Święta Noc

 

Wigilia. Od rana ostatnie przygotowania, jakieś  jeszcze drobne zakupy, kilka telefonów, życzeń i zbieranie się do wyjazdu. Do rodzinnego domu.

Mieliśmy być wcześniej, ale czas nam (mnie i córce) spłatał figla i nieoczekiwanie zrobiła się 15.00, gdy zza zakrętu wynurzył się dom Babci.

Co prawda Babcia nie żyje od 2 lat, dom jednak pozostał domem Babci. Tu mieszkała przez ostatnie 45 lat swego niezwykłego życia, tu gromadzimy się od zawsze w każde Święto, czasem całą ósemką, ze swymi dziećmi, czasem, jak w tym roku, w składzie mocno niepełnym. Pozostała czwórka śle życzenia z różnych miejsc Polski i Europy.

I jak zawsze jest ta sama atmosfera wzajemnej życzliwości, wspólnych kolęd, wspomnień i nadziei. Łamiemy się opłatkiem, wierzymy w spełnienie życzeń, chwalimy kolejne dania, ostrożnie skubiemy karpia. Gdzieś tuż obok, czujemy, uśmiecha się Babcia.

Spać idę na górę, do Jej pokoju, w którym lubiła znikać na te niewielkie krótkie chwile wolne od zajęć, by coś przeczytać, coś napisać, a najczęściej pomodlić się. Za wszystkich – za Świat, za Polskę, a przede wszystkim za nas.

Bo Babcia martwiła się o wszystkich, bardzo się martwiła i zawsze. Tylko modlitwa łagodziła Jej zmartwienia. Dlatego modliła się często, właściwie żyła modlitwą. Próbowała nas tego nauczyć, niektórych skutecznie.

Wzruszyliśmy się, gdy w tym roku Jej wnuczka, nieoczekiwanie, przed wigilijnym posiłkiem poprosiła o chwilę skupienia i przeczytała Ewangelię. Jak 3 lata temu po raz ostatni Babcia.

Jestem w Jej pokoju i wiem, że do pełnego szczęścia brakuje mi tylko rozmowy o poezji. Zawsze to była najważniejsza godzina naszych spotkań z Mamą. Czytała nam swoje ostatnie wiersze, radziła się, opowiadała o spotkaniach z czytelnikami. Godzina tylko, bo na więcej nie miała czasu. Do ostatnich dni, nawet te parę miesięcy  po dziewięćdziesiątce, wszystko w domu i wokół siebie robiła sama.  

Biorę do ręki Jej tomiki, czytam. Odnajduję kilka wierszy o Wigilii. Wszystkie piękne, bo mojej Mamy. Ale chyba nie tylko dlatego.

Jednym podzielę się z Państwem.

                                              

                                              Święta Noc

                       

                                  Idzie noc – cicha noc,

                                  lekką stopą w śniegu brnie.

                                  Ponad ziemią białą

                                  złote gwiazdy zapaliła,

                                  jak w bajkowym śnie.

 

                                  Idzie noc – Święta Noc,

                                  w jej ramionach cały świat.

                                  Idzie lasem i polami,

                                  Światłem płynie nad miastami

                                  i ucisza wiatr.

                                  

                                  Święta Noc – Boża moc:

                                  pokój ziemi, pełnia łask –

                                  przebaczenie,

                                  uciszenie,

                                  Boże w sercach narodzenie-

                                  Betlejemskiej nocy blask.

 

Z tym „uciszeniem” życzę wszystkim – Autorom i Czytelnikom oraz Administracji –  pięknych i szczęśliwych Świąt. Aleksander Chłopek