Z prawdziwą radością przeczytałem przed chwilą w „Gazecie Polskiej Codziennie” informację o wreszcie skutecznym nadaniu imienia Lecha Kaczyńskiego gliwickiemu rondu przy zbiegu ulic Warszawskiej, Toszeckiej i Bohaterów Getta Warszawskiego. Choć to niezwykle rzadki przypadek, by powtórnie głosować raz już odrzuconą uchwałę, to jednak w tej sprawie trzeba się z tego cieszyć i pogratulować projektodawcom, i w ogóle Radzie Miejskiej, że do tej inicjatywy z sukcesem wrócili.
Nie wiem, jakich użyto argumentów, uzasadniających ponowne włączenie na kolejnej Sesji RM do porządku obrad uchwały o uczczeniu pamięci Wielkiego Prezydenta – nie wiem, bo nie wysłuchałem jeszcze nagrania z przebiegu obrad – ale jestem przekonany, że nie uchybiono właściwym procedurom. Natomiast wiem z lektury w „GPC”, że uzasadnienie tym razem zostało przez inicjatorów, czyli Gliwicki Klub GP, przygotowane dobrze, odpowiednio do zasług śp. Prezydenta.
Czy odbyła się dyskusja i czy gliwicki PiS zabrał w niej głos w sposób niepozostawiający wątpliwości, jak wybitnym mężem stanu był Lech Kaczyński? - tego nie wiem. Mam nadzieję, że tak.
Miesiąc temu w notce „Gliwice nie dla śp. Lecha Kaczyńskiego” pisałem: „Czy tego typu obiekt, jak podrzędny i niezbyt efektowny węzeł komunikacyjny, jest odpowiednim miejscem, by nosić imię Lecha Kaczyńskiego, to sprawa mocno dyskusyjna – ale nie chcę być małostkowy, rozumiem, że od czegoś trzeba zacząć.”
I dalej nie jestem małostkowy i ogromnie się z tego pierwszego kroku cieszę. Podkreślam jednak: pierwszego kroku; ponieważ mam nadzieję, że czas, o którym wspominałem w zakończeniu tamtego artykułu, nadejdzie szybciej, niż się niektórzy spodziewają.
„ Przyjdzie czas, że bardziej znaczące miejsca w naszym mieście, instytucje, fundacje i szkoły będą zabiegać o imię Lecha Kaczyńskiego. Przyjdzie czas i na pomnik. Ale wcześniej Rada Miejska musi mieć odwagę uporządkować i przywrócić do przyzwoitości nazwy wielu naszych ulic. By Prezydent Lech Kaczyński nie poczuł się źle w towarzystwie Marksa czy Róży Luksemburg.”
Pochodzę z wielodzietnej rodziny z ośmiorgiem dzieci, znam wartość takiej rodziny i wiem, ile jej zawdzięczam. Od 18 roku życia byłem inwigilowany przez SB i objęty przez te służby wielokrotnie operacjami rozpracowującymi. Przepracowałem 35 lat w zawodzie nauczycielskim jako polonista, dwie kadencje w Sejmie, w Klubie parlamentarnym PiS. Od 12 lat bezpartyjny. Obecnie na emeryturze, ze statusem represjonowanego politycznie w PRL. Uczestniczę w lekkoatletycznej rywalizacji sportowej na Mistrzostwach Polski Mastersów, zdobyłem kilkanaście medali, w tym 7 złotych (w skokach: wzwyż, w dal, trójskok i o tyczce). Sympatyk PJJ.
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Polityka
