Uczta Baltazara, mane-tekel-fares

Księga mądrości Narodu Wybranego jest bardzo pożądana literaturą na czasie: Plandemii Coronowirusa i innych związków politycznych, technologicznych, wojskowych i medycznych - najbardziej efektywnej materii planowania Świata Przyszłości.

MANE, TeKel, fAres...

jAK wielkie symboliczne znaczenie mają te trzy słowa w HISTORII LUDZKOŚCI.

Rembrandt, Uczta Baltazara, 1635

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mane,_tekel,_fares

Mane, tekel, fares

Przejdź do nawigacjiPrzejdź do wyszukiwania

Rembrandt, Uczta Baltazara, 1635

Mane, tekel, fares (hebr. מנא, תקל, ופרסין) – według przekazu biblijnego przepowiednia, napisana tajemniczą ręką, która pojawić się miała na ścianie pałacu babilońskiego władcy Baltazara podczas wydanej przez niego uczty. Według Tekstu Masoreckiego tekst wypisany na ścianie składa się z czterech słów, które w zależności od przekładu brzmią: mene, mene, tekel, ufarsin[1], natomiast starożytne przekłady nie powtarzają słowa mene[2]. Relacja z uczty Baltazara przytoczona jest w Księdze Daniela (5, 1–31), w niej także podana jest interpretacja tajemniczych słów. W polskiej tradycji językowej frazę tę oddaje się zazwyczaj jako „policzone, zważone, podzielone” lub „policzone, zważone, rozdzielone”; sens tych słów sprowadzał się do zapowiedzi szybkiego upadku państwa nowobabilońskiego (539 p.n.e.) i śmierci samego króla Baltazara.

Główny architekt z Davos lat 83 dożywa swoich lat korzystając z przyjemności życia.

Czy to nie zmusi młodych ludzi do myślenia o Sobie, o swojej perspektywie ŻYCIA przez najbliższe kilkadziesiąt lat.

Jaki będzie dla nich Świat?

https://babylonianempire.wordpress.com/2021/05/23/foto-klaus-schwab-na-plazy-czlowiek-planujacy-przyszlosc-ludzkosci/

FOTO: Klaus Schwab na plaży – człowiek planujący przyszłość ludzkości!

Mane, tekel, fares

https://www.wykop.pl/link/6117863/comment/92028445/

Ciekawy cytat założyciela światowego forum ekonomicznego - Klausa Schwaba

@mario074 streamable.com #swiat #wielkireset #schwab #nwo

https://streamable.com/pyuerd

1. Ogłoś zamiar reformy wszystkich aspektów życia społeczeństw przez wprowadzenie globalnego zarządzania i przesłanie powtarzaj; 2. Jeśli to nie przekonuje, symuluj fałszywe scenariusze pandemii, które pokażą, dlaczego świat potrzebuje Wielkiego Resetu; 3. Jeśli fałszywe scenariusze pandemii...

Rembrandt, Uczta Baltazara, 1635

Mane, tekel, fares (hebr. מנא, תקל, ופרסין) – według przekazu biblijnego przepowiednia, napisana tajemniczą ręką, która pojawić się miała na ścianie pałacu babilońskiego władcy Baltazara podczas wydanej przez niego uczty. Według Tekstu Masoreckiego tekst wypisany na ścianie składa się z czterech słów, które w zależności od przekładu brzmią: mene, mene, tekel, ufarsin[1], natomiast starożytne przekłady nie powtarzają słowa mene[2]. Relacja z uczty Baltazara przytoczona jest w Księdze Daniela (5, 1–31), w niej także podana jest interpretacja tajemniczych słów. W polskiej tradycji językowej frazę tę oddaje się zazwyczaj jako „policzone, zważone, podzielone” lub „policzone, zważone, rozdzielone”; sens tych słów sprowadzał się do zapowiedzi szybkiego upadku państwa nowobabilońskiego (539 p.n.e.) i śmierci samego króla Baltazara.

Znaczenie słów napisu

Najbardziej charakterystyczną cechą napisu jest gra słów. Dosłownie te cztery słowa znaczą: mina, mina, sykl, pół miny[3]/dwie połowy miny[4].

Problemy z odczytaniem napisu

Zostali wezwani mędrcy babilońscy, ale nie potrafili odczytać ani zinterpretować napisu[5]. Możliwych jest kilka wyjaśnień[6]:

Nie potrafili odczytać napisu, gdyż był w nieznanym języku lub zapisany nieznanym alfabetem (dosłowne wyjaśnienie wersetu 8).

Mieli problem z interpretacją napisu, wynikający z gry słów. Nie wiedzieli, które samogłoski należy podstawić.

Odczytali napis i odkryli znaczenie, ale bali się go podać Baltazarowi.

Bóg zaślepił ich umysły i zrozumienie napisu dał tylko Danielowi.

Ich zmieszanie musiało być widoczne, gdyż przeraziło władcę i jego dworzan[7].

Wyjaśnienie Daniela

Matka Baltazara zaleciła wezwanie sędziwego proroka Daniela[8]. Ten przypomniał dzieje panowania Nabuchodonozora. Zwrócił uwagę, że błędy nie nauczyły nic jego syna i dlatego został skazany przez Boga za swoją butę. Napis na ścianie jest obwieszczeniem wyroku[9]. Daniel odczytał napis i wyjaśnił jego znaczenie[10]:

Mene - Bóg obliczył twoje panowanie i ustalił jego kres

Tekel - zważono cię na wadze i okazałeś się zbyt lekki

Peres - twoje królestwo uległo podziałowi; oddano je Medom i Persom.

Wyjaśnienie Daniela oparte jest na grze słów, w której rdzenie słów stanowiących określenia jednostek wagowych zostały skojarzone z podobnymi do nich rdzeniami czasowników. Taka metoda interpretacyjna jest popularna w piśmiennictwie semickim. W swej formie wyjaśnienie Daniela przypomina wyrok sądowy. Najpierw obwieszczona zostaje wola Boga wobec Baltazara, następnie jej uzasadnienie, a na końcu ogłoszona zostaje sankcja[11].

śp. Janusz Kofta

Jestem zmęczony:

Czuję, usycha we mnie wiara

Instynkt ludzkości nieomylny

Tyle słów niepotrzebnych naraz

Złości i trwogi zgiełk bezsilny

Chcę uciec, wiem to brzmi naiwnie

Chcę uciec choćby na pustynię

- Jesteś zmęczony?

Tak

To minie

Czy ktoś zatrzyma młyny słowa

Nim w proch ostatnią prawdę zmielą

Bełkot i zbrodnia, król, królowa

Władzą nad nami się podzielą

Pogodzi nas niepogodzonych

Słońce gdy pierwszy raz nie wzejdzie

- Jesteś zmęczony?

Tak

To przejdzie

Czasu już nie ma, nie ma na nic

Myśl ginie ogłuszona gwarem

Głupota tuczy się słowami

Wystarczy: mane, tekel, fares

Czy świat jest łodzią dla szalonych

Rozbitków, co ratunkiem gardzą

- Jesteś zmęczony?

Tak

Bardzo

https://www.youtube.com/watch?v=kS_bYtVUOso

https://ksiazki.wp.pl/jonasz-kofta-umieral-na-oczach-bliskich-przyjaciele-mysleli-ze-zartuje-6450613843211905a

Jonasz Kofta: Umierał na oczach bliskich. Przyjaciele myśleli, że żartuje

Nagła śmierć Jonasza Kofty do dziś budzi kontrowersje. Co zdumiewające, 45-letni artysta przeczuwał własny koniec, o czym często mówił w rozmowach z przyjaciółmi oraz w tekstach.

Dzięki uprzejmości wydawnictwa Prószyński i S-ka publikujemy fragment pierwszej biografii Jonasza Kofty - poety, kabareciarza i twórcy kultowych muzycznych przebojów. "Jego portret. Opowieść o Jonaszu Kofcie" to historia, która poruszy serca fanów i pomoże zrozumieć nieuchwytną naturę romantycznego artysty.

Ostinatio determinare

"Kiedy usłyszałam po raz pierwszy 'Czekamy na wyrok' – zamurowało mnie. Przecież to tekst o przeczuciu śmierci!" – mówi Małgorzata Terlecka-Reksnis.

W tej piosence Jonasz daje wyraz swojemu pesymizmowi, swojej depresji. Wyrok kojarzy się z chorobą, fatalną diagnozą stanu zdrowia. Kofta żyje w strachu przed powrotem nowotworu nawet wtedy, gdy lekarze zapewniają go, że jest to raczej niemożliwe, opowiada znajomym, że znowu jest chory.

Zastanawiają mnie "pancerne motyle", które pojawiają się w tej piosence. Kojarzą mi się z wierszem Agnieszki Osieckiej, która po śmierci Zbigniewa Cybulskiego pisała: "a myśleliśmy, że jesteśmy nieśmiertelni, pancerne motyle!".

Osiecka utożsamiała się z ludźmi ze swego pokolenia. Wiadomość o śmierci aktora była dla niej równoznaczna z uświadomieniem sobie własnej śmiertelności. "Pancerne motyle" – tak nazwała swoje pokolenie, które okazało się ułomne. Śmiertelne. Kiedy 24 grudnia 2018 r. zmarł Ryszard Marek Groński, kolega Jonasza Kofty z kabaretu Pod Egidą, Daniel Passent napisał na swoim blogu: "Należał do pokolenia «pancernych motyli» – Jonasza Kofty, Agnieszki Osieckiej, Wojciecha Młynarskiego, Krzysztofa Teodora Toeplitza".

Jonasz, podobnie jak Osiecka, odczuwa przemijanie czasu, własną śmiertelność, ułomność ciała podatnego na chorobę. Trudno mu zaakceptować starzenie się. Zdaje się, że cierpi na depresję nie tylko z powodu choroby, jest też przygnębiony rzeczywistością lat osiemdziesiątych, niemożnością wypracowania nowej formuły artystycznej, znalezienia miejsca na własny kabaret.

SPATiF

W styczniu 1988 r. Jonasz prawie wcale nie bywa w domu, na Grotach. Zmienia miejsca. Pomieszkuje u Jerzego Ciesielskiego. Albo u Antoniego Kopffa. "Mieszkał tu. Siedzieliśmy i pisaliśmy rozmaite rzeczy, piliśmy wódkę. Nie mógł jeść, był potwornie chudy. Jadał tylko zupy, lekkie rzeczy…" – mówi kompozytor.

Kofta próbuje pracować. Od reżysera Jerzego Hoffmana dostaje ciekawą propozycję napisania scenariusza do filmu, który twórca Potopu ma zrealizować we Francji. Opowiada o tym znajomym, jest dumny, że twórca tej klasy zaproponował mu współpracę. Ale jakoś nie może zabrać się do pisania. Hoffman wysyła błagalne telegramy z prośbą o wiadomość, ale nie wie, że nie docierają one do Jonasza, bo wysyła je na Kocjana, gdzie Kofty od dawna nie widziano.

Na przełomie stycznia i lutego Jonasz zjawia się na Grotach. Jest w bardzo złym stanie – zaniedbany, niedożywiony i wycieńczony alkoholem. Wie jednak, że bez względu na okoliczności zawsze może wrócić. I wraca: zawstydzony porażką w walce z nałogiem, zmęczony trybem życia, jaki wiedzie od kilku lat.

"Po kolacji usiedliśmy przy stole z herbatą. Powiedział wtedy: «Jaguśka, a może zaczęlibyśmy wszystko od nowa?»". Postanawia też, że za wszelką cenę przez tydzień nie będzie wychodził z domu. Chce odpocząć, zregenerować siły. Gdy jednak dzwoni Jerzy Hoffman, proponując spotkanie w sprawie scenariusza, Jonasz postanawia pojechać do niego, mimo że Jaga namawia go, by odłożył plany zawodowe na później, przecież to może poczekać. Kofta wychodzi z domu i tego dnia nie wraca już na Groty. Gdzie spędza noc? Nie wiadomo. Może u Antoniego Kopffa, który twierdzi, że przyjaciel mieszkał u niego przez dwa ostatnie tygodnie życia, a może u Jerzego Ciesielskiego? Może na tę noc zatrzymał się u matki, na Mokotowskiej?

Wiadomo na pewno, że następnego dnia, 4 lutego 1988 roku, Jonasz umawia się do SPATiF-u na wywiad z dziennikarką Martą Sztokfisz. Przychodzi tam wczesnym popołudniem, tuż przed porą obiadową. Na miejscu spotyka znajomych, stałych bywalców. Kogo dokładnie? Nie wiem. Nikt z moich rozmówców nie przyznaje się, że tego fatalnego dnia był świadkiem wypadku Kofty. W domowym archiwum zachowały się szkice do scenariusza tego filmu, co sugeruje, że prace nad wspólnym projektem Kofty i Hoffmana były dość zaawansowane. SPATIF w porze obiadowej jest pełen ludzi. Kofta wchodzi, wita się, opowiada anegdoty.

I pije. Kiedy zjawia się młoda dziennikarka, która prosi o autoryzowanie wywiadu, jest już podpity. Siadają przy stoliku, nieopodal towarzystwa, z którym godzinę wcześniej witał się i wznosił toasty. Różne są wersje tego, co zdarzyło się później.

Kofta zamawia jedzenie. Od dawna marzy, żeby wreszcie zjeść coś, co naprawdę lubi. Może "sztukamięs" z sosem chrzanowym, jego ulubione danie, a może golonkę z kapustą? Od dawna nie może jeść takich potraw. Od czasu, kiedy zachorował na raka ślinianek i podjął radioterapię, ma zniszczony przełyk, trudności z połykaniem, a sztuczna ślina, którą Jaga sprowadza dla niego z zagranicy, nie zawsze pomaga. I nie zawsze jest. Od dawna Kofta jada zazwyczaj zupy, koktajle, papki. Tego dnia postanawia, że zje wreszcie coś, na co od dawna ma ochotę. Ludzie opowiadali potem, że była to golonka. Ktoś inny, że to nie była golonka, tylko że Kofta zakrztusił się ziemniakami. Ktoś inny pisał z kolei, że była to skórka chleba. To nie ma przecież żadnego znaczenia.

Dość, że połyka kęs, którym się zakrztusza. Kęs, który okazuje się śmiertelny. Jonasz krztusi się, traci przytomność i osuwa się z krzesła, na którym przed chwilą jeszcze siedział, rozmawiając z Martą Sztokfisz. Dziennikarka pewnie nie wie, co się dzieje. Czy stracił przytomność, ponieważ się upił?

Przestraszona, zabiera swoje rzeczy ze stolika i wychodzi pospiesznie ze SPATiF-u. W klubie panuje ogólna wesołość – ktoś wznosi kolejny toast, ktoś inny opowiada dowcip lub anegdotę, toczą się rozmowy, mnożą się plotki, jest gwarno i tłoczno. "Kiedy w ten fatalny dzień Jonasz spadł z krzesła i stracił przytomność, wszyscy się podobno śmiali, myśleli, że to kolejny żart… Zapomnieli, że siedzą z człowiekiem naprawdę chorym…" – mówi Dorota Jovanka Ćirlić.

Z początku nikt nie zwraca uwagi na Jonasza leżącego pod stołem. Nie on pierwszy i nie ostatni. Zwłaszcza w SPATiF-ie. Ale ktoś (kto?) zauważa, że Kofta staje się siny. Dopiero wtedy podnosi się wrzawa. Ludzie krzyczą, że to zawał, inni szukają na sali lekarza, wzywają pogotowie. Ktoś próbuje Jonasza reanimować – Zofia Czerwińska opowiadała, że to aktor Ryszard Pietruski, Jaga Kofta twierdziła z kolei, że "pijany lekarz masował mu serce z prawej strony. Gdyby wyjęli to, co wpadło do przełyku, może by przeżył".

"Wydaje mi się, że gdyby ktoś rozsądny pobiegł na drugą stronę ulicy, do restauracji Pod Lwami, gdzie często przesiadywali lekarze, i sprowadził któregoś z nich, nie skończyłoby się to tragicznie. Szybka pomoc uratowałaby mu życie" – mówi Krzysztof Paszek.

Karetka pogotowia przyjeżdża dość szybko, ale i tak jest już za późno. Jeden z lekarzy stwierdza zgon, drugi reanimuje Jonasza i przywraca go do życia, ale – jak się potem okaże – Kofta ma uszkodzony pień mózgu. "To jest skandal, że jemu dano umrzeć – mówi w rozmowie ze mną Roman Ziemlański. – Nie mogę tego zrozumieć: dlaczego nikt w SPATiF-ie mu nie pomógł? Przecież tam byli jego koledzy! Jak oni mogli dopuścić do tego, by udusił się na ich oczach? Postawa tych, którzy przy tym byli, była, grzecznie mówiąc, skandaliczna. To nieważne, czy on był wówczas trzeźwy, czy się napił. Dlaczego nikt mu wtedy nie pomógł?".

"Boję się, że nawet gdyby go odratowali, zrobiłby później coś podobnego – mówi Piotr Kofta. – On szukał śmierci, a sam nie potrafił rozwiązać tej sprawy. Opowiadał, że ma przerzuty, chociaż ich nie miał".

JEJ PORTRET

https://www.youtube.com/watch?v=gX2mQ7sSvms