Układ rozrodczy Krokuty cętkowanej (hieny cętkowanej)

Zadziwiające rozwiązanie anatomiczne w przyrodzie – Układ rozrodczy Krokuty cętkowanej (hieny cętkowanej). I trochę o łechtaczkach u różnych gatunków kręgowców i o „filogenezie”

U większości ssaków, w tym u innych gatunków hien, u samic cewka moczowa biegnie równolegle do pochwy. Wychodzi z pęcherza moczowego, a kończy się ujściem zewnętrznym w przedsionku pochwy, gdzie jej ujście spotyka się z ujściem kanału rodnego tworząc wspólnie zatokę moczowo – płciową. U hien cętkowanych odpowiednio zmodyfikowana łechtaczka pełni funkcję kanału rodnego i cewki moczowej zarazem – natomiast ujście pęcherza wchodzi bezposrednio do wnętrza łechtaczki, tworząc skrzyżowanie dróg rodnych z moczowymi.

W łechtaczce hien cętkowanych przebiega kanał rodny i cewka moczowa. A więc kanał rodny u samicy hieny cętkowanej pełni podwójną funkcję. Łechtaczka tej hieny posiada też inne przystosowania umożliwiające jej sprawny poród. Jest odpowiednio rozciągliwa, jak każdy kanał rodny. Posiada też odpowiednie gruczoły wytwarzające śluz, umożliwiające odpowiednie ‚smarowanie’ wnętrza łechtaczki w okresie rui i przed porodem – co oczywiście umożliwia w ogóle kopulację i poród.

Łechtaczka hieny cętkowanej ma wiele wspólnego z anatomią penisa. Np. posiada podobny rozkład ciał jamistych, które umożliwiają łechtaczce hieny cętkowanej erekcję, z tego powodu ten dziwaczny narząd zwany jest pseudo-penisem. Erekcja ta jednak nie służy kopulacji, lecz zaznaczaniu dominacji, ponieważ większe od samców samice rządzą w stadzie – a konkretnie samica Alfa. Samice hien cetkowanych posiadają też imitację moszny, co w połączeniu z łechtaczką do złudzenia przypominającą penisa, czyni je bardzo trudne do odróżnienia od samców. Badacze – zoolodzy twierdzą że jest to możliwe dopiero po dotknięciu tej imitacji moszny i stwierdzeniu, że nie zawiera męskich gonad (jąder). Kopulacja u hien cętkowanych nie jest prostym zadaniem. Wprawdzie samica skurcza pseudopenisa i umożliwia samcowi wprowadzenie prawdziwego do wnętrza łechtaczki, ale otwór kopulacyjny jest położony na tyle nisko, że samiec musi przyjąć odpowiednią pozycję.

Zanim kopulacja skończy się zapłodnieniem samiec trenuje nawet kilka miesięcy!

Z uwagi na tak dziwną anatomię hien cętkowanych oraz na zakręt kanału rodnego, około 15% samic umiera podczas pierwszego porodu, lub jeżeli matki przeżywają, to umiera około 60% noworodków. Samice rodzą zazwyczaj jedno szczenię, rzadziej dwa które rodzą się z otwartymi oczami i walczą już po narodzinach. Oczywiście te zgony podczas porodów u hien nie dowodzą wadliwego projektu. Jak i w przypadku patologii ciąży u ludzi – u których poród również nie jest łatwy – mają na to wpływ różne czynniki zewnętrzne.

Łechtaczka hieny cętkowanej nie jest ewolucyjnym homologiem do penisa. Żaden rozsądny darwinista nie twierdzi, że samice tych hien wyewoluowały z samców. Jest to narząd analogiczny w tym sensie, że rozwój samców i samic (w tym chłopców i dziewczynek) u ssaków przebiega w ten sposób, że na pewnym etapie narządy rozrodcze w stadium embrionalnym są bardzo podobne.

Dopiero później zaczynają się modyfikacje w stronę narządów rozrodczych męskich i żeńskich. Męski penis i kobieca łechtaczka rozwijają się z tych samych prekursorów, pełnią poźniej podobne funkcje seksualne. Łechtaczka powstaje z wyrostka płciowego. Odpowiednikiem ciała gąbczastego prącia są opuszki przedsionka (bulbi vestibuli). Rozwój żeńskich narządów płciowych.

Ilustracja pokazująca rozwój embrionalny męskich i żeńskich narządów płciowych u człowieka pochodzi z książki „Embriologia Medyczna – Podręcznik Ilustrowany”, Hieronim Bartel, Wydawnictwo Lekarskie PZWL.

Układ rozrodczy kobiety. Macica połączona z kanałem rodnym, który kończy się otworem na zewnątrz ciała kobiety. Kanał rodny nie przebiega przez wnętrze łechtaczki jak u hien cętkowanych. Łechtaczka u kobiety jest całkowicie oddzielnym organem.

Ewolucja?

Biolodzy ewolucyjni nie mają zbyt dużo do powiedzenia na temat możliwych dróg stopniowego powstawania narządu rozrodczego u samic hien cętkowanych. Nie potrafią stworzyć szczegółowego modelu teoretycznego ewolucji takiej transformacji, w którym opisanoby każdy z jej etapów, który mógłby spełniać użyteczną funkcję i dawać przodkom przewagę selekcyjną. Jak już napisałem inne gatunki hien mają układ rozrodczy właściwy większości ssaków, w tym człowiekowi. Więc ewolucja tego, jaki posiada hiena cętkowana hipotetycznie musiałaby się zacząć u wspólnego przodka wszystkich gatunków hien, który miał standardowy układ moczowo-płciowy.

Łatwo sobie wyobrazić, że modyfikacje musiałyby zachodzić na etapie embrionalnym, gdzie zaczyna się różnicowanie na męskie i żeńskie narządy rozrodcze. Stosunkowo prosto wyobrazić sobie zmianę podobną do tej, jaką mają niektórzy współcześni interseksualiści. W wyniku mutacji powodujących zaburzenia hormonalne samice hien zaczynają się rodzić z przerośniętą łechtaczką, przypominająca rozmiarami i budową penisa.

I w tym miejscu urywa się wyobraźnia darwinistów. Nie potrafią oni krok po kroku opisać, jak cewka moczowa stopniowo weszła do wnętrza tej przerośniętej łechtaczki i ponadto w jaki sposób zaczęła ona pełnić rolę kanału rodnego. Nie potrafią wskazać jakie geny uległy modyfikacjom, żeby było to możliwe i czy w ogóle było możliwe na poziomie molekularnym. Nie potrafią też wskazać konkretnych korzyści ewolucyjnych, które by za pośrednictwem odpowiedniego ciśnienia selekcyjnego wymusiły taką ewolucję. Warto tutaj zwrócić uwagę że ze względu na swoją anatomię poród hien cętkowanych jest trudny i niebezpieczny, więc jaki musiałby być gdyby podczas jego ewolucji przez setki tysięcy lat zachodziły te wszystkie (niezidentyfikowane) fikołki anatomiczne? Neodarwiniści mają nieprzebyte problemy nie tylko z opisami ewolucji zintegrowanych systemów biochemicznych, ale też różnych właściwości biologicznych na wyższych poziomach fenotypów, jak układ rozrodczy hien cętkowanych czy ucha ssaków.

Łechtaczki w świecie kręgowców – ssaków, ptaków i gadów

Łechtaczka występuje u wszystkich gatunków ssaków. Ten narząd jest szczególnie rozwinięty u małp, małpiatek, w tym lemurów i podobnie jak małpie-męskie narządy rozrodcze posiadają kość w swoim wnętrzu. Łechtaczka występuje również u gadów: u żółwi, krokodylów. U ptaków: strusi i wszystkich których samce posiadają penisy. Ujście kanału rodnego u niektórych gatunków niedźwiedzi łączy się z łechtaczką, która kończy się otworem rodnym. Te gatunki to niedźwiedzie grizzly, niedźwiedzie brunatne , amerykańskie czarne niedźwiedzie i niedźwiedzie polarne. Chociaż te niedźwiedzie zostały opisane jako mające kanał rodny, który biegnie przez łechtaczkę zamiast znajdować osobne ujście, to jednak naukowcy twierdzą, że jedynie samice hien cętkowanych są pozbawione zewnętrzenego ujścia dla kanału rodnego. Istnieje również kilka gatunków kretów, których łechtaczka przypomina penisa.

U gatunku małp, zwanych małpami-pająkami (rodzaj Ateles, np. Muriki pajęczy) łechtaczka jest szczególnie rozwinięta a w jej wnętrzu przebiega cewka moczowa. Łechtaczka tych małp jak i tych u hien cętkowanych jest erekcyjna i do tego stopnia przypomina samczego penisa, że naukowcy aby określić płeć tego gatunku szukają moszny.

U samic gatunku szympansów zwanego bonoobo łechtaczka jest trzy razy większa niż u kobiety. Z punktu widzenia darwinizmu jest bardzo dziwne, że różne gatunki małp posiadają tak znaczne różnice w budowie łechtarczek. Skoro wszystkie naczelne miałyby rzeczywiście wspólnego ewolucyjnego przodka, to skąd i w jakim celu wzięły się te wszystkie różnice anatomiczne?

https://paoloviscardi.com/2011/04/