Kot bengalski - namiastka dzikiego kocura w domu

Kot bengalski to kot niezwykły. Powstał jako krzyżówka dzikiego kota z kotem domowym. Ma przepiękne cętkowane futro niczym lampart, za to całkowicie pozbawiony jest agresji.

Wygląd kota bengalskiego

Koty bengalskie cieszą się rosnącą popularnością głównie ze względu na swój orientalny wygląd. Sylwetka kota bengalskiego jest smukła, elegancka, ale i umięśniona i przywodzi na myśl małą panterę. Tułów jest długi, trapezowato unoszący się ku tyłowi od linii łopatek. Dorosły osobnik waży od 3 do 8 kilogramów.

Głowa jest mała w stosunku do tułowia, dłuższa niż szersza, o zaokrąglonych kształtach i mocnym podbródku. Wyraźne, wysoko podniesione kości policzkowe i wydatne poduszeczki wąsów. Jej profil ma kształt łuku. Uszy wysoko osadzone, o zaokrąglonych końcach. Z profilu sprawiają wrażenie czujnych i nasłuchujących, ponieważ są delikatnie pochylone do przodu. Oczy duże, owalne. Mogą mieć barwy: złotobursztynową, żółtą, brązową lub zieloną.

Nogi są proste, szczupłe, zakończone okrągłymi łapami. Tylne nieznacznie dłuższe niż przednie, dobrze przystosowane do wykonywania skoków. Ogon średniej długości, gruby, zwężający się ku tyłowi, czarny na końcu.

Kot bengalski ma piękną sylwetkę, fot. Wikipedia

Zobacz też: Serwal afrykański w domu? Rzadki i inteligentny kot Savannach

Cętki u kota bengalskiego

Futro bengali ma krótki włos, jest gęste, jedwabiste w dotyku, przylegające do ciała i błyszczące (jest to tak zwany efekt glitter, który występuje jedynie u przedstawicieli tej rasy). Dzieje się tak dlatego, że pojedyncze włosy mają złote końcówki, dzięki czemu futro wygląda jak oprószone pyłem.

Cechą charakterystyczną leopardety jest umaszczenie w formie cętek, które przyjmują różne kształty (m.in. owalne, półksiężycowe, przypominające odcisk łapy, rozetki). Na grzbiecie plamki formują się w łańcuchy, dopiero w dolnej części tylnych łap i na przednich kończynach przyjmują postać prążków, które znajdują się również na ogonie. Brzuszki często mają jasne.

Cętki kota bengalskiego, fot. Wikipedia.pl

O dzikich korzeniach tych kotów świadczą poprzeczne paski na policzkach i szyi, a także charakterystyczny znak litery „M” na czole. Pożądane jest tzw. ocelli, czyli plama z tyłu małżowiny usznej w kształcie odcisku kciuka.

Leopardeta może występować we wszystkich odmianach barwnych, jednak w hodowlach najczęściej można spotkać następujące:

charcoal (węglowy) – czarne cętki i pręgi na szaroniebieskim tle;

lampartowa – czarnobrązowe znaczenia na tle w ciepłym kolorze (od pomarańczowego do piaskowego);

marmurkowata (marbled) – brązowe tło, na którym znajdują się duże plamy;

sorrel – tło jest żółtopomarańczowe, natomiast cętki ciemnobrązowe;

śnieżna – tło o barwie kości słoniowej, a także charakterystyczna brązowa plama na tylnej stronie uszu.

Charakter kota bengalskiego

Na skutek tego, że jest to rasa hodowana w warunkach laboratoryjnych koty bengalskie są przyjacielskie i pozbawione agresji. Są bardzo inteligentne, szybko się uczą i można testować na nich różne sztuczki, a nawet pokusić się o wychodzenie z takim kotem na smyczy. Są bardzo towarzyskie, nie lubią być same w domu. Dogadują się z dziećmi i zazwyczaj akceptują inne zwierzęta w domu. Podobnie jak koty rasy Maine Coon, bardzo przywiązują się do właścicieli i starają się uczestniczyć we wszystkich domowych czynnościach. Przybiegają wołane po imieniu.

Oczywiście pozostało w nich coś z dzikich kotów. Są zwinne, odważne, żywiołowe i pewne siebie. Lubią skakać po meblach i wspinać się. Decydując się na tego zwierzaka, powinniśmy zapewnić mu odpowiednie miejsce do wspinaczki, np. drapak – wysoki do samego sufitu. Odziedziczyły też po przodkach miłość do wody, która dla opiekunów często potrafi być kłopotliwa. Nie tylko są świetnymi pływakami, ale i bardzo lubią się pluskać. Towarzyszą podczas mycia naczyń i często wskakują człowiekowi do wanny. Potrafią też pić wodę z kranu.

Koty bengalskie uwielbiają towarzystwo człowieka.

Kot bengalski jest rasą zdrową i odporną. To silne koty, które rzadko chorują, a rasa nie jest obarczona żadnymi specyficznymi problemami genetycznymi. Szybko dojrzewają. Nie wymagają także szczególnej pielęgnacji. Bengal to także kot niezwykle gadatliwy. Przedstawiciele tej rasy nie tylko miauczą, ale potrafią wydawać wiele innych specyficznych dźwięków. Często głośno i namolnie domagają się uwagi, ponieważ straszne z nich pieszczochy.

Skąd się wzięły koty bengalskie

Dzikie koty bengalskie to gatunek, który prawie wymarł. Próbowała go zachować amerykańska biolog Jean Sugden Mill, która w latach 60. XX wieku skrzyżowała dziką kotkę z czarnym, krótkowłosym kocurem domowym. W efekcie narodziło się jedno żywe kocię. Mill na wiele lat zaprzestała eksperymentów z tym gatunkiem, ale wróciła do niego, kiedy otrzymała kilka kociąt od innego naukowca, dr Willarda Centerwalla. Ten z kolei zajmował się badaniami nad białaczką kotów domowych, której przebieg był podobny do przebiegu białaczki u ludzi. Odkryto bowiem, że wirus, który powoduje kocią białaczkę nie występuje u kotów bengalskich.

Mill przez wiele lat prowadziła swój program hodowlany, próbując wyeliminować niepożądane cechy rasy, jak płochliwość i agresja. Ostatecznie za sprawą bardzo dokładnej selekcji osobników udało się wyhodować „idealnego” kota bengalskiego, którym była kotka o imieniu Millwood Penny Ante. W trakcie wystaw zdobywała uznanie nie tylko ze względu na piękne umaszczenie, lecz także przyjacielskie nastawienie do ludzi.

W Stanach Zjednoczonych jako oficjalna rasa zostały uznane w 1984 roku. W Europie rozpowszechniły się dopiero w obecnym wieku.

Kot bengalski - niewątpliwie kot niezwykły.