Dziewczyna przed lustrem

Boleslaw Lesmian: "Dziewczyna przed lustrem"

 

Zwierciadlo moje, bezdenny strumieniu,

Tajemnych zwierzen odwzorny krysztale!

Po jakim zwirze, po jakim kamieniu

Z otchlani w otchlan wloczyles swe fale,

Nimes wytropil sny moje i dotarl

Do mej sypialni, zbielalej od znoju,

By znieruchomiec na scian mych postoju -

Srebrny - w szkarlatnym rozdwojeniu kotar!

Z jakich ty dolin nieznanych i lasow

Wybiegles, szumiac i dzwoniac po darni,

By zanieszumiec w poblizu atlasow

Mojego loza i mojej meczarni!

Czeka mnie zawsze w twych glebiach udusznych

Schadzka ze soba! I nikt nie wysledzi

Pieszczot, ktorymi, jak lgnistym snem, bredzi

Cial dwoje, sobie nawzajem poslusznych...

Z nich jedno, chlonac upojen mgle biala,

Wlasnym spojrzeniem swa nagosc bezwstydzi,

A drugie - w lustrze - udaje, ze widzi,

I tak omdlewa, jak gdyby widzialo...

Strumieniu, piersi chlodzacy mi obie!

Cialo omyte fal twoich wezbraniem

Zbywa sie nagle niewiedzy o sobie

I siebie pierwszym ogarnia kochaniem!

Bo ktoz mnie kochac potrafi zgadliwiej,

Nizli - ja sama? Ktoz basn o pieszczocie

Spelni?... Kto dlonia, zagrzebana w zlocie

Mych wlosow, w taki lwi sen rozegrzywi

Te przedze nikla? Kto rowny mi w szale

Usta pokrwawi o sen moj, nim pierzchnie?

Niczyja - bede!... Wzburz gladka powierzchnie,

Strumieniu chlonny! Rozwichrzyj swe fale!

Wystap z ciasnoty hebanowych brzegow!

I zatop nagle te moja swietlice

I loze, zmora szarpane noclegow -

A mnie - zazdrosna o glab topielice -

Zmnien w zwierciadlana rusalke, bym cialo,

Samo sie w sobie co chwila widzace,

Bawila plasem, az w pyl sie roztrace

O smierc, jak perla o perle zuchwala!