Bez znieczulenia

           Finał w ćwierćfinale! Niemcy zaczęli od końca. Ruszyli do huraganowego ataku, jakby przegrywali 1:0, a do 90 minuty pozostał kwadrans. Tak się nie gra, to nie fair, Argentyńczycy mieli prawo się pogubić, by nie powiedzieć, zgłupieć. Szczególnie, gdy w 3 minucie po znakomitej akcji Muller rozpoczyna egzekucję. Ale że to egzekucja, wtedy jeszcze nie wiemy. Patrzymy i podziwiamy.

           Blitzkrieg, tornado, wszędzie czarno od Niemców i wszędzie mają nogi. Niemal na linii każdego podania wyrasta kończyna dolna jakiejś czarnej koszulki i urywa się akcja pasiaków.

           Około 20 minuty gra się uspokaja, a kiedy w 24 Klose marnuje prezent od kolegi i kopie, jak kiedyś w moim Fabloku Chrzanów słynny „Scyzoryk” ( tzn. z pięciu metrów 5 metrów nad poprzeczkę ),  wszyscy z pewnością przed telewizorami myślimy podobnie: niewykorzystane okazje się mszczą. Czekamy na gol Argentyńczyków.

           Nic z tego. Jeszcze w 31 min. Messi z wolnego poszukał piłką trzeciego piętra i … sam widzę na zbliżeniu, jak zaklął, po polsku. Z ruchu warg odczytuję wyraźnie niecenzuralne przekleństwo. Kolejny polski akcent w tym meczu.

           I w tej samej sekundzie, w tych ogromnych emocjach, przy tym polskim akcencie, łapię się na tym, że tak naprawdę to nie wiem, za kim jestem. Jakieś potworne rozdwojenie, bo jednocześnie za Argentyną i jednocześnie za Podolskim ( chłopak stąd, z Sośnicy ), a na dodatek nie lubię Maradony – piłkarza  ( ta bramka strzelona ręką ! ). Co tu robić, jak oglądać mecz, gdy się jest tak emocjonalnie rozchwianym?!

           W drugiej połowie Argentyńczycy przejmują taktykę Niemców i teraz oni wzniecają huragan, jakby to był ostatni kwadrans meczu. Ale jak każde naśladownictwo, udaje im się to tak, jak Słowackiemu Pan Tadeusz. Czyli śmiesznie. Chociaż… około 53 min. dwie bardzo dobre akcje, tylko że bez bramki.

           I potem następuje 15 niezwykłych minut pięknej, porywającej gry obu drużyn, akcje i kontrakcje, jedne po drugich, z lekką przewagą Argentyny. Ale bramkę zdobywają Niemcy. To znaczy Polacy, duet Podolski – Klose.

           Niedługo potem na polu karnym drybluje Schweitzteigen ( czy tak się pisze? ), kładzie kilku Argentyńczyków, a podaną piłkę grzecznie do bramki posyła Friedrich ( ? ). Koniec meczu, odnotowuję i patrzę na czas – 73 minuta.

           Nie dla Niemców jednak. Oni zawsze grają do ostatniego gwizdka. W końcowych minutach wyjątkowym brakiem miłosierdzia wykazuje się Klose i dobija Argentynę.   Katastrofa - 4:0 !

           W ostatnich sekundach piękny wobec nas gest niemieckiego trenera - na boisko wchodzi trzeci Polak, Trochowski. Na krótko, ale wystarczy, by pokazać, że wie, o co chodzi w tej grze.

           Patrzę na Maradonę. Trochę mi go żal, lecz tylko trochę. Miałem w dzieciństwie i młodości innych idoli – Brychczy, Cieślik, Szymkowiak, a w szerokim świecie – Di Stefano, Pele, Euzebio, Kopaczewski. I jeszcze Wilimowski sprzed '39 roku. Grali nogami i głową, fair.

            Za burtą Mistrzostw futbolowe potęgi – Włochy, Francja, Anglia, Brazylia i teraz Argentyna. Kto w finale? – nie wiem i nie zaryzykuję zgadywać. Wszystko pozostaje otwarte, jak w życiu, tak i w piłce nożnej - i to jest piękne.