Komentarze do notki: Tusk z wizytą we Lwowie, nowe informacje o Romanowskim

@NaprawdęAnna42 
Ale on chyba ślubował czystość, czy coś takiego...

więcej nie moglłeś załadować łapek w dół trollu?
Widać jakim zagrożeniem jest dla ciebie prawda

@Amstern Tylko czekac jak twoi idole porobia sobie operacje plastyczne. 
Ale złudny trud.....po oczach ich poznamy a te nie kłamią.

@Zwyklypolak 
" bądź jako represja za rzekomą działalność partyzantki"

Ano. W Polsce nie bylo nigdy zadnej partyzantki.

@Ellie25 
Moi idole, czyli Kukiz (ma sie dobrze) i Palikot (mial zwiac) -  maja sie dobrze.
Nowotwory wymyslaja tylko ziobrzysci.

@Amstern W czasie wojny co piąty dorosły Niemiec należał do NSDAP, w Wehrmachcie służyło 15,6 mln młodych Niemców i Austriaków, a Hitlera popierały wielkie koncerny przemysłowe. Niechęć do rozliczeń w RFN po wojnie była więc naturalną niechęcią do przyznania się do winy swojej lub swoich bliskich – ocenia w rozmowie z PAP historyczka dr Joanna Lubecka z IPN.

@Piotr Lada "Żołnierze ukraińscy latem 1920 r. ramię w ramię z Wojskiem Polskim bronili naszej Ojczyzny przed barbarzyńskim najeźdźcą ze wschodu."

Starzy ludzie w takich razach powiadają, że półprawda to całe kłamstwo!

Większość ukraińców walczyła w szeregach tych jak Pan ich ładnie nazwał "barbarzyńskich najeźdźców ze wschodu" i nie jest to jakaś wiedza tajemna.
Wyprawa kijowska[edytuj | edytuj kod] Osobny artykuł: Wyprawa kijowska (1920).Zobacz w Wikiźródłach tekstUmowy między rządem Rzeczypospolitej Polskiej a rządem Ukraińskiej Republiki Ludowej z dnia 21.04.1920Zobacz w Wikiźródłach tekstKonwencji wojskowej między Rzecząpospolitą Polską a Ukraińską Republiką Ludową z dnia 24.04.1920Zobacz w Wikiźródłach tekstOdezwy Naczelnego Wodza Józefa Piłsudskiego do mieszkańców Ukrainy 26.04.1920Zobacz w Wikiźródłach tekstOdezwy Głównego Atamana Symona Petlury do narodu Ukrainy 26.04.1920Oddziały polskie i ukraińskie wkraczają do Kijowa; ulica Wielka WłodzimierskaWojsko Polskie wkracza do KijowaGen. Antoni Listowski, Symon Petlura, płk Wołodymyr Salski, płk Marko Bezruczko, oficerowie ukraińscy i polscy. Berdyczów, wyprawa kijowska – kwiecień 1920Symon Petlura i oficerowie armii URL wychodzą z Soboru Sofijskiego. Kijów, 23 maja 1920. W środku, na pierwszym planie płk Marko BezruczkoPiłsudski i Petlura, Winnica 16 maja 1920Defilada Wojska Polskiego na Chreszczatyku, 9 maja 1920Symon Petlura (z lewej) dokonuje przeglądu oddziałów armii URL. Kijów, maj 1920. Na froncie oddziału gen. Iwan Omelianowicz-PawlenkoŻołnierze polscy na Moście Łańcuchowym w Kijowie, maj 1920; most został wysadzony w czerwcu 1920, podczas opuszczania miastaOdwrót oddziałów 3 Armii Wojska Polskiego spod Kijowa, czerwiec 1920Motywy i aspekty polityczne[edytuj | edytuj kod]
Piłsudski przewidział, że po pokonaniu „białych” bolszewicy będą mogli skoncentrować wszystkie siły na froncie z Polską, wykorzystując również zdobyty na białych sprzęt wojskowy.
Ważną przesłanką wyprawy kijowskiej, podjętej przez Piłsudskiego, było utworzenie niepodległego państwa ukraińskiego[i]. W związku z tym jednym z głównych założeń było osiągnięcie porozumienia z Ukraińską Republiką Ludową. Piłsudski zawarł z przewodniczącym Dyrektoriatu URL Symonem Petlurą sojusz polityczny i wojskowy. Polska uznawała w nim suwerenność Ukraińskiej Republiki Ludowej, zrzekała się terytoriów Rzeczypospolitej przedrozbiorowej na wschód od ustalonej linii granicy z Ukrainą i zobowiązywała się do wspólnej walki z bolszewikami. Ukraińska Republika Ludowa zrzekała się praw do ziem Galicji Wschodniej, które wcześniej zajmowała Zachodnioukraińska Republika Ludowa.
Koncepcja ta nie powiodła się, gdyż Petlura nie posiadał zaplecza politycznego poparcia i jak pisał ówczesny dyplomata a późniejszy delegat polski w ryskich rokowaniach Michał Kossakowski: „władze polskie miały się przekonać, że na Ukrainie ludności dojrzałej do samodzielnego bytu nie ma (...). Petlura zupełnie szczerze dał do zrozumienia, że bynajmniej nie pragnie tak bardzo obsadzać placówek rządu cywilnego przez działaczy miejscowych, przeciwnie będzie wdzięczny Polakom, jeżeli jeszcze w ciągu dalszego czasu rządy sprawować będą”[33].
Ukraińcy widzieli w Petlurze człowieka przywiezionego przez Polaków by rządził w ich imieniu Ukrainą. Negatywne emocje wywoływały poszczególne decyzje władz polskich na zajętych terenach jak np. zwrot dóbr kościoła katolickiego zabranych katolikom na rzecz cerkwi w czasach zaborów czy to że w Kijowie rezydowały wojskowe władze polskie a ukraińskie rozlokowano w Winnicy. Często wojska polskie zachowywały się brutalnie w stosunku do chłopstwa ukraińskiego (grabieże, rekwizycje) jak i ludności żydowskiej (nowe władze ukraińskie nie mogły liczyć na przychylność ludności żydowskiej również z tego powodu, że wojska Petlury były odpowiedzialne za dokonywane w latach 1918–1920 antysemickie pogromy). W rezultacie do wojska Petlury zgłosiło zaledwie kilka tysięcy ochotników[34].
Plany S. Petlury i J. Piłsudskiego zakończyły się porażką. Zawiodły bowiem dwa czynniki: armia polska nie spełniła zadań operacyjno-okupacyjnych, a Dyrektoriat UNR nie zbudował trwałych fundamentów republiki[35].
Bunt przeciwko Petlurze w związku z jego porozumieniem z Piłsudskim podnieśli również ukraińscy politycy i wojskowi z zajętej przez Polskę Galicji Wschodniej (z Galicji wycofało się na wschód ponad 100 tys. żołnierzy ukraińskich nie akceptujących układów z Polską)[36]. Natomiast żołnierzy Ukraińskiej Armii Galicyjskiej, którzy przeszli na stronę Petlury władze polskie internowały (za to, że wcześniej walczyli z Polakami)[37].
Plany federalizacyjne nie miały też poparcia szerokich mas społecznych. Jak pisał Włodzimierz Mędrzecki "(...) w latach 1917–1918 białoruskie i ukraińskie warstwy ludowe przeważnie za prawowitych następców carów uznawały bolszewików. Z aprobatą przyjęły koncepcję władzy rad, z entuzjazmem realizowały hasła odebrania środków produkcji i dóbr materialnych klasom posiadającym. W konsekwencji potraktowały jako obce i wrogie wkraczające z zachodu wojska polskie (tym bardziej, że pomogły zainstalować się ponownie wygnanym wcześniej ziemianom) i z niechęcią podporządkowywały się polskim władzom państwowym (zarówno w 1919 roku jak i w latach 1920 – 1921)"[38].
Natomiast o stosunku głównego sojusznika militarnego Polski – Francji, do wyprawy kijowskiej pisał gen. Tadeusz Kutrzeba: „(...) wyprawa kijowska jako operacja prowadząca do poparcia organizacji samodzielnej Ukrainy Ludowej, a więc do oderwania części ziem należących prawne do dawnej Rosji, była przeciwna polityce francuskiej, która trwała w wierze w odbudowę Rosji, jednoczącej ziemie etnicznie zupełnie jej obce. Interes Francji wymagał, aby Rosja była wielka i silna. Natomiast interes Polski wymagał, aby Rosję Sowiecką pobić, a wywalczony pokój trwale zabezpieczyć. Względy strategiczne Polski szły w parze ze względami politycznymi Polski, ale mijały się z ówczesnymi poglądami politycznymi Francji, która wierzyła w odbudowę Wielkiej Rosji. Radykalna Francja roku 1920 była nam jawnie nieprzychylna, Francja umiarkowana życzyła nam granic i spokojnego sąsiada od Wschodu. Cała Francja nie wierzyła w żywotność polityczną Ukrainy. Te różnice poglądów znalazły swój wyraz w stosunkach dyplomatycznych między obydwoma państwami”[39].  Wikipedia

https://pl.wikipedia.org/wiki/Wojna_polsko-bolszewicka