Berneński pies pasterski - cichy stróż domu

Mocno przywiązany do właściciela i domu, ukochany pies dzieci - taki jest berneńczyk. Z berneńskim psem pasterskim przyjemne są zarówno podróże, jak i popołudniowa drzemka. Oto, co warto wiedzieć o tej rasie. 

Berneńczyk - pochodzenie

Najstarsze źródła wskazują na epokę starożytności - przodkowie berneńskich psów pasterskich wywodzą się z terenów Szwajcarii. Dotarli tam wraz z legionistami rzymskimi. Wywodzą się z pradawnej rasy molosów. Podobnie jak psy rasy Border Collie, zwierzęta wykorzystywano do stróżowania gospodarstw i pilnowania owiec. Berneńczyki zajmowały się też ciągnięciem wózków ze szwajcarskimi serami. 

Nazwa psów została wymyślona na cześć Berna - miasta w Szwajcarii. Najbardziej popularne są hodowle w Stanach Zjednoczonych i w Japonii. W Polsce moda na berneńczyki przyszła z Czech pod koniec lat siedemdziesiątych XX wieku. Pierwszy pies tej rasy pojawił się w Polsce w 1981 r. Berneński pies pasterski stał się popularny w ostatnich latach. 

Wygląd berneńczyka 

Berneńczyki są silnymi i dość dużymi psami. Mają bujną, niekiedy błyszczącą i falowaną sierść z brązowo-czerwonym podpalaniem w wielu miejscach: na policzkach, pod klatką piersiową i nad oczami. Berneński pies pasterski wyróżnia się długim, owłosionym ogonem, nisko utrzymanym podczas spoczynku. Jego oczy są owalne o kolorze ciemnego brązu. Uszy osadzone wysoko. Wysokość zwierząt w kłębie wynosi 70 cm w przypadku samców, natomiast suk - 66 cm. Młode już kilka miesięcy po urodzeniu są silne, o proporcjonalnej budowie. Umaszczenie: czarno-brązowo-białe. W wielu miejscach berneński pies pasterski ma białe plamy. 

Spojrzenie berneńczyka jest inteligentne, ciepłe, pełne radości. Głowa psa robi największe wrażenie - ze względu na masywność. Nos u młodych jest różowy, ale wraz z wiekiem czernieje. Waga ciała berneńczyków wynosi od 35 do 40 kilogramów. 

Charakter berneńczyków

Berneńczyki są łagodnie usposobione, idealne do zabaw z dziećmi, ale pod nadzorem dorosłych. Chociaż berneńczyk pokocha maleństwo z wzajemnością, to należy uważać przy wspólnych psotach - zwierzę jest na tyle silne, że może wywrócić malucha i zrobić mu niechcący krzywdę. Berneński pies pasterski poradzi sobie w domu, chociaż nie wydaje się typem domatora. Potrzebuje świeżego powietrza i poświęcania mu czasu. Woli dłuższe spacery od biegania. We krwi berneńczyk ma pilnowanie - domu, rzeczy, zabawek. Gdy pojawi się w obejściu ktoś obcy, to z pewnością właściciel usłyszy warczenie lub szczekanie. 

Mimo sporych gabarytów, berneński pies pasterski nie należy do agresywnych czworonogów. Łatwo się prowadzi również przez nowicjuszy, dla których to pierwszy pupil. Nie warto trzymać go w kojcu, tego nasz przyjaciel z pewnością nie zaakceptuje. W wychowaniu łatwiej dotrzeć do suk niż samców, które z reguły są bardziej pewne siebie, przez co niechętnie na początku słuchają komend właściciela. Odrobina poświęconego czasu na ujarzmienie berneńczyka przyniesie świetne efekty. Przede wszystkim zwierzę nie lubi marnować czasu i szybko uczy się nowych ćwiczeń. W szkoleniu przyda się dodatek motywacyjny - kość, smakołyk lub zabawka. 

Berneński pies pasterski uczestniczy w wielu terapiach z chorymi, doskonale współpracuje z osobami niepełnosprawnymi. Potrafi tropić, ale też ratować w przypadku górskich lawin.

Zdrowie berneńskiego psa pasterskiego

Berneńczyk nie żyje długo - od 8 do około 10 lat. W żywieniu dojrzałego osobnika stosuje się karmy dla starszych psów z dodatkiem glukozaminy i chondroityny. Żeby nie narażać psa na nadmiar kilogramów, należy unikać podawania przekąsek między karmieniem, odbywającym się dwa razy dziennie. Co ciekawe, berneńczyk dobrze znosi anomalie pogodowe, chociaż jest typem zwierzęcia górskiego. Poradzi sobie zarówno w czasie męczących upałów, jak i mroźnych zim. Wystarczy go odpowiednio nawodnić w lecie oraz znaleźć cień i zadbać o ciepło zimową porą. 

Berneńczyki nie dożywają wielu lat, ponieważ zmagają się z nowotworami i chorobami autoimmunologicznymi. Szczególnie podatne są na zapalenia stawu biodrowego, które niekiedy prowadzi do znaczącego paraliżu. Berneński pies pasterski miewa problemy z powiekami - podwijają się lub odwijają - a w konsekwencji cierpią na zapalenie spojówek. Inne dolegliwości berneńczyków to naczyniakomięsak krwionośny czy mastocytoma (guz z komórek tucznych). 

GW