Zakończona 30 czerwca br. hiszpańska prezydencja w Radzie Unii Europejskiej była, z co najmniej kilku powodów, jedną z najważniejszych w minionej dekadzie.
Po pierwsze, Hiszpania musiała zmierzyć się z trudnym zadaniem "przetestowania" wielu zmian wprowadzonych przez traktat z Lizbony. Nowości te udało się wdrożyć całkiem sprawnie, mimo iż prawie do rozpoczęcia prezydencji 1 stycznia br. rząd w Madrycie nie wiedział, w oparciu o który traktat będzie kształtował unijną agendę. Przypomnę, że traktat wszedł w życie dopiero w 1 grudnia 2009 r.
Po drugie, Hiszpania musiała stawić czoła największemu kryzysowi finansowemu w historii wspólnej waluty euro. Wszystkim, którzy sceptycznie oceniają niedawno zakończoną prezydencję, chciałabym uzmysłowić, iż rząd Hiszpanii jako jeden z pierwszych właściwie oszacował skalę kryzysu, domagając się wprowadzenia natychmiastowych środków zaradczych, między innymi sankcji za przekraczanie limitu dopuszczalnego deficytu budżetowego. Na początku tego roku - gdy kryzys w Grecji jeszcze się nie ujawnił w pełniej krasie - wywoływało to oburzenie wielu krajów członkowskich...
Po trzecie, prezydencję hiszpańską należy docenić za ogromny wkład pracy dotyczący negocjacji SWIFT oraz kształtu Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych. Dzięki z pozoru mało efektownej, ale skutecznej mrówczej pracy Madrytu porozumienie w obu obszarach jest teraz na wyciągnięcie ręki.
Bilans prezydencji hiszpańskiej w Radzie Unii Europejskiej z całą pewnością można uznać za pozytywny. Miejmy nadzieję, że właśnie rozpoczęta prezydencja Belgii podtrzyma dotychczasowe tempo pracy, podąży drogą wytyczoną przez Hiszpanów i, mimo bardzo skomplikowanej sytuacji wewnętrznej (o czym pisałam w ub. tygodniu), poradzi sobie z Europą w kryzysie.
Z pozdrowieniami z Parlamentu Europejskiego w Strasburgu,
Lidia Geringer de Oedenberg
Inne tematy w dziale Polityka
