Wszyscy wiedzą, mam nadzieję co to kult cargo, ale warto przypomnieć: powstał on w czwartej ćwierci XIX w na wyspach Pacyfiku i jest charakterystyczny dla plemion w preindustrialnej fazie rozwoju. Jego główna idea sprowadza się do wiary, iż wszelkie dobra i towary nie będące lokalnym wytworem, a z którymi tubylcy już się zapoznali, takie jak perkal, szklane paciorki, czy pralki i telewizory produkowane są dzięki nadnaturalnej, boskiej interwencji. Po prostu któregoś dnia przybędzie do nas, w tajemniczy sposób, ładunek (cargo) i zaspokoi wszelkie nasze potrzeby.
Kult cargo wiąże się również z imitowaniem typowych atrybutów cywilizacyjnych wiążących się z przedmiotami pożądania: oto imituje się, za pomocą kijów, liści palmowych i kawałków drewna lotniska, biura, budynki, nawet przedmioty takie jak maszyny do pisania, komputery i np. radia. Wyznawcy przebierają się również i imitują zaobserwowane „rytuały” cargo: np. życie biurowe czy ćwiczenia musztry.
Czasami kult cargo zyskuje swoją personifikację, w postaci rzeczywistych lub mitycznych osób: na przykład księcia Filipa lub niejakiego Johna Frum (uosobienie typowego „John from USA”, marynarza lub może żołnierza II wojny światowej).
Podobno największym zanotowanym kultem cargo świata cywilizowanego był komunizm (jak zauważył Bryan Caplan, autor m.in. „Mitu racjonalnego wyborcy”). Ośmielę się nie zgodzić. Oto, poczynając mniej więcej od 1997/98 roku obserwujemy nawrót kultu cargo w postaci kultu Unii Europejskiej – nazwijmy go (mój copyright!) eurocargo. Kult ten jest szczególnie widoczny w tzw. nowych krajach unijnych, gdzie, często gęsto już sama „decyzja” o przystąpieniu do Unii, była przejawem kultu eurocargo. Dzisiaj, w chwili niepewności i niezdolności do wyprodukowania przez poszczególne państwa pożądanego dobra (np. stabilności ekonomicznej), kapłani eurocargo zwracają się do nas, swoich wyznawców, słowami na przykład takimi „potrzeba więcej Unii w Unii”, naśladowaniem krajów rozwiniętych poprzez np. oferowanie dużych jak na możliwości danego kraju/obszaru geograficznego sum pieniężnych (muszelek), w celu uzyskania pożądanego efektu (stabilizacja zupełnie innej waluty), co oczywiście zdarzyć się nie może ma bowiem tylko znaczenie symboliczne.
Kult eurocargo, tak samo jak inne kulty cargo zdaje się przejawiać następujące główne charakterystyki:
1. Wyznaje zasadę post hoc ergo propter hoc
2. Przejawia elementy myślenia magicznego charakterystyczne dla nerwicy natręctw
3. Elementy kultu Hauka – odtwarzanie skomplikowanych zachowań i rytuałów wojsk i urzędów kolonialnych - naśladowcze rytuały miały na celu zdobycie energii imitowanych kolonialistów
4. Nie jest do końca pewne czy liderzy kultu są rzeczywiście szczerzy czy też prowadzą tzw „scam” lub „long con” (czyli świadome i skomplikowane długofalowe oszustwo), zwykle występujące w kultach cargo.
Oczywiście, najbardziej nie lubimy członków plemienia wyłamujących się, lub próbujących się wyłamać z grona członków kultu i ich rytualnych zachowań. Kult eurocargo, podobnie jak inne tego rodzaju kulty, stara się ich zatrzymać, bądź perswazją, bądź oszustwem, szantażem lub wręcz siłą. Zachowanie takie nasiliło się wśród kapłanów kultu eurocargo po 2005 r.
Czy, jak, i kiedy otrząśniemy się z idiotycznego złudzenia, przesądu i zabobonu i zamiast imitować, zaczniemy sami wytwarzać rzeczone dobra, tak pożądane? Stabilizować, umacniać i rozwijać zamiast rytualnie potrząsać papierami/miotełkami palmowymi i udawać pisanie rozporządzeń i dyrektyw?
Widzę, że trzeba jaśniej napisać 1. Dyletant to nie to samo co ignorant. Tylko ignorant tego nie wie. 2. Ponieważ podpisuję się imieniem i nazwiskiem, jestem TY tylko dla tych, którzy mnie znają z realu. 3. Pewnie, że banuję, również zdalnie. Nie ze wszystkimi chcę rozmawiać. 4. Stosuję maść na trolle, więc niech notoryczni zadymiarze nie będą zdziwieni, ze drzwi zamknięte.
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Gospodarka
