Polski "bigos covidowy" ze skutkiem śmiertelnym profesora Horbana

Czołowy specjalista od chorób zakaźnych wypowiada się autorytatywnie i nie przyjmuje żadnych argumentów nazywając kolegów po fachu chochsztaplerami. Gotuje od blisko 2 lat "polski bigos covidowy" bez amantadyny i iwermektyny jak bigos z samej kapusty nawet postny bez grzybów. Wyszczepienie całej populacji od 5 roku życia dziecka. Kto sprawdza i bada co zawiera każda partia szczepionek. Badania kliniczne mają się zakończyć na koniec 2023 roku.

PO DYPLOMIE

https://www.idsociety.org/covid-19-real-time-learning-network/

https://podyplomie.pl/aktualnosci/05587,prof-andrzej-horban-mamy-do-czynienia-z-grupa-hochsztaplerow

16 maja 2018

Prof. Andrzej Horban: Mamy do czynienia z grupą hochsztaplerów

Zwróćmy uwagę na poważne konsekwencje dla zdrowia, jakie powodują niesprawdzone terapie.

W najnowszym majowym wydaniu „Medical Tribune” konsultant krajowy w dziedzinie chorób zakaźnych, prof. dr hab. med. Andrzej Horban odniósł się do zyskujących na popularności metod leczenia boreliozy niezgodnych z wytycznymi Amerykańskiego Towarzystwa Chorób Zakaźnych (IDSA). Chodzi o praktykowane w coraz większej liczbie prywatnych gabinetów metody Międzynarodowego Towarzystwa ds. Boreliozy i Chorób z Nią Powiązanych (ILADS).

Prof. Horban przypomniał, że w cywilizowanym świecie jedyną obowiązującą medycyną jest ta oparta na wynikach badań naukowych i klinicznych. Tzw. metoda ILADS nie spełnia tych kryteriów. „Rekomendacje towarzystw naukowych dotyczące boreliozy są jasne i klarowne, każdy lekarz powinien ich przestrzegać. Oficjalna medycyna na pytanie, czy należy stosować przewlekle antybiotyki w leczeniu choroby z Lyme, odpowiedziała: zdecydowanie nie” – podkreślił ekspert.

Dodał, że jeśli lekarz uważa, iż stosowane metody leczenia są nieskuteczne i jest przekonany, że inna metoda będzie lepsza – a ma do tego prawo – może ją zastosować u pacjenta w ramach eksperymentu leczniczego ewentualnie badania klinicznego. Każde inne postępowanie jest niezgodne z prawem.

„Niestety, w tym przypadku mamy do czynienia z grupą hochsztaplerów stosujących pseudoleczenie, za które ponadto każą sobie słono płacić. Ich działanie nie ma podstaw medycznych, wynika jedynie z chęci zysku” – ocenia prof. Horban.

Konsultant wyjaśnił, że krótka, kilkutygodniowa terapia prowadzi do wyleczenia praktycznie w 100 proc. przypadków. Jeśli objawy utrzymują się dłużej, oznacza to, że jest inna przyczyna dolegliwości.

Ostrzega lekarzy, aby nie ulegali presji pacjentów, którzy domagają się leczenia takiego, jakie reklamują celebryci. „Kiedyś proste rozwiązanie każdego problemu medycznego otrzymywało się w maglu. Dziś funkcję wszystkowiedzących przejęli celebryci. Lekarze po to mają dyplom, otrzymują rekomendacje diagnostyczno-lecznicze, aby się do nich stosować. Lekarz nie ma prawa ulegać dyktatowi pacjenta – bądź co bądź laika” – mówił w wywiadzie.

Prof. Horban skrytykował lekarzy, którzy leczą boreliozę niepotwierdzonymi metodami: „Tacy lekarze są zakałą naszego zawodu i powinni zostać postawieni co najmniej przed sądem lekarskim, który może ich pozbawić prawa wykonywania zawodu. Powinni ponieść odpowiedzialność nie tylko zawodową, ale cywilną i karną”.

Prof. Horban zwrócił uwagę na poważne konsekwencje dla zdrowia, jakie powodują niesprawdzone terapie. „Mamy przykłady, kiedy rozpoznano boreliozę, tymczasem przyczyną dolegliwości był zespół z powodu dyskopatii i ucisk z następowym nieodwracalnym porażeniem nerwów obwodowych. U innych pacjentów podawany przez rok antybiotyk doprowadził do aplazji szpiku. Niestety, coraz częściej się z tym spotykamy w codziennej praktyce”.

 ID Komentarz lekarza specjalisty do opinii profesora med. Horbana!

Rafał Reinfuss, borelioza.org

25.11.2018 10:23

Przedłużone leczenie w boreliozie jest oparte na rekomendacjach Międzynar. Towarzystwa Boreliozy i Chorób Towarzyszących, ILADS z 2014 r., które póki co są jedynymi w boreliozie w całości opartymi o systemową ocenę siły i jakości dowodów naukowych. Leczenie według rekomendacji konkurencyjnego towarzystwa medycznego to nie eksperyment ani badanie kliniczne.

Archaiczne stanowiska Amerykańskiego Towarzystwa Ch. Zakaźnych, IDSA (oparte o rekomendacje z 2006 r.), które tak agresywnie promuje prof. Horban i kilku jego kolegów, od ponad dekady nie przeszły prawidłowej weryfikacji w zgodzie z aktualną wiedzą medyczną i w 2016 r. zostały usunięte z bazy zaleceń Dep. Zdrowia USA. Uparte forsowanie tego wadliwego paradygmatu z jednoczesnym sugerowaniem jakoby był on jedynym naukowym, to mijanie się z prawdą i działanie szkodliwe dla pacjentów i dla medycyny. Kierowanie inwektyw pod adresem kolegów, koleżanek lekarzy, bo kierują się konkurencyjnymi rekomendacjami, jest głęboko nieetyczne!

axel

05.06.2018 10:20

Polecam również lekturę https://doi.org/10.1086/518853

Prawdopodobnie podobny stosunek z racji swojej konstrukcji psychicznej ma Główny Specjalista od Covida przy Premierze RP Morawieckim!
Inwektywy i NIE bo NIE!!! amantadyna, iwermektyna - NIE ZALECA SIĘ -Jaki bigos zgotował przez dwa lata On i Jego Zespół od Nagłej Śmierci każdy a nawet ślepy to widzi.

https://naszapolska.pl/2022/01/04/ministerstwo-zdrowia-tlumaczy-wysoka-liczbe-zgonow-nadmiarowych/?utm_source=newsletter&utm_medium=push&utm_campaign=notifications

Jeżeli epidemia dotyka społeczeństwa schorowanego, to więcej osób trafia do szpitala, ale niestety jest też więcej zgonów – powiedział we wtorek rzecznik MZ Wojciech Andrusiewicz. Dodał, że wynika to z kilkudziesięciu lat, w których niepodejmowane były inicjatywy z zakresu profilaktyki.

Według Andrusiewicza Polska zmaga się z tymi samymi problemami, z którymi zmagają się wszystkie państwa w Europie – są to problemy z dostępnością łóżek w szpitalach i dostępnością personelu medycznego.

„Dlatego pozyskujemy personel zza naszej wschodniej granicy. To jest kilkaset dodatkowych osób, które zasiliło polski system ochrony zdrowia” – zastrzegł.

Andrusiewicz zaznaczył, że stosunkowo duża liczba zgonów na COVID-19 w Polsce, w porównaniu z innymi krajami Europy, wynika z tego, jakiego społeczeństwa dotyka epidemia.

„Jeżeli dotyka społeczeństwa schorowanego, to społeczeństwo to inaczej reaguje – szybciej trafia do szpitala, jest więcej hospitalizacji, ale niestety też więcej zgonów” – zastrzegł.

Dodał, że fakt, że jesteśmy schorowanym społeczeństwem „to nie jest kwestia ostatniego roku czy dwóch lat, trzech lat czy pięciu lat”. „To jest kwestia kilkudziesięciu lat, w których niepodejmowane były inicjatywy z zakresu profilaktyki – takie inicjatywy, jak była podjęta w ubiegłym roku – profilaktyka 40 plus. To jest wskazanie, że powinniśmy się badać. Liczba niezdiagnozowanych cukrzyc w Polsce, chorób układów krążenia – to wszystko wpływa na to, co się potem dzieje w epidemii” – ocenił Andrusiewicz.

Zdaniem rzecznika MZ skoro części Polaków nie przekonują do zaszczepienia się dane o liczbie zgonów wśród osób niezaszczepionych, to nie przekona ich „reklama z aktorem czy sportowcem”. „Zgon chyba przemawia bardziej do naszej świadomości niż jakikolwiek sportowiec” – ocenił.(PAP)

Autor: Iwona Żurek

BALETNICA NIE TAŃCZY BO PARKIET DĘBOWY A NIE HEBANOWY(HORBANOWY?)!

image

Andrusiewicz zaznaczył, że stosunkowo duża liczba zgonów na COVID-19 w Polsce, w porównaniu z innymi krajami Europy, wynika z tego, jakiego społeczeństwa dotyka epidemia.

https://www.salon24.pl/newsroom/1194746,zgony-w-polsce-w-2020-roku-covid-19-stanowil-spory-odsetek-ale-nie-najwiekszy

SPOŁECZEŃSTWO

DEMOGRAFIA

04.01.2022

Zgony w Polsce w 2020 roku. COVID-19 stanowił spory odsetek, ale nie największy

„Jeżeli dotyka społeczeństwa schorowanego, to społeczeństwo to inaczej reaguje – szybciej trafia do szpitala, jest więcej hospitalizacji, ale niestety też więcej zgonów” – zastrzegł.

Oto przykład leczenia przewlekłej choroby boreliozy - odczyn zakażenia kleszczowego przez lekarzy specjalistów Międzynar. Towarzystwa Boreliozy i Chorób Towarzyszących, ILADS z 2014 odmiena od sposobu leczenia rekomendowanego przez profesora Horbana. Chyba więdzą co robią! Niedouczony profesor?

https://academic.oup.com/cid/article/45/2/149/420106

tłumaczenie strony na język polski

https://academic.oup.com/cid/article/45/2/149/420106

Kontrapunkt: Długoterminowa terapia antybiotykowa łagodzi uporczywe objawy związane z boreliozą

Raphael B. Stricker

Clinical Infectious Diseases , tom 45, wydanie 2, 15 lipca 2007, strony 149–157, https://doi.org/10.1086/518853

Opublikowany: 15 lipca 2007 r. Historia artykułu

pdfPDF

Kontrowersje dotyczą diagnozowania i leczenia boreliozy. Pacjentom z utrzymującymi się objawami po standardowej (2–4-tygodniowej) antybiotykoterapii tej choroby odkleszczowej odmówiono dalszego leczenia antybiotykami w wyniku przekonania, że ​​długotrwała infekcjakrętkiemz Lyme, Borrelia burgdorferi i powiązanymi patogenami odkleszczowymi jest rzadka lub nie istnieje.

Metody . Dokonujęprzeglądu patofizjologiiinfekcji B. burgdorferi i recenzowanej literatury na temat diagnostycznych testów na boreliozę, standardowych wyników leczenia i koinfekcji czynnikami przenoszonymi przez kleszcze, takimi jak Babesia, Anaplasma, Ehrlichia i Bartonella . Badam również niekontrolowane i kontrolowane próby przedłużonej antybiotykoterapii u pacjentów z utrzymującymi się objawami boreliozy.

Wyniki . Złożona patologia „ukrycia” B. burgdorferi pozwala krętkom na inwazję różnych tkanek, uniknięcie odpowiedzi immunologicznej i wywołanie długotrwałej infekcji. Komercyjne testy na boreliozę są wysoce specyficzne, ale stosunkowo mało czułe, zwłaszcza w późniejszych stadiach choroby. Liczne badania udokumentowały niepowodzenie standardowej antybiotykoterapii u pacjentów z boreliozą. Wcześniejsze badania niekontrolowane i ostatnie badania kontrolowane placebo sugerują, że przedłużona terapia antybiotykowa (czas trwania <4 tygodnie) może być korzystna dla pacjentów z utrzymującymi się objawami boreliozy. Koinfekcje przenoszone przez kleszcze mogą zwiększać ciężkość i czas trwania zakażenia B. burgdorferi .

Wnioski . Przedłużona antybiotykoterapia może być przydatna i uzasadniona u pacjentów z utrzymującymi się objawami boreliozy i koinfekcją środkami przenoszonymi przez kleszcze.

Temat: antybiotykiBoreliozakrętkiinfekcjetrwałośćantybiotykoterapiakoinfekcja

Sekcja wydania: Wykład IDSA

Borelioza jest chorobą kontrowersyjną [ 1 , 2 , 3 , 4 , 5–6 ]. Klasyczne cechy choroby to ukąszenie przez kleszcza, a następnie tzw. rumień wędrujący lub wysypka „bullseye” oraz znaczny obrzęk stawów typowy dla zapalenia stawów. Niestety, klasyczne cechy tej choroby przenoszonej przez kleszcze nie zawsze są obecne. Na przykład tylko 50%–60% pacjentów z boreliozą przypomina sobie ukąszenie przez kleszcza, a często wysypka w postaci rumienia wędrującego nie występuje lub nie ma kształtu dziesiątki [ 5 , 6 ]. Według departamentów zdrowia w Stanach Zjednoczonych typowa wysypka typu bullseye występuje tylko u 35%–60% pacjentów z boreliozą [ 7]., 8 ]. Co więcej, szczere zapalenie stawów występuje tylko u 20-30% pacjentów z boreliozą [ 1 , 2 ]. W związku z tym klasyczne cechy choroby mogą być nieobecne, a rozpoznanie łatwo przeoczyć [ 1 , 2 , 3–4 ].

W przypadku braku typowych cech boreliozy, u pacjentów może rozwinąć się zespół z wieloma niespecyficznymi objawami, które wpływają na różne układy narządów, w tym stawy, mięśnie, nerwy, mózg i serce. Mnogość objawów nasuwa pytanie, czy jest to „zespół po boreliozie”, słabo zdefiniowana jednostka wywołana boreliozą, czy też objawy te są spowodowane uporczywą infekcją krętkiem Borrelia burgdorferi. Aby odpowiedzieć na to pytanie, musimy najpierw zbadać patofizjologię choroby.

Patofizjologia boreliozy

B. burgdorferi to fascynująca bakteria [ 9 , 10 ]. Posiada <1500 sekwencji genów z co najmniej 132 funkcjonującymi genami. Natomiast Treponema pallidum, krętkowy czynnik kiły, ma tylko 22 funkcjonujące geny. Budowa genetyczna B. burgdorferi jest dość nietypowa. Ma liniowy chromosom i 21 plazmidów, które są pozachromosomowymi nićmi DNA. To 3 razy więcej plazmidów niż jakakolwiek inna znana bakteria ( Chlamydia zajmuje odległe drugie miejsce z 7 plazmidami). Uważa się, że plazmidy zapewniają bakteriom rodzaj systemu „szybkiej odpowiedzi”, który umożliwia im bardzo szybką adaptację do zmian w środowisku i złożonej struktury genetycznej B. burgdorferisugeruje, że jest to organizm wysoce adaptacyjny [ 9 , 10 ].

Oprócz złożonej struktury genetycznej B. burgdorferi angażuje się w tak zwaną „patologię ukrycia”, aby uniknąć ludzkiej odpowiedzi immunologicznej [ 11 , 12 , 13 , 14 , 15 , 16 , 17 , 18 , 19 , 20 , 21 , 22 , 23 , 24 , 25 , 26 , 27 , 28 , 29 , 30 , 31 , 32 , 33 , 34, 35 , 36 , 37 , 38 , 39 , 40 , 41 , 42 , 43 , 44 , 45 , 46 , 47 , 48 , 49-50 ]. Patologia ukrycia obejmuje 4 podstawowe strategie: immunosupresja; zmienność genetyczna, fazowa i antygenowa; fizyczne odosobnienie; i wydzielanych czynników ( tabela 1 ). Strategie te przedstawiono poniżej.

Tabela 1

Patologia „ukrycia” Borrelia burgdorferi.

Otwórz w nowej karciePobierz slajd

Patologia „ukrycia” Borrelia burgdorferi.

Immunosupresja

Podczas ukąszenia przez kleszcza i przed przeniesieniem krętka z Lyme do rany dochodzi do ekspresji śliny kleszcza zawierającej czynniki przeciwbólowe, przeciwzakrzepowe i immunosupresyjne, co umożliwia krętkowi penetrację skóry i uniknięcie miejscowej odpowiedzi immunologicznej [ 11 , 12–13 ]. B. burgdorferi indukuje również immunosupresję poprzez hamowanie dopełniacza i indukcję cytokin hamujących, takich jak IL-10. Ponadto bakteria indukuje tolerancję monocytów i limfocytów oraz sekwestrację przeciwciał w kompleksach immunologicznych — wszystkie mechanizmy unikania odpowiedzi immunologicznej [ 14 , 15 , 16 , 17 , 18–19 ].

Zmienność genetyczna, fazowa i antygenowa

B. burgdorferi angażuje się w zmienność genetyczną, fazową i antygenową, która ma różne cechy z innymi organizmami [ 20 , 21 , 22–23 ]. Na przykład przełączanie genów jest podobne do obserwowanych w przypadku trypanosomów, mutacje i rekombinacje są typowe dla HIV, zmienna ekspresja antygenu jest obserwowana w przypadku gatunków Neisseria , autoindukcja organizmów uśpionych występuje w przypadku zakażenia prątkiem, a wiązanie fibronektyny występuje w przypadku zakażenia gronkowcami i paciorkowcami.

B. burgdorferi może przybierać stan uśpienia z tworzeniem torbieli [ 24 , 25 , 26 , 27 , 28–29 ]. Chociaż przetrwanie krętków w postaci torbieli jest kwestią kontrowersyjną, ostatnio wykazano, że kalprotektyna neutrofilów może wywoływać stan uśpienia w krętkach, umożliwiając jej utrzymywanie się w tkankach bez replikacji i zapewniając środki do unikania antybiotyków [ 30 ].

Chociaż wcześniej uważano, że oporność na antybiotyki związane z mutacją genów jest rzadka w zakażeniu B. burgdorferi [ 31 ], ostatnie badania wykazały mutacje genów krętka z Lyme, które nadają oporność in vitro na różne antybiotyki [ 32 , 33 ]. Kliniczne implikacje tych mutacji genów są obecnie niepewne.

Odosobnienie fizyczne

Krętek z Lyme wykorzystuje fizyczne odosobnienie w miejscach wewnątrzkomórkowych jako sposób na uniknięcie odpowiedzi immunologicznej w wielu typach komórek, w tym w komórkach maziowych, komórkach śródbłonka, fibroblastach, makrofagach, komórkach Kupffera i komórkach neuronalnych [ 34 , 35 , 36 , 37 , 38 , 39 , 40 , 41 , 42–43 ]. W kulturze B. burgdorferi może rosnąć w fibroblastach przez <8 tygodni, co sugeruje, że organizm może rozwijać się przez długi czas we właściwym miejscu i we właściwych warunkach.

Fizyczne odosobnienie w miejscach pozakomórkowych, w tym w stawach, oczach i OUN, może również sprzyjać przeżyciu krętka z Lyme. Ponadto B. burgdorferi angażuje się w mechanizmy „maskowania” poprzez wiązanie się z proteoglikanem, kolagenem, plazminogenem, integryną i fibronektyną. Substancje te mogą maskować bakterię i czynić ją niewidoczną dla układu odpornościowego [ 38 , 39 , 40 , 41–42 ].

Wydzielone czynniki

Istnieje szereg czynników, które są wydzielane przez samą B. burgdorferi lub w odpowiedzi na zakażenie krętkiem [ 44 , 45 , 46 , 47 , 48 , 49 , 50–51 ]. Od wielu lat wiadomo, że B. burgdorferi wydziela hemolizynę, chociaż jej funkcja jest niepewna [ 44 ]. Niedawno wykazano, że krętek wytwarza porynę i adhezynę, 2 białka, które umożliwiają bakteriom przyleganie do komórek i przebijanie ściany komórkowej w celu uzyskania dostępu [ 45 ].

Jeszcze niedawno stwierdzono, że B. burgdorferi wydziela feromony, w tym AI-2, który jest również wydzielany przez prątki [ 46 , 47 , 48 , 49–50 ]. Po raz pierwszy wykazano, że krętek wydziela autoinduktor, co sugeruje, że kręt z Lyme angażuje się w autoresuscytację, podobnie jak inne organizmy uśpione, takie jak prątek gruźlicy [ 46 , 47 , 48 , 49–50 ]. Ponadto B. burgdorferi może indukować sekrecję agrekanazy, enzymu uszkadzającego chrząstkę [ 51].]. Może to być mechanizm, dzięki któremu bakteria wywołuje uszkodzenia i stany zapalne stawów. Uzbrojony w tę broń „ukrywania się patologii”, krętek z Lyme jest potężnym czynnikiem zakaźnym.

Testy labolatoryjne

Zwróćmy się pokrótce do testów laboratoryjnych w boreliozie. Głównym problemem jest to, że obecne komercyjne testy serologiczne na boreliozę nie są wystarczająco czułe do diagnozy, zwłaszcza w późniejszych stadiach choroby [ 52 , 53 , 54 , 55 , 56 , 57 , 58 , 59 , 60 , 61 , 62 , 63-64]. Centrum Kontroli i Zapobiegania Chorobom (CDC) opowiada się za „dwupoziomowym” systemem testowania wykorzystującym test ELISA lub test immunofluorescencyjny jako test przesiewowy, a następnie Western blot w celu potwierdzenia, czy wynik testu ELISA lub testu immunofluorescencyjnego jest pozytywny. CDC ostrzega jednak, że system dwupoziomowy powinien być używany wyłącznie do celów nadzoru, a nie do diagnozy, a powód tego ostrzeżenia jest jasny: chociaż system dwupoziomowy ma bardzo wysoką swoistość (99%–100% ), unikając w ten sposób wyników fałszywie dodatnich, które są zmorą statystyk nadzoru, ma stosunkowo niską czułość (50–75%), co ogranicza jego zastosowanie jako testu diagnostycznego dla poszczególnych pacjentów.

Inne problemy związane z obecnymi testami na boreliozę obejmują pominięcie wysoce specyficznych prążków w komercyjnym Western blot, różnice między płciami w reaktywności testu oraz ograniczenia testów molekularnych. Kwestie te zostały szczegółowo omówione w innym miejscu [ 1 , 56 , 60 , 61 , 62]. –63 ]. Tak więc diagnoza boreliozy z Lyme pozostaje problematyczna, ponieważ aż połowa pacjentów doświadcza niepowodzenia w obecnym dwupoziomowym podejściu do testowania [ 52 , 53 , 54 , 55 , 56 , 57 , 58 , 59 , 60 , 61, 62 , 63–64 ].

Leczenie choroby z Lyme

Na tym tle, dotyczącym klinicznych problemów diagnostycznych, złożonej patofizjologii i trudności testowych związanych z B. burgdorferi, dochodzimy do tematu tej debaty, którym jest niepowodzenie leczenia boreliozy. Udokumentowane niepowodzenie leczenia z potwierdzonym posiewem zakażeniem B. burgdorferi zostało po raz pierwszy opisane <17 lat temu przez Preac-Mursic et al. [ 65 ], więc zaskakujący był cytat w „ New York Times” autorstwa 2 członków Komitetu ds. Wytycznych dla Boreliozy Amerykańskiego Towarzystwa Chorób Zakaźnych (IDSA), stwierdzający, że „[nie] nie ma wiarygodnych dowodów naukowych na utrzymywanie się objawów Zakażenie B. burgdorferi po antybiotykoterapii” [ 66]. Przyjrzyjmy się „wiarygodnym dowodom naukowym” na utrzymywanie się tej infekcji, zaczerpniętymi z artykułów opublikowanych w ciągu ostatnich 17 lat.

Modele zwierzęce

Możemy zacząć od zwierzęcych modeli boreliozy [ 67 , 68 , 69 , 70 , 71 , 72 , 73 , 74–75 ]. W jednym badaniu na myszach stwierdzono, że „utrzymywanie się krętków w makrofagach zapewnia możliwy mechanizm patogenetyczny dla przewlekłej lub nawracającej choroby z Lyme” [ 67 , s. 909]. W innym badaniu „dziewięć miesięcy po leczeniu, niskie poziomy DNA krętków można było wykryć metodą PCR w czasie rzeczywistym w podgrupie myszy leczonych antybiotykami” [ 68 , s. 1430]. Tak więc przynajmniej w modelu mysim krętki mogą utrzymywać się po odpowiednim leczeniu.

Następny jest model psa — model szczególnie przekonujący, ponieważ Straubinger i in. [ 69 ] wykazali, że u psów, które zostały eksperymentalnie zakażone B. burgdorferi przez kontakt z kleszczami, leczenie wysokimi dawkami amoksycyliny lub doksycykliny przez 30 dni zmniejszyło uporczywe zakażenie, ale nie udało się go wyeliminować. Ponadto, gdy psy były obserwowane przez 500 dni po zakażeniu (co odpowiada 3-4 ludzkim latom), DNA B. burgdorferi było wykrywalne w niskich stężeniach w wielu próbkach tkanek pobranych od psów, pomimo podania „odpowiedniego” antybiotyku. leczenie [ 70 ].

Wreszcie, w modelu wykorzystującym naszego najbliższego krewnego, małpę makaka naczelnego innego niż człowiek, Pachner i współpracownicy [ 71 , 72 , 73 , 74–75 ] odkryli, że choroby neurologiczne i sercowe były związane z przewlekłą infekcją u tych małp oraz ekspresją cytokin i genów. związane z przetrwałym zakażeniem B. burgdorferi można wykazać <3 miesiące po zakażeniu. Podsumowując, te modele zwierzęce dostarczają „wiarygodnych dowodów naukowych” na uporczywe zakażenie boreliozą.

Humanistyka

Jeśli chodzi o badania na ludziach, istnieje wiele doniesień, które wykazują utrzymujące się objawy boreliozy po krótkotrwałej antybiotykoterapii [ 76 , 77 , 78 , 79 , 80 , 81 , 82 , 83 , 84 , 85 , 86 , 87 , 88 , 89 , 90 , 91 , 92 , 93 , 94 , 95-96 ]. U 25%–80% pacjentów z boreliozą po 2–4 tygodniach antybiotykoterapii obserwowano utrzymujące się objawy choroby [76 , 77 , 78 , 79 , 80 , 81 , 82 , 83 , 84 , 85 , 86-87 ]. Co więcej, zakażenie, które na podstawie badań posiewowych lub PCR ustalono jako uporczywe, zostało udokumentowane nawet u 40% pacjentów po otrzymaniu „odpowiedniej” antybiotykoterapii zalecanej przez IDSA [ 88 , 89 , 90 , 91 , 92 , 93 , 94 , 95-96]. Na przykład dodatni wynik posiewu i PCR stwierdzono w próbkach błony maziowej i mazi stawowej uzyskanych od pacjenta 7 lat po leczeniu [ 92 ], a dodatni wynik zgłoszono w przypadku posiewu próbki z biopsji tęczówki uzyskanej od leczonego pacjenta [ 93 ] . Raporty te sugerują, że krótkotrwała antybiotykoterapia może hamować krętki z Lyme, ale nie może ich wyeliminować.

W innym przypadku stan chorego pogorszył się pomimo wielokrotnych cykli antybiotykoterapii w okresie 2 lat. Otrzymała 12 miesięcy dożylnego leczenia antybiotykami, a następnie 11 miesięcy antybiotyków doustnych, a jej stan znacznie się poprawił [ 95 ]. Zatem niniejszy opis przypadku sugeruje, że dłuższe leczenie może być korzystne u niektórych pacjentów z boreliozą. Podsumowując, badania te dostarczają „wiarygodnych dowodów naukowych” na utrzymywanie się infekcji B. burgdorferi po „odpowiedniej” krótkotrwałej antybiotykoterapii u ludzi.

Nasuwa się więc kolejne pytanie: czy dłuższe leczenie antybiotykami pomaga w uporczywej boreliozie? Przeprowadzono wiele niekontrolowanych badań, które wspierają dłuższe leczenie uporczywych objawów choroby [ 97 , 98 , 99–100 ]. Największe badanie obejmowało 277 pacjentów leczonych tetracykliną przez 1–11 miesięcy (średni czas trwania 4 miesiące). Badanie wykazało, że po 2 miesiącach terapii 33% pacjentów miało złagodzenie objawów, ale po 3 miesiącach leczenia 61% pacjentów zmniejszyło objawy [ 97]]. Więc to badanie sugeruje, że dłuższe leczenie może skutkować lepszymi objawami w chorobie z Lyme. Przeprowadzono inne małe, niekontrolowane badania wykazujące, że dłuższe leczenie może dawać lepsze wyniki w zakresie objawów u pacjentów z boreliozą, w tym jedno badanie, w którym wykazano, że pacjenci ponownie leczeni terapią dożylną wykazywali największą poprawę objawów [ 98 , 99– 100 ].

W przeciwieństwie do tych niekontrolowanych badań, w 2 randomizowanych, kontrolowanych placebo badaniach oceniano ponowne leczenie pacjentów z utrzymującymi się objawami boreliozy ( tabela 2 ) [ 101 , 102 ]. Krupp i in. [ 102 ] badali 1 miesiąc dożylnego ceftriaksonu, podczas gdy Klempner i in. [ 101] badali 1 miesiąc dożylnego ceftriaksonu, a następnie 2 miesiące doustnej doksycykliny. Badanie Kruppa wykazało poprawę zmęczenia dzięki 30-dniowemu schematowi leczenia, podczas gdy badanie Klempnera nie wykazało poprawy jakości życia po ponownym leczeniu przez 90 dni. Główny problem związany z tymi badaniami polega na tym, że obejmowały one pacjentów, u których objawy występowały średnio przez 4–5 lat, a leczenie antybiotykami dożylnymi przez 1 miesiąc, z doksycykliną w małej dawce lub bez, jest niewystarczające w przypadku pacjentów, którzy byli chorzy w tym okresie. długi [ 103 , 104 ]. W związku z tym możliwość uogólnienia wyników u tych wysoko wyselekcjonowanych pacjentów z przetrwałą boreliozą jest wątpliwa [ 104 ].

Tabela 2

Wyniki kontrolowanych placebo prób leczenia antybiotykami w przewlekłej chorobie z Lyme.

Otwórz w nowej karciePobierz slajd

Wyniki kontrolowanych placebo prób leczenia antybiotykami w przewlekłej chorobie z Lyme.

W przeciwieństwie do tych badań, 2 badania kontrolowane placebo zostały zaprezentowane w 2005 roku na dorocznym spotkaniu Columbia/Lyme Disease Association ( tabela 2 ) [ 105 , 106 ]. Jedno badanie obejmowało doustną amoksycylinę przez 3 miesiące w porównaniu z placebo u wcześniej leczonych pacjentów, a ponowne leczenie było skuteczne u dwóch trzecich pacjentów z najlepszą początkową jakością życia. W drugim badaniu podawano dożylnie ceftriakson przez 10 tygodni pacjentom z utrzymującymi się objawami neurologicznymi boreliozy i ci pacjenci uzyskali znaczną poprawę funkcji poznawczych dzięki temu leczeniu. Z niecierpliwością czekamy na publikację tych 2 kontrolowanych placebo badań, które pokazują, że dłuższe cykle antybiotykoterapii są przydatne u pacjentów z przewlekłą boreliozą.

Koinfekcja z agentami Tickborne

Oprócz zakażenia B. burgdorferi częściej rozpoznawane są koinfekcje przenoszone przez kleszcze. Jeśli pacjent jest leczony z powodu boreliozy i ma objawy, które utrzymywały się lub nasilały, brak poprawy może wynikać z obecności koinfekcji Babesia, Anaplasma, Ehrlichia lub Bartonella [ 107 , 108 , 109 , 110 , 111 , 112 , 113 , 114 , 115 , 116 , 117 , 118 , 119 , 120 , 121 ,122 , 123 , 124 , 125–126 ]. Wykazano, że koinfekcja Babesia i Ehrlichia zaostrza boreliozę w modelach mysich [ 108 , 109-110 ], a także u ludzi [ 111 , 112 , 113 , 114 , 115 , 116 , 117-118 ]. Tradycyjnie Babesia , Anaplasma , Ehrlichia i Bartonellauważa się, że powodują ostre, piorunujące infekcje, ale w rzeczywistości patogeny te mogą powodować infekcje niskiego stopnia, które mogą zwiększać ciężkość i czas trwania choroby z Lyme [ 119 , 120 , 121 , 122 , 123 , 124–125 ].

Niepokojące badanie z New Jersey dotyczyło częstości występowania koinfekcji u kleszczy Ixodes, które przenoszą boreliozę [ 126 ]. W tym badaniu częstość występowania infekcji B. burgdorferi wynosiła 33,6%, ale częstość występowania infekcji Bartonella wyniosła 34,5%. W związku z tym gatunki Bartonella znajdowano w tych kleszczach częściej niż krętki z Lyme. Ta obserwacja zapowiada większy problem z zakażeniem Bartonellą związanym z narażeniem na kleszcze w najbliższej przyszłości.

Podejście do leczenia przewlekłej choroby z Lyme

Jakie jest podejście do pacjenta z utrzymującymi się objawami boreliozy [ 127 , 128 , 129 , 130 , 131 , 132 , 133 , 134 , 135 , 136 , 137 , 138 , 139-140]? Najpierw należy powtórzyć analizę Western blot z Lyme, a laboratorium, które jest sprawne w analizie chorób przenoszonych przez kleszcze, powinno przeprowadzić testy na koinfekcje. Jednocześnie należy wykluczyć inne problemy zdrowotne, które mogą powodować uporczywe objawy. Należy przeprowadzić pomiar poziomu komórek NK CD57, będącego markerem immunologicznym, który może być wykorzystany do monitorowania leczenia przewlekłej boreliozy [ 129 , 130–131 ]. Jeśli objawy neurologiczne są poważne, należy wykonać badanie mózgu metodą CT SPECT z emisją pojedynczych fotonów, aby zobaczyć, ile stanu zapalnego występuje w mózgu. Pomocna może być również ocena neuropsychiatryczna [ 132 ].

Na podstawie tych wyników należy najpierw wyleczyć koinfekcje, jeśli takie występują, a następnie zastosować antybiotyki doustne lub pozajelitowe w celu leczenia objawów uporczywej choroby z Lyme. Terapia antybiotykami powinna być stosowana w sposób rotacyjny i otwarty, w połączeniu z probiotykami, aby zminimalizować działania niepożądane [ 133 , 134 , 135-136 ]. Monitorowanie objawów klinicznych, poziomów komórek NK CD57 i markerów stanu zapalnego powinno być prowadzone w połączeniu z leczeniem [ 137 , 138 , 139–140 ].

Podejście to różni się od zaleceń aktualnych wytycznych IDSA, które nie rozpoznają przetrwałego zakażenia w przewlekłej chorobie z Lyme [ 141 ]. Jednak podejście terapeutyczne jest zgodne z wytycznymi International Lyme and Associated Diseases Society, które nakazują leczenie uporczywej infekcji u pacjentów z przewlekłymi objawami choroby z Lyme [ 142 ]. Warto przypomnieć, że B. burgdorferi dzieli pewne cechy patofizjologiczne z zakażeniem prątkami i innymi przewlekłymi zakażeniami ( tabela 1 ), że zakażenia te mogą wymagać przedłużonej terapii antybiotykowej (6–36 miesięcy) oraz że ryzyko długotrwałego leczenia jest uznane za uzasadnione w tych sytuacjach ( tabela 3 ) [143 , 144 , 145 , 146–147 ]. Na podstawie powyższej dyskusji przedłużona antybiotykoterapia wydaje się być użyteczna i uzasadniona w przewlekłej chorobie z Lyme.

Tabela 3

Precedensy przedłużonej antybiotykoterapii.

Otwórz w nowej karciePobierz slajd

Precedensy przedłużonej antybiotykoterapii.

Podsumowując, na temat boreliozy napisano <18 000 artykułów naukowych. Niektóre z tych artykułów skupiają się na złożonej patofizjologii B. burgdorferi, podczas gdy inne podkreślają kliniczną niepewność związaną z chorobą odkleszczową. Ponieważ optymalna terapia tej skomplikowanej choroby wciąż pozostaje wątpliwa, musimy zachować otwarty umysł w leczeniu pacjentów z utrzymującymi się objawami boreliozy i powiązanych chorób odkleszczowych.

Podziękowanie

Ten artykuł jest poświęcony pamięci dr Paula Lavoie i Billi Goldberg.

Dziękuję dr. Robert Bransfield, David Dorward, Brian Fallon, Andrea Gaito, Julie Gerberding, Nick Harris, William Harvey, Barbara Johnson, Pat Joseph, Anne Kjemtrup, Robert Lane, Kenneth Liegner, Robert Lull, Alan MacDonald, David Martz, Daniel Moore, Scott Morrow , Stevenowi Phillipsowi, Walterowi Prehnowi, Jamesowi Schallerowi, Virginii Sherr, Haroldowi Smithowi i Edwardowi Wingerowi za pomocną dyskusję. Dziękuję także Patowi Smithowi ze Stowarzyszenia Choroby z Lyme; Barb Barsocchini, Lorraine Johnson, Peggy Leonard, Lee Lull, Phyllis Mervine i Ginger Savely z Kalifornijskiego Stowarzyszenia Choroby z Lyme; i Karen Forschner z Fundacji Choroby z Lyme za dalsze wsparcie.

Potencjalne konflikty interesów . RBS jest konsultantem QMedRX.

Bibliografia

1 Napastnik RB, Lautin A, Burrascano JJ. Borelioza: punkt/kontrapunkt, Expert Rev Anti Infect There, 2005, Tom. 3 (str. 155-65)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

2 Johnson L, Napastnik RB. Leczenie boreliozy: ocena medyczno-prawna, Expert Rev Anti Infect There, 2004, Tom. 2 (str. 533-57)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

3 Harvey WT, Salvato P. „Choroba z Lyme”: starożytny motor nierozpoznanej pandemii boreliozy?, Hipotezy Med, 2003, Tom. 60 (str. 742-59)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

4 Lautin A, McNeila EL, Liegner KB, Napastnik RB, Sigal LH. Kontrowersje związane z boreliozą: nadużywanie języka, Ann Stażysta Med, 2002, Tom. 137 (str. 775-7)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

5 Napastnik RB, Phillips SE. Borelioza bez rumienia wędrującego: powód do niepokoju?, Jestem J Med, 2003, Tom. 115 str. 72 

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

6 Edlow JA. Rumień wędrujący, Med Clin Północ Am, 2002, Tom. 86 (str. 239-60)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

7 Cichy JI, Roberts CL, Kowal EV, Cartter ML. Niedostateczne zgłaszanie choroby z Lyme przez lekarzy z Connecticut, 1992 r., J Praktyka zarządzania zdrowiem publicznym, 1996, Tom. 2 (str. 61-5)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

8 Boltri JM, Haszysz RB, Vogel RL. Wzorce leczenia choroby z Lyme przez lekarzy rodzinnych w południowo-wschodnim stanie, J Zdrowie społeczności, 2002, Tom. 27 (str. 395-402)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

9 Porcella SF, Schwan TG. Borrelia burgdorferi Treponema pallidum: porównanie genomiki funkcjonalnej, adaptacje środowiskowe, mechanizmy patogenne, J Clin Invest, 2001, Tom. 107 (str. 651-6)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

10 Casjens S, Pielgrzym z ziemi świętej n, van Vugt r, i in. Płynny genom bakteryjny: dwanaście liniowych dziewięć kołowych pozachromosomalnych DNA w zakaźnym izolacie krętka boreliozy Borrelia burgdorferi, Mol Microbiol, 2000, Tom. 35 (str. 490-516)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

11 Schoeler GB, Wikel SK. Modulacja odporności gospodarza przez stawonogi krwiożerne, Ann Trop Med Parasitol, 2001, Tom. 95 (str. 755-71)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

12 Hanniera S, Liversidge J, Sternberg JM, Łucznik JAK. Wyciąg ze gruczołów ślinowych kleszcza Ixodes ricinus hamuje wydzielanie IL-10, ekspresję CD69 przez mysie splenocyty stymulowane mitogenami, indukuje hiporeaktywność limfocytów B, Immunol pasożytów, 2003, Tom. 25 (str. 27-37)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

13 Ramamoorthi n, Narasimhan S, Kumpel U, i in. Choroba z Lyme wykorzystuje białko kleszcza do infekowania żywiciela ssaka, Natura, 2005, Tom. 436 (str. 573-7)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

14 Rhen m, Eriksson S, Klemens m, Bergstrom S, Normark SJ. Podstawa uporczywych infekcji bakteryjnych, Trendy Mikrobiol, 2003, Tom. 11 (str. 80-6)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

15 Liang FT, Jacobs MB, Bowers LC, Filip MT. Mechanizm unikania odporności krętków w boreliozie z Lyme, J Exp Med, 2002, Tom. 195 (str. 415-22)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

16 Guner ES. Omijanie dopełniacza przez krętki boreliozy Borrelia burgdorferi hodowane w kokulturach tkankowych pochodzących od gospodarza: rola fibronektyny w oporności dopełniacza, Doświadczenia, 1996, Tom. 52 (str. 364-72)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

17 Kraiczy P, Piekła J, Skerka C, i in. Oporność dopełniacza Borrelia burgdorferi koreluje z ekspresją BbCRASP-1, nowego białka powierzchniowego kodowanego przez plazmid liniowy, które oddziałuje z ludzkim czynnikiem H FHL-1 nie jest związane z białkami Erp, J Biol Chem, 2004, Tom. 279 (str. 2421-9)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

18 Zhang h, Raji A, Theisen m, Hansen PR, Marconi RT. bdrF2 krętków boreliozy jest koeksprymowany z szeregiem białek cytoplazmatycznych wytwarzany specyficznie podczas wczesnej infekcji, J Bakteriol, 2005, Tom. 187 (str. 175-84)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

19 Liang FT, brązowy EL, Wang T, Iozzo RV, Fikrig mi. Nisza ochronna dla Borrelia burgdorferi w celu uniknięcia odporności humoralnej, Am J Pathol, 2004, Tom. 165 (str. 977-85)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

20 Liang FT, Yan J, Mbow ML, i in. Borrelia burgdorferi zmienia swoją powierzchniową ekspresję antygenową w odpowiedzi na odpowiedź immunologiczną gospodarza, Zakaż odporności, 2004, Tom. 72 (str. 5759-67)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

21 Qiu WG, Schutzer SE, Bruno JF, i in. Transfery plazmidów wymiany genetycznej w Borrelia burgdorferi sensu stricto ujawnione przez trójstronne porównania genomu typowanie sekwencji multilocus, Proc Natl Acad Sci USA, 2004, Tom. 101 (str. 14150-5)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

22 Stewart PE, Hoff J, Fischer mi, Krum JG, Rosa ROCZNIE. Mutageneza transpozonowa całego genomu Borrelia burgdorferi w celu identyfikacji mutantów fenotypowych, Appl Environ Microbiol, 2004, Tom. 70 (str. 5973-9)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

23 Grimm D, Eggers CH, Caimano MJ, i in. Eksperymentalna ocena roli plazmidów liniowych lp25 lp28-1 Borrelia burgdorferi w całym cyklu zakaźnym, Zakaż odporności, 2004, Tom. 72 (str. 5938-46)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

24 Bruck DK, Talbot ML, Klass RG, Boothby JT. Ultrastrukturalna charakterystyka etapów preparacji sferoplastów Borrelia burgdorferi, J Metody mikrobiologiczne, 1995, Tom. 23 (str. 219-28)

Google ScholarOdsyłacz 

25 Preac-Mursic V, Wanna g, Reinhardta S, Wilske b, Busch U, Małgorzata W. Uprawa formacji odmian Borrelia burgdorferi spheroplast L-form, Infekcja, 1996, Tom. 24 (str. 218-26)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

26 Albański PS, Johnson PW, Nelson DR. Zmiany morfologii syntezy białek Borrelia burgdorferi wywołane głodem surowiczym, Mikrobiologia, 2000, Tom. 146 (str. 119-27)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

27 Brorsona O, Brorsona CII. Szybka metoda generowania torbielowatych form Borrelia burgdorferi, ich odwrócenie do ruchomych krętków, APMIS, 1998, Tom. 106 (str. 1131-41)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

28 Brorsona O, Brorsona CII. Badanie in vitro wrażliwości mobilnych form cystowych Borrelia burgdorferi na metronidazol, APMIS, 1999, Tom. 107 (str. 566-76)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

29 Kersten A, Poitschek C, Rauch S, Aberer mi. Wpływ penicyliny, ceftriaksonu, doksycykliny na morfologię Borrelia burgdorferi, Środki przeciwdrobnoustrojowe Chemother, 1995, Tom. 39 (str. 1127-33)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

30 Montgomery RR, Schreck K, Wang x, Malawista SE. Ludzka kalprotektyna neutrofili zmniejsza wrażliwość Borrelia burgdorferi na penicylinę, Zakaż odporności, 2006, Tom. 74 (str. 2468-72)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

31 Terechowa D, Sartakowa ML, Wormser GP, Schwartz i, Cabello FC. Oporność na erytromycynę u Borrelia burgdorferi, Środki przeciwdrobnoustrojowe Chemother, 2002, Tom. 46 (str. 3637-40)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

32 Galbraith KM, Ng AC, Eggers BJ, Kuchel CR, Eggers CH, Samuels DS. Mutacje parC w szczepach Borrelia burgdorferi opornych na fluorochinolony, Środki przeciwdrobnoustrojowe Chemother, 2005, Tom. 49 (str. 4354-7)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

33 Criswell D, Tobiason VL, Lodmell JS, Samuels DS. Mutacje nadające oporność na spektynomycynę na aminoglikozydy u Borrelia burgdorferi, Środki przeciwdrobnoustrojowe Chemother, 2006, Tom. 50 (str. 445-52)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

34 Chwycić DJ, Perydy g, Dumler JS, i in. Borrelia burgdorferi , proteazy pochodzące od gospodarza, bariera krew-mózg, Zakaż odporności, 2005, Tom. 73 (str. 1014-22)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

35 Mama Y, Sturrock A, Weis JJ. Wewnątrzkomórkowa lokalizacja Borrelia burgdorferi w ludzkich komórkach śródbłonka, Zakaż odporności, 1991, Tom. 59 (str. 671-8)

Google ScholarPubMed 

36 Klempner SM, Noring r, Rogers RA. Inwazja fibroblastów skóry ludzkiej przez krętki boreliozy Borrelia burgdorferi, J Zainfekować Dis, 1993, Tom. 167 (str. 1074-81)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

37 Girschick HJ, Huppertz CZEŚĆ, Russmann h, Krenn V, Karcze h. Wewnątrzkomórkowa trwałość Borrelia burgdorferi w ludzkich komórkach maziowych, Reumatol Int, 1996, Tom. 16 (str. 125-30)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

38 Linder S, Heimerl C, palec V, Aepfelbacher m, Wilske b. Zwijania fagocytozy bakterii Borrelia burgdorferi według pierwotnych ludzkich makrofagach jest sterowany przez CDC42Hs Rac1 polega na rekrutacji Wiskotta-Aldricha białka Arp2 / 3 złożonego, Zakaż odporności, 2001, Tom. 69 (str. 1739-46)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

39 Georgilis K, Paw m, Klempner SM. Fibroblasty chronią krętka boreliozy Borrelia burgdorferi przed ceftriaksonem in vitro, J Zainfekować Dis, 1992, Tom. 166 (str. 440-4)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

40 Brouqui P, Badiaga S, Raoulta D. Komórki eukariotyczne chronią Borrelia burgdorferi przed działaniem penicyliny ceftriaksonu, ale nie przed działaniem doksycykliny erytromycyny, Środki przeciwdrobnoustrojowe Chemother, 1996, Tom. 40 (str. 1552-4)

Google ScholarPubMed 

41 Livengood JA, Gilmore R & D. Inwazja ludzkich neuronalnych komórek glejowych przez zakaźny szczep Borrelia burgdorferi, Zainfekować drobnoustroje, 2006, Tom. 8 (str. 2832-40)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

42 Aberer mi, Koszik F, Silberer m. Dlaczego przewlekła borelioza z Lyme jest przewlekła?, Clin Infect Dis, 1997, Tom. 25 Suplement 1(str. S64-70)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

43 Żar JA, Ramamoorthy r, Filip MT. Strategie przetrwania Borrelia burgdorferi , czynnika etiologicznego boreliozy, Zainfekować drobnoustroje, 2004, Tom. 6 (str. 312-8)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

44 Williams LR, Austin FE. Aktywność hemolityczna Borrelia burgdorferi, Zakaż odporności, 1992, Tom. 60 (str. 3224-30)

Google ScholarPubMed 

45 Klass RG, Silverman DA, Stafford TR. Zewnątrzkomórkowe wydzielanie Borrelia burgdorferi Oms28 porin Bgp, białka wiążącego glikozaminoglikan, Zakaż odporności, 2004, Tom. 72 (str. 6279-86)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

46 Stevenson b, von Lackum K, Wattier RL, McAlister JD, Młynarz JC, Babb K. Wykrywanie kworum przez krętki boreliozy, Zainfekować drobnoustroje, 2003, Tom. 5 (str. 991-7)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

47 Babb K, von Lackum K, Wattier RL, Riley SP, Stevenson b. Synteza autoinduktora 2 przez krętka boreliozy Borrelia burgdorferi, J Bakteriol, 2005, Tom. 187 (str. 3079-87)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

48 von Lackum K, Babb K, Riley SP, Wattier RL, Bykowski T, Stevenson b. Funkcjonalność Borrelia burgdorferi LuxS: wytwarzany przez krętki boreliozy odpowiada na autoinduktor feromonów-2 nie ma pełnego cyklu aktywowanego metylu, Int J Med Microbiol, 2006, Tom. 296 Suplement 40(str. 92-102)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

49 Chan J, Flynn J. Immunologiczne aspekty latencji w gruźlicy, Clin Immunol, 2004, Tom. 110 (str. 2-12)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

50 Mukamolowa GV, Turapów OA, Młody DI, Kaprelyants JAK, Kell DB, Młody m. Rodzina autokrynnych czynników wzrostu prątków gruźlicy, Mol Microbiol, 2002, Tom. 46 (str. 623-35)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

51 Behera AK, Hildebrand mi, Szafrański J, i in. Rola agrekanazy 1 w boreliozowym zapaleniu stawów, Zapalenie stawów, 2006, Tom. 54 (str. 3319-29)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

52 Bakken LK, Sprawa KL, Callister SM, Bourdeau NJ, Schell RF. Wydajność 45 laboratoriów uczestniczących w programie badania biegłości w zakresie serologii boreliozy, JAMA, 1992, Tom. 268 (str. 891-5)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

53 brązowy SL, Hanson SL, Langone JJ. Rola serologii w diagnostyce boreliozy, JAMA, 1999, Tom. 282 (str. 62-6)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

54 Ekerfelt C, Ernerudh J, Forsberg P, i in. Borelioza z Lyme w Szwecji — diagnostyka pięciu komercyjnych zestawów serologicznych Borrelia przy użyciu surowic z dobrze zdefiniowanych grup pacjentów, APMIS, 2004, Tom. 112 (str. 74-8)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

55 Mama b, ochrzcić b, Leung D, Vigo-Pelfrey C. Serodiagnostyka boreliozy z Lyme metodą Western immunoblot: reaktywność różnych znaczących przeciwciał przeciwko Borrelia burgdorferi, J Clin Mikrobiol, 1992, Tom. 30 (str. 370-6)

Google ScholarPubMed 

56 Feder HMJr, Gerber MAMA, Luger południowy zachód, Ryan RW. Utrzymywanie się przeciwciał w surowicy przeciwko Borrelia burgdorferi u pacjentów leczonych z powodu boreliozy, Clin Infect Dis, 1992, Tom. 15 (str. 788-93)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

57 Engstrom SM, sklep mi, Johnson RC. Kryteria interpretacji immunoblot dla serodiagnozy wczesnej choroby z Lyme, J Clin Mikrobiol, 1995, Tom. 33 (str. 419-27)

Google ScholarPubMed 

58 Ledue TB, Collins MF, Craig WY. Nowe wytyczne laboratoryjne dotyczące serologicznej diagnozy boreliozy: ocena protokołu dwóch testów, J Clin Mikrobiol, 1996, Tom. 34 (str. 2343-50)

Google ScholarPubMed 

59 Trevejo RT, Krause PJ, Sikand VK, i in. Ocena dwutestowej metody serodiagnostycznej wczesnej choroby z Lyme w praktyce klinicznej, J Zainfekować Dis, 1999, Tom. 179 (str. 931-8)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

60 Hilton mi, Devoti J, Sód S. Zalecenie włączenia OspA OspB do nowych kryteriów immunoblottingu w serodiagnostyce boreliozy, J Clin Mikrobiol, 1996, Tom. 34 (str. 1353-4)

Google ScholarPubMed 

61 Dumler JS. Diagnostyka molekularna boreliozy: przegląd metaanalizy, Mol Diagn, 2001, Tom. 6 (str. 1-11)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

62 Van Dam AP. Najnowsze postępy w diagnostyce boreliozy, Ekspert Rev Mol Diagn, 2001, Tom. 1 (str. 413-27)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

63 Aguero-Rosenfeld JA, Wang g, Schwartz i, Wormser GP. Diagnostyka boreliozy z Lyme, Clin Microbiol Rev, 2005, Tom. 18 (str. 484-509)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

64 DePietropaolo DL, Uprawnienie JH, Skrzele JM, Foy AJ. Diagnoza boreliozy, Jestem lekarzem rodzinnym, 2005, Tom. 72 (str. 297-304)

Google ScholarPubMed 

65 Preac-Mursic V, Weber K, Pfister HW, i in. Przeżycie Borrelia burgdorferi u chorych na boreliozę z Lyme leczonych antybiotykami, Infekcja, 1989, Tom. 17 (str. 355-9)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

66 Wormser GP, Dattwyler RJ. Borelioza: mity, rzeczywistość, New York Times. 9 czerwca, 2006

Google Scholar 

67 Montgomery RR, Nathanson MH, Malawista SE. Losy Borrelia burgdorferi, czynnika wywołującego boreliozę, w mysich makrofagach: zniszczenie, przeżycie, powrót do zdrowia, J Immunol, 1993, Tom. 150 (str. 909-15)

Google ScholarPubMed 

68 Bockenstedt LK, Mao J, Hodzic mi, Barthold południowy zachód, Ryba D. Wykrywanie atenuowanych, niezakaźnych krętków u myszy zakażonych Borrelia burgdorferi po leczeniu antybiotykami, J Zainfekować Dis, 2002, Tom. 186 (str. 1430-7)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

69 Straubinger RK, lato BA, Chang YF, Apel MJ. Utrzymywanie się Borrelia burgdorferi u eksperymentalnie zakażonych psów po leczeniu antybiotykami, J Clin Mikrobiol, 1997, Tom. 35 (str. 111-6)

Google ScholarPubMed 

70 Straubinger RK. Oznaczanie ilościowe drobnoustrojów Borrelia burgdorferi w tkankach psów w ciągu 500 dni po zakażeniu metodą PCR, J Clin Mikrobiol, 2000, Tom. 38 (str. 2191-9)

Google ScholarPubMed 

71 Cadavid D, O'Neill T, Schäfer h, Pachner AR. Lokalizacja Borrelia burgdorferi w układzie nerwowym w innych narządach w modelu boreliozy u naczelnych innych niż człowiek, Laboratorium Inwestycyjne, 2000, Tom. 80 (str. 1043-54)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

72 Pachner AR, Cadavid D, Szu g, i in. Zakażenia ośrodkowego obwodowego układu nerwowego, odporność, stany zapalne w modelu NHP boreliozy z Lyme, Ann Neurol, 2001, Tom. 50 (str. 330-8)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

73 Pachner AR, Dzień D, Narayan K, Dutta K, Cadavid D. Zwiększona ekspresja chemoatraktanta limfocytów B, ale nie cytokin prozapalnych, w tkance mięśniowej w przewlekłej boreliozie z Lyme Rhesus, Cytokina, 2002, Tom. 19 (str. 297-307)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

74 Cadavid D, Bai Y, Hodzic mi, Narayan K, Barthold południowy zachód, Pachner AR. Zajęcie serca u naczelnych innych niż człowiek zakażonych boreliozą krętek Borrelia burgdorferi, Laboratorium Inwestycyjne, 2004, Tom. 84 (str. 1439-50)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

75 Młynarz JC, Narayan K, Stevenson b, Pachner AR. Ekspresja genów erp Borrelia burgdorferi podczas infekcji naczelnych innych niż człowiek, Mikrob Pathog, 2005, Tom. 39 (str. 27-33)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

76 Nocton JJ, Kredens F, Rutledge BJ, Rysi PN, Persing DH, Stere AC. Wykrywanie DNA Borrelia burgdorferi za pomocą reakcji łańcuchowej polimerazy w płynie maziowym w chorobie z Lyme zapaleniem stawów, N Engl J Med, 1994, Tom. 330 (str. 229-34)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

77 Nocton JJ, Kwiat BJ, Rutledge BJ, i in. Wykrywanie DNA Borrelia burgdorferi za pomocą reakcji łańcuchowej polimerazy w płynie mózgowo-rdzeniowym u pacjentów z neuroboreliozą z Lyme, J Zainfekować Dis, 1996, Tom. 174 (str. 623-7)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

78 Wawrzyńca C, Lipton RB, Lowy FD, Coyle PK. Seronegatywna przewlekła nawracająca neuroborelioza, Eur Neurol, 1995, Tom. 35 (str. 113-7)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

79 Fraser DD, Kong LI, Młynarz FW. Wykrywanie molekularne przetrwałej Borrelia burgdorferi u mężczyzny z zapaleniem skórno-mięśniowym, Clin Exp Reumatol, 1992, Tom. 10 (str. 387-90)

Google ScholarPubMed 

80 Berglund J, Stjernberg L, Ornstein K, Tykesson-Joelsson K, Walter h. 5-letnie badanie kontrolne pacjentów z neuroboreliozą, Scand J Zainfekować Dis, 2002, Tom. 34 (str. 421-5)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

81 Shadick NA, Phillips CB, sangha O, i in. Wyniki neurologiczne układu mięśniowo-szkieletowego u pacjentów z wcześniej leczoną chorobą z Lyme, Ann Stażysta Med, 1999, Tom. 131 (str. 919-26)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

82 Treib JA, Fernández A, Haassa A, Grauer PAN, Holzer g, Woessner r. Kliniczna obserwacja serologiczna pacjentów z neuroboreliozą, Neurologia, 1998, Tom. 51 (str. 1489-91)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

83 Valesova h, Poczta J, Havlik J, Hulińska D, Hercogova J. Odległe wyniki u pacjentów z boreliozowym zapaleniem stawów po leczeniu ceftriaksonem, Infekcja, 1996, Tom. 24 (str. 98-102)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

84 Shadick NA, Phillips płyta CD, Logigian EL, i in. Odległe wyniki kliniczne choroby z Lyme. Populacyjne retrospektywne badanie kohortowe, Ann Stażysta Med, 1994, Tom. 121 (str. 560-7)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

85 Asch ES, Bujak DI, Weiss m, Peterson MG, Weinstein A. Borelioza: zakaźny zespół poinfekcyjny, J Reumatol, 1994, Tom. 21 (str. 454-61)

Google ScholarPubMed 

86 Pfister HW, Preac-Mursic V, Wilske b, Schielke mi, Sorgel F, Einhaupl KM. Randomizowane porównanie ceftriaksonu cefotaksym w neuroboreliozie z Lyme, J Zainfekować Dis, 1991, Tom. 163 (str. 311-8)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

87 Logigian EL, Kaplan RF, Stere AC. Przewlekłe neurologiczne objawy choroby z Lyme, N Engl J Med, 1990, Tom. 323 (str. 1438-44)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

88 Breier F, Chanaka g, Stanek g, i in. Typowanie reakcji łańcuchowej polimerazy izolacyjnej Borrelia afzelii ze zmiany skórnej u seronegatywnego pacjenta z uogólnionym wrzodziejącym liszajem pęcherzowym twardzinowym i zanikowym, Br J Dermatol, 2001, Tom. 144 (str. 387-92)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

89 Oksi J, Marjamaki m, Nikoskelainen J, Viljanen MK. Borrelia burgdorferi wykryta metodą PCR z hodowli w klinicznym nawrocie rozsianej boreliozy z Lyme, Ann Med, 1999, Tom. 31 (str. 225-32)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

90 Bayer JA, Zhang L, Bayer MH. Borrelia burgdorferiDNA w moczu leczonych pacjentów z przewlekłymi objawami boreliozy: badanie PCR 97 przypadków, Infekcja, 1996, Tom. 24 (str. 347-53)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

91 Priem S, Burmester GR, Kamradt T, Wolbart K, Rittig MG, Krause A. Wykrywanie Borrelia burgdorferi za pomocą reakcji łańcuchowej polimerazy w błonie maziowej, ale nie w płynie maziowym u pacjentów z utrzymującym się boreliozowym zapaleniem stawów po antybiotykoterapii, Ann Rheum Dis, 1998, Tom. 57 (str. 118-21)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

92 Battafarano DF, Grzebienie JA, Enzenauer RJ, Fitzpatrick JE. Przewlekłe septyczne zapalenie stawów wywołane przez Borrelia burgdorferi, Clin Orthop, 1993, Tom. 297 (str. 238-41)

Google ScholarPubMed 

93 Preac-Mursic V, Pfister HW, Spiegel h, i in. Pierwsza izolacja Borrelia burgdorferi z biopsji tęczówki, J Clin Neurooftalmol, 1993, Tom. 13 (str. 155-61)

Google ScholarPubMed 

94 Petrovic m, Vogelaers D, Van Renterghem L, Karton D, De Reuck J, Odznaka m. Borelioza z Lyme — przegląd późnych etapów leczenia czterech przypadków, Acta Clin Belg, 1998, Tom. 53 (str. 178-83)

Google ScholarPubMed 

95 Ferris i Tortajada J, Lopez Andreu JA, Salcede Vivo J, Sala Lizarraga JV. Borelioza z Lyme, Lancet, 1995, Tom. 345 (str. 1436-7)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

96 Frey m, Jaulhac b, Piemont Y, i in. Wykrywanie DNA Borrelia burgdorferi w mięśniach pacjentów z przewlekłym bólem mięśni związanym z boreliozą, Jestem J Med, 1998, Tom. 104 (str. 591-4)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

97 Donta ST. Terapia tetracyklinami w przewlekłej chorobie z Lyme, Clin Infect Dis, 1997, Tom. 25 Suplement 1(str. S52-6)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

98 Oksi J, Nikoskelainen J, Vilganen MK. Porównanie doustnego cefiksymu dożylnego ceftriaksonu, a następnie doustnej amoksycyliny w rozsianej boreliozie z Lyme, Eur J Clin Microbiol Infect Dis, 1998, Tom. 17 (str. 715-9)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

99 Wahlberg P, Granlund h, Nymań D, Panelius J, Seppala i. Leczenie późnej boreliozy z Lyme, Zainfekować, 1994, Tom. 29 (str. 255-61)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

100 Spadnie na BA. Wielokrotna antybiotykoterapia w przewlekłej chorobie z Lyme, J Spiro Zaznacz Dis, 1999, Tom. 6 (str. 94-101)

Google Scholar 

101 Klempner SM, Hu LT, Evans J, i in. Dwa kontrolowane badania leczenia antybiotykami u pacjentów z utrzymującymi się objawami choroby z Lyme w wywiadzie, N Engl J Med, 2001, Tom. 345 (str. 85-92)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

102 Krupp FUNT, Hyman LG, Grimson r, i in. Badanie leczenia boreliozy z Lyme (STOP-LD): randomizowane, podwójnie maskowane badanie kliniczne, Neurologia, 2003, Tom. 60 (str. 1923-30)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

103 Bransfield r, Marka S, Sherr V. Leczenie pacjentów z utrzymującymi się objawami choroby z Lyme w wywiadzie, N Engl J Med, 2001, Tom. 345 (str. 1424-5)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

104 Cameron DJ. Uogólnienie w dwóch badaniach klinicznych boreliozy, Epidemiol Perspect Innov, 2006, Tom. 3 (str. 12-18)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

105 Spadnie na BA. Wstępne wyniki badania kontrolowanego przez Columbię dotyczącego leczenia boreliozy, Streszczenia programu konferencji Columbia University/LDA, Borelioza i inne choroby przenoszone przez kleszcze: pojawiające się choroby przenoszone przez kleszcze (Filadelfia), 2005

Google Scholar 

106 Cameron DJ. Wyniki badania dotyczącego leczenia choroby z Lyme, Streszczenia programu konferencji Columbia University/LDA, Borelioza i inne choroby przenoszone przez kleszcze: pojawiające się choroby przenoszone przez kleszcze (Filadelfia), 2005

Google Scholar 

107 Napastnik RB. Borelioza: potencjalna infekcja wielobakteryjna, Wiadomości ASM, 2003, Tom. 69 str. 265 

Google Scholar 

108 Tomasz V, Anguita J, Barthold południowy zachód, Fikrig mi. Koinfekcja z Borrelia burgdorferi czynnikiem ludzkiej granulocytowej erlichiozy, zmienia odpowiedź immunologiczną myszy, obciążenie patogenami, nasilenie boreliozy z Lyme, Zakaż odporności, 2001, Tom. 69 (str. 3359-71)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

109 Zeidner NS, Dolan MC, Massung r, Piesman J, Ryba D. Koinfekcja z Borrelia burgdorferi czynnikiem ludzkiej granulocytowej erlichiozy hamuje wytwarzanie IL-2 IFN gamma promuje odpowiedź IL-4 u myszy C3H/HeJ, Immunol pasożytów, 2000, Tom. 22 (str. 581-8)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

110 Moro MH, Zegarra- Moro OL, Bjornsson J, i in. Zwiększone nasilenie zapalenia stawów u myszy współzakażonych Borrelia burgdorferi Babesia microti, J Zainfekować Dis, 2002, Tom. 186 (str. 428-31)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

111 Benach J L, Coleman J L, Habicht GS, MacDonald A, Grunwaldt mi, Giron JA. Serologiczne dowody na jednoczesne występowanie babeszjozy boreliozy, J Zainfekować Dis, 1985, Tom. 152 (str. 473-7)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

112 Marcus LC, Stere AC, Dura PH, Anderson AE, Mahoney EB. Śmiertelne zapalenie pankardii u pacjenta ze współistniejącą babeszjozą boreliozy z Lyme: wykazanie krętków w mięśniu sercowym, Ann Stażysta Med, 1985, Tom. 103 (str. 374-6)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

113 Nadelman RB, Horowitz HW, Hsieh TC, i in. Jednoczesna ludzka erlichioza granulocytarna Borelioza z Lyme, N Engl J Med, 1997, Tom. 337 (str. 27-30)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

114 DeMartino SJ, Carlyon JA, Fikrig mi. Koinfekcje z Borrelia burgdorferi czynnikiem ludzkiej granulocytowej erlichiozy, N Engl J Med, 2001, Tom. 345 (str. 150-1)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

115 Krause PJ, McKay K, Thompson CA, i in. Rozpoznawanie chorób odzwierzęcych współzakażających odkleszczowe: babeszjoza, ludzka erlichioza granulocytarna, borelioza z Lyme, Clin Infect Dis, 2002, Tom. 34 (str. 1184-91)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

116 Napastnik RB, Harris NS, Yong DC, Skrzydłowy EE. Kliniczna charakterystyka seroepidemiologiczna Babesia koinfekcji WA-1 u pacjentów z boreliozą w Kalifornii, J Zainwestuj Med, 2003, Tom. 51 Suplement 1str. S145 

Google Scholar 

117 Esków mi, Rao RV, Mordechaj mi. Jednoczesna infekcja ośrodkowego układu nerwowego przez Borrelia burgdorferi Bartonella henselae: dowód na nowy kompleks chorób przenoszonych przez kleszcze, Łuk Neurol, 2001, Tom. 58 (str. 1357-63)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

118 Holden K, Boothby JT, Anand S, Massung RF. Wykrywanie Borrelia burgdorferi , Ehrlichia chafeensis , Anaplasma phagocytophilum u kleszczy (Acari: Ixodidae) z regionu przybrzeżnego Kalifornii, J Med Entomol, 2003, Tom. 40 (str. 534-9)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

119 Krause PJ, Telford SR, Spielman A, i in. Współistniejąca babeszjoza boreliozy: dowody na wydłużony czas trwania choroby, JAMA, 1996, Tom. 275 (str. 1657-60)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

120 Oleson CV, Śiwalingam JJ, O'Neill BJ, Staas MY. Poprzeczne zapalenie szpiku wtórne do współistniejącej babeszjozy boreliozy, J Rdzeń Kręgowy Med, 2003, Tom. 26 (str. 168-71)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

121 Krause PJ, Spielman A, Telford SR, i in. Utrzymująca się parazytemia po ostrej babeszjozie, N Engl J Med, 1998, Tom. 339 (str. 160-5)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

122 Wszystko czerwone DR. Babeszjoza: wytrwałość w obliczu przeciwności losu, Trendy Parasitol, 2003, Tom. 19 (str. 51-5)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

123 Harrus S, Ubłąkany T, Aizenberg i, Foley JE, Polska RANO, Kora h. Amplifikacja DNA ehrlichial od psów 34 miesiące po zakażeniu Ehrlichia canis, J Clin Mikrobiol, 1998, Tom. 36 (str. 73-6)

Google ScholarPubMed 

124 Dumler JS, Bakken JS. Ludzka erlichioza granulocytarna w stanie Wisconsin Minnesota: częsta infekcja z możliwością przetrwania, J Zainfekować Dis, 1996, Tom. 173 (str. 1027-30)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

125 Chomel nocleg ze śniadaniem, Kasten RW, Sykes JE, Boulouis HJ, Breitschwerdt EB. Kliniczny wpływ uporczywej bakteriemii Bartonella u ludzi i zwierząt, Ann NY Acad Sci, 2003, Tom. 990 (str. 267-78)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

126 Adelson JA, Rao RV, Tilton RC, i in. Występowanie Borrelia burgdorferi, Bartonella spp., Babesia microti, Anaplasma phagocytophila w Ixodes scapularis kleszczy zebranych w Northern New Jersey, J Clin Mikrobiol, 2004, Tom. 42 (str. 2799-801)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

127 Burrascano JJ. Rakel ODNOŚNIE. Borelioza, Obecna terapia Conna, 1997FiladelfiaFirma WB Saunders(str. 140-3)

Google Scholar 

128 Liegner KB, Kochevar J. Wytyczne dotyczące diagnozy klinicznej boreliozy, Ann Stażysta Med, 1998, Tom. 129 (str. 422-3)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

129 Napastnik RB, Skrzydłowy EE. Zmniejszona podgrupa limfocytów CD57 u pacjentów z przewlekłą chorobą z Lyme, Immunol Lett, 2001, Tom. 76 (str. 43-48)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

130 Napastnik RB, Burrascano J, Skrzydłowy EE. Długotrwałe zmniejszenie podgrupy limfocytów CD57 u pacjenta z przewlekłą boreliozą, Ann Agric Środowisko Med, 2002, Tom. 9 (str. 111-3)

Google ScholarPubMed 

131 Napastnik RB, Skrzydłowy EE. Normalizacja podzbioru komórek NK CD57 związana z przedłużoną terapią antybiotykową u pacjentów z przewlekłą chorobą z Lyme, Clin Immunol, 2002, Tom. 103 (str. S117-8)

Google Scholar 

132 Spadnie na BA, Das S, Plutczok JJ, Tager F, Liegner K, Van Heertum r. Funkcjonalne badania neuropsychologiczne obrazowania mózgu w chorobie z Lyme, Clin Infect Dis, 1997, Tom. 25 Suplement 1(str. S57-63)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

133 Brorsona O, Brorsona CII. Badanie in vitro wrażliwości mobilnych form cystowych Borrelia burgdorferi na tynidazol, Mikrobiol wewnętrzny, 2004, Tom. 7 (str. 139-42)

Google ScholarPubMed 

134 Hunfeld KP, Wichelhaus TA, Rodel r, Acker g, Brade V, Kraiczy P. Porównanie aktywności in vitro ketolidów, makrolidów, azalidu wobec krętka Borrelia burgdorferi, Środki przeciwdrobnoustrojowe Chemother, 2004, Tom. 48 (str. 344-7)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

135 Napastnik RB, Tomasz SL, Moore DH, Skrzydłowy EE. Skuteczność leczenia skojarzonego klarytromycyną/cefdinirem u pacjentów z przewlekłą chorobą z Lyme, J Zainwestuj Med, 2005, Tom. 53 str. S156 

Google ScholarOdsyłacz 

136 D'Souza glin, Rajkumar C, Gotuj J, Bulpitt CJ. Probiotyki w profilaktyce biegunki związanej z antybiotykami: metaanaliza, BMJ, 2002, Tom. 324 (str. 1361-6)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

137 Szerokość m, Grusell m, Ekerfelt C, i in. Cytokiny w boreliozie z Lyme: brak wczesnych odpowiedzi TNF-alfa TGF-beta 1 jest związany z przewlekłą neuroboreliozą, Immunologia, 2002, Tom. 107 (str. 46-55)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

138 Szerokość m, Jarefors S, Ekerfelt C, i in. Swoiste dla Borrelia wydzielanie IFN-gamma IL-4 w płynie mózgowo-rdzeniowym krwi w przebiegu boreliozy u ludzi: związek z wynikami klinicznymi, J Zainfekować Dis, 2004, Tom. 189 (str. 1881-1891)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

139 Liegner KB, Dura P, Agrykola m, i in. Borelioza – kliniczne spektrum przewlekłych zapaleń opon mózgowo-rdzeniowych i rdzenia kręgowego reagujących na antybiotyki, J Spiro Zaznacz Dis, 1997, Tom. 4 (str. 61-73)

Google Scholar 

140 Napastnik RB, McNeila EL. Czas trwania antybiotykoterapii w chorobie z Lyme, Ann Stażysta Med, 2004, Tom. 140 str. W6 

Google ScholarPubMed 

141 Wormser GP, Dattwyler RJ, Shapiro ED, i in. Ocena kliniczna, leczenie, zapobieganie boreliozie, ludzka anaplazmoza granulocytarna, babeszjoza: wytyczne praktyki klinicznej Amerykańskiego Towarzystwa Chorób Zakaźnych, Clin Infect Dis, 2006, Tom. 43 (str. 1089-134)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

142 Cameron D, Gaito A, Harris n, i in. Oparte na dowodach wytyczne dotyczące postępowania w boreliozie, Expert Rev Anti Infect There, 2004, Tom. 2 1 Suplement(str. S1-13)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

143 Mały PO POŁUDNIU, Fujiwara Liczba Pi. Leczenie gruźlicy w Stanach Zjednoczonych, N Engl J Med, 2001, Tom. 345 (str. 189-200)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

144 Van Helden PD, Donalda PR, Zwycięzca TC, i in. Oporność na środki przeciwdrobnoustrojowe w gruźlicy: perspektywa międzynarodowa, Expert Rev Anti Infect There, 2006, Tom. 4 (str. 759-66)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

145 Shawa W, chrześcijanin m, Jesudasan K, Kurian n, Rao GS. Skuteczność terapii wielolekowej w wielolekowym trądzie: długoterminowa obserwacja 34 chorych na trąd wielobakteryjny leczonych schematami wielolekowymi aż do uzyskania negatywnego wyniku rozmazu skóry, Lepr Rev, 2003, Tom. 74 (str. 141-7)

Google ScholarPubMed 

146 Wallace RJJr, Garbarz D, Brennan PJ, brązowy BA. Badanie kliniczne klarytromycyny w leczeniu (rozsianego) zakażenia skóry wywołanego przez Mycobacterium chelonae, Ann Stażysta Med, 1993, Tom. 119 (str. 482-6)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

147 Rolain JM, drewniany młotek MN, Raoulta D. Korelacja między stężeniami doksycykliny w surowicy ewolucja serologiczna u pacjentów z zapaleniem wsierdzia wywołanym przez Coxiella burnetii, J Zainfekować Dis, 2003, Tom. 188 (str. 1322-5)

Google ScholarOdsyłaczPubMed 

Jest to zmodyfikowana wersja artykułu przedstawionego na 44. dorocznym spotkaniu Amerykańskiego Towarzystwa Chorób Zakaźnych, Toronto, Kanada, październik 2006 r.

© 2007 przez Amerykańskie Towarzystwo Chorób Zakaźnych Counterpoint: Long-Term Antibiotic Therapy Improves Persistent Symptoms Associated with Lyme Disease

Raphael B. Stricker

Clinical Infectious Diseases, Volume 45, Issue 2, 15 July 2007, Pages 149–157, https://doi.org/10.1086/518853

Published: 15 July 2007 Article history

pdfPDF

 Split View

 Cite

Permissions Icon Permissions

 Share

Abstract

Background. Controversy exists regarding the diagnosis and treatment of Lyme disease. Patients with persistent symptoms after standard (2–4-week) antibiotic therapy for this tickborne illness have been denied further antibiotic treatment as a result of the perception that long-term infection with the Lyme spirochete, Borrelia burgdorferi, and associated tickborne pathogens is rare or nonexistent.

Methods. I review the pathophysiology of B. burgdorferi infection and the peer-reviewed literature on diagnostic Lyme disease testing, standard treatment results, and coinfection with tickborne agents, such as Babesia, Anaplasma, Ehrlichia, and Bartonella species. I also examine uncontrolled and controlled trials of prolonged antibiotic therapy in patients with persistent symptoms of Lyme disease.

Results. The complex “stealth” pathology of B. burgdorferi allows the spirochete to invade diverse tissues, elude the immune response, and establish long-term infection. Commercial testing for Lyme disease is highly specific but relatively insensitive, especially during the later stages of disease. Numerous studies have documented the failure of standard antibiotic therapy in patients with Lyme disease. Previous uncontrolled trials and recent placebo-controlled trials suggest that prolonged antibiotic therapy (duration, <4 weeks) may be beneficial for patients with persistent Lyme disease symptoms. Tickborne coinfections may increase the severity and duration of infection with B. burgdorferi.

Conclusions. Prolonged antibiotic therapy may be useful and justifiable in patients with persistent symptoms of Lyme disease and coinfection with tickborne agents.

Topic: antibioticslyme diseasespirochaetalesinfectionspersistenceantibiotic therapycoinfection

Issue Section: IDSA Lecture

Lyme disease is a controversial illness [1,2,3,4,5–6]. The classic features of the disease include receipt of a tick bite followed by the so-called erythema migrans or “bullseye” rash and significant joint swelling typical of arthritis. Unfortunately, the classic features of this tickborne disease are not always present. For example, only 50%–60% of patients with Lyme disease recall having received a tick bite, and often the erythema migrans rash is absent or not in the shape of a bullseye [5, 6]. According to health departments around the United States, the typical bullseye rash is only reported in 35%–60% of patients with Lyme disease [7, 8]. Furthermore, frank arthritis is only seen in 20%–30% of patients with Lyme disease [1, 2]. Thus, the classic features of the disease may be absent, and the diagnosis may be easily missed [1,2,3–4].

In the absence of typical features of Lyme disease, patients may go on to develop a syndrome with multiple nonspecific symptoms that affect various organ systems, including the joints, muscles, nerves, brain, and heart. The myriad symptoms prompt the question whether this is “post–Lyme disease syndrome”, a poorly defined entity triggered by Lyme disease, or whether these symptoms are caused by persistent infection with the Lyme spirochete, Borrelia burgdorferi. To address this question, we must first examine the pathophysiology of the disease.

Pathophysiology of Lyme Disease

B. burgdorferi is a fascinating bacterium [9, 10]. It has <1500 gene sequences with at least 132 functioning genes. In contrast, Treponema pallidum, the spirochetal agent of syphilis, has only 22 functioning genes. The genetic makeup of B. burgdorferi is quite unusual. It has a linear chromosome and 21 plasmids, which are extrachromosomal strands of DNA. This is 3 times more plasmids than any other known bacteria (Chlamydia comes in a distant second, with 7 plasmids). Plasmids are thought to give bacteria a kind of “rapid response” system that allows them to adapt very rapidly to changes in the environment, and the complex genetic structure of B. burgdorferi suggests that this is a highly adaptable organism [9, 10].

In addition to its complex genetic makeup, B. burgdorferi engages in so-called “stealth pathology” to evade the human immune response [11,12,13,14,15,16,17,18,19,20,21,22,23,24,25,26,27,28,29,30,31,32,33,34,35,36,37,38,39,40,41,42,43,44,45,46,47,48,49–50]. Stealth pathology involves 4 basic strategies: immunosuppression; genetic, phase, and antigenic variation; physical seclusion; and secreted factors (table 1). These strategies are outlined below.

> czytaj dalej ...