Stop zbrodniom sądowym, stop zbrodniczym wyrokom, stop zbrodniczym sędziom!

Jelenia Góra, dnia 03 października 2024 r.
TRYBUNAŁ NARODOWY
58-506 Jelenia Góra,   ul. Działkowicza 19
Nr KRS 0000686478  REGON 367795191
NIP 6112782086;       Tel. +48 791830093
sekretariat@trybunal-narodowy.pl

Prezes Izby Karnej Sądu Najwyższego Zbigniew Kapiński
Sędzia Sądu Najwyższego Marek Siwek
Sędzia Sądu Najwyższego Igor Zgoliński
Minister Sprawiedliwości Adam Bodnar
Prokurator Generalny Adam Bodnar
z wnioskiem o wyznaczenie organów ścigania zamiejscowych do wszczęcia postępowania przygotowawczego i wzięcie nadzoru nad postępowaniem

Stop zbrodniom sądowym, stop zbrodniczym wyrokom, stop zbrodniczym sędziom!

Szanowni Sędziowie Sądu Najwyższego, Ministrze Sprawiedliwości i Prokuratorze Generalny
Kiedy w Polsce przestaną funkcjonować zbrodnie sądowe, a sędziowie zaczną odpowiadać za zbrodnicze wyroki?

UCHWAŁA SN I KZP 3/24 z dnia 27 września 2024 r.
Sąd Najwyższy w składzie: Prezes SN Zbigniew Kapiński (przewodniczący, sprawozdawca) SSN Marek Siwek SSN Igor Zgoliński
Sąd Najwyższy o obowiązywaniu przepisu pozwalającego prokuratorowi na powrót do czynnej służby ze stanu spoczynku. 27 września 2024 r. W myśl uchwały Sądu Najwyższego z 27 września br. przepisy, na podstawie których prokurator Dariusz Barski został w 2016 roku przywrócony do służby, miały i mają nadal moc obowiązującą ...
https://www.sn.pl/sites/orzecznictwo/orzeczenia3/i%20kzp%203-24-1.pdf
https://www.google.com/search?client=firefox-b-d&q=uchwa%C5%82a+SN+z+dnia+27+wrze%C5%9Bnia+2024+r.+#fpstate=ive&vld=cid:504d60bb,vid:ecLEmFc5KaA,st:0
Prezes SN miażdży Bodnarowców. Uzasadnienie!
https://www.youtube.com/watch?v=awqsipN6op4
https://www.tiktok.com/@mariuszkaluzny/video/7420115754634267926?_r=1&_t=8q9rCdVd4NS&fbclid=IwY2xjawFqV-tleHRuA2FlbQIxMQABHSgrjdoi6fLGW-wm9-mffjwb3dfjS_ZzQqjoSSTFyugNvcaT4_p9pqZHjQ_aem_dPJdOYDCAWmrw4VlAXlYnQ

Sędzia SN uderza w rząd Donalda Tuska. Przytoczył wyrok z PRL
— Przestrzegam wszystkich tych, którzy mówią, że "mamy specjalne czasy". W specjalnych czasach trzeba w sposób specjalny interpretować ustawy i konstytucję, to nie może być normalne — powiedział prezes Izby Karnej Sądu Najwyższego Zbigniew Kapiński po odczytaniu uzasadnienia do uchwały w sprawie powołania Dariusza Barskiego na prokuratora krajowego. Porównał również sprawę do afery mięsnej z 1965 r., w której wyroki zostały uznane za "zbrodnię sądową".
— Uzasadnienie sędziego sprawozdawcy, którego fragment chcę przytoczyć, pokazuje dobitnie, jakie są skutki tego. Tu przestrzegam wszystkich tych, którzy mówią, że "mamy specjalne czasy". W specjalnych czasach trzeba w sposób specjalny interpretować ustawy i konstytucję, to nie może być normalne. Mamy "demokrację walczącą", mamy jakieś specjalne czasy, kiedy trzeba się rozliczyć z poprzednią władzą polityczną — powiedział.
Następnie przytoczył szczegóły orzeczenia w sprawie Wawrzeckiego. — Sędzia sprawozdawca napisał tak: "na obecnym etapie rozwoju socjalistycznej ojczyzny, kiedy dotychczasowe metody walki z tego rodzaju przestępczością nie przyniosły oczekiwanego rezultatu, trzeba sięgnąć po metody ostateczne". Czyli z uwagi na etap socjalistycznej wówczas ojczyzny, po to, żeby przykryć nieudolność władzy w zakresie zapewnienia dostaw mięsa, skazano człowieka na karę śmierci — dodał.
Wydział IV Karny, pod przewodnictwem sędziego Sądu Najwyższego Romana Kryże, rozpoznał sprawę Stanisława Wawrzeckiego, urodzonego 25 października 1921 roku w Mławie, w trybie doraźnym, skazując oskarżonego na śmierć (przyp. wł.).
Prezes Izby Karnej SN wskazał, że wyrok z afery mięsnej to przejaw współdziałania oraz tego, że władza sądownicza realizowała cele polityczne określonej siły politycznej. — Do tego to może prowadzić. To orzeczenie zostało uznane przez Sąd Najwyższy, za zbrodnię sądową — skwitował.
https://www.onet.pl/informacje/onetwiadomosci/sedzia-sn-oskarza-rzad-donalda-tuska-przytoczyl-orzeczenie-z-prl/6l95rkr,79cfc278?fbclid=IwY2xjawFqWiVleHRuA2FlbQIxMQABHVhTaf9Tv8oKhVNs2OSTi54KeRG3OhjJw5_zGOvNLezJ5FyRhvC38FTDBg_aem_7sSnX_GdJRRKEtNQP6cIFQ


ZAWIADOMIENIE O PRZESTĘPSTWIE
przekroczenia uprawnień, niedopełnienia obowiązków, zaniechania czynności rzetelnego zbadania sprawy, naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów, art. 2 k.p.k., zasady obiektywizmu, braku pouczenia i informowania uczestników postępowania, tuszowania przestępstw, poświadczenia nieprawdy, że czyn przestępny dokonany przez Katarzynę I. nie zaistniał, naruszenia art. 2 ustawy Prawo o prokuraturze, fałszywego oskarżenia o przestępstwo z art.297 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. i art. 11 § 2 k.k. przez Prokuratora Rejonowego w Lesznie Jacka Szymanowskiego w postępowaniu PR V Ds. 74/11
oraz koterii i współudziału w wyżej wskazanych przestępstwach przez poplecznictwo w sprawie poprzez naruszenie prawa do rzetelnego procesu sadowego (Art. 6 EKPCz) przez SSR w Lesznie Dominika Szufnarowskiego w postępowaniu II K 45/12 oraz sędziów Sądu Okręgowego w Poznaniu Dariusza Kawula, Anny Judejko i Roberta Kubickiego w postępowaniu XVII Ka 1173/13.

Uzasadnienie
Trzeba ich skazać
https://www.trybunal-narodowy.pl/trzeba-ich-skazac-producenci-przestepcow/
https://www.youtube.com/watch?v=ZvGuNrMvTsU&t=1s

Magdalena Mazur-Prus – rzecznik Prokuratury Okręgowej w Poznaniu
Rozprawa w Sądzie Najwyższym, Mówi prokuratora Barbara Nowińska:
– ponieważ Katarzyna I. została skazana wyrokiem sądu, dobrowolnie się poddała karze i była objęta aktem oskarżenia.
https://www.youtube.com/watch?v=d7ZhD8LV1wI

Nie budzi wątpliwości, że przedmiotowego czynu zabronionego dopuściła się Katarzyna I.
Skoro oskarżona dobrowolnie się poddała karze, to karę należało wykonać.

Okoliczności budzące poważne wątpliwości:
W całym uzasadnieniu nie ma *ani jednego dowodu* na fałszowanie przez nas dokumentów finansowych dla klientów.
Bardzo ważny wątek zawiera str. 47 i 48 uzasadnienia cyt.: " W tym kontekście trzeba odnieść się do wniosków opinii z badań kryminalistycznych z zakresu dokumentów (k.1656-1688 tom X), z której wynika, ze nie można wykluczyć, iż część z fałszowanych podpisów widniejących na zaświadczeniach przedkładanych w imieniu biura Anny Marciniak do banków i SKOK-u (m.in. Jan M…..a, Żanety S…..t, Marii W……..k), nakreślone zostały przez Katarzynę I. Zauważyć jednak należy, że biegły sporządzający tę opinię nie ustalił tego w sposób kategoryczny, w związku z czym *nie można Katarzynie I. przypisać fałszowania tych podpisów, tym bardziej, że i ona sama przecież tego nie potwierdziła* (!!!!) Wobec tego, zdaniem sądu, brak jest również podstaw do tego, żeby okoliczność ta miała negatywny wpływ na generalnie pozytywną ocenę zeznań złożonych przez nią w toku tego postępowania."
Treść opinii grafologicznej m.in. z karty 1680 (załączonej do ów @):
cyt,: " Natomiast przeprowadzając komparatystykę z wzorami pobranymi od Katarzyny I. stwierdzono jedynie, iż nakreślenie dowodowego podpisu leży w jej możliwościach graficznych."
sentencja taka znajduje się również na innych kartach opinii przy innych podpisach."
dalsza część opinii wskazuje cyt: " Natomiast badania komparatystyczne z wzorami Katarzyny I. pozwoliły jedynie uznać, iż nakreślenie podpisu dowodowego leży w jej możliwościach graficznych. W tym miejscu należy podkreślić, iż niedostatek materiału porównawczego obejmował także podpisy o treści dowodowej "MW…….k", co dodatkowo obniżyło jej wartość poznawczą."
Obrońca złożył w sądzie wniosek o pobranie od Katarzyny I. wpływowych próbek pisma, ten jednak przez sąd został odrzucony! Obiektywny Sędzia zresztą po otrzymaniu takiej informacji sam powinien o to wystąpić!

Art. 2. Zadania prokuratury
Prokuratura wykonuje zadania w zakresie ścigania przestępstw oraz stoi na straży praworządności.
Do zadań prokuratora należy przede wszystkim nadzór nad ściganiem przestępstw i postępowaniem karnym prowadzonym przez służby mundurowe (policja, urząd celny), koordynacja działań związanych ze ściganiem przestępstw, tworzenie aktów oskarżenia, oraz prowadzenie spraw i oskarżanie przed sądem.

Polska Karta Praw Ofiary
II. Prawo do godności, szacunku i współczucia
4. Ofiara ma prawo do traktowania jej z godnością, szacunkiem i współczuciem. Do szczególnego przestrzegania tego prawa zobowiązani są przedstawiciele wymiaru sprawiedliwości, służby zdrowia i służb socjalnych (art. 47 Konstytucji RP, art. 1 ust. 2 oraz art. 14.3 ustawy o Policji z 1990 r., Deklaracja o Policji, przyjęta w 1979 r. przez Radę Europy oraz Kodeks ONZ postępowania funkcjonariuszy porządku prawnego (Rezolucja nr 34/169 Zgromadzenia Ogólnego ONZ z 17 XII 1979 r.), art. 30 ustawy o zawodzie lekarza w zw. z art. 12 i art. 13 Kodeksu etyki lekarskiej z 1993 r., art. 8 Kodeksu postępowania administracyjnego z 1960 r. [k.p.a.]).
5. Nie można przerzucać odpowiedzialności za przestępstwo ze sprawcy na ofiarę. Nie można usprawiedliwiać przestępstwa tradycją, kulturą, stereotypami minimalizującymi winę sprawcy.

Art. 160. Narażenie na niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu
§ 1. Kto naraża człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

Zasada swobodnej oceny dowodów przez sąd w postępowaniu karnym – na czym polega?
•    Zasada swobodnej oceny dowodów
•    Zasada swobodnej oceny dowodów i wywiedzione z niej normy
•    Pominięcie dowodu w sprawie
•    Całokształt okoliczności ujawnionych w postępowaniu
Zgodnie z art. 7 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 30 z późn. zm., dalej również jako „k.p.k.”) organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Co to oznacza w praktyce? Na czym właściwie polega zasada swobodnej oceny dowodów?
Zasada swobodnej oceny dowodów
Ustanowiona w art. 7 k.p.k. zasada swobodnej oceny dowodów obejmuje wszystkie organy postępowania karnego. Tym samym organy postępowania przygotowawczego (prokuratura, policja, ale także organy Straży Granicznej, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Krajowej Administracji Skarbowej, Centralnego Biura Antykorupcyjnego oraz Żandarmerii Wojskowej, w zakresie ich właściwości; a także inne organy przewidziane w przepisach szczególnych) nie tylko powinny kierować się wskazaną dyrektywą, lecz także ich rozstrzygnięcia powinny pozostawać pod ochroną, jaką daje ta zasada, co zresztą co do wyroków wprost wyraża Sąd Najwyższy.
Jednocześnie brak zawężenia kręgu organów do sądu pierwszej instancji narzuca konieczność przyjęcia generalnej tezy. Zasada ta działa zawsze wtedy, kiedy przez organy procesowe dokonywane są ustalenia faktyczne. Stanowi ona również kryterium oceny działań sądu drugiej instancji. Będzie tak wówczas, kiedy sąd ten dokonuje oceny przeprowadzonych w sprawie dowodów. W szczególności jednak kiedy prowadzi samodzielnie postępowanie dowodowe (wyrok Sądu Najwyższego z 15 maja 2012 r., sygn. IV KK 398/11). Nabiera to szczególnego znaczenia w zakresie sądowego postępowania odwoławczego, w którym dokonano znaczącej zmiany zakresu prowadzonego postępowania dowodowego, rozszerzając go także poprzez ograniczenie możliwości wydawania rozstrzygnięć o charakterze kasatoryjnym.

Zasada swobodnej oceny dowodów i wywiedzione z niej normy
Z treści art. 7 k.p.k. można wyprowadzić dwie normy:
•    pierwszą – dotyczącą przedmiotu oceny,
•    drugą – odnoszącą się do sposobu tej oceny.
Przedmiotem oceny powinny być bowiem wszystkie przeprowadzone dowody. Natomiast sposób oceny tych dowodów polega na dokonaniu jej z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Oznacza to więc, że warunkiem prawidłowej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie jest wzięcie pod uwagę i dokonanie oceny wszystkich przeprowadzonych dowodów. Użyte tu określenie „wszystkie dowody” odnosi się tylko do dowodów istotnych w sprawie (art. 366 § 1 k.p.k., zgodnie z którym przewodniczący kieruje rozprawą i czuwa nad jej prawidłowym przebiegiem, bacząc, aby zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności sprawy). Dowodów nieistotnych nie przeprowadza się. Wniosek dowodowy co do okoliczności niemającej znaczenia dla rozstrzygnięcia podlega bowiem oddaleniu (art. 170 § 1 pkt 2).
Pominięcie dowodu w sprawie
Jeśli przeprowadzone zostaną także dowody, które są bez znaczenia w sprawie, to dowody takie nie podlegają w ogóle ocenie. Taki dowód organ procesowy powinien pominąć. Natomiast gdyby przy ocenie dowodów sąd pominął jakiś dowód istotny w sprawie, to ocena materiału dowodowego jest niepełna. Tym samym może być zatem nieprawidłowa. Jednakże aby dowód mógł zostać oceniony, najpierw musi zostać prawidłowo przeprowadzony. Sposób, w jaki sąd powinien przeprowadzić dowody lub czuwać nad ich prowadzeniem przez strony, aby mogły stanowić podstawę dowodową orzeczenia, zależy od form orzekania i rodzaju dowodu.
Całokształt okoliczności ujawnionych w postępowaniu
W wypadku orzekania na posiedzeniu podstawą orzeczenia powinien być całokształt okoliczności ujawnionych w postępowaniu, mających znaczenie dla rozstrzygnięcia (art. 92 k.p.k.). Przepis ten nie wymaga jednak ujawnienia dowodów na posiedzeniu. Oznacza to, że podstawę dowodową orzeczenia stanowią dowody zgromadzone w aktach sprawy. Natomiast gdy sąd orzeka na rozprawie głównej, podstawą wyroku powinien być całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie (art. 410 k.p.k.).
Podkreślić należy, że zmieniony zakres prowadzonego postępowania dowodowego przed sądem odwoławczym wywołuje konieczność odniesienia się do możliwości skutecznego podniesienia naruszenia treści komentowanej normy prawnej jako zarzutu kasacyjnego. Abstrahując tu od innych warunków dotyczących skuteczności zarzutu kasacyjnego, należy podzielić stanowisko, że w sytuacji niedokonywania na nowo ustaleń faktycznych i nieoceniania na nowo materiału dowodowego brak jest podstaw skutecznego wystąpienia z takim zarzutem kasacyjnym (postanowienie Sądu Najwyższego z 28 czerwca 2017 r., sygn. II KK 187/17).
Uwzględnienie wszystkich przeprowadzonych dowodów
Zasada swobodnej oceny dowodów nakazuje w pierwszej kolejności uwzględniać wszystkie przeprowadzone dowody (dopuszczalne w świetle reguł dowodowych) i przy ich ocenie kierować się przede wszystkim zasadami logicznego myślenia oraz dodatkowo podkreśla konieczność przestrzegania wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.
Już sama regulacja dotycząca omawianej zasady zawarta w art. 7 k.p.k. ewidentnie wskazuje na jej niebagatelne znaczenie dla realizacji innych zasad. Wprowadzony wymóg oparcia orzeczenia na wszelkich wytworzonych w sprawie dowodach powoduje konieczność uwzględniania i oceniania dowodów przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, co jest gwarancją realizacji zasady obiektywizmu.
Uregulowanie zasady swobodnej oceny dowodów oznacza także wprost odejście od legalnej teorii dowodowej. Nie pozwala też na wartościowanie aprioryczne dowodów i przyjmowanie z góry określonej ich wartości. Każde odmienne założenie będzie sprzeczne z zasadą swobodnej oceny dowodów. Jednocześnie brak jednoznacznego wartościowania dowodów nie oznacza braku kontroli nad orzeczeniem. Wskazane kryteria (logika, wiedza, doświadczenie) stanowią bowiem zobiektywizowane kryteria oceny przestrzegania zasady swobodnej oceny dowodów, z tym zastrzeżeniem, że realność ich badania występuje jedynie wtedy, kiedy orzeczenie ma uzasadnienie.
Zasada swobodnej oceny dowodów – jak ją zachować?
Ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy zostały poczynione na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, jest zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, którego odzwierciedleniem jest uzasadnienie orzeczenia, jako w dalszym ciągu aktualnego. Nowsze orzecznictwo oprócz powtarzania wskazanej tezy koncentruje się również na elementach, które decydują o zachowaniu zasady swobodnej oceny dowodów. Są nimi:
1.    ujawnienie w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) zgodnie z regułami wskazanymi w art. 2 § 2 k.p.k. (zgodnie z którym podstawę wszelkich rozstrzygnięć powinny stanowić prawdziwe ustalenia faktyczne),
2.    rozważenie wszystkich okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k., tzw. zasada obiektywizmu – organy prowadzące postępowanie karne są obowiązane badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego);
3.    argumentacja wyczerpująca i logiczna, z jednoczesnym uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, zawarta w uzasadnieniu orzeczenia (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.).
https://kruczek.pl/zasada-swobodnej-oceny-dowodow/

W sprawie ma zastosowanie
Art. 58. Bezwzględna nieważność czynności prawnej
Zasady współżycia społecznego – termin prawniczy, klauzula generalna w prawie polskim, odwołująca się do powszechnie uznanych w kulturze polskiego społeczeństwa „wartości, które są zarazem dziedzictwem i składnikiem kultury europejskiej”.
Zasady współżycia społecznego to normy społeczne, których przestrzegać musi każdy człowiek i obywatel i które mają znaczenie ogólne dla wszystkiego rodzaju stosunków społecznych, w tym także i prawnych. Zasady te nie są statuowane przez organy państwowe lecz rodzą się samoistnie w społeczeństwie.
Oskarżyciel publiczny dopuścił się przekroczenia uprawnień, koterii, poważnego nadużycia.
Idąc tokiem rozumowania oskarżyciela, sąd winien rozpatrzyć w ramach pozwu wzajemnego „poczucie zagrożenia” Piotra Luteńko ze strony „pokrzywdzonej”, ponieważ taki poczucie mu towarzyszy w związku z uporczywym nękaniem go i groźbami karalnymi.

Kto podlega odpowiedzialności karnej według Kodeksu karnego?
Odpowiedzialność karna jest jednym z podstawowych pojęć prawa karnego, a mówiąc precyzyjniej jest jednym z pojęć wyjściowych w odniesieniu do przepisów ustawy karnej. Innymi słowy określa ona zasady, które muszą wystąpić, aby w ogóle ktokolwiek mógł odpowiadać karnie.
Podstawa prawna i komentarz
Zgodnie z art.1 §1 Kodeksu karnego(dalej: k.k.) odpowiedzialności karnej podlega ten tylko, kto popełnia czyn zabroniony pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia. Nadto, w myśl art. 2 k.k. odpowiedzialności karnej za przestępstwo skutkowe popełnione przez zaniechanie podlega ten tylko, na kim ciążył prawny, szczególny obowiązek zapobiegnięcia skutkowi.
Innymi słowy popełniony czyn zabroniony należy rozumieć w taki sposób, w jaki został określony w przepisach ustawy (art. 115 §1 k.k.), a"nie według uznania czy wręcz w sposób dalece odbiegający od brzmienia właściwego przepisu ustawy", co wynika z wyroku SA w Gdańsku o sygn. akt II AKa 250/15 z dnia 9 września 2015 roku.
Powyższy pogląd jest słuszny z uwagi na fakt, że stanowi swoistą gwarancję dla potencjalnego sprawcy, iż czyn, którego się dopuścił jest obecnie spenalizowany i aby został popełniony muszą być wypełnione znamiona, które z kolei decydują, o tym, że sprawca może zostać pociągnięty do odpowiedzialności karnej. Mówiąc najprościej, jeżeli nie zostały wypełnione znamiona danego czynu zabronionego albo jeśli domniemany czyn nie jest zabroniony przez ustawę, wówczas sprawca nie podlega odpowiedzialności karnej.
Celem doprecyzowania omawianego zagadnienia warto jeszcze przytoczyć fragment wyroku SN o sygn. akt V KK 372/16 z dnia 6 kwietnia 2017 roku, zgodnie z którym "ustawowe znamię zawarte w opisie czynu przestępnego, wymagane dla przypisania sprawcy odpowiedzialności karnej według reguły z art. 1 §1 k.k.i art. 115 §1 k.k., może być opisane innymi słowami, ale takimi, które je zastępują znaczeniowo, są równoważne."
Jeżeli chodzi o wykładnię art. 2 k.k. to również warto posłużyć się orzecznictwem, a konkretnie postanowieniem SN o sygn. akt II KK 218/18 z dnia 14 marca 2019 roku, z którego wynika, że "dla ustalenia warunków odpowiedzialności za przestępstwo skutkowe popełnione przez zaniechanie, konieczne jest stwierdzenie, że dana osoba miała prawny szczególny obowiązek zapobieżenia nastąpienia skutku w danych, konkretnych okolicznościach.". W tym miejscu jako przykłady można wskazać ratownika medycznego, urzędnika czy przedstawiciela służb mundurowych, gdyż na tych osobach ciąży szczególny prawny obowiązek wynikający z odrębnych przepisów.
Podsumowując problematykę odpowiedzialności karnej należy pamiętać, że sprawca odpowiada za swój czyn. Dodatkowo należy pamiętać o zasadzie, że nie ma przestępstwa gdy nie zostało ono wprost uregulowane w momencie jego popełnienia, zaś przepisy ustawy karnej należy stosować bezpośrednio, a nie przez wykładnię na niekorzyść sprawcy.
https://www.infor.pl/prawo/kodeks-karny/odpowiedzialnosc-karna/3003515,Kto-podlega-odpowiedzialnosci-karnej-wedlug-Kodeksu-karnego.html

Znaczenie zasady in dubio pro reo
Zasada in dubio pro reo wyrażona jest w art. 5 § 2 Kodeksu postępowania karnego i jest ona ściśle powiązana z zasadą domniemania niewinności. Istotą tej zasady jest to, iż wątpliwości nie dające się usunąć w drodze czynności dowodowych sąd musi rozstrzygać na korzyść oskarżonego.
Zgodnie z treścią przepisu art. 5 § 2 Kodeksu postępowania karnego, nie dające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. Wskazana zasada jest ściśle powiązana z zasadą domniemania niewinności i dla swojego obowiązywania znajduje umocowanie nie tylko w wskazanym przepisie ustawy, ale również w konstytucji (art. 42 ust 3 Konstytucji). Zasada ta jest również standardem w międzynarodowym prawie (art. 6 ust. 2 EKPCz oraz art. 14 ust. 2 MPPOiP.).
Istotą tej zasady jest to, iż jeżeli istnieją w sprawie wątpliwości, których w ogóle nie da się usunąć poprzez czynności dowodowe, to wątpliwości te należy rozstrzygać na korzyść oskarżonego. Podkreślenia wymaga, iż zasada ta znajdzie zastosowanie tylko w przypadkach gdy sąd podejmie bezskuteczną próbę (próby) usunięcia danej wątpliwości w drodze czynności dowodowych.
Wyrażona powyżej zasada ma szczególne znaczenie w przypadku procesów poszlakowych. Chodzi o to, iż znajduje ona zastosowanie wówczas gdy sąd ma możliwość przyjęcia kilku równorzędnych (nie dających się wyeliminować) wersji przebiegu zdarzeń istotnych dla określenia winy i kwalifikacji prawnej przyjętej wobec oskarżonego (wyrok SN z dnia 1.10.2002 r. V KKN 238/01, niepubl). W opisanej sytuacji istnieje obowiązek po stronie sądu do uniewinnienia oskarżonego.
Dla pełniejszego zobrazowania omawianej materii należy podać przykład – w jednym z procesów karnych może istnieć sytuacja, w której problematyczne będzie ustalenie, czy kierowca (uczestnik wypadku) mógł dostrzec pieszego na drodze. Ustalenie to może być kluczowe dla sprawy, albowiem przyjęcie, iż mógł go dostrzec spowoduje konieczność przypisania mu winy za wypadek, zaś ustalenie przeciwne - może go od tej odpowiedzialności uwolnić i powodować konieczność jego uniewinnienia. Jeżeli sąd po przesłuchaniu świadków, po ewentualnym przeprowadzeniu dowodu z opinii biegłych pozostanie z nie dającą się rozstrzygnąć wątpliwością jak było, wówczas z mocy prawa będzie musiał uznać, iż kierowca ten nie mógł widzieć pieszego i zmuszony będzie go uniewinnić.
Uzupełniająco należy wskazać, iż reguła in dubio pro reo dotyczy nie tylko ustaleń co do przebiegu zdarzenia, ale również dotyczy aspektów prawnych czynu (co oznacza, nakaz stosowania korzystniejszego dla sprawcy zapisu lub interpretacji prawnej).

Zasada in dubio pro reo w procesie karnym
Łacińskie określenie "in dubio pro reo" jest często używane w mediach i stanowi część szerszej zasady określanej domniemaniem niewinności. Jaki jest zatem zakres zasady in dubio pro reo?

Podstawa prawna i komentarz
Zasada in dubio pro reo została uregulowana w art. 5 § 2 Kodeksu postępowania karnego (k.p.k.) i stanowi, że niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. Jako klasyczny przykład wątpliwości można wskazać dowody z opinii biegłych, którzy nie są w stanie, w precyzyjny sposób potwierdzić winy oskarżonego.
Niniejsza zasada również odnosi się do oceny dowodu z zeznań świadka. W praktyce zdarza się, że świadkiem jest tylko jedna osoba i wówczas trzeba ocenić czy zeznania są spójne i logiczne czy też nie. Nadto trzeba również wziąć pod uwagę inne okoliczności, na co wskazuje w wyroku SA w Warszawie o sygn. II AKa 323/18 z dnia 14 października 2019 roku, w którym zwrócono uwagę, iż "trudno czynić pewne ustalenia faktyczne, gdy jedyny obciążający dowód stanowią zeznania świadka, który nie uczestniczył w przestępstwach na etapach ich realizacji, wykonania. Taki sposób ukształtowania materiału dowodowego sprawia, że niekorzystne dla oskarżonego ustalenia faktyczne pozostają w sferze prawdopodobieństwo a jako takie, nie mogą stanowić podstawy wyroku skazującego."

PRZYKŁAD
Oskarżonemu postawiono zarzut pobicia. W trakcie procesu okazało się, że pokrzywdzony ma problemy z pamięcią, zaś oskarżony jest jego sąsiadem i są ze sobą skonfliktowani. Sąd postanowił przesłuchać pokrzywdzonego w obecności biegłego psychologa. Otrzymana opinia od biegłego jest nieprecyzyjna, zaś opinia uzupełniająca nie dała jednoznacznej odpowiedzi na pytanie "jak należy potraktować zeznania jedynego świadka w sprawie, który w dodatku jest w konflikcie z oskarżonym?" Ponieważ biegły, który miał osobisty kontakt z pokrzywdzonym nie był w stanie jednoznacznie ocenić dowodu z jego zeznań, sąd postanowił rozstrzygnąć wątpliwości na korzyść oskarżonego i uniewinnić go od zarzucanego czynu.
Dowód a niezadowolenie
Omawiając zasadę in dubio pro reo należy również zwrócić uwagę, iż odnosi się ona do dowodów, które mają być udowodnione sprawcy, a nie do niezadowolenia którejkolwiek ze stron postępowania, np. z powodu oddalenia wniosków o dopuszczenie dowodów, które w żaden sposób nie przyczynią się do wyjaśnienia sprawy. W tym miejscu warto również przytoczyć fragment postanowienia SN o sygn. akt V KK 167/19 z dnia 4 czerwca 2019 roku, w którym zwrócono uwagę, że "w przepisie art. 5 § 2 k.p.k. nie chodzi o wątpliwości stron procesu, lecz wątpliwości nasuwające się na tle materiałów danej sprawy organowi procesowemu, który powinien dążyć do ich usunięcia. To sąd winien dążyć do wyeliminowania zaistniałych wątpliwości w drodze uzupełnienia postępowania dowodowego i dopiero, gdy po wykorzystaniu istniejących możliwości wątpliwość istnieje nadal, uprawniony jest sięgnąć po regułę z art. 5 § 2 k.p.k. Tym samym reguła ta ma zastosowanie dopiero wówczas, gdy zostały wyczerpane wszystkie możliwości poznawcze w postępowaniu. W sytuacji zaś, gdy ustalenia faktyczne zależne są od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, ewentualne zastrzeżenia skarżącego co do wiarygodności konkretnego dowodu mogą być rozstrzygane jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobodnej oceny dowodów określonej w art. 7 k.p.k."

WOLNOŚCI, PRAWA I OBOWIĄZKI CZŁOWIEKA I OBYWATELA
Art. 41. Każdemu zapewnia się nietykalność osobistą i wolność osobistą. Pozbawienie lub ograniczenie wolności może nastąpić tylko na zasadach i w trybie określonych w ustawie. Każdy pozbawiony wolności nie na podstawie wyroku sądowego ma prawo odwołania się do sądu w celu niezwłocznego ustalenia legalności tego pozbawienia.
Art. 30. Przyrodzona i niezbywalna godność człowieka stanowi źródło wolności i praw człowieka i obywatela. Jest ona nienaruszalna, a jej poszanowanie i ochrona jest obowiązkiem władz publicznych.
31. 1. Wolność człowieka podlega ochronie prawnej.
2. Każdy jest obowiązany szanować wolności i prawa innych. Nikogo nie wolno zmuszać do czynienia tego, czego prawo mu nie nakazuje.
3. Ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw.
Art. 2. Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej.

Zgodnie z konstytucyjnym zapewnieniem nietykalności osobistej i wolności osobistej, obowiązkiem poszanowania i ochrony przyrodzonej i niezbywalnej godności człowieka, zakazem zmuszania człowieka do czynienia tego, co prawo mu nie nakazuje oraz gwarancją wolności wyrażania własnych poglądów, a także Deklaracją ONZ o Prawach Ludności Rdzennej oraz nadrzędnością prawa naturalnego nad prawem pozytywnym (stanowionym i zwyczajowym):
Ja, Żywy Człowiek z krwi i kości, z żywą Duszą, dobrego imienia Anna ze szlachetnego Rodu Marciniak © - pełnomocnik osoby fizycznej z dowodu osobistego, który nigdy nie zaginął na morzu, ani na lądzie, w oceanach czy przestworzach, stojąc w prawdzie oraz z mocy prawa jako Suweren i Zwierzchnik RP (Bez uprzedzeń 1 - 308) z mocy Konstytucji RP art. 2, art. 4, art. 7, art. 8, art. 30, art. 31, art. 41, art. 77 nie uznaję waszej politycznej, korporacyjnej jurysdykcji, waszej bezzasadności prawa do wolności i wyrażania własnych poglądów żywego człowieka, traktowania go jak osoba fizyczna, która nie istnieje lub osoba prawna pisana drukowanymi literami dla celów handlowych.

Prawo do sądu, do obrony i do naprawienia szkody
Art. 45 - Prawo do sprawiedliwego procesu
1.    Każdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd.
2.    Wyłączenie jawności rozprawy może nastąpić ze względu na moralność, bezpieczeństwo państwa i porządek publiczny oraz ze względu na ochronę życia prywatnego stron lub inny ważny interes prywatny. Wyrok ogłaszany jest publicznie.
https://www.rpo.gov.pl/pl/kategoria-konstytucyjna/art-45-prawo-do-sadu
Art. 42 - Prawo do obrony, domniemanie niewinności
Każdy, przeciw komu prowadzone jest postępowanie karne, ma prawo do obrony we wszystkich stadiach postępowania.
https://www.rpo.gov.pl/pl/kategoria-konstytucyjna/art-42-prawo-do-obrony-domniemanie-niewinnosci
Komentarz do art. 42 Konstytucji RP
W zdaniu pierwszym ust. 1 art. 42 wyraża fundamentalną dla odpowiedzialności karnej zasadę, będącą podstawową regułą prawa karnego: nullum crimen (nulla poena) sine lege anteriori. Zasada ta jest wyrazem ochrony jednostki przed samowolą państwa. Wyprowadza się z niej kilka postulatów, adresowanych zarówno do ustawodawcy, jak i do wymiaru sprawiedliwości, w tym: zakaz stosowania niekorzystnej dla sprawcy analogii i stosowania wykładni rozszerzającej (nullum crimen sine lege stricta), zakaz tworzenia typów przestępstw na innej drodze niż ustawowa, szczególnie poprzez doktrynę czy orzecznictwo (nullum crimen sine lege scripta), zakaz wstecznego działania przepisów karnych ustanawiających lub zaostrzających odpowiedzialność karną, czyli zakaz działania prawa wstecz (nullum crimen sine lege praevia) i nakaz określoności, czyli zakaz tworzenia niedookreślonych i nieostrych typów przestępstw.
Każdemu przeciw komu prowadzone jest postępowanie karne, przysługuje prawo do obrony we wszystkich stadiach postępowania. Prawo to jest fundamentalną zasadą procesu karnego w demokratycznym państwie prawnym. Prawo do obrony, podobnie jak zasady wynikające z art. 42 ust. 1, ma szeroki zakres i dotyczy wszelkich postępowań o charakterze represyjnym oraz wszelkich ich etapów: począwszy od wszczęcia (przedstawienia zarzutów), aż do jego prawomocnego zakończenia, a także postępowań po uprawomocnieniu się wyroku, w tym postępowania wykonawczego.
http://www.annarakowska.pl/post/komentarz-do-art-42-konstytucji-rp-24/

Sprawa ma istotne znaczenie w związku z pomyleniem sprawcy z ofiarą, naruszeniem Polskiej Karty Praw Ofiary i art. 11 § 1 k.k.w. w związku z bezprawnym pozbawieniem wolności niewinnego człowieka, tj. czynu z art. 189 § 3 k.k.
Art. 189. Pozbawienie człowieka wolności
§ 3. Jeżeli pozbawienie wolności, o którym mowa w § 1–2a, łączyło się ze szczególnym udręczeniem, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od lat 5 do 25.

Naruszono fundamentalną zasadę In dubio pro reo.
Tak barbarzyńsko, tak dowolnie, tak politycznie, z taką rażącą obrazą przepisów prawa procesowego postępowano:
•    W dniu 13 marca 1948 roku wojskowy sędzia ppłk Jan Hryckowian skazał Rotmistrza Witolda Pileckiego na karę śmierci bez pełnego składu orzekającego.
•    W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej dnia 2 lutego 1965 roku Sąd Wojewódzki dla m.st. Warszawy Wydział IV Karny, pod przewodnictwem sędziego Sądu Najwyższego Romana Kryże, rozpoznał sprawę Stanisława Wawrzeckiego, urodzonego 25 października 1921 roku w Mławie, w trybie doraźnym, skazując oskarżonego na śmierć.
Czasy się wcale nie zmieniły w Polsce. Sędziowie często nie pełnią roli i zadań „kontradyktoryjnych” sędziów, nie orzekają w oparciu o dowody, przepisy i sumienie, tylko wydają wyroki na zasadzie dajcie mi człowieka, a paragraf się znajdzie. Taki przypadek mamy właśnie w tej sprawie.

Jeżeli nawet nie doszło do umyślnych przestępstw, to dopuszczono się poważnych uchybień procesowych, naruszenia celów postępowania karnego, zasady obiektywizmu, zasady prawa do obrony, zaniechano wykonania czynności mających istotne znaczenie w sprawie, dopuszczono się nierzetelnego procesu sądowego, niewyczerpująco zbadano sprawy, posłużono się domniemaniami. Skazano pokrzywdzonego, ofiarę, a nie sprawcę.

Mając na uwadze powyższe – wydanie orzeczeń politycznych, sprzecznych z faktami, neostalinowskich, naruszających art. 160 § 1 k.k., godność żywego człowieka jest niedopuszczalne i zawiadomienie o przestępstwie jest w pełni uzasadnione. Należy je wnikliwie rozpoznać w myśl art. 2, 7, 83 i 30 Konstytucji RP dla dobra wymiaru sprawiedliwości.

Załączniki:
1.    Wyrok Sądu Rejonowego w Lesznie w II Wydziale Karnym z dnia 12 2 maja 2023 r., sygn. akt II K 45/12
2.    Wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu w XVII Wydziale Karnym-Odwoławczym z dnia 23 maja 2023 r., sygn. akt XVII Ka 1173/13
3.    Opis sprawy

PREZES
Trybunału Narodowego
z siedzibą w Jeleniej Górze

Grzegorz Niedźwiecki

Otrzymują:
•    Adresaci
•    Najwyższy Trybunał Narodowy w Jeleniej Górze
•    Prokurator Generalny Stanu Nowy Jork
•    Rzecznik Praw Obywatelskich
•    I inni