Sędzia Jacek Kiler vel Stefan Michnik

Sędzia Sądu Rejonowego w Złotoryi Jacek Kiler
W dniu 3 kwietnia 2019 r. doręczono mi nielegalny wyrok II K 851/18.
W dniu 8 kwietnia 2019 r. złożyłem od esbeckiego wyroku apelację.
Odmówiono mi rozpatrzenia apelacji nie podając przyczyn.

Art. 176. Zasada dwuinstancyjnego postępowania
________________________________________
Dz.U.1997.78.483 - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r.
1. Postępowanie sądowe jest co najmniej dwuinstancyjne.
2. Ustrój i właściwość sądów oraz postępowanie przed sądami określają ustawy.
Art. 78. Prawo do zaskarżenia orzeczeń i decyzji
________________________________________
Dz.U.1997.78.483 - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r.
Każda ze stron ma prawo do zaskarżenia orzeczeń i decyzji wydanych w pierwszej instancji. Wyjątki od tej zasady oraz tryb zaskarżania określa ustawa.
Art. 445. Termin do wniesienia apelacji
________________________________________
Dz.U.2018.0.1987 t.j. - Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego
§ 1. Termin do wniesienia apelacji wynosi 14 dni i biegnie dla każdego uprawnionego od daty doręczenia mu wyroku z uzasadnieniem.
§ 2. Apelacja wniesiona przed upływem terminu złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wywołuje skutki określone w art. 422 wniosek o sporządzenie i doręczenie uzasadnienie wyroku i podlega rozpoznaniu; apelację taką można uzupełnić w terminie określonym w § 1.
Art. 16. Pouczanie i informowanie uczestników postępowania
________________________________________
Dz.U.2018.0.1987 t.j. - Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego
§ 1. Jeżeli organ prowadzący postępowanie jest obowiązany pouczyć uczestników postępowania o ciążących obowiązkach i o przysługujących im uprawnieniach, brak takiego pouczenia lub mylne pouczenie nie może wywoływać ujemnych skutków procesowych dla uczestnika postępowania lub innej osoby, której to dotyczy.
§ 2. Organ prowadzący postępowanie powinien ponadto w miarę potrzeby udzielać uczestnikom postępowania informacji o ciążących obowiązkach i o przysługujących im uprawnieniach także w wypadkach, gdy ustawa wyraźnie takiego obowiązku nie stanowi. W razie braku takiego pouczenia, gdy w świetle okoliczności sprawy było ono nieodzowne, albo mylnego pouczenia, stosuje się odpowiednio § 1.
Art. 6. Prawo do rzetelnego procesu sądowego
________________________________________
Dz.U.1993.61.284 - Konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności sporządzona w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., zmieniona następnie Protokołami nr 3, 5 i 8 oraz uzupełniona Protokołem nr 2
1. Każdy ma prawo do sprawiedliwego i publicznego rozpatrzenia jego sprawy w rozsądnym terminie przez niezawisły i bezstronny sąd ustanowiony ustawą przy rozstrzyganiu o jego prawach i obowiązkach o charakterze cywilnym albo o zasadności każdego oskarżenia w wytoczonej przeciwko niemu sprawie karnej. Postępowanie przed sądem jest jawne, jednak prasa i publiczność mogą być wyłączone z całości lub części rozprawy sądowej ze względów obyczajowych, z uwagi na porządek publiczny lub bezpieczeństwo państwowe w społeczeństwie demokratycznym, gdy wymaga tego dobro małoletnich lub gdy służy to ochronie życia prywatnego stron albo też w okolicznościach szczególnych, w granicach uznanych przez sąd za bezwzględnie konieczne, kiedy jawność mogłaby przynieść szkodę interesom wymiaru sprawiedliwości.
2. Każdego oskarżonego o popełnienie czynu zagrożonego karą uważa się za niewinnego do czasu udowodnienia mu winy zgodnie z ustawą.
3. Każdy oskarżony o popełnienie czynu zagrożonego karą ma co najmniej prawo do:
a) niezwłocznego otrzymania szczegółowej informacji w języku dla niego zrozumiałym o istocie i przyczynie skierowanego przeciwko niemu oskarżenia;
b) posiadania odpowiedniego czasu i możliwości do przygotowania obrony;
c) bronienia się osobiście lub przez ustanowionego przez siebie obrońcę, a jeśli nie ma wystarczających środków na pokrycie kosztów obrony - do bezpłatnego korzystania z pomocy obrońcy wyznaczonego z urzędu, gdy wymaga tego dobro wymiaru sprawiedliwości;
d) przesłuchania lub spowodowania przesłuchania świadków oskarżenia oraz żądania obecności i przesłuchania świadków obrony na takich samych warunkach jak świadków oskarżenia;
e) korzystania z bezpłatnej pomocy tłumacza, jeżeli nie rozumie lub nie mówi językiem używanym w sądzie.


Z naruszeniem przepisów prawa procesowego
Rozprawa główna w dniu 28 lutego 2019 r. nie miała prawa się odbyć. Sędzia winien w pierwszej kolejności rozpatrzyć wniosek oskarżonego z dnia 17 stycznia i 25 lutego o skierowanie sprawy na posiedzenie celem umorzenia postępowania ze względu na negatywne przesłanki procesowe. Zignorowano formalne wnioski i w dniu 28 lutego 2019 r. po stalinowsku coś ogłoszono. Sędzia miał obowiązek poinformować oskarżonego działającego bez pełnomocnika procesowego o zapadłym orzeczeniu i pouczyć o przysługujących uprawnieniach. Naruszył art. 16 k.p.k. Wyrok pierwszej instancji doręczono Grzegorzowi Niedźwieckiemu w dniu 3 kwietnia 2019 r. Oskarżony w dniu 8 kwietnia 2019 r. złożył apelację. Zignorowano apelację. Naruszono art. 78, 176 Konstytucji i art. 445 k.p.k. oraz art. 6 EKPCz.
Z naruszeniem przepisów prawa materialnego
Sędzia Jacek Kiler wiedział, że przepis art. 226 § 1 k.k. nie ma tu zastosowania, że nie można przykleić oskarżonemu znieważenia funkcjonariusza na służbie (Wyrok TK - P 3/06; Uchwała SN - I KZP 8/12). Dokonał innych nadużyć w trybie art. 11 k.k. Zaklepał oskarżonemu wyrok z art. 238 k.k. Problem w tym, że oskarżony nie zawiadamiał prokuratury o popełnieniu przestępstwa wiedząc, że przestępstwa nie popełniono. W aktach sprawy nie ma takiego zawiadomienia. Prędzej wysłanie wiadomości email można by zakwalifikować jako fałszywe oskarżenie, zagrożone odpowiedzialnością karną z art. 234 k.k. Można by, gdyby zarzuty nie miały oparcia w faktach i podejrzeniach. Niestety miały, albowiem rzekoma obraza sędziego Sadu Rejonowego w Jeleniej Górze Pawła Siwka oparta była o prowadzenie przez niego egzekucji czynności zastępowalnej I C 1062/08 (I Co 3259/08) w niedopuszczalnym trybie art. 1050 k.p.c. (SN III CZP 23/06). Sędzia Jacek Kiler nie oceniał przesłanek i okoliczności, dowodów mających istotne znaczenie w sprawie. Nie wyjaśnił przyczyny skutku. Wyrok jest nielegalny, albowiem przyczyny, uporczywe nękanie oskarżonego trwają. Egzekucja nie została zakończona, nadal narusza się prawo procesowe (4063 dni). Skazano ofiarę za przestępstwa oprawców. Istoty nie wyjaśniono, a wyrok wydano. Tortury i znęcanie się trwają. Tak skazywali Maria Gurowska Sand i Jan Hryckowian żołnierzy wyklętych.

Meritum
Powód, istota, nawet nie wątek, lecz przyczyna tej sprawy nie wyjaśniona, a wyrok wydany. Wyrok wydano na ofiarę, a nie na sprawcę. To jest gangsterstwo, a nie praworządność.

W dni 8 kwietnia 2019 r. złożyłem apelację, uzasadnieniem do niej miał być sprzeciw od wyroku złożony w dniu jego doręczenia, tj. 3 kwietnia 2019 r.
W dniu 16 kwietnia 2019 r. doręczono zawiadomienie Sądu Rejonowego w Złotoryi II Wydział Karny o terminie posiedzenia w przedmiocie rozpoznania wniosku o… przywrócenie terminu do złożenia apelacji…
Pragnę zwrócić uwagę, iż terminu ustawowego nie przekroczyłem i wniosku takiego nie składałem.
W dniu 17 kwietnia 2019 r. złożyłem wniosek z informacją, że posiedzenie w dniu 22 maja 2019 r. w przedmiocie rozpoznania wniosku o przywrócenie terminu do złożenia apelacji od nielegalnego wyroku z dnia 28.02.2019 r. jest bezprzedmiotowe. Wnosiłem o odwołane terminu posiedzenia w tym przedmiocie i przekazanie apelacji z dnia 8 kwietnia 2019 r. do organu nadrzędnego, bądź wznowienia nierzetelnego postępowania i skierowania na posiedzenie celem umorzenia postępowania w związku z negatywnymi przesłankami procesowymi.
W dniu 13 maja 2019 r. złożyłem za pośrednictwem Sądu Rejonowego w Złotoryi skargę do Sądu Okręgowego w Legnicy na obrazę przepisów prawa procesowego przez sędziego Sądu Rejonowego w Złotoryi Jacka Kielara.
W dniu 24 maja 2019 r. doręczono mi odpis postanowienia nie uwzględniającego wniosku skazanego Grzegorza Niedźwieckiego o… przywrócenie terminu do złożenia wniosku o doręczenie odpisu wyroku wraz z uzasadnieniem wydanego w sprawie II K 851/18.
Pragnę zwrócić uwagę, że nie składałem wniosku o doręczenie wyroku, który otrzymałem dnia 3 kwietnia 2019 r., a sąd gubi się w terminologii nieskładanych wniosków. Uzasadnienie mi niepotrzebne, wady wyroku znam.
W dniu 31 maja 2019 r. złożyłem zażalenie do Sądu Rejonowego w Złotoryi na postanowienie Sądu z dnia 22 maja (doręczony 24 maja 2019 r.), podnosząc kwestię, iż sąd procedował z urzędu na kwestie nie poruszane. Sędzia Jacek Kielar wydał prywatne postanowienie, kierując sprawę (apelację – istotę) na ślepe tory.
W dniu 12 czerwca 2019 r. doręczono mi zawiadomienie Sądu Rejonowego w Złotoryi, że zażalenie złożone przeze mnie od postanowienia z dnia 22.05.2019 r. w sprawie II K 851/18 zostało przyjęte i złożone do Sądu Okręgowego w Legnicy.
W dniu 12 czerwca 2019 r. złożyłem skargę na bezczynność, omijanie prawa i naruszenie prawa do apelacji przez Sąd Rejonowy w Złotoryi w sprawie II K 851/18.
Kwestię przysyłanego mi fałszu intelektualnego Prezesa SR w Złotoryi, iż skarg się nie rozpoznaje, pominę. Spuentuję na końcu.
W dniu 13 czerwca 2019 r. złożyłem skargę na Prezesa Sądu Rejonowego w Złotoryi Michała Misiaka (A. 050-7/19).
W dniu 14 czerwca 2019 r, doręczono mi jako skazanemu zawiadomienie Sadu Okręgowego w Legnicy, że posiedzenie odwoławcze w sprawie zażalenia skazanego na posiedzenie Sądu Rejonowego w Złotoryi w sprawie sygn. akt II K 851/18 odbędzie się w dniu 10 lipca 2019 r.
W dniu 17 czerwca 2019 r. przesłałem do Sądu Okręgowego w Legnicy stanowisko, że w zawiadomieniu z dnia 12 czerwca 2019 r. wkradł się błąd literacki, bądź przekłamanie. Nie jestem skazany, bowiem od kapturowego wyroku w sprawie II K 851/18, który doręczono mi dnia 3 kwietnia 2019 r. złożyłem w ustawowym terminie apelację, tj. dnia 8 kwietnia 2019 r. Oczekuję, że sąd nie będzie procedował w kwestiach bezprzedmiotowych i zajmie się apelacją, realizując konstytucyjny i ustawowy obowiązek dwuinstancyjności.
W dniu 18 czerwca 2019 r. złożyłem oświadczenie w tej sprawie, przedstawiając tok postępowania i naruszenie prawa procesowego oraz materialnego.
W dniu 19 czerwca 2019 r. złożyłem skargę na przewlekłość postępowania apelacyjnego. Powiem wam, jaki obrót sprawa przyniesie. Sędzia Jacek Kielar lub jego kolega, odrzuci skargę, ponieważ uzna, że nie została złożona w toku postępowania. Po prostu. W czterech literach mają prawa i obowiązki, oni to prawo, a nie to, co ustanowione.
Będzie Strasburg, choć tam też sami święci.

Na koniec, jak już wspomniałem, spuentują tą parodię prawa. Słowo APELACJA, się pomija, nie porusza się tej kwestii. Nie ustosunkowuje się do prawa dwuinstancyjności, nie wskazuje jakie zaniechania popełniłem. Nie porusza się kwestii naruszenia przez Sąd art. 16 k.p.k. i  uszanowania prawa do obrony. Dlaczego? Ponieważ są to polityczne wyroki jak za najgorszych czasów PRL. Jest prykaz uziemić Grzegorza Niedźwieckiego i narzędzia do tego są obojętne. Wciska się kit kuratorowi, że coś jest prawomocne i gwarantuję wam, że mnie zamkniecie. Zamkniecie, ponieważ mnie nie złamiecie. Nie złamiecie mnie metodami Stalina. Zamkniecie mnie, a dwanaście lat tortur i powody tego cyrku trwają. Trwają i będą trwać. Do czasu…
Złożyłem w ustawowym terminie apelację i żaden wyrok pierwszej instancji nie będzie prawomocny do czasu jej rozpatrzenia. Wstydu i dzieci chyba nie macie.

Powód, istota, nawet nie wątek, lecz przyczyna tej sprawy nie wyjaśniona, a wyrok wydany. Wyrok wydano na ofiarę, a nie na sprawcę. To jest gangsterstwo, a nie praworządność.

Grzegorz Niedźwiecki „Nil”

Jelenia Góra, dnia 19 czerwca 2019 r.



Sąd Okręgowy w Legnicy

za pośrednictwem

Sąd Rejonowy w Złotoryi
II Wydział Karny


Powód:
Grzegorz Niedźwiecki
58-506 Jelenia Góra
ul. Działkowicza 19
PESEL 61072301251

Pozwany:
Sąd Rejonowy w Złotoryi
59-500 Złotoryja
ul. Kolejowa 3


Sygnatura akt: II K 851/18




SKARGA
na przewlekłość postępowania przed Sądem 


    Na podstawie art. 2 ust. 1 oraz art. 3 pkt. 4 ustawy z dn. 17 czerwca 2004 o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki wnoszę o:

1)    stwierdzenie, że w postępowaniu przed Sądem Rejonowym w Złotoryi w sprawie pod sygnaturą II K 851/18 przeciwko Sąd Rejonowy w Złotoryi doszło do przewlekłości postępowania.
2)    zobowiązanie Sądu Rejonowego w Złotoryi do rozpoznania niniejszej sprawy w terminie 3 miesięcy od rozpoznania skargi.
3)    zasądzenie od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Złotoryi kwoty 20.000 zł na podstawie art. 12 ust. 4 w/w ustawy.
4)    zasądzenie od Skarbu Państwa - Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze kosztów postępowania.


Uzasadnienie

W dniu 3 kwietnia 2019 r. doręczono oskarżonemu Grzegorzowi Niedźwieckiemu nielegalny wyrok (przekroczenie uprawnień ) pierwszej instancji II K 851/18.

W dniu 8 kwietnia 2019 r. oskarżony Grzegorz Niedźwiecki, złożył zgodnie z ustawą art. 445 k.p.k. oraz dyspozycją art. 176 Konstytucji RP, apelację.

Skarżący złożył apelację w dniu 8 kwietnia 2019 r. do Sądu Apelacyjnego za pośrednictwem Sądu Rejonowego w Złotoryi II Wydział Karny. Strona oskarżona miała obowiązek przekazać apelację do organu wskazanego, pokrzywdzony wydał taką dyspozycję.

Minęły dwa miesiące, a sprawa nie nabrała biegu. Postępowanie w sprawie trwa dłużej niż to konieczne dla wyjaśnienia istotnych okoliczności faktycznych i prawnych.

Art. 445. KPK - Termin do wniesienia apelacji
§ 1. Termin do wniesienia apelacji wynosi 14 dni i biegnie dla każdego uprawnionego od daty doręczenia mu wyroku z uzasadnieniem.
§ 2. Apelacja wniesiona przed upływem terminu złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wywołuje skutki określone w art. 422 wniosek o sporządzenie i doręczenie uzasadnienie wyroku i podlega rozpoznaniu; apelację taką można uzupełnić w terminie określonym w § 1.
Art. 176. Konstytucji - Zasada dwuinstancyjnego postępowania
1. Postępowanie sądowe jest co najmniej dwuinstancyjne.
2. Ustrój i właściwość sądów oraz postępowanie przed sądami określają ustawy.

Art. 78 Konstytucji – Prawo do dwóch instancji
opis kategorii - Art. 78 – Prawo do dwóch instancji
Każda ze stron ma prawo do zaskarżenia orzeczeń i decyzji wydanych w pierwszej instancji. Wyjątki od tej zasady oraz tryb zaskarżania określa ustawa.
CO TO ZNACZY?
Konstytucja gwarantuje stronom prawo do zaskarżania orzeczeń i decyzji wydanych w pierwszej instancji.
Jak orzekł Trybunał Konstytucyjny, organ rozpoznający środek zaskarżenia powinien mieć możliwość merytorycznej oceny prawidłowości rozstrzygnięcia w sprawie[1]. „Konstytucyjne prawo zaskarżania orzeczeń i decyzji wydanych w pierwszej instancji stanowi bardzo istotny czynnik urzeczywistniania tzw. sprawiedliwości proceduralnej"[2].
[1] wyrok TK z 24 lutego 2015 r., K 34/12
[2] wyrok TK z 16 listopada 1999 r., SK 11/99


Demokratyczne państwo prawne, urzeczywistniające zasady sprawiedliwości społecznej i obowiązujący porządek prawny, przewiduje następujące etapy stosowania prawa.

•    Gmina wydaje decyzję administracyjną, bądź postanowienie, w którym na końcu poucza, iż na niniejsze postanowienie służy stronie zażalenie do SKO… w terminie 7 dni od daty jego doręczenia.
•    Sąd Rejonowy dla Wrocławia Fabrycznej IX Wydział Gospodarczy KRS wydając postanowienie, załącza pouczenie o skardze, w którym wskazuje, iż na postanowienie wydane przez referendarza sądowego przysługuje skarga do tego samego Sądu... w terminie 7 dni od daty doręczonego orzeczenia.
•    Sąd Rejonowy w Legnicy, po sfingowanym śledztwie tej samej prokuratury, wydał pod nieobecność oskarżonego w takiej samej kwestii wyrok nakazowy II K 38/19. Nie pozwolił sobie na uprawomocnienie wyroku, tylko doręczył go wraz z odpisem aktu oskarżenia oskarżonemu i pouczeniem, iż oskarżony ma prawo wniesienia sprzeciwu do sądu, który wydał wyrok nakazowy, w terminie zawitym 7 dni od doręczenia tego wyroku (art. 506 § 1 k.p.k.). Oskarżony z art. 226 § 1 k.k. Grzegorz Niedźwiecki wniósł w nieprzekraczalnym terminie sprzeciw, przytaczając wniosek o umorzenie postępowania ze względu na negatywne przesłanki procesowe. Sąd Rejonowy w Legnicy, zachował się godnie i uwzględnił sprzeciw, umarzając postępowanie w dniu 13 czerwca 2019 r. Okoliczności i zarzut oraz kwalifikacja prawna czynu jest ta sama, co w przedmiotowym wyroku Sądu Rejonowego w Złotoryi. Sąd Legnicki szanuje wykładnię TK i SN, odstępując od skazania o znieważenie funkcjonariusza w trybie art. 226 § 1 k.k., przyznając rację, iż niedopuszczalne jest ściganie o czyn nie popełniony podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych. Którym prawem kieruje się Sąd Rejonowy w Złotoryi, odmawiając oskarżonemu wbrew obowiązkowi ustawowemu i konstytucyjnemu (art. 42 konstytucji) prawa do obrony?
Takie same normy obowiązują zarówno w prawie cywilnym jak i karnym. Niestety, Sąd Rejonowy w Złotoryi nie uznaje art. 2, 30, 7, 82, 32, 42, 45, 78, 176 Konstytucji RP oraz art. 445 k.p.k. Nie uznaje obowiązującego prawa procesowego.



Prezes Sądu Rejonowego w Złotoryi nie może tłumaczyć bezczynności Sądu twierdząc, iż apelacja nie mogła zostać przekazana do merytorycznego rozpoznania sądowi wyższej instancji, skoro złożona została po terminie. Nie może łamać zasady dyspozycyjności i pozbawiać autonomii praw kontrolnych sądu nadrzędnego. Nie może również naruszać konstytucyjnej zasady równości obywatela wobec prawa. Nie może przerzucać obowiązków Sądu na oskarżonego działającego bez adwokata. Nie może zmieniać zasad działania organów państwa i interpretować przepisu lub stosować wykładni rozszerzającej. Ma obowiązek stosować ustawę wprost (art. 445 k.p.k.). Ma dopełniać obowiązków art. 16 k.p.k. i reagować na naruszenie prawa procesowego.

To nie oskarżony przekroczył termin do złożenia apelacji, nie wiedząc o ogłoszonym wyroku. Prawnik, to może wiedzieć, że warto śledzić tok postępowania i złożyć wniosek o uzasadnienie i po otrzymaniu uzasadnienia mieć 14 dni do złożenia apelacji, bądź bez złożenia wniosku 21 dni do złożenia apelacji. To Sędzia Sądu Rejonowego w Złotoryi Jacek Kielar nie dopełnił obowiązku art. 16 k.p.k. i poszedł na skróty.

O bezprawności wyroku i uchybieniu sądowym świadczy fakt, że SSR Jacek Kielar przeprowadził postępowanie w blitzkriegu, zwalniając oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych i nie wymierzając mu opłaty. To nie była dobroć, tylko manewr uśpienia oskarżonego i uprawomocnienia arbitralnego wyroku. Gdyby wymierzył koszty, to nie mógłby zwlekać trzech tygodni z poinformowaniem oskarżonego o zaistniałym zdarzeniu. Zapomniał o uświadomieniu oskarżonego i o etyce.

Art. 6. EKPCz - Prawo do rzetelnego procesu sądowego

Art. 16. KPK - Pouczanie i informowanie uczestników postępowania

§ 1. Jeżeli organ prowadzący postępowanie jest obowiązany pouczyć uczestników postępowania o ciążących obowiązkach i o przysługujących im uprawnieniach, brak takiego pouczenia lub mylne pouczenie nie może wywoływać ujemnych skutków procesowych dla uczestnika postępowania lub innej osoby, której to dotyczy.

§ 2. Organ prowadzący postępowanie powinien ponadto w miarę potrzeby udzielać uczestnikom postępowania informacji o ciążących obowiązkach i o przysługujących im uprawnieniach także w wypadkach, gdy ustawa wyraźnie takiego obowiązku nie stanowi. W razie braku takiego pouczenia, gdy w świetle okoliczności sprawy było ono nieodzowne, albo mylnego pouczenia, stosuje się odpowiednio § 1.
W demokratycznym państwie prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej, każdemu oskarżonemu, przysługują określone prawa. Zasada praworządności, to podstawowa zasada demokratycznego państwa prawnego. Oznacza ona, że państwo ma być rządzone prawem, prawo stoi ponad państwem (przedstawicielami władzy), ma być wytyczną działania dla władz i dla społeczeństwa.

Organ prowadzący postępowanie jest obowiązany pouczyć uczestników postępowania o ciążących obowiązkach i o przysługujących im uprawnieniach, brak takiego pouczenia lub mylne pouczenie nie może wywoływać ujemnych skutków procesowych dla uczestnika postępowania lub innej osoby, której to dotyczy. Organ prowadzący postępowanie powinien ponadto w miarę potrzeby udzielać uczestnikom postępowania informacji o ciążących obowiązkach i o przysługujących im uprawnieniach także w wypadkach, gdy ustawa wyraźnie takiego obowiązku nie stanowi (art. 16 k.p.k.).

Czyn zabroniony oznacza konkretne zachowanie określonej jednostki, które może polegać zarówno na działaniu, jak i zaniechaniu (zob. wyrok TK, SK 22/02) i jest zabronione pod groźbą kary. Konstytucyjne pojęcie odpowiedzialności karnej - a tym samym pole stosowania wynikających z art. 42 zasad - ma szerszy zakres znaczeniowy niż użyte w kodeksie karnym i nie może być ustalane przez odwołanie do obowiązującego ustawodawstwa. Obejmuje ono wszelkie postępowania, których celem jest ustalenie naganności ludzkiego zachowania i wymierzenie za to sankcji o charakterze represyjnym.

W zdaniu pierwszym ust. 1 art. 42 wyraża fundamentalną dla odpowiedzialności karnej zasadę, będącą podstawową regułą prawa karnego: nullum crimen (nulla poena) sine lege anteriori. Zasada ta jest wyrazem ochrony jednostki przed samowolą państwa. Wyprowadza się z niej kilka postulatów, adresowanych zarówno do ustawodawcy, jak i do wymiaru sprawiedliwości, w tym: zakaz stosowania niekorzystnej dla sprawcy analogii i stosowania wykładni rozszerzającej (nullum crimen sine lege stricta), zakaz tworzenia typów przestępstw na innej drodze niż ustawowa, szczególnie poprzez doktrynę czy orzecznictwo (nullum crimen sine lege scripta), zakaz wstecznego działania przepisów karnych ustanawiających lub zaostrzających odpowiedzialność karną, czyli zakaz działania prawa wstecz (nullum crimen sine lege praevia) i nakaz określoności, czyli zakaz tworzenia niedookreślonych i nieostrych typów przestępstw.

Każdemu przeciw komu prowadzone jest postępowanie karne, przysługuje prawo do obrony we wszystkich stadiach postępowania. Prawo to jest fundamentalną zasadą procesu karnego w demokratycznym państwie prawnym. Prawo do obrony, podobnie jak zasady wynikające z art. 42 ust. 1, ma szeroki zakres i dotyczy wszelkich postępowań o charakterze represyjnym oraz wszelkich ich etapów: począwszy od wszczęcia (przedstawienia zarzutów), aż do jego prawomocnego zakończenia, a także postępowań po uprawomocnieniu się wyroku, w tym postępowania wykonawczego.

Oskarżony ma prawo do udziału w postępowaniu i podejmowania działań w celu własnej obrony na każdym etapie postępowania, przy czym niezwykle ważne jest, aby dysponował odpowiednim czasem na przygotowanie obrony, musi ona mieć bowiem wymiar faktyczny, realny. Oskarżony musi też dysponować wiedzą o treści stawianego mu zarzutu, co oznacza, że na organach prowadzących postępowanie spoczywa obowiązek przedstawienia oskarżonemu takiej informacji w sposób dlań zrozumiały.

Każdego skazanego należy wtajemniczyć w zaistniałe zdarzenie i dać mu prawo do obrony (art. 176 konstytucji).



Prawa a obowiązki, to zupełnie co innego

Oskarżony ma prawo złożyć wniosek o uzasadnienie wyroku, ale nie ma obowiązku. Oskarżony Grzegorz Niedźwiecki złożył od koteryjnego wyroku w ustawowym terminie apelację. Nie ma innego trybu do wniesienia apelacji, niż określony w przepisie art. 445 k.p.k., czyli 14 dni od daty doręczenia wyroku. Prawo tak stanowi wprost.

Cele postępowania karnego, zasada obiektywizmu, zasada swobodnej oceny dowodów, prawo do obrony oraz pouczenie i informowanie uczestników postępowania (o ciążących obowiązkach i o przysługujących im uprawnieniach, brak takiego pouczenia lub mylne pouczenie nie może wywoływać ujemnych skutków procesowych dla uczestnika postępowania lub innej osoby, której to dotyczy) określa prawo procesowe, w tym art. 16 k.p.k. Tego zaniechano. To jest naruszenie powagi Sądu.


Art. 78 Konstytucji – Prawo do dwóch instancji
Każda ze stron ma prawo do zaskarżenia orzeczeń i decyzji wydanych w pierwszej instancji. Wyjątki od tej zasady oraz tryb zaskarżania określa ustawa.
Tryb zaskarżenia określa ustawa (art. 445 k.p.k.). Wyjątków od tej zasady, podając ustawę, nie wskazano.



Rola sędziego

Poszukiwanie prawdy na temat dowodów i faktów, poprawne stosowanie prawa, cechuje go niezawisłość i bezstronność, wykrywa prawdę w określonym przypadku zgodnie z przepisami, sędzia ma obowiązek traktować każdego jak człowieka i nie umniejszać jego wartości.

Sędzia - Jest od tego żeby wysłuchać obie strony sprawy, oraz musi rozpatrzeć uważnie dowody aby wydać sprawiedliwy wyrok w sprawie. Od 1989 sędziego powołuje prezydent na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa.


Mając na uwadze powyższe, skarga jest w pełni zasadna i wnoszę jak na wstępie.
W przypadku odrzucenia skargi na przewlekłość, złożę skargę do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka o naruszenie prawa do rzetelnego procesu sądowego (Art. 6. EKPCz).

Grzegorz Niedźwiecki


Załączniki:

1.    Apelacja złożona w dniu 8 kwietnia 2019 r.
2.    Skarga na obrazę przepisów prawa procesowego z dnia 13 maja 2019 r.
3.    Zażalenie z dnia 31 maja 2019 r.
4.    Potwierdzenia pocztowe przesłania w/w pism procesowych
5.    Oświadczenie z dnia 18 czerwca 2019 r.
6.    Warunki odpowiedzialności karnej z art. 234 i 238 k.k.

Oświadczenie
Oświadczam, że nie zawiadamiałem w dniu 24 lipca 2018 roku prokuraturę o przestępstwie wiedząc, że przestępstwa nie popełniono.
Przesłanie w formie elektronicznej do różnych podmiotów przekonań o nadużyciach uprawnień SSR Pawła Siwka, w oparciu o okoliczności prowadzenia egzekucji czynności zastępowalnej I C 1062/08 metodą przymusu, mogłoby być poczytane za fałszywe oskarżenie (art. 234 k.k.), gdybym nie dysponował uchwałą SN III CZP 23/06 i orzeczeniami sądów powszechnych, które tożsamą egzekucję prowadziły i zakończyły w trybie art. 1049 k.p.c. w czternaście i dwa miesiące.

Pragnę zaznaczyć, że postępowanie egzekucyjne I Co 441/16, toczy się 1288 dni, a w sumie (I Co 3259/08 – z udziałem SSR Paweł Siwek) 3870 dni i końca nie widać.
W dniu 9 kwietnia 2019 r. Sekretarz Sądowy doręczył mi wniosek wierzyciela z dnia 10 lipca 2018 roku – zobowiązując do złożenia pisma procesowego. Warto wskazać w tym miejscu, iż sędzia prowadzący to postępowanie, SSR Paweł Woźniak, nie zakończył poprzedniego etapu stosowania prawa, tj. nie zamienił wcześniej zasądzonej grzywny w wysokości 2.000 zł na cztery dni aresztu, o których orzekł na wniosek wierzyciela z dnia 26 listopada 2015 roku w razie nie zapłacenie tejże grzywny lub wykonania czynności w sposób upokarzający.
W dniu 15 kwietnia 2019 roku złożyłem wniosek o oddalenie wniosku wierzyciela, załączając ściągę, w postaci wzorcowego postanowienia Sądu Rejonowego w Ostródzie z dnia 14 stycznia 2013 roku w sprawie I Co 2801/12.
Do dnia dzisiejszego nie podjęto decyzji merytorycznej. To nie jest normalne i zgodne z prawem procesowym. To jest naruszenie powagi sądu i zasad praworządności.

W dniu 26 marca 2019 roku złożyłem kolejną skargę na przewlekłość postępowania egzekucyjnego I Co 441/16. Zarejestrowano ją w repertorium pod sygnaturą II S 12/19.
Do dnia dzisiejszego nie podjęto merytorycznej decyzji. To nie jest normalne i zgodne z prawem procesowym. Zgodnie bowiem z art. 11 ustawy o skardze na przewlekłość, Sąd wydaje orzeczenie w terminie dwóch miesięcy, licząc od daty złożenia skargi.

Sąd Rejonowy w Złotoryi nie miał prawa wydać żadnego orzeczenia o czyn z art. 226 § 1 kk i art. 238 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, bez procesu, a tym bardziej bez wyjaśnienia powyższych okoliczności mających istotne znaczenie w sprawie.
Nie ma skutku bez przyczyny.
W związku z powyższym, należy co najmniej wznowić postępowanie II K 851/18 i umorzyć postępowanie, bądź uruchomić apelację złożoną zgodnie z ustawą pięć dni od doręczenia iluzji wyroku, to jest w dniu 8 kwietnia 2019 r.
Wyrok ogłoszony ponoć w dniu 28 lutego 2019 roku, nie zawiera uzasadnienia, w związku z czym nie wiemy o co oparł się SSR Jacek Kielar.
Rola sędziego
Poszukiwanie prawdy na temat dowodów i faktów, poprawne stosowanie prawa, cechuje go niezawisłość i bezstronność, wykrywa prawdę w określonym przypadku zgodnie z przepisami, sędzia ma obowiązek traktować każdego jak człowieka i nie umniejszać jego wartości.

Sędzia - Jest od tego żeby wysłuchać obie strony sprawy, oraz musi rozpatrzeć uważnie dowody aby wydać sprawiedliwy wyrok w sprawie. Od 1989 sędziego powołuje prezydent na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa.

Art. 9. KK - Strona podmiotowa czynu - umyślność i nieumyślność
§ 1. Czyn zabroniony popełniony jest umyślnie, jeżeli sprawca ma zamiar jego popełnienia, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godzi.
§ 2. Czyn zabroniony popełniony jest nieumyślnie, jeżeli sprawca nie mając zamiaru jego popełnienia, popełnia go jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia tego czynu przewidywał albo mógł przewidzieć.

Wystosowałem wielokrotnie do prezesów i sędziów orzekających Sądów Rejonowych i Okręgowych w Jeleniej Górze pytania:
I.    Dlaczego Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze (przy poplecznictwie Sądu Okręgowego), nie podziela poglądu wyrażonego w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2006 r. III CZP 23/06, iż:
1. Obowiązek usunięcia skutków naruszenia dóbr osobistych, polegający na złożeniu przez dłużnika oświadczenia odpowiedniej treści w formie ogłoszenia, podlega egzekucji na podstawie art. 1049 k.p.c.
II.    Mając na uwadze zasady działania organów państwa, praworządności, godności człowieka oraz obowiązku przestrzegania prawa, a także zakazu tortur, nieludzkiego i poniżającego traktowania, żądam ujawnienia legalnej wykładni prawa stwierdzającej, iż:
Obowiązek usunięcia skutków naruszenia dóbr osobistych, polegający na złożeniu przez dłużnika oświadczenia odpowiedniej treści w formie ogłoszenia, podlega egzekucji na podstawie art. 1050 k.p.c.

Nie uzyskałem odpowiedzi, a zatem prowadzenie egzekucji świadczeń niepieniężnych zawartych w tytule wykonawczym I C 1062/08 przez dwanaście lat metodą przymusu i upokarzania, jest przestępstwem, bądź współudziałem w przestępstwie (art. 304 k.p.k.) najgorszego kalibru.

Każdy kto używa sformułowania „czynności niezastępowalnej” w kwestiach odnoszących się do świadczenia niepieniężnego tytułu wykonawczego I C 1062/08, popełnia przestępstwo nadużycia uprawnień przez funkcjonariusza publicznego (art. 231 § 2 k.k.), w związku z poświadczeniem nieprawdy (art. 271 § 3 k.k.), wyrządzeniem szkody w obrocie gospodarczym (art. 296 § 3 k.k.) i przestępstwami przeciwko wymiarowi sprawiedliwości (rozdz. XXX k.k.), zagrożonymi odpowiedzialnością karną pozbawienia wolności do lat 10.

Jak długo Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze nie przedstawi wykładni prawa (interpretacji) organu władnego, typu uchwały Sądu Najwyższego w składzie pełnym lub siedmiu sędziów, stwierdzającej, iż:
Obowiązek usunięcia skutków naruszenia dóbr osobistych, polegający na złożeniu przez dłużnika oświadczenia odpowiedniej treści w formie ogłoszenia, podlega egzekucji na podstawie art. 1050 k.p.c.
tak długo dwunastoletnie tortury w przedmiocie prowadzenia egzekucji fecere I C 1062/08, będą działaniami gangsterskimi, obstrukcją, a Prezes Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze będzie ponosił pełną odpowiedzialność za nadzorowanie zorganizowaną grupą przestępczą.

Mam prawo używać sformułowań typu stalinowscy sędziowie wobec funkcjonariuszy publicznych uczestniczących w tych niegodziwościach, ponieważ wskazane wielokrotnie dowody (orzecznictwa) i przepisy (art. 776 k.p.c., art. 1049 k.p.c., art. 779 § 1 k.p.c. nie lokują tego w kategoriach fałszywego zawiadomienia o przestępstwie, świadomego wprowadzenia w błąd, czy fikcji.
Sędziowie orzekający w pokłosiu wyroku bez przyczyny II K 467/07 i sfingowanego procesu cywilnego I C 1062/08, w tym: I Co 3259/08, I Co 441.16, II Cz 233/17, II Cz 675/17, II S 16/18…, perfidnej obrazie przepisów prawa procesowego, nie działają zgodnie z zasadami działań organów państwa, praworządnością, szacunkiem do godności osoby ludzkiej i obowiązkiem przestrzegania prawa oraz zakazem stosowania tortur.
Nie są to fałszywe oskarżenia, czy fałszywe zawiadomienia o popełnieniu przestępstw, tylko stwierdzenia faktów postępowania gangsterskiego. Następną rzeczą potwierdzającą fakt bycia stalinowskim sędzią, będzie bezpodstawne pozbawienie mnie na pół roku wolności. Tym akcentem potwierdzicie swoją tożsamość.
http://grzegorz-niedzwiecki.hexcom.net/2016/11/16/poklosie-niczego/

Jelenia Góra, dnia 18 czerwca 2019 r.
Prezes Narodowego Sądu Obywatelskiego
Grzegorz Niedźwiecki „Nil”


Jelenia Góra, dnia 17 czerwca 2019 r.
Grzegorz Niedźwiecki
ul. Działkowicza 19
58-506 Jelenia Góra
Sąd Okręgowy w Legnicy
IV Kz 259/19

Stanowisko

Uprzejmie informuję, że w zawiadomieniu z dnia 12 czerwca 2019 r. wkradł się błąd literacki, bądź przekłamanie.
Nie jestem skazany, bowiem od kapturowego wyroku w sprawie II K 851/18, który doręczono mi dnia 3 kwietnia 2019 r. złożyłem w ustawowym terminie apelację, tj. dnia 8 kwietnia 2019 r.
Bierność i polityczne decyzje SSR Jacka Kielar, który próbuje z obrazą przepisów prawa procesowego zalegalizować nielegalny wyrok pierwszej instancji, to jego problem. Z tego tytułu składam właśnie pozew cywilny przeciwko koteryjnemu sędziemu.
Nikt nie ma prawa bez procesu i bez rzetelnego zbadania sprawy, z naruszeniem zasady swobodnej oceny dowodów (art. 7 k.p.k.) oraz konstytucyjnego nakazu dwuinstancyjności, pozbawić człowieka prawa do obrony, wbrew art. 78 Konstytucji w zw. z art. 445 k.p.k.
Posiedzenie w sprawie sygn. akt II K 851/18, które odbędzie się w dniu 10 lipca 2019 r. o godz. 10:40 w sali nr 105 w lokalu sądowym w Legnicy przy ul. Złotoryjskiej 40 ma być rozpoznaniem apelacji, złożonej zgodnie z ustawą.
Będę wdzięczny za zachowanie powagi Sądu Zarzut z art. 238 k.k. był niedopuszczalny, a ewentualne oskarżenie z art. 234 k.k., upadłoby w sytuacji uszanowania faktów i wzięcia pod uwagę istotnych okoliczności, które były dowodem na prowadzenie przez sędziów jeleniogórskich egzekucji czynności zastępowalnej I C 1062/08 w postępowaniach I Co 3259/08 oraz I Co 441/16 w sposób niedopuszczalny (SN III CZP 23/06).
Dopiero po wyjaśnieniu przyczyn dwunastu lat upokarzania mnie, wyjaśni się kto kogo znieważał, czyli doprowadził do skutku mającego epilog przed Sądem Rejonowym w Złotoryi. Naruszono tu art. 5 Polskiej Karty Praw Ofiary, winę za czyny sprawcy przypisuje się ofierze.
Grzegorz Niedźwiecki
Odpowiedzialność z art. 234 i 238 kk

Jeśli prokuratura usiłuje oskarżyć z tychże art. kk to trzeba twardo podnosić okoliczności, które nasuwały podejrzenia o popełnieniu przestępstwa, nie należy używać ogólników, że politycy niemal codziennie zawiadamiają prokuraturę o podejrzeniu popełnienia przestępstwa i nie ponoszą odpowiedzialności karnej, a sprawa jest umarzana. Należy skupiać się na swoich racjach i przekonaniach i wykazywać konkretne okoliczności zdarzeń, które to nasuwały podejrzenia o popełnieniu przestępstwa.
Absolutnie nie może ponosić odpowiedzialności z art. 234 i 238 kk. Zaznaczam, że musi być spełniona jakaś okoliczność, według której domniemujemy, że doszło do przestępstwa. Od tego jest prokuratura, żeby dowieść czy przestępstwa dokonano czy nie, albo uznać, że jest niedostateczna ilość zebranych dowodów, aby postawić akt oskarżenia. Głównie chodzi tutaj o sytuację fikcyjną, gdzie świadomie wprowadzamy w błąd organa ścigania wiedząc, że taka sytuacja nie miała miejsca itp. Natomiast zawiadamiając o podejrzeniu popełnienia przestępstwa podając okoliczności, które nasuwają u nas takie podejrzenia nie mogą być karalne w żadnym przypadku. Jednak nie możemy kierować podejrzeń w stosunku do danej osoby od tak sobie i uzasadniać, że podejrzewamy. Wtedy można podciągnąć to pod pomówienie, czy też składanie nieprawdziwego doniesienia. Natomiast jak mamy szereg dowodów, np. działanie na naszą szkodę i brak stosownych reakcji Urzędów może nasuwać przypuszczenie, że niedopełnienie obowiązków służbowych i działanie na niekorzyść interesu publicznego i prywatnego jest wynikiem przyjęcia korzyści majątkowej, czy też jej obietnicy. Reasumując w doniesieniu podejrzenia dokonania przestępstwa należy wskazać dowody, które nasuwają lub mogą nasuwać takie podejrzenia- nie wystarczy samo stwierdzenie, że podejrzewam, że dokonano przestępstwa- należy to uzasadnić i wskazać szereg istotnych faktów, które nasuwają to podejrzenie.
O podejrzeniu popełnienia przestępstwa zawiadamiamy prokuraturę gdy nie mamy „twardych” dowodów ale okoliczności wskazują na to, że jest wysoce prawdopodobne, że dopuszczono się przestępstwa np. brak reakcji w danej sprawie właściwych urzędów może nasuwać podejrzenie przyjęcia korzyści majątkowej lub jej obietnicy. Natomiast gdy byliśmy świadkami przestępstwa to możemy użyć stwierdzenia zawiadomienia o popełnionym przestępstwie. Jednak wszystko sprowadza się w tym samym kierunku.
Czynność sprawcza przestępstwa z art. 238 polega na zawiadomieniu o niepopełnionym przestępstwie. Za zawiadomienie należy uznać każdy skuteczny sposób udzielenia organom powołanym do ścigania informacji o niepopełnionym przestępstwie. Ustawa nie przewiduje żadnej specjalnej formy zachowania się. Czynność sprawcza będzie zatem zrealizowana tak przez zawiadomienie ustne, jak i pisemne lub anonimowe.
Występek fałszywego zawiadomienia o przestępstwie jest przestępstwem umyślnym. Sprawca musi wiedzieć, że zawiadamia o przestępstwie, którego nie popełniono. Zachowanie jego polega więc na w pełni świadomym wprowadzeniu organów powołanych do ścigania w błąd. Z tego też względu występek z art. 238 może być popełniony tylko z zamiarem bezpośrednim.

Fałszywe zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa
Pewna cześć czynów zabronionych regulowanych w Kodeksie karnym należy do kategorii przestępstw ściganych na wniosek. Tym samym bez właściwego zawiadomienia policji czy prokuratury, żaden z tych organów nie może podjąć właściwych w danej sprawie działań. Problem pojawia się, gdy informacja o przestępstwie okaże się być nieprawdziwa, a zawiadamiający miał tego pełną świadomość. Aby przeciwdziałać tego typu sytuacjom, ustawodawca karze osoby fałszywie zawiadamiające o przestępstwie.

Zgodnie z treścią art. 234 KK, kto, przed organem powołanym do ścigania lub orzekania w sprawach o przestępstwo, w tym i przestępstwo skarbowe, wykroczenie, wykroczenie skarbowe lub przewinienie dyscyplinarne, fałszywie oskarża inną osobę o popełnienie tych czynów zabronionych lub przewinienia dyscyplinarnego, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Z kolei art. 238 KK stanowi, że kto zawiadamia o przestępstwie lub o przestępstwie skarbowym organ powołany do ścigania wiedząc, że przestępstwa nie popełniono, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
 
Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14 września 2009 r. (sygn. akt IV KK 129/04) zaznaczył, fałszywe oskarżenie, o jakim mowa w art. 234 KK, jest dokonane z chwilą dojścia treści oskarżenia (zawierającego zarzuty nieprawdziwe) do autora, którym jest organ powołany do ścigania lub orzekania w sprawach o przestępstwo, w tym przestępstwo skarbowe, wykroczenie, wykroczenie skarbowe lub przewinienie dyscyplinarne. Pobudki i motywy sprawcy są dla bytu omawianego przestępstwa obojętne. Z kolei występek z art. 238 KK (zawiadomienie o niepopełnionym przestępstwie) różni się tym od występku z art. 234 KK, że sprawca - zawiadamiając organ powołany do ścigania przestępstw lub przestępstw skarbowych o rzekomo popełnionym przestępstwie - nie wskazuje osoby, która miała je popełnić. Informuje więc o zdarzeniu, którego w ogóle nie było, lub przedstawia zdarzenie prawdziwe jako przestępstwo cięższe przez dodanie nieprawdziwych okoliczności. W doktrynie wyrażono pogląd, że jeżeli zawiadomienie, o jakim mowa w art. 238 KK zawiera jednocześnie fałszywe oskarżenie konkretnej osoby, to sprawca tego czynu będzie odpowiadał wyłącznie za fałszywe oskarżenie, czyli jedynie za występek z art. 234 KK.
 
Przestępstwo fałszywego oskarżenia jest przestępstwem formalnym, bezskutkowym. Tym samym cel założony przez sprawcę omawianego czynu nie musi w ogóle się ziścić, aby można było pociągnąć daną osobę do odpowiedzialności karnej. Dokonanie tego przestępstwa następuje już w momencie podniesienia przed organem powołanym do ścigania lub orzekania nieprawdziwego zarzutu, że inna osoba popełniła przestępstwo, wykroczenie lub przewinienie dyscyplinarne- nie ma przy tym żadnego znaczenia jaki czyn zarzucamy innej osobie. Nie oznacza to jednak, że ponowne podniesienie przed organem powołanym do ścigania lub orzekania, wobec tej samej osoby tego samego nieprawdziwego zarzutu, jest czynem bezkarnym. Bez wątpienia jednym ze znamion określających czynność sprawczą jest skierowanie oskarżenia (zawierającego zarzut nieprawdziwy) do jednego z organów wymienionych w art. 234 KK, ale wymóg oskarżenia "przed organem powołanym do ścigania lub orzekania" nie ma charakteru skutku. Dla bytu przestępstwa fałszywego oskarżenia określonego w art. 234 KK obojętne jest także to, czy przeciwko osobie fałszywie oskarżonej wszczęto postępowanie karne lub dyscyplinarne, względnie, czy została skazana lub ukarana.
 
Przedmiotem ochrony w omawianych przestępstwach jest nie tyle druga osoba (oskarżana fałszywie o popełnienie czynu zabronionego), lecz przede wszystkim wymiar sprawiedliwości i jego prawidłowe funkcjonowanie. Zarówno czyn z art. 234, jak i art. 238 KK można popełnić wyłącznie poprzez działanie – sprawca zawiadamia o rzekomym przestępstwie. Nie jest ważna przy tym forma przekazania takiej informacji (pisemnie, mailowo, ustnie, osobiście czy telefonicznie).

Wolność słowa, a krytyka osób publicznych
http://www.mojejaworzno.pl/index.php?option=com_k2&view=item&id=1193:wolnosc-slowa-a-krytyka-osob-publicznych&Itemid=495
https://zakiewicz-adwokaci.pl/uslugi-prawne/prawo-karne/znieslawienie/
http://www.serwisprawa.pl/artykuly,28,23446,granice-dopuszczalnej-krytyki-osob-publicznych
Publiczna krytyka nie oznacza automatycznego bezprawnego naruszenia dóbr osobistych
https://czasopismo.legeartis.org/2015/03/publiczna-krytyka-wolnosc-slowa.html’;
http://kancelariakpg.pl/granica-bdquo-dozwolonej-rdquo-krytyki-osob-pelniacych-funkcje-publiczne-oraz-reakcja-prawna-na-takie-zachowania-pa7-83-78
http://www.wspolnota.org.pl/aktualnosci/aktualnosc/granice-wolnosci-slowa-radnego/
https://adwokatput.pl/krytyka-osob-publicznych-i-jej-naruszenie/
http://www.bobrowniki.tv/aktualnosci-z-regionu/rok-2013/marzec/wolnosc-slowa-a-tolerancja-na-krytyke-publiczna-felieton
2019-06-16
Grzegorz Niedźwiecki
Jelenia Góra, dnia 13 czerwca 2019 r.

Skarga
na Prezesa Sądu Rejonowego w Złotoryi Michała Misiaka (A. 050-7/19)

Uprzejmie informuję, że Prezes Sądu Rejonowego w Złotoryi dopuszcza się fałszu intelektualnego. Każda skarga jak i wniosek podlegają rozpatrzeniu, sędzia nie podlega tylko p.u.s.p. Podlega Konstytucji oraz ustawom. Niezawisłość nie oznacza dowolności, sędzia nie ma prawa podejmować arbitralnych i złośliwych decyzji. Ma obowiązek stosować przepis art. 16 k.p.k. w związku z art. 2, 30, 7, 83, 32, 42, 45, 78, 176 Konstytucji RP oraz art. 445 k.p.k. Ma postępować etycznie i nie naruszać Polskiej Karty Praw Ofiary.
Grzegorz Niedźwiecki nie przekroczył ustawowego terminu do złożenia apelacji. Złożył ją bowiem w pięć dni od doręczenia mu wyroku.
Co do nielegalności koteryjnego wyroku II K 851/18 i naruszeń przepisów prawa procesowego oraz materialnego, to kwestię tą rozstrzygniemy na wokandzie.

Z poważaniem
Prezes Narodowego Sądu Obywatelskiego
Grzegorz Niedźwiecki, 58-506 Jelenia Góra, ul. Działkowicza 19

Grzegorz Niedźwiecki
ul. Działkowicza 19
58-506 Jelenia Góra

Skarga

na bezczynność, omijanie prawa i naruszenie prawa do apelacji przez Sąd Rejonowy w Złotoryi w sprawie II K 851/18

Grzegorz Niedźwiecki nie został prawomocnie skazany przez Sąd Rejonowy w Złotoryi. Twierdzenie, iż Grzegorz Niedźwiecki został skazany prawomocnym wyrokiem za przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia publicznego lub przestępstwo skarbowe – jest nadużyciem art. 9 § 1 kk. Nie ma tu zastosowania także kumulatywny przepis art. 238 kk, ponieważ oskarżony nie używał słów wulgarnych, powszechnie uznawanych za obelżywe.

Nielegalny wyrok II K 851/18 pierwszej instancji (negatywne przesłanki procesowe), został doręczony oskarżonemu w dniu 3 kwietnia 2019 r.
Oskarżony, zgodnie z przepisem art. 445 k.p.k. oraz art. 176 Konstytucji RP, złożył dnia 8 kwietnia 2019 r. apelację.
Dowód:
•    Apelacja z dnia 8 kwietnia 2019 r.
•    Skarga na obrazę przepisów prawa procesowego z dnia 13 maja 2019 r.
•    Zażalenie z dnia 31 maja 2019 r.
•    Potwierdzenia pocztowe przesłania w/w pism procesowych
Wyrok II K 851/18 jest przekroczeniem uprawnień i niedopełnieniem obowiązków.
Sędzia Sądu Rejonowego Jacek Kielar  rzekomo coś tam w dniu 28 lutego 2019 r. ogłosił, mimo iż wezwanie dotyczyło pierwszej rozprawy głównej, a oskarżony wnosił o skierowanie sprawy na posiedzenie celem umorzenia ze względu na niedopuszczalność oskarżenia z art. 226 § 1 k.k. za wysłanie wiadomości email za pośrednictwem środków masowego komunikowania, po godzinach pracy sędziego (Wyrok TK - P 3/06; Uchwała SN - I KZP 8/12).
Sąd Rejonowy w Złotoryi nie może stwierdzić, iż oskarżony nie odbierał awiza, ponieważ nie przysyłał listów poleconych Grzegorzowi Niedźwieckiemu. Nie zaistniała tu nawet tak zwana fikcja doręczeń. Oskarżony nie miał wiedzy o zaistniałym, arbitralnym zdarzeniu. Sąd naruszył art. 16 k.p.k. Sędzia Sądu Rejonowego Jacek Kielar nie zachował się tak, jak Sąd Rejonowy dla Wrocławia Fabrycznej IX Wydział Gospodarczy KRS.
Demokratyczne państwo prawne, urzeczywistniające zasady sprawiedliwości społecznej i obowiązujący porządek prawny, przewiduje następujące etapy stosowania prawa.
•    Gmina wydaje decyzję administracyjną, bądź postanowienie, w którym na końcu poucza, iż na niniejsze postanowienie służy stronie zażalenie do SKO… w terminie 7 dni od daty jego doręczenia.
•    Sąd Rejonowy dla Wrocławia Fabrycznej IX Wydział Gospodarczy KRS wydając postanowienie, załącza pouczenie o skardze, w którym wskazuje, iż na postanowienie wydane przez referendarza sądowego przysługuje skarga do tego samego Sądu... w terminie 7 dni od daty doręczonego orzeczenia.
•    Sąd Rejonowy w Legnicy, po sfingowanym śledztwie tej samej prokuratury, wydał pod nieobecność oskarżonego w takiej samej kwestii wyrok nakazowy II K 38/19. Nie pozwolił sobie na uprawomocnienie wyroku, tylko doręczył go wraz z odpisem aktu oskarżenia oskarżonemu i pouczeniem, iż oskarżony ma prawo wniesienia sprzeciwu do sądu, który wydał wyrok nakazowy, w terminie zawitym 7 dni od doręczenia tego wyroku (art. 506 § 1 k.p.k.). Oskarżony z art. 226 § 1 k.k. Grzegorz Niedźwiecki wniósł w nieprzekraczalnym terminie sprzeciw, wnioskując o umorzenie postępowania ze względu na negatywne przesłanki procesowe. Sąd Rejonowy w Legnicy, zachował się godnie i uwzględnił sprzeciw, umarzając postępowanie w dniu 13 czerwca 2019 r. Okoliczności i zarzut oraz kwalifikacja prawna czynu jest ta sama, co w przedmiotowym wyroku Sądu Rejonowego w Złotoryi. Sąd Legnicki szanuje wykładnię TK i SN, odstępując od skazania o znieważenie funkcjonariusza w trybie art. 226 § 1 k.k., przyznając rację, iż niedopuszczalne jest ściganie o czyn nie popełniony podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych. Jaką zasadą kieruje się Sąd Rejonowy w Złotoryi, odmawiając oskarżonemu wbrew obowiązkowi ustawowemu (art. 445 k.p.k.) i konstytucyjnemu (art. 7, 78, 32, 176, 45, 42 konstytucji) prawa do obrony?

Takie same normy obowiązują zarówno w prawie cywilnym jak i karnym. Niestety, Sąd Rejonowy w Złotoryi nie uznaje art. 2, 30, 7, 83, 32, 42, 45, 78, 176 Konstytucji RP oraz art. 445 k.p.k. Nie uznaje obowiązującego prawa procesowego oraz materialnego. Nie dał szansy oskarżonemu, nie posiadającemu adwokata, do drugiej instancji. Czemu tak uczynił? Należy to wyjaśnić.
Art. 445. Termin do wniesienia apelacji
________________________________________
Dz.U.2018.0.1987 t.j. - Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego
§ 1. Termin do wniesienia apelacji wynosi 14 dni i biegnie dla każdego uprawnionego od daty doręczenia mu wyroku z uzasadnieniem.
§ 2. Apelacja wniesiona przed upływem terminu złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wywołuje skutki określone w art. 422 wniosek o sporządzenie i doręczenie uzasadnienie wyroku i podlega rozpoznaniu; apelację taką można uzupełnić w terminie określonym w § 1.
Art. 176. Zasada dwuinstancyjnego postępowania
________________________________________
Dz.U.1997.78.483 - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r.
1. Postępowanie sądowe jest co najmniej dwuinstancyjne.
2. Ustrój i właściwość sądów oraz postępowanie przed sądami określają ustawy.

Art. 78 – Prawo do dwóch instancji
opis kategorii - Art. 78 – Prawo do dwóch instancji
Każda ze stron ma prawo do zaskarżenia orzeczeń i decyzji wydanych w pierwszej instancji. Wyjątki od tej zasady oraz tryb zaskarżania określa ustawa.
CO TO ZNACZY?
Konstytucja gwarantuje stronom prawo do zaskarżania orzeczeń i decyzji wydanych w pierwszej instancji.
Jak orzekł Trybunał Konstytucyjny, organ rozpoznający środek zaskarżenia powinien mieć możliwość merytorycznej oceny prawidłowości rozstrzygnięcia w sprawie[1]. „Konstytucyjne prawo zaskarżania orzeczeń i decyzji wydanych w pierwszej instancji stanowi bardzo istotny czynnik urzeczywistniania tzw. sprawiedliwości proceduralnej"[2].
[1] wyrok TK z 24 lutego 2015 r., K 34/12
[2] wyrok TK z 16 listopada 1999 r., SK 11/99

Oskarżony ma prawo złożyć wniosek o uzasadnienie wyroku, ale nie ma obowiązku. Oskarżony Grzegorz Niedźwiecki złożył od koteryjnego wyroku w ustawowym terminie apelację. Nie ma innego trybu do wniesienia apelacji, niż określony w przepisie art. 445 k.p.k., czyli 14 dni od daty doręczenia wyroku. Prawo jednoznacznie tak stanowi.
Cele postępowania karnego, zasada obiektywizmu, zasada swobodnej oceny dowodów, prawo do obrony oraz pouczenie i informowanie uczestników postępowania (o ciążących obowiązkach i o przysługujących im uprawnieniach, brak takiego pouczenia lub mylne pouczenie nie może wywoływać ujemnych skutków procesowych dla uczestnika postępowania lub innej osoby, której to dotyczy) określa prawo procesowe, w tym art. 16 k.p.k. Tego zaniechano.
Od każdego wyroku pierwszej instancji przysługuje środek odwoławczy.
Wyrok II K 851/18 jest nielegalny i nie mógł się uprawomocnić. Doręczono go oskarżonemu dnia 3 kwietnia 2019 r. Grzegorza Niedźwiecki złożył apelację w dniu 8 kwietnia 2019 r., a więc nie po upływie przepisanego terminu do wniesienia środka zaskarżenia.
Art. 445. Termin do wniesienia apelacji
________________________________________
Dz.U.2018.0.1987 t.j. - Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego
§ 1. Termin do wniesienia apelacji wynosi 14 dni i biegnie dla każdego uprawnionego od daty doręczenia mu wyroku z uzasadnieniem.
§ 2. Apelacja wniesiona przed upływem terminu złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wywołuje skutki określone w art. 422 wniosek o sporządzenie i doręczenie uzasadnienie wyroku i podlega rozpoznaniu; apelację taką można uzupełnić w terminie określonym w § 1.
Wyrok jest nielegalny, a uprawomocnienie bezprawne.

Art. 176. Zasada dwuinstancyjnego postępowania
________________________________________
Dz.U.1997.78.483 - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r.
1. Postępowanie sądowe jest co najmniej dwuinstancyjne.
2. Ustrój i właściwość sądów oraz postępowanie przed sądami określają ustawy.

O bezprawności wyroku i uchybieniu sądowym świadczy fakt, że SSR Jacek Kielar przeprowadził postępowanie w blitzkriegu, zwalniając oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych i nie wymierzając mu opłaty. To nie jest dobroć, tylko manewr uśpienia oskarżonego i uprawomocnienia umyślnego wyroku. Gdyby wymierzył koszty, to nie mógłby zwlekać trzech tygodni z poinformowaniem oskarżonego o zaistniałym zdarzeniu.
Niezależnie od powyższego, oskarżony nie zaniechał drogi odwoławczej. Jak tylko się dowiedział o zaistniałym  stanie rzeczy, to złożył (zgodnie z literą prawa) środek odwoławczy. Pięć dni od doręczenia mu wyroku. Bezczynność Sędziego Sądu Rejonowego Jacka Kielara jest niedopuszczalna.
Uprawomocnienie nielegalnego wyroku jest obrazą przepisów prawa materialnego i procesowego oraz naruszeniem art. 176 konstytucji w związku z art. 445 k.p.k. Gdyby takie sztuczki można było stosować, to każdy niezawisły sędzia, mógłby ogłosić tajnos agentos wyrok sprzeczny z art. z art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. za nic, nawet 25 lat więzienia, przeleżakować go i opublikować w Krajowym Rejestrze Karnym Informację, iż człowiek ma status skazanego za przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia publicznego lub przestępstwo skarbowe. To nie jest powaga sądu.

Zostało tu pogwałcone prawo do rzetelnego procesu sądowego (art. 6 EKPCz) oraz prawo do skutecznego środka odwoławczego (art. 13 EKPCz). Istnieje obowiązek przestrzegania praw człowieka i zakaz tortur.
Do czasu rozpatrzenia apelacji, wyrok pierwszej instancji nie jest prawomocny. Taki jest rzeczywisty stan rzeczy.

Wnoszę o zobowiązanie Sądu Rejonowego w Złotoryi do uszanowania prawa i uruchomienia apelacji. Ustawa nie może nikomu zamykać drogi sądowej dochodzenia naruszonych wolności lub praw.

Jelenia Góra, dnia 12 czerwca 2-19 r.
Grzegorz Niedźwiecki