Powiedzieć, że tekst Lewica i Kaczyści są sobie pisani wzbudził duże zainteresowanie, to nic nie powiedzieć.
Jest krzyk, darcie szat i zgrzytanie zębami. I nic dziwnego! Bo powiedzmy sobie szczerze: myśl, że tylko polityczny mariaż Zjednoczonej Prawicy oraz politycznej lewicy może ostatecznie pogrzebać truchło neoliberalnej III RP szokuje właśnie dlatego, bo jest najczystszym bluźnierstwem. Bluźnierstwem w tym sensie, że każe wyjść poza dogmatyczne sposoby myślenia o polskiej scenie politycznej. Krytycy przedstawionego tu toku dzielą się (z grubsza) na tych, co uważają, że „tak się nie da”. Oraz na tych, co twierdzą, że „tak nie wolno”. I jednym i drugim polecam, by zmierzyli się z czterema głównymi powodami, dla których współpraca PiSu i lewicy ma (dla obu stron) zarówno głęboki sens, jak i dobre widoki na przyszłość. Sprawdźcie, czy potraficie te trzy powody obalić?
Powód pierwszy: bo polityk to nie mnich
Czego oczekujecie od polityka? Czy tego, by pięknie przegrywał? Czy mam uwierzyć, że głosujecie wyłącznie na tych, co w posiadaniu racji (moralnej, merytorycznej i Bóg jeden wie jakiej jeszcze) przebijają 80-procentowy bimber. Ale gdy przychodzi do określenia ich wpływu na rzeczywistość to są słabsi niż piwo bezalkoholowe? I czy na serio chcecie mnie przekonać, że wasz wymarzony polityczny lider to taki, co nigdy nawet nie zbliżył się do jakiejkolwiek odpowiedzialności za jakąkolwiek część tego wspólnego dobra zwanego Polską?
Jeśli tak faktycznie jest i jeśli takich właśnie chcecie mieć polityków to… zazdroszczę. Prawdopodobnie należycie bowiem do jakiejś wąziutkiej grupy w czepku urodzonych beneficjentów współczesnego kapitalizmu. Takich, co de facto nie chcą (bo nie muszą) niczego zmieniać. Spieszę jednak donieść, że większość ludzi nie ma takiego komfortu. Oni głosują i lokują swoje polityczne uczucia, bo liczą, że politycy jednak coś zmienią, coś załatwią. Albo odwrotnie. Powstrzymają przed wzięciem władzy przez tych, co ich u władzy nie chcą widzieć.
Ludziom tacy politycy, którzy wolą mieć rację niż wpływ nie są do niczego potrzebni. Ludzie na takich polityków nie głosują. A i bycie takim politykiem nie ma większego sensu.
Oczywiście nie jest tak, że polityk musi mieć wpływ zawsze i na wszystko (jedno i drugie bywa nawet niezdrowe). Nie jest również tak, że do bycia prawdziwym politykiem trzeba umiejętności godzenia się na absolutnie każdy kompromis. Ale gdy słyszę narzekania (i to płynące zarówno z lewicy, jak i z prawicy), że o koalicji Kaczyńskiego z Zandbergiem albo innym Czarzastym „w ogóle nie ma co rozmawiać” to wydaje mi się, że ocieramy się tu o tę drugą skrajność. Bo to trochę jakby ryba (gdyby umiała mówić) oświadczyła, że brzydzi się pływaniem w wodzie. A piłkarz nie pojechał na Euro, bo ma alergię na kopanie piłki. Tu jest podobnie. Bo po co w ogóle głosować na środowiska polityczne, które nie chcą dostrzec jak wiele ich łączy i jak są sobie nawzajem (do zdobycia lub utrzymania władzy) potrzebni? Oczywiście rozumiem argumenty, że ktoś chce zachować polityczną czystość. I proszę bardzo wiele jest wspaniałych zakonów kultywujących tę cnotę. Zdaję sobie też sprawę z tego, że ktoś tak się przyzwyczaił do przegrywania, że nie umie inaczej. Zawsze może wtedy złożyć podanie o obywatelstwo Republiki San Marino i załapać się do tamtejszej reprezentacji piłkarskiej, której historyczny bilans to 1 wygrana, 6 remisów i ponad 160 porażek. Od polityków wymagajmy jednak, by byli politykami.
Powód drugi, bo lewica musi się zmienić (i prawica też)
Wszystko, co napisałem powyżej to oczywiście przytyk do dzisiejszej lewicy. Choć nie tylko. Ale zacznijmy od lewicy. A więc środowiska, które od 15 lat porusza się na opłotkach politycznej egzystencji. W związku z tym wielu na lewicy wyspecjalizowało się w tzw. robieniu dobrej miny do złej gry. Wciąż pocieszają się myślą, że „i na nich przyjdzie kolej”. Ileż to już razy słyszałem, że „i PiS i liberałowie się ostatecznie skompromitują”. A wtedy wkroczą oni - cali na biało. I wszystkim jeszcze pokażą. Niestety smutna (dla lewicy) prawda jest taka, że takie myślenie (samousprawiedliwienie) to najlepsza droga do osuwania się w coraz większą środowiskową frustrację, kompleksy i oderwanie od rzeczywistości. Bo życie się nie zatrzyma. Będzie się toczyło gdzie indziej. Ale raczej bez udziału lewicy.
Mówiąc zupełnie poważnie, to lewica najlepiej by zrobiła, gdyby wzięła przykład z prawicy. Oni przecież też tam byli. Przeganiani z mediów i urzędów państwowych, zdradzeni przez dawnych przyjaciół, sfrustrowani robieniem z nich antysemitów, nacjonalistów i innych ksenofobów. Ale potrafili się z tego wydobyć. Dzięki czemu od 2015 rządzą krajem. Ale przecież także przed nimi stoją wielkie wyzwania. Jasne jest, że Zjednoczona Prawica w obecnym kształcie nie będzie działać wiecznie. To formacja, która po roku 2015 poszła na frontalne starcie z III RP. Wbrew oczekiwaniom części swojego obozu tęskniącego za bardziej centrowym wyważonym (POPisowym) kursem. To sprawia, że w obozie kaczystowskim miejsce „sierot po POPiSie” (nazwijmy ich umownie gowinowcami) ktoś będzie musiał wypełnić. Prędzej czy później. Tym kimś może być szeroko rozumiana lewica. To szansa zarówno dla kaczystów jak i dla lewicowców. Tylko oboje muszą umieć to dostrzec. A jeśli nie zauważą, to też jednych i drugich warto będzie z tego rozliczyć.
Powód trzecie, bo różnic jest mniej niż się wydaje
„Czyli co? Mamy się wyrzec praw kobiet, obrony mniejszości seksualnych i ekologii?” - pytają mnie zwykle co bardziej zaciekli lewicowi czytelnicy. A właściwie nie pytają. Tylko wykrzykują swoje oburzenie na stawiane tu polityczne bluźnierstwo. Ale może dla odmiany zamiast się oburzać posłuchajcie odpowiedzi. Będzie się ona składała z czterech elementów.
Po pierwsze, jakoś rzadziej słyszę od was zdania typu „to co? mamy się wyrzec progresywnych podatków, walki z nierównościami i wyższej płacy minimalnej?”. Jakoś nie mówicie o tym, gdy na horyzoncie pojawia się kolejny polityczny mariaż z Platformą czy innym (Szymon Hołownia) wcieleniem ducha restauracji neoliberalizmu? Dlaczego wtedy zadowalacie się ogólnymi zapowiedziami liberałów, że tym razem to już na pewno odrobili pracę domową z niesprawiedliwości III RP? A może właśnie w tym tkwi wasz problem. Może jest nim faktycznie wasze nadmierne skupienie na lewicowości obyczajowej? I podrzędna rola przyznana tematom socjalno-bytowo-ekonomicznym? Może jest to ocena prawdziwa, a nie tylko wymyślona przez waszych wrogów oraz hesterów?
Po drugie, dlaczego zakładacie, że jakikolwiek sojusz z PiSem będzie oznaczał wyrzeczenie się wartości? Czy ktoś wam każe przepisywać przepisać mieszkanie na Obajtka albo poprosić Kaczyńskiego o rękę? Owszem - nie przeczę, będziecie musieli zacząć rozmawiać - często z ludźmi inaczej myślącymi. A nawet (olaboga!) czasem swoje wartości negocjować. Może lepiej je tłumaczyć.
Wiem, że łatwiej się na ten temat moralizuje niż autentycznie stawia czoła inności. Ale czy na prawdę czujecie się tak słabi, że nie jesteście w stanie pójść na absolutnie żadne ustępstwa? Czemu nie dopuszczacie myśli, że się czegoś dzięki temu nauczycie. Zrozumiecie na przykład, dlaczego wielu ludzi na prawicy to was uważa za „mniejszość kulturowych agresorów, którzy chcą swój punkt widzenia na Kościół czy małżeństwa homoseksualne narzucić większości”. Często wbrew jej woli.
Po trzecie, zastanówcie się. Kto lepiej ochroni to, czego tak bardzo nie chcecie w sojuszu z prawicą „utracić” i „poświęcić”. Na przykład tzw. reprodukcyjne prawa kobiet? Czy obroniliście je jako opozycja bez wpływu na cokolwiek? Czy nie moglibyście ich lepiej strzec jako część koalicji rządowej, zdolna do powiedzenia - „jak ruszycie to czy tamto - to stracicie większość”? Czy nie lepiej mieć wpływ niż tylko się „pięknie oburzać?”.
Po czwarte, różnic między PiSem i lewicą jest mniej niż się wydaje. A te które istnieją zostały napompowane przez wrogów zbliżenia PiSu i lewicy. To jak na wojnie. Ktoś (w tym wypadku liberalny hegemon) miał interes w tym, by wmówić żołnierzom obu stron, by widzieli w przeciwniku nie-człowieka. Kogoś, komu nie możemy odpuścić bo zmiecie nas z powierzchni ziemi. Wyjdźcie poza „kulturowe obrzydzenie”. Przy bliższym poznaniu zobaczycie, że prawicowcy nie zjadają gejów i lesbijek na śniadanie. I odwrotnie: lewicowcy nie są zwolennikami aborcji do ósmego miesiąca ciąży oraz zamknięcia wszystkich księży w obozach przymusowej reedukacji. To bzdura. Obustronna bzdura.
Nie wiem jak będzie. Nikt nie wie. Koalicja PiSu i lewicy jest alternatywą. Bardziej realną niż kiedykolwiek. I nie mniej racjonalną od większości innych politycznych scenariuszy. Gdy się ziści i gdy ci, co dziś chwytają się za głowę, zaczną ją nazywać „oczywistą”, pamiętajcie gdzie przeczytaliście o niej po raz pierwszy.
Rafał Woś
Czytaj dalej:
Wojny kulturowe lewicy społecznej nie są potrzebne
„Tęsknię za Tobą, Żydzie”. Jest wyrok w sprawie Rafała Betlejewskiego
Barack Obama ostrzega. Daje przykład Polski i Węgier
Lord Kruszwil może trafić do więzienia. Zmarł mężczyzna, którego uderzył w twarz
Afera z ujawnionymi mailami dra Fauciego ws. COVID-19. Donald Trump triumfuje
Inne tematy w dziale Polityka
