Tajne nauczanie

Usłyszałem dziś w radiu, że w przedszkolach rozpoczyna się tajne nauczanie – wbrew zakazowi polskie nauczycielki prowadzą naukę czytania i pisania. Także po polsku. Dlaczego także? - bo w wielu placówkach już nawet dzieci czteroletnie uczą się jakiegoś języka obcego, najczęściej angielskiego. Polskiego jednak nie mogą, polskiego można tylko w szkołach. Kto posłał swoje dziecko do przedszkola, ten skazał je na proces rocznego ( miejmy nadzieję ) wynarodowienia. Tak zadecydował polski rząd. I zagroził ustami Ministerstwa Edukacji Narodowej ( Tak! Narodowej ! ) kontrolą i karami. Nie bardzo wiem, w jakie słowa uderzyć i jakich użyć argumentów, by odpowiednie dać rzeczy słowo. To wykracza poza moje możliwości intelektualne i słowotwórcze. Nazwać to skandalem? – to przecież za mało. Być może jedynym wyjściem byłby tu język pozarozumowy ( pozaumnyj jazyk ), jak proponowali futuryści rosyjscy, ale wiemy, że ich niegdysiejsze eksperymenty sprowadzone dzisiaj zostały do zwykłej i pospolitej wulgarności. A nie chciałbym, skoro piszę o języku polskim, wulgaryzować.

Więc jak oddać skalę i rozmiar tego co się dzieje z nauczaniem sześciolatków? Wyznam bezradnie, że nie wiem. Jestem z tego pokolenia, któremu w szkole niepokorni nauczyciele przemycali, wbrew zideologizowanemu programowi nauczania, treści prawdziwe i patriotyczne. Sam później jakże często prowadziłem lekcje obok tematu, który musiał być odnotowany w dzienniku i uczniowskich zeszytach. Że dziś już w przedszkolach nauczyciele zostaną postawieni wobec tych samych problemów, o których przecież wówczas wiedzieliśmy, że godzą w nasze poczucie narodowej godności i w nasz system wartości, to tego, przy całym swoim krytycyzmie do III RP, w najczarniejszych wizjach nie przewidywałem. A jednak dzieje się – „a którzy czekali błyskawic i gromów są zawiedzeni”, pisał noblista, choć może niepotrzebnie sięgam po jego apokaliptyczne przeczucia. Musi jednak niepokoić fakt, że to wszystko odbywa się w ciszy gabinetów i resortowych rozporządzeń. Dobrze że stamtąd przedostaje się w serwisie informacyjnym do społeczeństwa. Wątpię jednak, czy stanie się tematem chociażby dnia, bo jak dotąd, żadnych komentarzy wokół tej sprawy nie słyszałem. A przecież rzecz jest pierwszorzędnej wagi – ścigać się będzie nauczycieli uczących języka polskiego! Cokolwiek by mówić, do tego się to całe zdarzenie sprowadza!

To, że polityka ma swój „ruchomy” system wartości, to fakt. Że ten system często ociera się o granice przyzwoitości, to też fakt. Jak i to, że te granice nieraz przekracza. Wielu z nas nie może się z tym pogodzić. Ci, którzy jednak czują się w takim zrelatywizowanym świecie, jak ryba w wodzie, powinni pamiętać o proporcjach. To, że MEN zarządził, że sześcioletnie dzieci zapisane do przedszkola będą miały gorsze warunki rozwoju, było bardzo brzydkim szantażem wobec rodziców. Rodzice się nie ugięli i ponad 90% swoich pociech zapisali do przedszkoli. W swojej naiwności spodziewałem się, że na tym się skończy. Że sami urzędnicy będą chcieli o tej wpadce jak najszybciej zapomnieć. Ze wstydu. A stało się, jak w ostatnim zdaniu „Procesu”: „Było tak, jak gdyby wstyd miał go przeżyć”.

Aleksander Chłopek