Komentarze do notki: Jak (nie) rozpętałem 3 wojny światowej

Przykro patrzeć, jak brzydko sie niektórzy starzeją, tym bardziej przykro, gdy w krótkich przerwach pomiędzy wymienianiem coraz to nowych dolegliwości dziarsko pokrzykują "My młodzi!".
Obrzydliwe to dość i przy tym jakieś takie żałosne.
Kończyłem niezłe warszawskie liceum.
W szkole nie gadało się o polityce - tę (za czasów Gierka) miało się gdzieś, tak jak i całą komunę, którą uważało się za rządy chamów. Nie była to optyka całej mojej byłej klasy, ale właściwa była mnie i kilku moim bliższym kolegom.
Czas i los nas rozdzielił, rozdzielił nas też strach przed Antonim Macierewiczem, który już lat temu 25 chciał niektórym moim szkolnym kolegom odebrać wolność. Bali się go, naprawdę.
Spotykam na ulicy czy sklepie dawną koleżankę z klasy, która dziś wygląda prawie jak moja matka, a w szkole nigdy nie zaistniała jako posiadaczka własnego zdania i słyszę, że ona wraz z kilkoma moimi byłymi kolegami/koleżankami spotyka się na manifestacjach - "a Ty?"
"A ja? Przepraszam, ale się spieszę."
Spotykam po kilku latach niewidzenia dawną znajomą z lat niemal dzieciństwa, która nagle zaczęła PiS i Kaczyńskiego nienawidzieć, bo po primo - zepsuł jej się kiedyś samochód i musiała z "głosującą na PiS hołotą"  jechać metrem, a poza tym po secundo łotr Wildstein umieścił nazwisko jej matki na swej liście, a ona przeciez była tylko psychologiem i uczennicą profesora Hołysta.
Przy okazji pułkownikiem SB.
Ta też protestuje, bo wolności juz nie ma.
Odwiedziła mnie kiedyś dekadę starsza kuzynka, której dziś dla mnie już nie ma i tak się podczas rozmowy o wychowaniu dzieci/wnucząt (a jest ci ona fachowcem od wszystkiego) rozgorączkowała, że na mojej małżonki i moje zdanie w kontekscie tegoż wychowania przeciwne, wstała od stołu, wykrzyknęła "To Kaczyński podzielił społeczeństwo!" i tyle jej było.
Ta też ponoć protestuje.
Wyjątki potwierdzaja regułę, to fakt - niemniej rację miał Pan Lombroso, po ludziach (ich zachowaniu, słownictwie, gestykulacji, sposobie poruszania się, ubiorze) widać.
To żadna stygmatyzacja. To żaden glajszacht. To tylko znajomość gatunku, którey często na wyrost nazywamy człowiekiem.

He... he... he...
Miałem podobnie... 
W ogródku kawiarnianym na Nowym Świecie. Biesiadowałem sobie z kardiologiem z Paryża. Obok w kapelutkach czerwonych, znaczkami upstrzonych zasiadły trzy gracje. I snuły opowieści, - Akcja pod Trybunałem, Kocioł na Wilczej, Blokada Krakowskiego...
Kolega, lewicowych poglądów, chłoną wieści i miał pretensje, za mój ironicznym, acz pełen wyrozumiałości,uśmiech...
Do czasu, kiedy tuż obok przystanęła jakaś otyła Jejmość...  Czerwona na twarzy, sapiąc niemiłosiernie, usiłowała złapać oddech, gdy tymczasem jej pochód błękitnych flag się oddalał...
Kolega- kardiolog podał nieszczęśnicy szklaneczkę wody - poradził życzliwie " musi sie Pani oszczędzać".
Na te słowa kobiecina odzyskała cały wigor i ryknęła; jeszcze jeden faszysta! 
Kumpla zatkało, kiedy ochłonął pojął w czym rzecz - Co za porąbane babsztyle... 

Trzeba było wziąć capuccino w usta, a następnie sprawić KODziarom zimny prysznic, by ochłonęły.

Pozwolę sobie wspomnieć że ów koncert Madonny na Stadionie b.X lecia, pani Mucha, PO, zorganizowała dokładnie 15 sierpnia akurat wtedy gdy ówczesna opozycja zapowiedziała masowe obchody uliczne rocznicy Cudu nad Wisłą.Nie pójście wtedy na Madonne było na rozlepianych na murach kartkach ogłoszone olewaniem  Platformy. Udało się.