Kadra potrzebuje odmłodzenia

Czesław Michniewicz oglądając wtorkowy mecz Polaków musiał mieć niezły ubaw. Krytykowano go za styl drużyny, chociaż ta pod jego wodzą zrobiła swoje i wyszła z grupy na Mundialu. Michniewicz znał styl naszych piłkarzy i wiedział jak ich ustawić, żeby dało to wymierny efekt. Santos jak widać nie wie czego potrzebują polscy zawodnicy, gdyż nie zna specyfiki tej ekipy. Potrzebuje czasu, a my go już praktycznie nie mamy. Zwłaszcza po porażce z Mołdawią sytuacja naszej reprezentacji stała się naprawdę trudna, a licząc na awans na Euro musimy nie tylko wygrywać swoje mecze, ale też liczyć na potknięcia rywali.

Zwolnienie Michniewicza to największy błąd Cezarego Kuleszy, który dał się podpuścić mediom, którym nie podobała się gra drużyny. Teraz niestety to już musztarda po obiedzie. Trzeba zrobić kadrową ewolucję i pożegnać kilku wypalonych w kadrze graczy. Przede wszystkim odstawić by trzeba było Roberta Lewandowskiego, który w biało-czerwonych barwach od lat nie wnosi kompletnie nic i właściwie jest tam ciałem obcym jak to powiedział Cezary Kucharski. Jak widać nie tylko on ma takie zdanie, bo sporo dziennikarzy i kibiców po wtorkowej kompromitacji uważa teraz podobnie.

Z kadry należałoby też odstawić Piotra Zielińskiego i Wojciecha Szczęsnego. Oboje w kadrze i klubie to dwa różni zawodnicy i widać, że grę w reprezentacji traktują jako przykry obowiązek. Trzeba postawić na młodych wschodzących graczy jak Kamil Grabara, który miał świetny sezon w lidze duńskiej i europejskich pucharach. Na miejsce Zielińskiego najlepszy by był Ben Lederman, który również powinien niedługo wypłynąć na znacznie większe wody niż nasza Ekstraklasa. Trzeba odważnie postawić na tych graczy, bo nazwiska nie grają, a niektórzy gracze w reprezentacji po prostu już się wypalili i z nich nic już nie będzie.

W ataku za Lewandowskiego najlepiej byłoby postawić na duet Milik-Świderski lub Milik-Piątek, co dałoby więcej możliwości w ataku dla selekcjonera i nie bylibyśmy wówczas uzależnieni od jednego zawodnika i łatwi do rozczytania przez rywali. Kto powiedział, że Polska musi grać jednym napastnikiem? Chociaż z Mołdawią graliśmy dwoma i za bardzo nie przyniosło to też efektu poza pierwszą połową. Recepty dobrej jak widać nie ma, więc trzeba kombinować z ustawieniami i szukać optymalnych rozwiązań. Na szczęście do następnego meczu reprezentacji zostało nieco ponad dwa miesiące.

Mam tylko nadzieję, że porażka z Mołdawią nie oznacza początku kompromitacji polskiego futbolu w Europie. Przecież już niedługo startują rozgrywki eliminacji europejskich pucharów, a Raków czeka na przykład starcie w III rundzie, jeśli przejdzie drugą ze znanym nam Qarabachem Agdam. Limit kompromitacji został chyba wyczerpany.