Teoria akceleracji II (3) - pole akceleracji a fizyka

METODOLOGIA ODKRYĆ W NAUKACH
PRZYRONICZYCH I ŚCISŁYCH
WIZJA ASTRONOMII PLASTYCZNEJ

3.1. POLE HIGGSA - POLE GRAWITACYJNE A PRZESTRZEŃ

Pole Higgsa nadaje cząstkom masę. Podobnie pole reintegracji i akceleracji nadaje rzeczywistości poznawczej wartość i wiąże się z nią. Można zatem zapytać, dlaczego tu właśnie chodzi o pole Higgsa a nie pole grawitacyjne z jego kwantem masy - grawitonem (tak jak kwantem twórczości jest wartość i pomysł twórczy)?

          Tutaj pole grawitacyjne jest zwykłym, niemal czczym materializmem, podczas gdy pole Higgsa jest specyficznym innym, wyższym, ogólniejszym wymiarem, regułą (swoistą "łaską i duchowością").

          Wiadomo, że czasem jedynie z pozycji wyższego wymiaru można rozwiązać antynomie i węzły gordyjskie oraz kwadratury koła niższego wymiaru (por. E. Abbott, "Flatlandia, czyli Kraina Płaszczaków: powieść o wielu wymiarach"). Podobnie jest z teorią względności i teorią grawitacji Newtona, tak jak z teorią akceleracji w stosunku do klasycznej psychologii i sensem zdania w relacji do tworzących je liter. W starożytności na przykład niektóre problemy klimatu nierozwiązywalne z pozycji płaskiej Ziemi zostały prawidłowo rozwiązane dopiero później z pozycji trzeciego, kosmicznego wymiaru. Podobnie jest z operującą dodatkowymi wymiarami teorią megawszechświata (oczywiście "łaska i duchowość" mogą być pojęciami związanymi np. z reintegracją - rzecz jasna w mikroświecie takiej metafizyki nie ma).

3.2. WYMIARY POLA HIGGSA

Pole reintegracji można porównać do przestrzeni trójwymiarowej (i wypłynięcia na powierzchnię), pole akceleracji zaś - do hiperprzestrzeni (i dostania się na brzeg). Czy w takim razie pole Higgsa ma związek z przestrzenią i jej wymiarami - czy istnieje "dalszy ciąg" pola Higgsa (jako np. przestrzeń 10-wymiarowa opisywana przez teorię superstrun i M-teorię)?

          Widać wiec, że nieco daleka analogia pola akceleracji i pola Higgsa jest w miarę płodna i otwiera pole do rozważań. Można więc ją snuć dalej - powyższe przykłady jedynie ilustrują możliwości heurystyczne samej teorii akceleracji, w tym dla fizyki i kosmologii.

3.3. POLE HIGGSA I PROBLEM MASA - WARTOŚĆ W FIZYCE

Pole Higgsa jest polem bozonowym, wypełniającym próżnię ładunkiem słabym, będącym źródłem masy cząstek.

          Bozony w relatywistyce i teorii kwantowej to cząstki - nośniki energii, o tym samym stanie kwantowym (takie jak np.  fotony znajdujące się w strumieniu lasera). Fermiony zaś to cząstki materii (np. takie jak elektrony , miony, kwarki itp.), przebywające w różnych stanach, parametrach kwantowych.

          Pole Higgsa (skalarne - nie wektorowe) podobne jest do pola magnetycznego. Tu maksimum pola łączy się z minimum energii środowiska-materiału. Podobnie dla wartości pola Higgsa równego natężeniu 175 GeV (wartość obliczona z teorii oddziaływań słabych Fermiego oraz z obserwacji mionu) próżnia przyjmuje minimalną wartość energii.

          Pole Higgsa łączy się ze zjawiskiem masy, towarzyszącej przemianom cząstek pola słabego z lewoskrętnych na prawoskrętne i odwrotnie, zgodnie z tzw. symetrią cechowania, czyli prawem zachowania ładunku słabego. Na przykład miony, cząstki prawoskrętne, nie mające ładunku słabego, przechodzą w lewoskrętne, niosące ładunek słaby, absorbując przy tym ładunek Higgsa z próżni, lewoskrętne zaś, odwrotnie, emitując bozon Higgsa. Pole Higgsa więc tworzy masę cząstki dzięki sprzęganiu cząstek z bozonami Higgsa.

          Podobnie jest z innymi cząstkami. Otrzymana masa określona jest wzorem m = gv (v=175 GeV, m - masa cząstki, g - stała sprzężenia do bozonu Higgsa). Dla mionu stała sprzężenia = 0,1 / 175 = 0,00057, dla elektronu = 0,0000028, dla kwarka wysokiego = 0,98. W teorii Modelu Standardowego i pola Higgsa stworzone zostały w miarę dokładne teorie mas ciężkich cząstek (np. bozonów W⁺,W^- i Z⁰). Jednak ogólne prawa obejmujące teorię powyższej stałej sprzężenia do bozonu Higgsa pozostają nieopracowane.

          Ciekawe byłoby tutaj zastosowanie teorii, modelu akceleracji do rozwiązania tego problemu. Jest to jednak zupełnie odrębny temat.

          Szczegółowo prawa charakteryzujące funkcjonowanie mas (a więc wartości?) związanych z polem Higgsa przedstawia książka L. Ledermana i C. Hilla, "Dalej niż boska cząstka".

          Przedstawiona wyżej koncepcja dotyczy bozonu Higgsa - np. fermionów i bozonów. Nie wyjaśnia natomiast masy samego bozonu Higgsa, równej ok. 126 GeV, oraz tzw. masy silnej, związanej np. z nukleonami. "Masa silna wywodzi się ze skali masy stanowiącej integralny element chromodynamiki kwantowej, a nie z bozonu Higgsa" (L. Lederman, C. Hill, s. 317). I ten problem można dalej rozwinąć.

          I tak na przykład: Czy kiedy występuje emisja bądź absorpcja, pobieranie ze środowiska ładunku, bozonu Higgsa - towarzyszy temu zjawisko masy. Podobnie - czy czytamy, czy piszemy np. tekst, słuchamy czy mówimy, może temu towarzyszyć ferment, dynamika, "życie w sobie". Czy pytanie o pochodzenie masy bozonu Higgsa jest pytaniem o genezę takiej informacji? To wydaje się zbyt banalne - musi zaistnieć objaw życia, to, że to o TO chodzi.

3.4. (BRAKUJĄCA) ISTOTA MECHANIZMU HIGGSA (W FIZYCE)

Klucz (np. do zamka w mieszkaniu), brakująca figura (w puzzlach), ogniwo (tworzące łańcuch), model (zapewniający obraz), objaw twórczy (zapewniający wartość tekstu), odkrycie egzożycia (a przez to setiożycia), mechanizm Higgsa (oparty na złamaniu parzystości-symetrii - będący wstępem do teorii grawitacji kwantowej?) - wszędzie tu chodzi o funkcję elementu na tle całości - problem więc jest następujący - co jest tu odpowiednikiem np. mechanizmu, masy samego bozonu Higgsa?

          W każdym razie nabywanie masy przez miony, elektrony, kwarki, niektóre bozony itp. jest skutkiem, opiera się na tzw. spontanicznym złamaniu symetrii, które może być swoistym hasłem i "logowaniem" natury do systemu w języku, kodzie "zrozumiałym", odpowiednim dla fizyki kwantowej. Jest to zarazem proces termodynamiczny.

3.5. MECHANIZM STAŁEJ SPRZĘŻENIA DO BOZONU HIGGSA - WYPROWADZENIE OGÓLNEGO WZORU

W książce "Dalej niż boska cząstka" zawarty został pewien postulat: "Skonstruowanie bardziej kompletnej teorii, która będzie wyjaśniała pochodzenie stałych sprzężenia do bozonu Higgsa i przewidywała ich wartości matematyczne, zostawiamy przyszłym, młodszym pokoleniom" (L. Lederman, C. Hill, s. 186).  Niżej przedstawiona została próba rozwikłania tej kwestii , w oparciu o teorię akceleracji.

         Tak jak istnieją różne figury twórcze (prosty tekst - 0,025 punktu, obraz - 0,3 punktu, publikacja artykułu - 3-18 punktów itd.), tak tworzone są różne cząstki o różnych masach. Nierozwiązanym problemem mechanizmu Higgsa jest ogólny wzór stałej sprzężenia pola Higgsa do konkretnej cząstki. Chodzi tu między innymi o kalibrację tego zjawiska.

          Szczegółowy opis mechanizmu tej kalibracji dla wartości w akceleracji przedstawiony jest w notce 8. Tu jedynie można podać zależność: 1 odkrycie (1 o - tu jako przynoszące przykładowo Nagrodę Nobla; wartość jest tu odpowiednikiem wielkości, wartości pola Higgsa v = 175 GeV) odpowiada 23000 punktów (a więc 1 punkt to 1/23000 = 4,348 x 10^-5 odkrycia).

          W fizyce, idąc już dalej, funkcjonować będą wzory-odpowiedniki, takie jak przy teorii akceleracji (a więc wyprowadzone wcześniej  w = at i w = katⁿ). Tyle że tu, już w mechanizmie Higgsa, wprowadzony może być czynnik czasu t. Zatem formalne równania byłyby tu następujące:

    m = gv    m = a_h t, ogólnie m = k_h a_h tⁿ_h, więc: g = k_h a_h tⁿ_h /v, gdzie

m –masa cząstki

g – stała sprzężenia do bozonu Higgsa

a_h – współczynnik masowy pola Higgsa

v – wartość pola Higgsa (175 GeV)

t – czas fizyczno-kosmologiczny

k_h – ogólna stała temporalna mechanizmu Higgsa

n_h – paradygmat masowy pola Higgsa

          Być może, w fizyce, przy mechanizmie Higgsa, podobnie jak przy akceleracji, gdzie stała k ≈ 1, stała k_h również ≈ 1.

3.6. (ZŁOŻONA) KONSTRUKCJA MECHANIZMU HIGGSA

Ktoś mógłby zauważyć, że pole Higgsa jest jednorazowym, „progowo-cząstkowym” nadawaniem (złożonej?) masy np. mionom, czy elektronom, podczas gdy reguła reintegracji-akceleracji przedstawia rzeczywistość nie tylko po przekroczeniu „progu”, ale hierarchiczną, piętrową i wykładniczą. Tymczasem pierwszy algorytm związany jest z drugim – to właśnie dzięki mechanizmowi Higgsa tworzy się złożona konstrukcja cząstek, gwiazd, galaktyk i planet.

          Czy przedstawione tutaj, w przedostatnim akapicie rozumowanie, zamiast rozstrzygnąć temat, mnoży absurdy? Czy byłoby to stworzenie dziwacznego tworu w rodzaju np. Wszechświata de Sittera?

          Jednak istnieją tu żelazne rygory teorii, której fizyczny sens jest kwestią wtórną. Powyższy akapit pozwala wierzyć, że teoria ma sens.

          I tak na przykład, idąc dalej za zarysowanym wcześniej modelem, kluczowy element wyprowadzonego wzoru, paradygmat masowy pola Higgsa, określony zostałby wzorem:

                       n_h = log_t   m / k_ha_h = log_t   gv / k_h a_h

Powyższy rysunek autora przedstawia jedno z wyzwań, idei i celów świata – eksplorację kosmosu. Tu widać powierzchnię i przyszłą obecność człowieka na obiekcie transneptunowym.

Obiekt transneptunowy – (nie)prawdopodobna sytuacja

          Materiały źródłowe:

J. Bagott, „Higgs. Odkrycie boskiej cząstki”, Prószyński i S-ka, Warszawa 2014.
L. Lederman, C. Hill, „Dalej niż boska cząstka”, Prószyński i S-ka, Warszawa 2015.
I. Sample, „Peter Higgs. Poszukiwania boskiej cząstki”, Prószyński i S-ka, Warszawa 2012.

Tagi: akceleracja, pole higgsa, bozon higgsa