Wizyta prof. Zygmunta Baumana 18 stycznia A.D. 2015 w I programie PR sklania do wieloplaszczyznowej refleksji.
Oto mamy sytuacje, w ktorej per analogia, nieukarany oficer SS/SD (Schutzstaffel-eskadra ochronna/Sicherheitsdienst-sluzba bezpieczenstwa) - major KBW z czasow stalinowskich to pozycja w pelni adekwatna ! - o wyksztalceniu socjologicznym na poziomie profesora uniwersytetu, 70 lat po wojnie, zostaje autorytetem spolecznym ksztaltujacym jak by nie bylo opinie publiczna. Jest to bez watpienia etyczno-filozoficzny dylemat wykreowany w nastepstwie niejasnych miedzynarodowych rozliczen win za II wojne swiatowa wspartych internacjonalnym relatywizmem moralnym.
Taki stan rzeczy jest jednak z drugiej strony symptomatyczny dla politycznego ustroju posowieckiego bloku po 1989 roku. W Polsce do zasadniczej zmiany sytuacji doszlo juz o wiele wczesniej, konkretnie z chwila ogloszenia Stanu Wojennego w 1981 roku. To wtedy stala sie rzecz, nawet z punktu widzenia doktryny bolszewickiej, najgorsza z mozliwych. Wladze w drodze puczu przejela bezpieka (bezpieczniackie watahy, zeby „pojsc” Michalkiewiczem). Strach przed tym by „uslugowa” policja polityczna – zbrojne ramie partii – nie przejela wladzy towarzyszyl juz Stalinowi od momentu utworzenia CzeKa. Strach ten towarzyszyl zawsze takze PZPR. Stad gomulkowski marzec `68 i stad pierwszy raz wdeptane w ziemie dokumenty „mafii weglowej” 13 grudnia 1981. To za czasow Edwarda Gierka tak niebezpiecznie wzmocniono SB i MO, ze w koncu stal sie on, i ich i WSI, pierwsza ofiara.
Demon, koszmarny sen, rzadzacej Czerezwyczajki zmaterializowal sie ostatecznie po dojsciu w Rosji do wladzy pulkownika KGB Putina. I tak, przestrzegany skrupulatnie do dzis , porzadek jaltanski oddajacy polowe Europy we wladanie bolszewickiej partii robotnikow i chlopow oddal ja w rezultacie bolszewickiej ochranie.
O ile z opresyjnym i niesprawiedliwym wewnetrznym porzadkiem panstwa jest w stanie poradzic sobie wlasna rewolucja, najczesciej krwawa, o tyle w obliczu miedzynarodowego sprzysiezenia dotychczasowy uklad sil moze zmienic tylko wojna. Zyjemy zatem dalej w stanie okreslonej „nieuchronnosci” losu, ktory zostal wprawdzie po 1989 mocno „rozmiekczony” wskutek zewnetrznej gry sil, ale mowienie o „wolnosci” jest wrecz niebezpiecznym naduzyciem. Niebezpiecznym, bo moze sklaniac do rownie spontanicznego co skazanego na niechybna kleske i ofiary protestu. Zaden bunt przeciwko zaborcom nie byl przeciez jak dotad skuteczny.
W XXI w. przyszlo nam jednak zyc w panstwie zarzadzanym w sposob charakterystyczny dla specyfiki komunistycznych resortow silowych. Z calym cynizmem, brutalnoscia, chamstwem, bezkarnoscia, lamaniem prawa i w oparciu o szantaz, prowokacje i gry operacyjne. Nadal w niewyjasnionych okolicznosciach gina ludzie. Dotyczy to, ostatnio bardzo juz jaskrawo, wszelkich przejawow zycia publicznego od wyborow poczawszy.
Zachod przyjmujac nas, wylacznie w oparciu o swoj interes i kalkulacje, na europejskich salonach zdecydowal sie na „madrosc etapu” tolerujac cala te „azjatyckosc” tajnych wspolpracownikow, aparatczykow, postbolszewikow i ich manier. Pytanie tylko za jaka cene i czy cena ta ostatecznie nie bedzie sama Polska.
Wydaje sie wiec, ze mozna tylko czekac – lecz absolutnie nie biernie. Nalezy w ramach praw udzielonych nam na mocy miedzynarodowych gwarancji, kontestowac jak tylko sie da i gdzie sie tylko da istniejacy stan rzeczy. Bedac swiadomym „nieuchronnosci etapu” jednoczesnie trzeba uzmyslawiac obecnym beneficjentom koniecznosc samoograniczania. Bo zniszczenie Polski skonczy sie zniszczeniem ich samych. Ulegnie bowiem zagladzie jedyne srodowisko, w ktorym moga oni bezkarnie funkcjonowac.
Inne tematy w dziale Polityka
