dzieciństwie mieszkał przy ul. Chłodnej w Warszawie, a ok. 1933 przeprowadził się z rodziną do Brwinowa, gdzie mieszkał do końca życia. Absolwent warszawskiego gimnazjum im. Batorego w Warszawie. Był podharcmistrzem 23. WDH "Pomarańczarnia". Następnie studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej, odbywając praktyki zawodowe w rodzinnej fabryce Norblina. Studia ukończył już podczas okupacji niemieckiej, z tytułem magistra inżyniera.

W czasie wojny żołnierz AK, w ramach Bazy Lotniczej "Łużyce" - Wydział Lotnictwa "Bociany" - Oddział III (Operacyjno-Szkoleniowy) - Komendy Głównej AK. Podczas powstania warszawskiego, z braku przydziału zgłosił się na ochotnika do II Obwodu "Żywiciel" Warszawskiego Okręgu AK na Żoliborzu. Po kapitulacji wyszedł z miasta z ludnością cywilną.

Po wojnie pracował jako konstruktor odlewni m.in. w poznańskich zakładach Cegielskiego i warszawskich zakładach "Prodlew".

Autor książek popularnonaukowych:

• 500 zagadek z fizyki. Warszawa: "Wiedza Powszechna", 1964; wyd. 2: 1965; wyd. 3: 1967.
• Czy wiecie dlaczego? Warszawa: "Wiedza Powszechna", 1966 (współautorzy: Marta Jurowska, Zuzanna Stromenger).
• Fizyka. Warszawa: "Horyzonty", 1975.
• Główka pracuje. Warszawa: "Nasza Księgarnia", 1969, wyd. 4: Warszawa: "Nasza Księgarnia", 1981 ISBN 8310079575.
• Korepetycje z fizyki. Warszawa: "Nasza Księgarnia", 1976.
• Wyprawa kapitana Łamigłowy w krainę fizyki. Warszawa: "Horyzonty", 1973, wyd. 2: Warszawa: "Horyzonty", 1975.
• Zagadki biblijne. Warszawa: "Alfa-Wero", 1997 ISBN 8371790570.
• Zagadki biblijne. Ząbki: "Apostolicum", 2002 ISBN 8370312861.

oraz wspomnień:

• Korzenie: sławni i bliscy z rodziny Wernerów oraz rodzin skoligaconych: Norblinów, Schuchów, Malczów, Fukierów, Meisnerów... . Warszawa: "Łośgraf", cop. 2002 ISBN 8387572950, wyd. popr.: Warszawa: Oficyna Wydawnicza Łośgraf, cop. 2009 ISBN 8387572950, 9788387572952.
• Migawki wspomnień z moich przeżyć harcerskich; oprac. "Puchacze" - Zespół Historyczny 23 WDH-Warszawskiej Drużyny Harcerskiej "Pomarańczarnia". Warszawa: 23 WDH, 1988.

Publikował w Młodym Techniku, Świecie Młodych i Podkowiańskim Magazynie Kulturalnym, a także był współredaktorem Gazety Brwinowskiej. Autor około 30 audycji radiowych. W okresie stanu wojennego pracownik Komitetu Pomocy Bliźniemu przy kościele w Podkowie Leśnej.

Zmarł 24 czerwca 2013, w wieku 99 lat. Pogrzeb odbył się 27 czerwca na cmentarzu ewangelicko-reformowanym przy ul. Żytniej w Warszawie. Stanisław Werner spoczął w grobowcu rodzinnym.

Żona - Marta Jurowska-Wernerowa (1926-2012), uczestnik Powstania Warszawskiego, pseudonim "Przyjaciel" Zgrupowania "Żywiciel", z wykształcenia chemik, pracownik Polskiego Radia^[2] i Wydawnictwa Naukowo-Technicznego, autorka wielu książek popularnonaukowych z zakresu chemii (m.in. 500 zagadekchemicznych), przewodnicząca Diakonii Parafii Ewangelicko-Reformowanej w Warszawie. Honorowy Obywatel Gminy Brwinów (2012).

Fabryka Norblin tuż przed wyburzeniem