Polski transport- różnice kulturowe?

Życie na pograniczu kultur to także obserwacja różnic, czasami bardzo dogłębnych i trochę przygnębiających. Choćby w dziedzinie kształtu miast. Polskie miasta są dość inne- bardzo przystosowane do podróżowania samochodem osobowym. W Europie chyba już tylko w Polsce można parkować samochodem na chodnikach dla pieszych. Wg polskiego prawa pieszym przysługuje 150 cm przestrzeni między ścianami domów a zderzakami samochodów.

Na warszawskiej Bednarskiej czy Emilii Plater, gdzie często przechodzę, czasem trzeba przemykać 40-centymetrowym przesmykiem, bo kierowcy nie zawsze przestrzegają owych przepisów. W ogóle pieszych zepchnięto do roli przeciskających się przez morze chodniko-parkingów, którym kierowcy robią łaskę na przejściach dla pieszych. W Niemczech piesi mają pierwszeństwo gdy tylko podchodzą do pasów, ale tych pasów- zebr jest bez porównania mniej. Najczęstsze są zwykłe przejścia bez zebry.

Od lat piszę, że gdy się przejeżdża z Czech czy Niemiec do Polski, pierwsza różnica polega na tym, że chodniki w centrach nawet małych miast są parkingami dla samochodów, druga, że zlikwidowano niemal wszystkie linie kolejowe poza najgłówniejszymi magistralami. W Czechach zamknięto tylko kilka linii w skali kraju, a między nawet małymi wioskami przy spalinowych liniach możemy natknąć się na ofertę kilkunastu połączeń w jednym kierunku na dobę. Różnice są tak wielkie, że na ich opisywaniu można spędzić resztę życia.