No i jak tu nie jechać?

   Myrtle Beach, 18 IX 2007

   Powiało chłodem - Atlantyk nieco zrzedł, posmutniał. Kiedy wychodzę na nocny spacer, plaża jest potargana, powietrze chłodne, wiatr zrywa się raz po raz, w różnych kierunkach. I znów - jakby to było Świnoujście. Jesienne Pomorze, nieco przygnębione, nieco groźne - powszednie, jakim je widzą Pomorzanie. Tak wygląda ostatnia wizyta na brzegu - chyba zawsze. Woda wydaje się mroźna, fale są regularne, monotonne; szum, wilgotny piasek pod podeszwami, łopot kurtki; powietrze intensywne jak w porcie, Orion zawieszony tak nisko, jakby stał na linii horyzontu... taka melancholijna panorama. Aż trudno uwierzyć, że to ta sama przestrzeń, która iskrzyła różnymi emocjami przez tyle miesięcy: że to te same ulice, te same okna - i to samo morze. Jak powstaje atmosfera „ostatniego dnia lata"? Czy to mózg-magik funduje jakąś biochemię, czy to czyste uczucia, czy to szerzej zakrojona mistyfikacja...? Hotelarski spisek, zapładnianie sentymentów metodą in vitro.
   No, i ta mgła: niby każdego ranka, ale w dniu wyjazdu - przede wszystkim.
   „I nagle ta chwila w pobycie
   do was przychodzi o świcie.
   I znowu przed dom wychodzicie,
   i wzrok gubicie - we mgle."

A teraz - Nowy Jork.