Jan Lityński nie zostanie odznaczony Orderem Orła Białego

Jan Lityński ostatecznie nie zostanie odznaczony Orderem Orła Białego - podaje RMF FM. Zdaniem rozgłośni powodem jest sprzeciw rodziny.

Jak podaje RMF FM prezydent Duda miał zadeklarować chęć pośmiertnego nadania orderu podczas uroczystości pogrzebowych Lityńskiego. Do jednak nie dojdzie.

Prezydent Andrzej Duda z urzędu jest Wielkim Mistrzem Orderu Orła Białego i przewodniczy nadającej go Kapitule. Duda miał zadeklarować chęć odznaczenia tragicznie zmarłego w uznaniu jego zasług dla Rzeczypospolitej. Z prowadzonych przed ceremonią rozmów z rodziną wynikało jednak, że nie spotkałoby się to z ich przyjaznym przyjęciem - pisze RMF FM.

Jeden z bliskich wprost stwierdził, że "Janek by tego nie chciał". Taką opinię Lityński miał wyrażać w rozmowie ze znajomymi, gdy Order Orła Białego pośmiertnie zdecydowali się przyjąć bliscy zmarłego Henryka Wujca. Kapituła orderu zrezygnowała zatem z przyznania go Lityńskiemu.

Pogrzeb Jana Lityńskiego odbędzie się w środę, 10 marca, w Warszawie. Były działacz opozycji w PRL spocznie na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach obok m.in. Jacka Kuronia, Bronisława Geremka i Henryka Wujca.

Tragiczna śmierć Jana Lityńskiego

Były działacz opozycji w PRL Jan Lityński podczas spaceru wałem przeciwpowodziowym w okolicach Pułtuska wszedł do rzeki Narew, chcąc ratować psa, pod którym załamał się lód. Według relacji żony, która była świadkiem tragedii, mężczyzna utonął.

Poszukiwania ciała Jana Lityńskiego trwały ponad tydzień. Włączyła się w nie Grupa Specjalna Płetwonurków RP. Ciało odnaleziono 200 metrów od miejsca, w którym złamał się lód, było uwięzione między korzeniami drzew na głębokości około 5 metrów.

Biografia Jana Lityńskiego

Jan Lityński urodził się w 1946 r. Był organizatorem i uczestnikiem studenckich wystąpień w marcu 1968 r., za co został skazany na 2,5 roku więzienia. Pracował jako robotnik, następnie programista komputerowy.

W 1976 r. był współzałożycielem „Biuletynu Informacyjnego”, pierwszego pisma ukazującego się poza cenzurą. Był wielokrotnie aresztowany. W 1977 r. był współredaktorem „Robotnika”, niezależnego pisma na rzecz zakładania wolnych związków zawodowych. Należał do KSS „KOR”, był współpracownikiem Biura Interwencyjnego KSS „KOR” i „Krytyki” (członek redakcji).

W 1980 r. doradca władz NSZZ „Solidarność”. Był autorem uchwalonego przez I Zjazd „Solidarności” Posłania do Ludzi Pracy Europy Wschodniej. W 1981 r. w stanie wojennym był internowany, a następnie aresztowany. Po ucieczce z przepustki z więzienia od 1984 r. w solidarnościowym podziemiu, członek Regionalnego Komitetu Wykonawczego NSZZ „S”, Region Mazowsze. W 1989 r. uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu. Wybrany do Sejmu RP w 1989 z woj. wałbrzyskiego.

W latach 1989-2001 był posłem na Sejm, m.in. przewodniczącym Komisji Polityki Społecznej i Komisji Służb Specjalnych. Od 1990 r. w ROAD, następnie w UD i UW (wiceprzewodniczący). W latach 2008-2010 doradca PLL LOT do spraw społecznych, mediator sporów. W latach 2010–2015 był doradcą prezydenta Bronisława Komorowskiego ds. kontaktów z partiami i środowiskami politycznymi.

Odznaczony został Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski i Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą.